ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

วันที่ฉันหมดสติ ฉันก็ต้องยอมให้ออเรนจ์มาส่งถึงบ้าน แต่ขอบอกว่าไม่เขินเลยยยยยจริงจริ้งงง>\\\\\< อ้อ แล้วเขายังบอกอีกนะว่าจะพาไปปาร์ตี้วันเกิดเขาแทน แต่เห็นว่ามีแค่เพื่อนในวงอีกสองคนที่อยู่ในงาน อย่าเรียกว่างานเลยอย่างเนี้ย-*-มีแขก2คน ปิ้น ปิ้น  อ๊ะ สงสัยตาออเรนจ์คงจะมารับแล้วแน่เลย ต้องรีบลงไปละเดี๋ยวโดนดุ ตุ้บ "โอ้ย"ฮือๆลืมผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอ่ะ ล้มเลยต่อหน้าออเรนจ์ด้วยT^T "ฮ่าๆๆ เป็นไรมั้ยนั่น"ยังจะขำ "เจ็บสิถามได้ ไม่น่าใส่ขาสั้นเลย-^-" "มาๆ ลุกขึ้นเร็ว"เขาพูดพร้อมยื่นมือมา และฉันก็คว้ามือเขาและลุกขึ้นจนได้ ณ คอนโดออเรนจ์ แอ้ด~(ประตูเก่าไปป้ะ) ปุ้ง อ้ะ! สงสัยเพื่อนออเรนจ์คงจะเซอร์ไพรน่ะ พอออเรนจ์เข้าห้องมาก็เปิดวายทันที เป็นงานมาก  "เอ๊ะ? พี่แล้วผู้หญิงคนนี้ใครอ่ะ แฟนหรอ?? พี่ไม่เคยพาใครมาคอนโดเลยนี่นอกจาก..."เพื่อนออเรนจ์คนหนึ่งที่ดูท่าทางร่าเริงวิ่งมาเขย่าตัวออเรนจ์ เพื่อที่จะรู้ว่าฉันเป็นใครให้ได้ "แฟนคลับน่ะ คราวที่แล้วฉันทำเขาเป็นลมเลยพามาไถ่โทษ" "อ๋อ สวัสดีครับผมชื่อ เจรามี่ นะคร้าบบยินดีที่รู้จักคุณ?"เขาพูดพร้อมยื่นมือมา "ฉันวาฟเฟิลค่ะ"ฉันพูดพร้อมยื่นมือไปจับกับเจรามี่ มือนิ่มมากๆเลย>\\\< "ส่วนฉันแอลนะ ยินดีที่รู้จัก"มีผู้ชายอีกคนแนะนำตัวขึ้นพร้อมยื่นมือมาเลยทำให้ฉันต้องปล่อยมือเจรามี่แล้วมาจับมือแอลต่อ  "อ่าวๆๆ แนะนำตัวกันแล้วก็ไปหาอะไรกินซะสิยืนจับมือนานๆเดี๋ยวมือก็เปื่อยหรอก"อะไรของตาออเรนจ์เขาเนี่ย มือแอลนิ่มมากก็ต้องอยากจับนานๆเซ่ "เอ้อ วาฟเฟิลเธอชอบเลี้ยงหมาป่าว"เจรามี่ถามฉันขึ้นหลังจากที่กินข้าวกันอย่างเงียบๆ "อ้อ ชอบสิ เจรามี่มีหรอ" "มีสิ วันไหนฉันพาเจ้าคอนเน่ไปเดินเล่นแล้วฉันจะชวนเธอไปนะ" "ได้สิ" "นี่เจรามี่ฉันนึกว่านายหวงหมาของนายซะอีก แม้แต่ฉันนายยังไม่อยากให้จูงมันเลย" "เอาเถอะๆ วาฟเฟิลฉันขอโทรศัพท์เธอหน่อยสิ" จะแลกเบอร์ใช่ปร้าาาาา>\\\\\\< เจรามี่รับโทรศัพท์ฉันแล้วคงจะกดเบอร์แลกกัน "โอเค เสร็จแล้ว ไว้ฉันจะโทรหานะวาฟเฟิล" "ได้สิ" คนที่ชื่อแอลนี่ทำไมเงียบอย่างนี้นะ ฉันรู้สึกเหมือนในห้องนี้มีฉันกับเจรามี่แค่สองคนเลยอ่ะ "เธอน่ะอิ่มยัง?"ในที่สุดตาออเรนจ์ก็ยอมพูด "กินไม่ค่อยลงแล้วอ่ะ นายกินไปเหอะเดี๋ยวฉันกลับบ้านเองได้" พรวด~ อยู่ๆตาออเรนจ์ก็ลุกพรวดพร้อมดึงแขนฉันไปด้วย "เดี๋ยวฉันไปส่ง" "ไม่เป็นไร" "เฮ้อ ทำไมเธอชอบปฏิเสธฉันอยู่เรื่อย"พูดกับฉันเสร็จก็หันไปพูดกับเพื่อนเขาต่อ "ฉันไปส่งยัยนี่ก่อนไปล่ะ" ณ บ้านของฉัน "นายไปได้แล้ว"เอ๊ะยังไงของเขาบอกให้ไปหลายรอบก็ไม่ไป "อะ..ไร..ของ..เธอ" "นี่นายเมาแล้วเดี๋ยวฉันไปส่งนายที่คอนโดแล้วกัน"ให้มันได้อย่างนี้เถอะ ระหว่างที่เขาขับรถมาส่งฉัน เขาก็จิบเหล้าไปขับไปเลยเมาอย่างนี้ "เดี๋ยวฉันพากลับเอง"อยู่ๆแอลก็โผล่มาเฉยเลยอ่ะ "ได้สิ ฉันเข้าบ้านก่อนนะ"  พรึบ "ปล่อยนะ"ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าบ้านจู่ๆตาออเรนจ์ก็วิ่งมาสวมดอกฉันจากด้านหลัง"ปล่อยนะ นายเมามากแล้ววว" "เธอทิ้งฉัน เธอต้องกลับมา" "ฉันไม่รู้จักนายจะมาทิ้งนายได้ไงเล่า" "กลับมานะ..."น้ำเสียงของออเรนจ์ฟังแล้วดูเหมือนมีความเจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆแต่ฉันก็พอที่จะสัมผัสความเจ็บปวดนั้นได้ "แอลช่วยทีสิ"ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากแอล เพราะออเรนจ์ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยฉันเลย ณ คอนโดออเรนจ์ มาจนได้T^Tสุดท้ายออเรนจ์ก็ลากฉันกลับมาที่นี่อีกจนได้ แอลก็ช่วยพูดให้ตั้งหลายรอบแต่มันได้ผลซะที่ไหน "นี่แอล เขาจะปล้ำฉันมั้ยเนี่ย" "ไม่หรอก" "นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ ฉันไม่อยากอยู่กับคนเมาสองต่อสองอ่ะ" "แล้วเธอไม่กลัวฉันปล้ำเธอหรอ" "นายเป็นซุปตาร์นี่นายไม่ทำหรอก" เขาไม่ตอบอะไร แต่เมื่อกี้ฉันเห็นเขาแอบอมยิ้มด้วยอ่ะน่ารักจัง  ตอนนี้น่ะหรอ ฉันกับแอลนั่งดูหนังกันที่โซฟา ส่วนออเรนจ์ก็นอนอยู่ในห้อง อยู่ใกล้แอลแล้วมันเขินๆยังไงบอกไม่ถูก "เธอรู้จักกับออเรนจ์ได้ไง" "ไม่รู้จักหรอก ก็แค่วันนั้นเขาชนฉันทำให้กล้องราคาหลายบาทของมหาลัยตกแต่ตอนที่เขาจ่ายเงินให้แล้วนักข่าวก็วิ่งมาเป็นขโยงเลยทำให้เขาต้องพาฉันวิ่งขึ้นรถเขาไปด้วยน่ะ" "แล้วมันทำอะไรให้เธอเป็นลม" "อ่อ...."ฉันเล่าเหตุการณ์วันที่ลิฟต์ค้างอะไรนั่นให้แอลฟัง "ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเป็นออเรนจ์ตัวจริงจะไม่สนใจใยดีเธอ เขาจะไม่พาเธอหนีนักข่าว เขาจะไม่ยอมเกี่ยวข้องเขาจะปล่อยให้เธอนอนกองอยู่กับพื้น" "งั้น...เขาชอบฉันหรอ" "ไม่รู้สิ แต่ว่าเธอหน้าเหมือนแฟนเก่ามันมาก นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มันทำแบบนี้กับเธอ" ตอนแรกฉันเกือบจะรู้สึกดีแล้วเชียว เพราะว่าฉันหน้าเหมือนแฟนเก่าเขา ใช่สิฉันมันไม่มีความหมายหรอก ฉันมันไม่คู่ควรกับเขาหรอก แล้วทำไมฉันต้องน้อยใจทำไม... "เฮ้ เธอร้องไห้หรอ" "ป่าว ฉันง่วงเฉยๆน่ะ" ดูหน้าแอลก็พอจะดูออกว่าเขาค่อนข้างจะเป็นห่วงฉันและไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันตอบเท่าไหร่ "แอลฉันกลับบ้านได้ยัง" "เธออยากกลับแล้วหรอ"คำพูดเหมือนมีอะไรแอบแฝง "เอ่อ.." "ฉันคิดว่ามันดึกแล้ว ฉันก็ไม่อยากขับรถดึกๆน่ะ" "งั้นฉันนั่งแท็คซี่กลับก็ได้" "เอางี้ เธอไปนอนห้องฉันเดี๋ยวฉันนอนกับออเรนจ์มันเอง" "จะ..จะดีหรอ" "ดีสิ ป่ะไปกัน"ว่าแล้วเขาก็จับมือฉันพาไปถึงหน้าห้องเขา หลังจากที่แอลพาเข้าห้องของเขา(อย่าไปไกลเน้อ)ก็เอาชุดนอนมาวางให้ เห็นเขาว่าของเพื่อน ใครจะเชื่อล่ะเนอะฮ่าๆๆ ว่าแต่เตียงแอลนี่นุ่มนิ่มมากเลยเหมือนนอนบนสำลีเลย และฉันก็เคลิบเคลิ้มหลับไป..
---โปรดติดตามตอนต่อไปน้าจ้ะ---