ขอรักได้มั้ยคะนายซุปตาร์

"กรี๊ดดดดด"ผู้ชายยถออดเสื้ออนอนนข้างช้าาาน
"มีอะไร"เขาทำเสียงงึมงำ แต่หน้าคล้ายเจรามี่เลยอ่ะ
"เจรามี่ใช่มั้ย"
"เฮ้ยยย ผู้หญิง"ตกใจช้าไปม้าาาย
"นายมานอนนี่ได้ไงอ่ะ"
"ฉันนึกว่าพี่แอลนี่นา เมื่อคืนกอดไปซะแน่นเลย"ว่าแล้วเขาก็รีบไปหยิบเสื้อมาใส่ หน้านี่แดงแปร้ดด คงไม่ต่างกับฉันสักเท่าไหร่
ตึง
จู่ๆใครก็โผล่พรวดมา...อ่อทั้งออเรนจ์และแอล
"เมื่อคืนหลับสบายรึป่าว"สบายมาเลยจ้าแอล(ประชด) หน้าแอลดูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเจรามี่
"นี่เธอทำไมมานอนห้องผู้ชาย!! แล้วเจรามี่แกมานอนกับยัยนี่ได้ยังไง"มาถึงก็ดุเลยแฮะ
"ก็.."
"ช่างมันเถอะ"
"อ่าว"อะไรของเขาเนี่ย
หลังจากที่ออเรนจ์โวยวายเสร็จพวกพี่ๆก็ชวนมากินข้าวที่นี่มันคือภัตรคาร30ชั้นนั่นแหละ
"นายฉันขึ้นบันไดได้ป่าว"
"เราไปชั้น10นะ เธอขาลากพอดี"เจรามี่พูด
"ฉันกลัวมันค้างอีกอ่ะ"
"เธอไม่ตายหรอกน่า พูดมากจริง"ออเรนจ์ปากเสีย!!!
ในที่สุดฉันก็ต้องจำใจมาถึงชั้น10โดยสวัสดิภาพ ค่อยยังชั่ว
"นี่เธอขับรถเป็นป่าว"<เจรามี่
"เป็นสิ เก่งมากกกด้วย"
"โม้!!"ออเรนจ์พูดแทรก
"ป่าวโม้น้าา"
"เธอสนใจมาเป็นผู้จัดการขับรถให้พวกเรามั้ย"ผู้จัดการ!!!
"หมายถึงว่าฉันต้องมาดูแลพวกนายหรอ"
"ใช่แล้วว"เจรามี่ตอบ
"แล้วปกตินี่นายไม่มีผู้จัดการหรอ"
"มี แต่ว่าเขาลาไปคลอดลูกอ่ะ หาคนอื่นมาให้ใหม่แต่ก็ขับรถได้แย่มากขับๆเบรกจะอ้วก!"เจรามี่ไม่ต้องทำท่าให้ดูก็ได้แหม่ เห็นภาพเลย
"แล้วนายมั่นใจได้ไงว่าฉันขับดี"
"เอาน่าาา เอาเป็นว่าพวกเราไว้ใจเธอ เธอจะตกลงมั้ย?"
"....อืม ลองดูก็ได้"มันก็ไม่เสียหายนี่นา แค่ขับรถไปนู่นมานี่ มหาลัยเพิ่งปิดด้วย ถือว่าเป็นงงานพิเศษแล้วกัน
"หึ!! ถ้าฉันเมารถฉันจะโทษเธอ!!!!!"ออเรนจ์ดุอีกแย้วววว
"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"
"งั้นเอาเป็นว่าพรุ่งนี้เธอเริ่มทำงานได้ เดี๋ยวฉันจะเอาตารางงานของพวกเรามาให้น้าา"เจรามี่พูดแทรกขึ้น
"โอเค งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะวันนี้ฉันมึนๆยังไงไม่รู้"ฉันรู้สึกมันปวดหัวตึ้บๆยังไงบอกไม่ถูก กลับบ้านนอนพักคงจะดีขึ้น
"เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"เสียงของแอล(นึกว่าหลับ เห็นเงียบ)
"ไม่เป็นไรดีกว่า"
"เธอปวดหัวไม่ใช่หรอ"
"อ่าา ก็ใช่"ฉันคิดว่าที่ฉันมึนๆ ก็อาจจะเพราะฉันเผลอกินกุ้งไปก็ได้
แอลไม่ได้โต้ตอบฉันแต่จับข้อแขนจูงฉันพาออกไป(แอบเหล่เห็นออเรนจ์ทำหน้าแบบหมั่นไส้ด้วยอ่ะ)
หลังจากที่แอลมาส่งฉันถึงบ้านเขาก็ย้ำฉันว่า
'พรุ่งนี้อย่าลืมมาทำงานนะ'
ย้ำอยู่สี่ห้ารอบหน่ะ ใครจะลืมลง
ในขณะที่ฉันล้มตัวลงกำลังจะนอนนั้น....โธ่ๆๆๆ ลืมถามอ่ะว่าให้เริ่มงานที่ไหน แล้วใครจะไปตรัสรู้ได้ล่ะค้าาาา เบอร์ก็ไม่มี เอ๊ะๆ เจรามี่ๆๆฉันเพิ่งแลกเบอร์เจรามี่มานี่นา
ตู้ด ตู้ด ตู้ด 
[ฮัลโหล ใครค้าาาบ]เจรามี่พูดลากเสียง ฟังดูน่ารักดี>\\\<
"วาฟเฟิลเอง"
[อ้อ เธอๆๆๆมีอะไรหรอคิดถึงฉันอ่ะดี้ๆๆๆ]หลังจากเจรามี่ได้รู้ว่าใครเป็นคนโทรหาเขาก็ทำเสียงตื่นเต้นขึ้นมาทันที
"เพิ่งห่างกันเมื่อกี้"
[นั่นแหละๆ แล้วโทรมาทำไมอ่ะ]
"อ้อฉันจะถามว่าต้องไปเจอพวกนายที่ไหน กี่โมงอ่ะ"
[อ่าาาา...]เจรามี่ลากเสียง ทำให้รู้ว่าเขากำลังใช้ความคิด
"คิดอะไรนานขนาดนั้นเนี่ยย เงินในโทรศัพท์ฉันจะหมดแล้วว"
[บ้านเธออยู่ไหน]แค่เงินจะหมดก็ถึงกับจะมาบ้านฉันเลยทีเดียวเชียว
"จะมาเรอะ"
[อยู่หนาาาาาย]
"อืม......"ฉันบอกที่อยู่ให้เจรามี่ไม่คิดว่าเขาจะมาทำมิดีมิร้ายหรอกกก 
ติ้ง ต่อง ติ้ง ต่อง
เจรามี่แน่ๆเชื่อฉัน....อื้มใช่ด้วย
ครืดดด
"เธอนี่มาเปิดประตูช้าแฮะ"
"ก็ดีกว่าไม่เปิดน่าาาา"
"เอ๊ะ ทำไมตัวเธอถึงมือผื่นขึ้นอ่ะ"
"สงสัยฉันเผลอกินกุ้งน่ะ ฉันแพ้กุ้ง"
"แล้วทำไมไม่บอกพวกเราว่าเธอแพ้กุ้ง"
"ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็หาย"
"ทีหน้าทีหลังเธอต้องบอกฉันคนแรกนะ"
"อื้ม เข้ามาก่อนสิ"
เจรามี่เดินตามหลังฉันเข้ามาในบ้าน สักพักเจรามี่ก็นั่งบนโซฟาราวกับเป็นเจ้าของบ้าน พลางใช้สายตามองไปรอบๆสำรวจบ้านฉัน
ส่วนฉันน่ะก็กำลังเดินมาหยิบน้ำให้เขา
"เจรามี่จะบอกฉันได้ยังว่าฉันต้องทำงานที่ไหน"
"เดี๋ยวจะโทรบอกอีกทีน่ะ"
"อ๋อ นายนี่ก็อุตส่าห์มา"
"ไม่ลำบากสักหน่อย"
"หมดธุระแล้วก็...."ให้ตายเถอะจะไล่เขาออกไปมันก็น่าเกลียดจะพูดยังไงดี
"อะไรกันแค่ไม่ทันไรก็ไล่กันแล้วอ่าาา"เจรามี่ทำหน้าออดอ้อนน่ารักดีเหมือนกันแฮะ
"ฉันเพลียน่ะ เหมือนจะไม่สบาย"
"จริงหรอ งั้นเธอๆๆขึ้นไปนอนพักนะเดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อยาให้"
"ไม่ต้องข.."ยังพูดไม่ทันจบเจรามี่ก็ดันตัวฉันไป ไม่แปลกใจนะคะว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าห้องนอนฉันห้องไหน ก็หน้าห้องฉันแปะป้ายไว้ว่า'ห้องนอนนางฟ้า'น่ะสิฮ่าาาาๆ รู้สึกอายๆยังไงไม่รู้
"นอนพักเยอะๆนะ"เจรามี่พูดพร้อมดึงผ้าห่มมาห่มตัวฉัน
"ของใจนะเจรามี่ แล้วก็ล็อคบ้านให้ฉันด้วยล่ะ"
"ได้ค้าาาาาบ ไม่กวนล่ะ"พูดจบเจรามี่ก็เดินออกไปทันที
เจรามี่ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ....