รักนี้มีไซน์รัก

ธนสรณ์     ประภาสพินันท์  เขาสนใจเรื่องจิลเวิลรี่จึงตัดสินใจเรียนต่อเมืองนอกเพื่อมาสานต่อธุรกิจครอบครัว   เขาได้เรียนจบปริญญาไม่เกิน 25ปี ชายหนุ่มถือเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ไฟแรง ด้วยความสามารถของตนจึงทำให้บริษัทขยายไปหลายสาขาก็ว่าได้ ธนสรณ์ขับรถเร่งเพื่อไปทันวันนี้เขาได้มีการนัดประชุมไว้  ในขณะที่อะนิมิกากำลังเร่งด้วยความตกใจที่มาสุนัขวิ่งตัดหน้าทำให้หญิงสาวหยุดรถกลางครั้น ชายหนุ่มโมโหจึงลงไปทุบกระจกบนรถ “นี้คุณขับรถประสาอะไร”  หญิงสาวจึงลงจากรถ “ฉันก็ขับประสาคนนะซิ” “คุณทำให้ผมเกือบไปนอนอ่านหนังสือพิมพ์หน้าถนนแล้วน่ะ” เป็นช่วงเวลาที่ดีไซน์เนอร์สาวถอดแว่นออกทำให้ชายหนุ่มอึ้งพะวงตกหลุมรักหญิงสาวตั้งแต่แรกพบหน้า “แล้วนายจะให้ฉันขับรถชนสุนัขหรือไงตาก็มีทำไมไม่สังเกตบ้างล่ะ”  ธนสรณ์ไม่ได้ยินที่หญิงสาวพูด ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาว  ใบหน้าเรียว  ขนตาแพงอนงาม   คิ้วโก่งเหมือนคันศร  จมูกโด่งเหมือนหยดน้ำ “นาย นาย   นาย นายได้ยินที่ฉันพูดมั้ย” “คับสวย” “ชีกอที่สุดนายตกลงจะเอายังไงว่ามา” “ผมถือว่านี้เป็นครั้งแรกผมยอมคุณก็ได้แต่คราวหน้าผมเอาคุณจริงแน่” “โธ่นึกว่าจะแน่” “นี่คุณผู้หญิงคับที่ผมยอมคุณนี้เพราะผมมีธุระที่สำคัญ” “ธุระจริงซิ”สาวเจ้ามองดูนาฬิกาถึงกับพึมพำว่า “ตายจิงตายแน่ๆเลยว่ะวันนี้มันเป๋นวันมหาวิปโยคของฉัน” “คุณบ่นพึมพำอะไรคนเดียวคับ” “เพราะนายคนเดียวถ้าฉันไปไม่ทันล่ะก็ฉันจะถือว่าเป็นเพราะนาย”  พูดจบหญิงสาวขับรถออกไปทันที “อะไรของเขานี้นี้คุณไม่เอาเหรอแว่นอ่ะ” “หวังว่าจะได้พบกันอีกน่ะคุณ”  พูดจบชายหนุ่มชับรถออกไปที่บริษัท ณ  ไดมอลต์กรุ๊ป “คุณเกดสิริช่วยเตรียมเอกสารที่ผมประขุมด้วย” “ค่ะบอส” ชายหนุ่มได้นัดพวกพนักงานมาร่วมประชุมกัน อีกไม่นานเขาจะได้เปิดเครื่องเพชรดีไซน์ใหม่ที่เขาคิดค้นมาอีก ทางด้านอะนิมิกาก็เข้ามาถึงในงานจึงถามพวกทีมงานว่า “พี่คะงานเลิกแล้วเหรอคะ” “คับเลิกแล้ว” “ให้ตายซิความฝันพังทลายเพราะนายนั้นคนเดียวเลย พี่คะขอให้ฉันได้เข้าไปเถอะ” “ไม่ได้คับ” “ไม่ได้นะซิแก่” เจนนิภาเพื่อนสาวคนสนิทพูด “ไอ้เจน” “ไปเถอะไอ้หลินไปที่ร้านบุ้งดีกว่า” พวงผกาหรือบุ้งเพื่อนสนิทอีกคนของหญิงสาว “เป็นอะไรอีกล่ะคะคุณอะนิมิกาใครทำให้ไม่พอใจ” “ไอ้เจนไอ้บุ้งทำไงดีล่ะฝันที่ฉันอยากจะได้ไปปารีสอ่ะแก่” “ใจเย็นๆน่ะไอ้หลินมีล้มก็ลุกขึ้นยืนมาได้” “จริงยังที่ไอ้บุ้งมันพูดน่ะ” “นี้โก้โก้ใส่วิปครีมกับเค้กชาเขียวของโปรดแก่ไง” “ขอบใจน่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ตักเค้กเข้าปาก “ค่ยๆค่อยๆกินก็ได้หลิน   หลินเดี่ยวก็ได้ติดคอตายล่ะ” “ดีเหมือนกันตายๆได้ก็ดี” “เอ่อจริงซิเมื่อฉันฉันมีเรื่องจะเล่าให้พวกแก่สองคนฟังอ่ะ” “แก่ไม่เป็นไรน่ะโว้ยหลินหลิน” “เอ่อไม่เป็นไร” “ว่าแต่เขาหล่อหรือเปล่าว่ะ”  ทำให้อะนิมิกานึกถึง   ใบหน้าชายหนุ่มใสเหมือนผิวเด็ก นัยน์ตาสีนิล ตาเรียวรี  จมูกโด่งรั้น  ปากแดงสีระเรื่อ ทรงผมสไตล์เกาหลี “ว่าไงอ่ะแก่หล่อเปล่า” “ไม่เห็นจะหล่อสู้ๆยามะพีของไอ้บุ้งไม่ได้ว่ะ” “แก่ก็เหลือเกินนะไอ้เจนเห็นผู้ชายดีรกว่าเพื่อน”  พวงผกาบ่นไม่จริงจัง “พูดถึงหมอนั้นแนยังแค้นไม่หายเลยฝันฉันสลายเพราะหมอนั้นคนเดียว” “จะไปโทษเขาคนเดียวไม่ได้ฉันว่าแก่มั่วแต่นอนฝันอยู่ล่ะซิ”  พวงผกาพูดดักรู้จักนิสัยของดีไซน์เนอร์สาว “เอ๋อว่าหลิยใช่มั้ย” “บ้าเหรอไอ้เจน ไอ้บุ้ง” “ถ้าไม่จริงทำมันแก่ต้องทำเสียงสูงด้วย” “ไอ้เจนแก่ไม่อยากตายดีใช่มั้ย  แนว่าฉันกลับไปที่ร้านก่อนดีกว่าแล้วค่อยกลับบ้านไอ้บุ้งของที่ฉันสั่งล่ะ” “นี้ของที่แก่สั่ง” “เอาเงินฉันไปก่อนล่ะเดี่ยวค่อยโทรคุยกัน” “ประจำเลยไอ้หลินแนขอตัวก่อนน่ะบุ้ง” “อืม”