Raining Blood. ฝนเลือด

          เเสงแดดยามเข้า สาดส่องไปทั่วเมือง สายลมอ่อนๆ พัดกลิ่นชื้นของฝนที่เพิ่งจะตกไปเมื่อคืน ผู้คนต่างเริ่มออกมาทำกิจวัตรประจำวันของตัวเอง เด็กชายคนหนึ่งที่เดินออกมากับพ่อของเขา กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยสีหน้าที่สงสัย จนพ่อเขาอดไม่ได้ที่จะถาม
         "เป็นไรหรอลูก เห็นยืนมองท้องฟ้าอยู่นานเเล้ว" พ่อ ของเด็กชายถาม
         "มันแปลกครับ" เด็กชาย ชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วพูดต่อ "วันนี้ไม่เห็นมีนกบินเลย"
         พ่อของเขาเงยหน้ามองท้องฟ้า ตามที่เด็กชายชี้ 
         "มันคงยังไม่ตื่นมั้งลูก" พ่อ พูด เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ลูกเบาๆ "ไปเถอะเดี๋ยวสายน่ะ"
         เด็กชาย ไม่พูดอะไร เเล้วเดินขึ้นรถกระบะไปกับ พ่อ ของเขา
      อีกด้านหนึ่งของเมือง  ชายหนุ่ม รูปร่างผอมสูง เเต่งกายในชุดนักเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่ง กำลังยืนรอใครสักคนด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาหันมองซ้ายมองขวา เเล้ว ดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองหลายครั้ง 
         "เมื่อไรจะมาเนี้ย" ชายหนุ่มพูด 
พูดจบ ชายหนุ่มก็สังเกตุเห็น คนที่เขากำลังรออยู่ เขารีบวิ่งเข้าไปหา
         "ช้าจริงน่ะนาย" ชายหนุ่มตะโกนเรียนเพื่อนของตน  
ชายผมสีดำ สายตาเย็นชา เจ้าของชื่อ เงยหน้ามองด้วยสีหน้างงๆ
         "ไอ้ลม เป็นไรเนี้ย รีบหน่อยสิ เดี๋ยวรถก็มาเเล้วน่ะเฟ้ย" ชายหนุ่ม พูดต่อ
ชายเจ้าของชื่อ เดินเข้ามาช้าๆ มือทั้งสองข้าง ล่วงกระเป๋ากางเกงอยู่ตลอดตั้งเเต่เดินมา
         "โต้ นายไม่รู้สึกแปลกหรอไง" ลม พูด ด้วยเสียงที่เย็นชา
โต้ มองหน้าเขา ด้วยสีหน้างงๆ ลมถอนหายใจแล้วชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า
         "วันนี้ ไม่เห็นนกบินสักตัวเลย" ลม พูด
         "มันคงเกาะอยู่ไหนสักแห่งมั้ง" โต้ พูดเเล้วเงยหน้ามองฟ้า
       "ไม่ใช่เเค่นกหรอกน่ะ" ลม พูดต่อ "หมา แมว ที่ปกติจะเดินไปทั่วในหมู่บ้าน วันนี้กลับ ไม่เห็นสักตัวเลย"
โต้ ทำสีหน้าครุ่นคิด แล้วมองดูไปรอบๆ 
         "เห้อ ช่างมันเถอะ ไปโรงเรียนได้เเล้ว เดี๋ยวเช็คชื่อเข้าเเถวไม่ทัน" โต้ พูด 
         ทั้งคู่มาถึงโรงเรียนเเล้วเข้าแถวตามปกติที่ทำมาทุกวัน  เเต่ห่างออกไปจากเมือง ห่างไปจากประเทศไทย เหนื่อน่าน้ำมหาสมุทรแปซิฟิก เรือรบห้าลำ ของประเทศอเมริกา ทหารเรือนายหนึ่งกำลังยืนอยู่บนสะพานเรือ พร้อมกับกล้องส่องทางไกลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทหารอีกนายที่มีท่าทางเข้มงวด เดินเอามือไขว้หลังเดินออกมาจากหอบังคับการ 
         "พบอะไรไหม" ทหารท่าทางเข้มงวดพูด
         "ไม่ครับ กัปตัน" ทหารที่ยืนส่องกล้อง อย่างไม่วางตาพูด
         "หาต่อไป" กัปตัน พูด
         "ครับ" ทหาร ที่ยืนส่องกล้อง หันมาทำความเคารพ แล้วรีบหันกลับไปส่องกล้องต่อ
กัปตันเรือ เดินกลับเข้ามาใน หอบังคับการ
         "เรดาห์ เจออะไรไหม" กัปตัน พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น
         "ไม่ครับ ไม่พบสิ่งมีชีวิต หรือ เรือของชาติไหนในบริเวณนี้เลยครับ" ทหาร ที่ยืนคุมอยู่ตรงเรดาห์ตอบ 
         "ทำไมถึงสั่งเรือรบมาประจำการที่นี้น่ะ" กัปตัน พึมพำกับตัวเอง
          ตูม!!!! 
เสียงระเบิดดังก้องไปทั่ว พร้อมกับควันดำ ที่ลอยมาจากเรือที่อยู่ใกล้กัน
         "เกิดอะไรขึ้น" กัปตัน ตะโกน
         "เรือ 3 ถูกโจมตีครับ" ทหารเรือนายหนึ่ง ตอบ 
         "จากไหน" กัปตัน เดินมาข้างเครื่องเรดาห์ 
         "ไม่ทราบครับ เรดาห์จับอะไรไม่ได้เลยครับ" 
        "ทุกคนประจำสถานีรบ" รองกัปตัน เดินเข้ามาในหอบังคับการด้วยความเร่งรีบ มือทั้งสองข้าง
กำลังติดกระดุมเสื้อของตัวเอง  
      เสียงระเบิดครั้งเเรก เพิ่งดังได้ไม่นาน ก็เกิดเสียงระเบิดตามมาอีกถึงสามครั้ง กัปตัน เรือได้เเต่ยืนงง ทำอะไรไม่ถูก ท้องฟ้าเริ่มถูกบดบังด้วยเมฆดำ 
          อ้ากๆๆๆๆๆ
       เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วเรือ ตามมาด้วยเสียงร้องโวยวายอีกมากมาย และเสียงปืนดังตาม
ขึ้นมาอีกหลายนัด 
           "นี้มันเกิดอะไรขึ้น" กัปตัน ตะโกน 
           "ไม่ทราบครับ" ทหารนายหนึ่งตอบ 
           "กัปตัน ผมจะไปดูเองครับ" รองกัปตัน พูดเเล้วรีบวิ่งออกไป
           ทหารที่ยืนอยู่ตรงสะพานเรือ รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าซีดเซียว
           "กัปตัน มาดูนี้เร็วครับ" ทหาร ส่องกล้องพูด ด้วยเสียงสั่นกลัว
       กัปตัน ที่เดินออกมาพร้อมกล้องส่องทางไกล ทหารส่องกล้องพอส่งกล้องให้กับกัปตันเเล้ว ก็เข่าอ่อนทรุดตัวลงด้วย ความกลัว กัปตันที่พอเห็นสภาพลูกน้องของตัวเองเป็นอย่างนั้น ก็เริ่มรู้สึกหวั่นเกรงกับสิ่งที่เขาจะได้เห็น กัปตัน ยกกล้องขึ้นมาส่องดู สีหน้าของเขาก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
          "นี้มันบ้าอะไรเนี้ย" กัปตัน พูด
           ทหารที่อยู่ในหอบังคับการเรือ ก็เริ่มมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ทุกคนต่างยืนตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า กัปตัน เดินมาที่ประตูทางเข้าหอบังคับการเรือ
          "ส่งข้อมูลไปยังศูนย์บัญชา....." กัปตัน พูดไม่ทันจบ 
         ร่างของเขาก็ทรุดลงกับพื้น ทหารทุกนายมองมาที่ผู้บังคับการของตน ที่ตอนนี้เหลือเเต่ร่าง หัวของกัปตัน กลิ้งไปตกที่เท้าของทหารคนหนึ่ง ทุกคนต่างยืนตะลึงกับภาพที่เห็น ไม่นาน เสียงฝีเท้าหนักเริ่มดังใกล้เข้ามา 
          พร้อมกับเสียงร้องแห่งความสิ้นหวัง..........
         ลม กับ โต้ ที่กำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าอาคารเรียน กำลังพูดคุยกันตามปกติ พวกเขาสองคนมักจะโดดเรียนเเล้วขึ้นมานั่ง รับลมเย็นๆบนดาดฟ้า เเต่วันนี้พวกเขารู้สึกแปลกไปอย่างสิ้นเชิง ปกติจะมีเสียงนกร้อง และ กลิ่นสดชื้น แต่วันนี้กลับไม่มีนกสักตัว เเละ มีกลิ่นเหม็นคาวลอยฟุ้งไปทั่ว
          "มันกลิ่นอะไรเนี้ย" โต้พูด "ใครมันมาทิ้งขยะเเถวนี้หรือไง"
          "คาวเลือด" ลม พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
          "เห้ยๆ ถ้ากลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งไปทั่วเเบบนี้ มันต้องมีฆาตกรรมหมู่เเล้วสิเฟ้ย"
           ตูม!!!!
ลม เเละ โต้ ต่างสะดุ้งพร้อมกัน เสียงระเบิดที่ดังกึกก้องไปทั่ว 
          "นี่มัน อะไรฟร่ะ......เห้ยๆ" โต้ ยังไม่ทันพูดจบดี
         ก็เกิดแผ่นดินไหวจนทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้น เสียงตึกราบ้านช่อง ดังเสียดสีเหมือนจะพังครือ ทั้งคู่ต้องคุกเข่ากับพื้น ด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด ไม่นานแผ่นดินไหวก็หยุดลง พร้อมกับเสียงระเบิดดังตามมาอีกหลายครั้ง 
          "แผ่นดินไหว ในประเทศไทยเนี้ยน่ะ" โต้ พูด   
ลม ที่กำลังดูมือถือของตัวเอง สีหน้าของเขาบ่งบอกถึง ความหงุดหงิดสุดๆ
          "ไม่มีสัญญาณเลยสักขีดเดียว" ลม พูดพร้อมกับโชว์หน้าจอมือถือให้โต้ดู
          "เห๋ ไม่ขำน่ะเฟ้ย" โต้ รีบหยิบมือถือของตัวเองออกมาดู
           กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เพล้ง!!!
       เสียงกรีดร้องดังขึ้นจาก ชั้นล่างจากดาดฟ้า พร้อมกับเสียงกระจกที่เเตก ทั้งคู่รีบมองลงไปข้างล่างก็พบผู้หญิงเกาะอยู่ตรงขอบหน้าต่าง
          "ช..ช...ช่วยด้วย" หญิงสาวพูดจบ
       ก็ร่วงจากหน้าต่างตกลงไปข้างล่าง พร้อมกับเลือดกระจายไปทั่วพื้น เหมือนกับลูกโป่งน้ำ ตกพื้นจนแตกกระจาย  โต้ กับ ลม ยืนมองด้วยสีหน้าตกใจอย่างสุดขีด ที่ต้องมาเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตา
         "โต้ ไปเร็ว!!" ลม ตะโกนเรียก พร้อมกับวิ่งลงบรรไดไป
โต้ ส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความตกใจ เเล้วรีบวิ่งตามลมไป............