วาทยกรเพลงมรณะ[สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan] ]

   รุ่งบ่ายไกล้ยามราตรีที่จะมาถึงเสียงของผู้ชมและเหล่าแฟนคลับรวมทั้งนักข่าวที่มายืนรอใครสักคนที่ไกล้จะเข้ามารถลีมูซีนสีดําขนาดใหญ่ที่จอดผ่านมาตรงแถวที่กั้นพร้อมคนเฝ้าและรปถทุกหน่วยเข้ามายืนกั้นแฟนคลับที่พร้อมจะจู่โจมเข้าหาใส่เขาคนนั้นเสียงของรถลีมูซีนจอดสนิทจงกระทั้งมีใครบางเดินออกมาตรงรถลีมูซีนพร้อมกับเผยให้เห็นดวงตาสีเหลืองที่ส่องแววความน่ากลัวพร้อมผมสีเหลืองที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมก่อนจะมีเสียงกริ๊ดดังขึ้นมา
 
  ''คริสโตเฟอร์!  ! ! ''
 
  ''กริ๊ดดดดดดดดดดดดด ฉันเป็นแฟนคลับคุณคะ! ! !''
 
  ''ขอลายเซ็นของคุณหน่อยนะครับ! !  !''
 
  ''ฉันชอบคุณมาก! ! !'' 
 
เสียงกระแสของพวกแฟนคลับที่ดึงกึงก้องเป็นจังหวะคริสที่เห็นดันนั้นก็ชักจะเริ่มทําสีหน้าตกใจแบบเด็กๆแต่ก็มีน้าไอยราเดินตามหลังเพราะจับไหล่ของคริสส่งสายตามองคริสที่บอกไปว่าเดินต่อไปซะคริสที่เห็นดังนั้นก็เข้าใจจึงเดินตรแถวแนวที่กั้นแจกลายเซ็นให้ใครบางคนที่มารอได้ประมาณแคสี่ห้าคนที่เขายื่นมาเท่านั้น 
 
------------------------------------------------------------------------------------
โรงดนตรีปิกัสโซ่ชื่อดังของประเทศไทยที่คริสโตเฟอร์จะเข้ามาแสดงในวันนี้พวกคนที่ดูอายุสูงวัยกว่ากําลังจัดเครืองดนตรีพร้อมกําลังพูดคุยกันอยู่ในกลุ่มด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยอยากจะสนใจเด็กหนุ่มคนนั้น 
 
''เด็กหนุ่มที่เป็นสัญตชาติรัสเซียนั้นจะไหวเหร๊อ? ...''   
 
''เฮ้ยๆ อย่าไปดูถูกเขา นี้ถ้าลุงนักวาทยกรนั้นมันไม่ลาป่วยเข้าโรงบาลพวกเราไม่ต้องมา
พบเจอหรอก'' 
 
''ฉันได้ข่าวว่าเวลาเขาเล่นจะดูเป็นคนละคนเลยวะ'' 
 
คําซุบซิบที่พูดถึงเด็กหนุ่มอายุสิบเก้าปีอย่างคริสโตเฟอร์ที่เขาไม่แน่ใจว่าตัวแค่นี้จะสามารถบังคับเสียงเพลงได้ไหมพอพูดได้แค่นั้นคริสที่พึ้งเดินผ่านมาเลยทักทายพวกลุงและผู้ใหญ่ทุกคน
 
  ''สวัสดีนะครับคุณลุง'' คริสยกมือไหว้เผยรอยยิ้มให้กับลุงพร้อมพวกลุงทั้งหลายก็ต่างยกมือไหว้ทักทายคริสกลับ 
 
  ''อะไรกัน ไหว้พระเถอะลูกเอ๊ย '' ลุงคนนึงที่ดูท่าทางแก่ยิ้มชื่นใจที่คนต่างชาติก็ยังไหว้ประเทศไทย เขารู้สึกแอบภูมิใจในตัวของคริสเล็กน้อย 
 
  ''อีห้านาทีเตรียมตัวได้แล้ว''  ไอยราเดินเข้ามาในกลุ่มของพวกผู้ใหญ่ดนตรีวงแววตาที่ส่องความน่ากลัวและเบื่อหน่ายเหมือนไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปพวกลุงบางคนถึงกลับไปเตรียมอุปกรณ์เตรียม
พร้อมคริสที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรแต่ก็รู้ว่าเขาจะต้องทําอะไรจึงหยิบไม้บาตองสัญลักษณ์ไม้เก่าๆที่ติดคําว่า''Cor'' ในภาษาละตินเอาไว้ก่อนเดินไปตรงหน้าเวทียืนอยู่ตรงกลางพร้อมพวกนักดนตรีอีกหลายคนที่ยืนล้อมคริสโตเฟอร์เอาไว้ 
 
------------------------------------------------------------------------------------
จํานวนผู้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเริ่มถดถ้อยและเตรียมไปนั้งชมโรงดนตรีที่ไกล้จะเริ่มแสดงนานาลีที่ตัวเล็กสุดถือสมุดสีขาวเล่มเล็กที่จะไปสัมภาษณ์นักวาทยกรอันดับหนึ่งของประเทศไทยด้วยสีหน้าอันตื่นเต้นของเธอโดยที่ยังไม่ได้เดินทันไรก็ถูกใครบางคนเดินชนเข้ามา 
 
  ''โอ๊ย ! ''เสียงร้องของนานาลีดังขึ้นมาก่อนล้มลงไปกับพื้นมองคนที่ชนเธอก่อนที่จะหาคําด่ามาต่อว่า 
 
  ''อะไรของลุงน่ะ! ไม่เห็นเด็กเลยหรือไงกัน! '' 
 
  ''หา? ..... ''  ชายหนุ่มผมสีแดงที่มีรอยแผลตรงใบหน้ามองอีกฝ่ายที่ดูตัวเตี้ยกว่าล้มลงและไม่ได้สนใจอะไรนานาลีที่เห็นก็ต่อว่าต่อ 
 
  ''เป็นลุงประสานอะไรกัน! ขอโทษซักคําก็ไม่มีเลยนะลุง!!''  นานาลีชี้หน้าพร้อมทําหน้าลูก
แมวดุคนเป็นผู้ใหญ่กว่าทําเอาให้มีเสียงสนใจจากคนบางคนที่ยืนรอต่อคิวซื้อตั๋วอยู่สึคิชิยะ โทระที่
มองเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นนํ้านมเดินออกไปอย่างไม่แคร์อะไรใดๆทั้งสิ้นนานาลีเห็นดันนั้นก็หูฉุนตะโกน
ด่าว่าหลัง 
 
  ''ไอ้ตาลุงบ้าเอ๊ย !  !  ! ''