ฟ้าหลังฝน

๊จิ๊บ.จิ๊บ.. 
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว....
เธอลืมตาขึ้น เพราะแสงแดดอ่อนๆ กำลังส่องเล็ดลอดเข้ามาถึงมุ้งที่เธอนอน   เธอมุดมุ้งออกมา มองหา
เพื่อนคู่ใจของเธอ
"อ้าวไปไหนเสียแล้วนะ ฟู" เธอก้าวออกมาชานบ้าน
"ฟู ฟู อยู่ไหน" เธอตะโกนเรียก
โฮ่ง ๆ ๆ 
มันขานรับ และรีบวิ่งมาหาเธอ มันกระโดดใสเธอ ล้มทั้งคนและหมา เสียงหัวเราะของเธอทำให้เจ้าฟู ดีใจ
เป็นที่สุด
โฮ่ง ๆ ๆ 
"ตื่นแต่เช้าเลยนะ ฟู ตากับยายล่ะ"
เจ้าฟูรีบวิ่งพาเด็กน้อยไปหาตากับยาย ที่กำลังคัดปลาไปขาย
"ตื่นแล้วเหรอแป๋ม ล้างหน้า แล้วมากินข้าวเสีย วันนี้ไปช่วยยายขายปลาที่สะพานปลานะลูก"
"จ๊ะ" สาวน้อยรีบไปล้างหน้า และตักข้าวกินทันที
"วันนี้ เราต้องไม่ซนนะ ฟูฟู แป๋มจะช่วยยายขายปลา"
โฮ่ง ๆ (ให้มันจริงเถอะแป๋ม)
"เสร็จหรือยัง แป๋มเฮ้ย ยายจะไปแล้วนะ"
"จ๊ะ ยาย ไปเดี๋ยวนี้แหละ"
ระหว่างที่พากันเดินไป
"เปิดเทอมนี้ แป๋มต้องซื้อชุดใหม่แล้วใช่ไหมลูก"
"ป้าอิ่มบอกว่า จะเอาชุดของพี่อุ๊ให้จ๊ะ ยายไม่ต้องเปลืองตังค์ซื้อหรอก"
"แป๋มไม่ยายเพื่อนเหรอลูก ใส่เสื้อต่อจากพี่อุ๊เขาแน่ะ"
"ไม่หรอกจ๊ะยาย เก่าของพี่อุ๊ แต่มันใหม่สำหรับแป๋มค่ะ แป๋มใส่ได้ ยายไม่ต้องเป็นห่วง"
"จ๊ะ" ยายลูบหัวแป๋มอย่่างเอ็นดู แป๋มไม่เคยเรียกร้องอยากได้อะไรกับพวกเขา นานๆ จะได้เสื้อผ้าใหม่กับ
เขาสักตัว นอกนั้น คนโน้นให้ คนนี้ให้เป็นประจำ ซึ่งแป๋มก็ดีใจ ที่มีลุงๆ ป้าๆ พี่ๆ เอ็นดู และไม่รังเกียจ
เธอ ตากับยายเลยสักนิด
เมื่อมาถึงตลาดสะพานปลา
"ขายตรงนี้ก็ได้ ยายจัน" แม่ค้าคนหนึ่งเรียกยายให้มาขายด้วยกัน
"อ้าว แม่เปียก เอ็งขายดีไหมล่ะ"
"ก็เรื่อยๆ จ๊ะยาย นั่งตรงนี้แหละ จะได้มีเพื่อนคุย อ้าว ไอ้แป๋มมาด้วยเหรอ"
"จ๊ะ ป้าเปียก"
ยายกับแป่มนั่งลงข้างๆ ป้าเปียก เจ้าฟูนอนหมอบข้างๆ แป๋ม
"อ้าวแป๋ม มาช่วยยายเหรอ เออ ดี นั่นเจ้าฟูเหรอ ดูสิ อ้วนเกินไปแล้วนะแก" หลายคนทักทายแป๋มและ
เจ้าฟู
"แป๋ม หิวก็ไปหาอะไรกินทางโน้นสิ อ่ะ ยายให้ ๑๐ บาท" ยายส่งเงินให้เธอ
เธอยกมือไหว้ยาย และรับไว้ เดินไปทางร้านของกิน สักพักก็กลับมาพร้อมกับน้ำ ๑แก้ว และขนมปัง ๑
ชิ้น เธอส่งน้ำให้ยาย
"ยายกินก่อนสิ" ยายรับมาดื่ม แล้วส่งกลับ
"ชื่นใจแล้ว หลานกินเถอะ" แป๋มดูดน้ำต่อจากยาย และก็วางแก้วน้ำ แบ่งขนมปังเป็นสองส่วน ส่งให้ยาย
"ยาย แป๋มแบ่งให้จ๊ะ แป๋มคงกินไม่หมด" ทั้งๆ ที่ชิ้นไม่ใหญ่ และเธอก็แบ่งด้วยความรัก ยายรับไว้ และวาง
ไว้ เพราะรู้ว่าหลานคงไม่อิ่ม  แป๋มแบ่งส่วนของตัวเองอีก เป็นสองส่วน และยื่นให้ ฟูฟู กิน และเธอก็กิน
พอกินหมดเธอก็นั่งลง ยายจึงส่งขนมชิ้นที่เธอแบ่งให้มา
"ยายไม่หิวหรอก หลานกินเสียเถิด"
"อ้าว ยายไม่หิวเหรอจ๊ะ มันสายแล้วนะ"
"ยายกินข้าวมาเยอะแล้ว"
แป๋มรับขนมมา และค่อยๆ กิน เหลืออีกนิดหน่อยก็ให้ ฟูฟู ได้ชิมอีกตามเคย
ใตรๆ ที่พบเห็นต่างพากันชื่นชม ยายหลาน ที่ต่างคนต่างมีความรัก ซึ่งกันและกัน ห่วงใยอาทรกันเสมอ
มันเป็นความรักที่ไม่อาจเปรีบบกับอะไรได้ทั้งนั้น และยังส่งผลมาถึง เจ้าฟูฟู สุนัขตัวโปรดอีกด้วย