ฟ้าหลังฝน

เช้าวันนี้ ฝนยังคงตกโปรยปราย ต่อเนื่องจากเมื่อคืนนี้  ทำให้ทุกอย่างดู ขมุกขมัวไปหมด แป๋มนั่งถอนหาย เฮือก

ใหญ่ เพราะเธอตั้งใจจะไปซื้อโจ๊กในตลาดมาให้ตากิน  เธอนั่งมองท้องฟ้าสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบร่มออกมา

เจ้าฟูเดินตามเด็กน้อยไปติดๆ เธอค่อยๆ เดินออกจากบ้านไป โดยกางร่มไปด้วย สายฝนแค่นี้ ไม่สามารถทำให้

ความตั้งใจของเธอหดหายไปได้

แป๋มออกเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทาง...

ปริ้นๆๆ เสียงแตรรถดังมาจากข้างหลัง เด็กน้อยหันไปมอง

"สวัสดีค่ะ น้าสาด"

"ไปไหน ทำไมเดินตากฝน มา มา ไปกับน้า ขึ้นมาเร็วๆ " น้าสาดเปิดประตูรถกระบะให้เด็กน้อยขึ้น และลงไปเปิด

ท้ายกระยะ ให้เจ้าฟู ขึ้นรถ

"หนูจะไปซื้อโจ๊กให้ตาจ๊ะ ตาขาเจ็บอยู่เดินไม่ได้"

"อ้าวเหรอ ตาเป็นอะไร"

"ตกต้นตาลเมื่อวานจ๊ะ น้าสาด จอดตรงโน้นก็ได้ เดี๋ยวหนูไปซื้อโจ๊กร้านข้างๆ จ๊ะ"

"งั้น น้าส่งตรงนี้นะ พอดีน้าต้องไปดูร้านทางโน้นก่อน" ซึ่งมันอยู่คนละทางกับร้านขายโจ๊ก  แป๋มยกมือไหว้น้าสาด

"ขอบคุณจ๊ะ น้าสาด"

"จ๊ะ เอ้านี่ น้าให้หนูไปซื้อโจ๊ก" น้าสาดส่งเงินให้ ๑๐๐ บาท แต่แป๋มส่ายหน้า

"ไม่ได้หรอกจ๊ะ หนูไม่ได้ทำประโยชน์ให้น้าสาดเลย"

"ได้สิ หนูทำให้น้า รู้ว่า เด็กกตัญญูอย่างหนู ควรได้รับรางวัล เก็บไว้เถอะ อย่างน้อยก็ได้ซื้อโจ๊กให้ตาได้กินนะ

เยอะๆ นะจ๊ะ"

แ็ป๋มยกมือไหว้ น้าสาดอีกครั้งอย่างซาบซึ้ง "ขอบคุณจ๊ะน้าสาด หนูจะจดจำไว้ตลอดชีวิตของหนูว่า มีน้าคอยช่วย

เหลือนะจ๊ะ"

"จ๊ะ" แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันไป

แป๋มเดินไปซื้อโจ๊ก กับเจ้าฟู สายฝนเริ่มซาลงมากแล้ว 

"โจ๊กใส่ไช่ ๑ถุง จ๊ะ ตา"

"อ้าว แป๋ม ซื้อให้ใครล่ะลูก"

"ให้ตาจ๊ะ ตาหนูไม่สบาย"

"อ้าวเหรอ ฝากบอกตาให้หายเร็วๆ นะ"

"จ๊ะ ตา"

หลังจากได้โจ๊กแล้ว แป๋มก็เดินกลับบ้าน ทั้งเดินทั้งเล่นไปตลอดทาง จนเจ้าฟุ ต้องเห่าเตือน ว่ามันสายแล้ว เดี๋ยว

ตาหิวข้าว 

โฮ่ง ๆ ๆ 

"รู้แล้วจ๊ะ ไปวิ่งแข่งกันนะ ฟูฟู"

โฮ่ง ๆ 

แล้วทั้งสองก็ทั้งวิ่ง ทั้งเดินแข่งกัน

ระหว่างนั้น.....ปริีน ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงแตรรถ ปีบเสียงดังสนั่น ทำให้ทั้งสองตกใจ และความรวดเร็ว ยังไม่ทันตั้งตัว 

แป๋มเห็นรถเก๋งคันสีแด กำลังวิ่งตรงมาหาพวกเธอ เด็กน้อยยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก มีเสียคนร้อง  กรี๊ด  กับเสียง

คนตะโกน ให้หลบไป  แต่!  มันสายเกินไปเสียแล้ว เจ้าฟู มันผู้รักนายสุดชีวิต มันตัดสินใจ วิ่งเข้ามา และชนเด็ก

น้อย ให้กระเด็นออกไป แล้ว.....

ร่างของเจ้าฟู ก็ลอยขึ้น พร้อมๆ กับเสียงดัง โครม! 

ชั่วพริบตาเดียว เมื่อทุกอย่างสงบลง ทุกคนวิ่งเข้ามาหาเด็กน้อยก่อนเป็นอย่างแรก

"แป๋ม ๆ ๆ เป็นยังไงบ้าง" ลุงคนหนึ่งอุ้มเด็กน้อยขึ้น แป๋มส่ายหน้าไปมา และเด็กน้อยก็หันไป มองเจ้าฟู สิ่งที่เด็ก

น้อยเห็น ร่างของเข้าฟู มีแต่เลือดทะลัก เธอรีบลุกขึ้นเข้าไป ช้อนตัวเจ้าฟูมากอด

"ฟูฟู แกไม่ป็นอะไรนะ แป๋มอยู่นี่ ฮือ ๆ ๆๆ ฟู ฟู " เด็กน้อยกอดเจ้าฟูแน่นๆ เสียงร้องไห้ดัง จนใตรๆ อดสงสารไม่

ได้ พากันเข้ามากอดเด็กน้อย

"แป๋ม เจ้าฟูไปดี แล้วล่ะลูกเฮ้ย ทำใจเสีย เดี๋ยวลงเอามันไปฝังให้นะ"

"ไม่ หนูจะเอากลับบ้าน" เด็กน้อยไม่ยอม

เมื่อตากับยายรู้ข่าว  ลุงแจ้งรับตากับยายมาหาแป๋ม ตรงที่เกิดเหตุ ยายวิ่งมาหาแป๋ม

"หลานยาย เป็นยังไงบ้าง" ยายสำราจร่างกายหลาน สายตาก็เห็นเจ้าฟู นอนจมกองเลือดใกล้ๆ หลานสาวตัวเอง

"เจ้่าฟู" ยายอุทาน น้ำตาของยายไหลอาบแก้ม  เจ้าฟูมันคือส่วนหนึ่งของครอบครัว  ทำไมมันต้องมาตายแบบนี้

ด้วยนะ

เมื่อตำรวจมาถึง ถึงรู้ว่า คนขับรถเก๋งสีแดงคนนั้น ขับรถด้วยความเร็ว และเกิดตกใจอะไรสักอย่าง แทนที่จะเหยียบ

เบรก ขากลับไปเหยียบคันเร่งแทน และทำอะไรไม่ถูก คนขับเองก็บาดเจ็บเล็กน้อย เขายินยอมชดใช้ค่าเสียหาย

และค่าทำขัวญให้ตากับยายทุกอย่าง