ฟ้าหลังฝน

หลังจากขายปลาเสร็จ ยายพาแป๋ม และเจ้าฟูกลับบ้าน ระยะทางจากตลาดไปบ้านประมาณ เกือบสาม

กิโลเมตรเห็นจะได้ ยายหลานพากันเดิน โดยไม่มีความเหน็ดเหนื่อยสักนิด ทั้งสองต่างพากันเดินไป ทัก

บ้านโน้น บ้านนี้ ไปตลอดทาง บางบ้านก็เรียกให้กินน้ำเสียก่อนก็มี มันเป็นวิถีชีวิต และน้ำใจของชาว

ชนบท ซึ่งหาได้ยากสำหรับในเมืองหลวง 

"ยาย วันนี้ตาไปไหนไม่เห็นมาหาเราเลย"

"ลุงแจ้งมาชวนตาไป ขึ้นต้นตาลจ๊ะ ไม่มีใครเก่งเท่าตาแกหรอกนะ"

"นั่นสิ ตาหนูเก่งที่สุดในโลกเลย เนอะยาย"

"ป่านนี้ คงกลับมาแล้วล่ะ"

ระหว่างทาง เด็กน้อยมีความรู้สึก เหมือนใจหายบอกไม่ถูก สักพัก ก็เห็นลุงแจ้ง วิ่งมาหายาย

"บาย ยาย ตาตกต้นตาล ขาแพลง ผมพาไปหาหมอแล้ว ตาเข้าเฝือก หมอให้พักหลายวันเลย"

"อ้าว ทำไม ตกได้ล่ะ ตาแจ้ง"

"ไม่รู้สิ ผมไม่ทันได้ดู หันมาอีกที แกก็ร้อง โอย แล้ว"

"ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์พาตาแกไปหาหมอ เดี๋ยวยายก็ถึงบ้านแล้ว"

"งั้น ผมไปก่อนนะยาย "

"จ๊ะ" 

แป๋มตกใจเล็กน้อย รีบพาแจ้าฟู วิ่งกลับไปบ้าน ปล่อยให้ยายเดินตามมา

"ตา  ตา  ตาจ๋า" แป๋มวิ่งเข้ามาพร้อมกับน้ำตาแอบแก้ม

ตาอ้าแขนกอดหลานสาว และลูบหัวเบาๆ

"ตาไม่เป็นไร หรอก มันพลัดตกลงมา  ไม่เป็นไรมาก  หมอให้พักสามสี่วันก็หายแล้ว  ร้องไห้ทำไม ไม่

เก่งเลย"

"หนูตกใจหมดเลย ตอนลุงแจ้งบอกยาย"

"ตาเฮ้ย..เป็นไงบ้าง" ยายเดินเข้ามาถามพอดี

"ไม่เป็นไร ขาแพลงนิดหน่อย หมอให้พักสามสี่วันเสียก่อน"

"คิดว่า ฟาดเคราะห็ ก็แล้วกันตา"

"ฮืม" ตาตอบรับง่ายๆ ยายเดินเอาของไปเก็บ แป๋มนั่งข้างๆ ตา

"ตาอยากเอาอะไร บอกหนูนะ หนูจะทำให้" 

โฮ่งๆๆ

"เห็นไหม เจ้าฟู ก็ช่วยหนูด้วยนะตา"

"เออ ตารู้แล้ว ไปอาบน้ำอาบท่าซะไป"

แป๋มเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ และรีบออกมาอยู่ใกล้ๆ ตา ทันที จนตาหัวเราะ

"ตาไม่ได้เป็นอะไรมาก หมอก็ให้ไม้เท้ายันมานี่ไง" ตาชี้ไม้เท้า ที่ช่วยพยุงตัวให้แป๋มดู

"ไม่คงไม่ถนัดหรอกจ๊ะ" 

สักพักยายก็ยกสำรับข้าวมาตั้งใกล้ๆ ตา

"กินตรงนี้แล้วกันวันนี้ เพราะตาเดินไม่ได้"

"ฮืม ก็ดียาย เพราะมันเริ่มปวดเหมือนกัน กินข้าวแล้วจะได้กินยาต่อเลย"

"นั่นสิ มันคงระบม บวมแหละวันนี้"

"คงใช่"

ระหว่างกินข้าว เจ้าฟุจะนอนใกล้ๆ ระหว่างตา กับแป๋ม มันนอนนิ่งๆ เฉยๆ จนกว่า ทุกคนจะกินกันเสร็จมัน

ถึงจะได้กิน "ฟูฟู มากินข้าวเร็วๆ"

โฮ่ง ๆๆ

ค่ำคืนนี้ ฝนโปรยปราย เป็นระยะ เนื่องจากหน้านี้เป็นหน้าฝน เสียงสายฝนที่กระทบหลังคาสังกะสี มันดัง

สนั่นหวั่นไหว ผสมผสานกับเสียงฟ้าร้องเป็นระยะ 

แป๋มนอนฟังเสียงจนเพลินหลับไป ยายเข้ามุ้งมาห่มผ้าให้เด็กน้อยไร้เดียงสา ยายลูบหัวหลานเบาๆ

"อาภัพเสียจริงหลานยาย" ยายน้ำตาเอ่อเล็กน้อย นึกถึงวันที่อุ้ม เด็กน้อยแบเบาะ    วัยสองเดือนเข้า

มากอด และเดินเข้าบ้าน พ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุ ระหว่างเดินทางกลับมาหาพวกเขา ลูกสาวก่อนเสียชีวิตที่

โรงพยาบาล ได้ฝากลูกสาว ซึ่งเป็นหลานของยายไว้ให้ดุต่างหน้า ยามคิดถึงลูกสาวคนเดียวของแก ยาย

จำได้ วันนี้เป็นวันที่ฝนตก มีลมพายุกระหน่ำจนมองไม่เห็นทางข้างหน้า  แต่ระหว่างที่ยายอุ้มหลานกลับ

บ้าน ฝนก็ค่อยๆ ซาลง เรื่อยๆ ยายกับตาเลยให้ชื่อ ป๋อมแป๋ม เพราะได้ยินเสียงฝนที่ตกลงใส่โอ่งน้ำหน้า

บ้านตกกระทบกับน้ำดัง ป๋อมแป๋ม ๆ 

"ตาเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่" ยายบอกตา เมื่อเห็นตานั่ง สูบยาเส้นหน้าบ้าน

"ฮืม นอนก่อนเถอะ ขอสูบยาเส้นสักมวนก่อน"

ยายจึงเข้ามุ้งนอนข้างๆ หลานก่อนตา สักพักตาจึงเข้ามานอนตาม