รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

                    ใช้เวลาเดินได้ไม่นานจากห้องที่ฉันอยู่มาที่ห้องกว้างๆที่ไม่
ได้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ใดๆ สิ่งที่เด่นหราก็คงจะมีแต่ประตูบานใหญ่ตรงหน้า
ห้องนี้ให้บรรยากาศต่างกันมากพอทอดสายตามองไปรอบๆก็หยุดชะงักเข้ากับ
สายตาหญิงสาวกลุ่มนึงที่คาดว่าน่าจะเป็นข้ารับใช้ พวกนางมีดวงตาที่สวยและ
คมเขี้ยวแหลมคมราวกับมีด ฉันจ้องอยู่นานก่อนจะเป็นคนหลบสายตาก่อน ไม่รู้
สิ... พวกหล่อนเหมือนไม่พอใจที่ฉันมาเหยียบที่นี่ ซึ่งฉันไม่อยากศัตรูเพิ่ม
                   พอเอมิก้าหยุดเดิน ฉันจึงหยุดตามเธอ พอเงยหน้าขึ้นมาอีก
ทีประตูบานใหญ่ที่พูดถึงก่อนหน้านั้นก็มาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว
                    " เข้าประตูไป...มีคนอยากคุยกับเธอ "
                    " ใคร... งั้นหรอ? "
                    " เข้าไปเธอก็รู้เองแหละ " พอเอมิก้าพูดเสร็จก็หันหลังกลับ
เดินหายไปในความมืดอย่างฉับพลัน ฉันค่อยๆเอื้อมมือทั้งสองข้างผลักประตู
ออกไปก่อนจะพบกับผู้ชายร่างสูงที่คุ้นเคย...คอร์นทาย แต่กลับอีกคนเป็นผู้
หญิงที่หน้าตาสวยแต่ค่อนข้างมีอายุมากกว่าอีกคน ทั้งสองคนหันมามองฉัน
เป็นตาเดียวกันทำให้ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆออกไป เพิ่งสังเกตว่าตรงนี้เป็นระเบียง
ที่ยื่นออกไปจาก... ปราสาท?! เดี้ยวนะ... ข้างนอกเป็นตอนกลางคืน ดวง
จันทร์ใหญ่ผิดปกติสีของมันกลับเป็นสีแดงอิฐ  อากาศข้างนอกค่อนข้าวหนาว
ลมพัดอ่อนๆตลอดเวลา
                    " คอร์นทายลูกออกไปก่อน " ไม่นานผู้หญิงก็เอ่ยเสียงออกมาในที่สุด
                    " ....เอ่อ "
                    " ผู้หญิงก็มีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยเหมือนกันนะ "
                    " ครับ "
                    คอร์นทายตอบรับด้วยคำสั้นๆก่อนจะก้มหัวทำความเคารพผู้
เป็นแม่ของเขาก่อนจะเหลือบสายตามามองฉันก่อนนาทีนึงแล้วจึงเดินออกไป
จากระเบียงโดยที่ไม่ลืมปิดประตูให้
                    " ลูกฉันทำให้ลำบากเลยสินะ... " ผู้หญิงคนตรงหน้าหันมา
ฉันเต็มๆแสงจากดวงจันทร์ส่องมาทำให้เหมือนมีออร่าอ่อนๆส่องมาจากรอบๆ
ตัวผู้หญิงคนนี้ ฉันไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ...ผมของเธอมีสีขาว
ยาวถึงเอวคอดๆของหล่อน ดวงตาเป็นสีฟ้าอ่อนแต่ก็ยังมีดวงตาดำอยู่ข้างในมัน
ทำให้เธอดูน่าเกรงขามเลยทีเดียว ถึงว่าเอมิก้าเหมือนใคร...เหมือนผู้หญิงคนนี้
นี่เอง เหมือนแม่ของเขา...
                    " อ่อ...ลืมแนะนำตัวสินะ ฉันโรเวน่า เป็นแม่ของคอร์นทายและก็เอมิก้าน่ะ "
                   " หนูซาเดโกะ มาอิกะค่ะ... "
                   " เฮ้อ~ ฉันจะเริ่มจากตรงไหนดี " เสียงถอนหายใจของเธอ
ทำให้ฉันขมวดคิ้วเป็นปมแน่น รวมทั้งเสียงพูดปกติของคุณแม่ดูนุ่มนวลเหมือน
มนต์สะกดให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์
                    " หมายความว่ายังไงคะ? "
                   " คอร์นทายเปลี่ยนชีวิตของหนูแล้วนิ ต่อจากนี้ไปมาอิกะก็
ต้องอยู่ที่นี่กับ...เขา "
                   " ไม่ค่ะ! หนูจะกลับบ้าน "
                   " กลับไปในสภาพนี้เนี่ยนะ ...สภาพที่ไม่ใช่มนุษย์ " ประโยค
ข้างหลังเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวภาพตรงหน้าเริ่มเลือน
รางเพราะมีน้ำตามาบังไว้
                   " แม่รู้ว่ามันทำใจยากแต่ยอมรับเถอะ ตอนนี้หนูมาอิกะต้องฝึก
อะไรอีกเยอะแยะเพื่อที่จะเป็นดัชเชสที่สง่างาม "
                   " แต่หนูไม่ได้อยากเป็น " มืออันเฉียบเย็นของหญิงสาวผู้อ่อน
โยนตรงหน้าสัมผัสเบาๆที่แก้มของฉัน เปลือกตาขอฉันค่อยๆปิดลงพร้อมกับ
น้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย นิ้วเรียวๆของคุณแม่ค่อยๆปาดน้ำตาออกให้
ฉันอย่างช้าๆพร้อมกับเอ่ยเสียงที่ฟังแล้วใจเต้นแรง
                   " เวลามันย้อนกลับไม่ได้แล้วนะ ... "
                   " .... "
                    ในเมื่ออีกคนเห็นฉันไม่พูดอะไรนานหลายนาทีจึงเข้ามาโอบ
กอดฉันแน่นจนไม่มีช่องว่างระหว่างเราสองคน  
                   " แม่จะให้เวลาหนูคิด ให้เวลาอยู่ตัวเอง "
                    จากนั้นเธอก็ออกไป...
                    ฉันยืนมองออกไปข้างนอกระเบียง เห็นภูเขาอยู่ไกลสุดขอบ
ฟ้า พอเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยก็เจอกับก้อนเมฆสีขาวนวลเหมือน
ไข่มุกเพราะแสงจันทร์ที่ทำให้ก้อนเมฆเหมือนอมชมพูแบบนั้น ...มันเหมือนกับ
อยู่ในโลกเทพนิยาย
                      ฉันยืนเหม่อลอยจนไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังเข้ามาสวมกอดจาก
ข้างหลัง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาเตะจมูก มีคนเดียวที่ใช้กลิ่นนี้... คอร์นทาย
                    " คนเห็นแก่ตัว... "
                     " นั่นสินะ... ฉันมันคนเห็นแก่ตัวจริงๆแหละ "
                    " สะใจคุณรึยังละ? "
                    " เฮ้! อย่าชวนทะเลาะน่า... "
                     " ....ฉันเหนื่อย "
                    " ห้องของคุณอยู่นี่แล้ว "
                    ว่าไงนะ?! คอร์นทายจับไหล่แคบๆของฉันหันเข้าหาประตู
ก่อนจะพบภาพตรงหน้าคือประตูเปิดอยู่ เผยให้เห็นข้างในเตกแต่งห้องโทนสี
ขาวกับสีครามน้ำทะเลมีเตียงคิงส์ไซส์พร้อมกับผ้าม่านบางๆที่สามารถปิดได้  
มีโต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่... แต่ตอนแรกมันเป็นแค่ห้องว่างเปล่า
ไม่ใช่เหรอ?
                    ฉันก้าวเท้าเปล่าเข้าไปในห้องโดยความตื่นตระหนก สังเกต
รอบๆห้องก่อนจะพบชุดเดรสเปิดไหล่สีดำที่ไม่คุ้นตาสีวางไว้บนเตียงพร้อมกับ
กล่องยาวๆสีน้ำตาลวางไว้ข้างๆชุด พอเปิดออกมาเป็นรองเท้าส้นสูงสีดำรัดข้อ
เท้า ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันสวยมากๆ
                    " ใส่ชุดนี้พร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยลงไปข้างล่าง...คุณจะต้องดู
ดีในสายตาทุกคน "
                    " แต่ฉันว่ามันไม่เหมาะกับฉั-- "
                    " ห้ามปฏิเสธผม... จะมีคนมาคอยแต่งตัวให้คุณ แล้วเจอกันข้างล่างนะ "
                     ฉันที่กำลังจะปฏิเสธกลับแต่คอร์นทายก็ทำให้ฉันกลืนคำพูด
นั้นลงไปทั้งหมดโดยการเดินมาประชิดตัวแล้วจับคางฉันให้เชิดขึ้นก่อนจะ
จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากฉันจากนั้นจึงผละออกแล้วเดินออกไปน้องห้องทันที
ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งนานอยู่หลายนาที ...จอมฉวยโอกาส
                    โรกิ ....ฉันอยากเจอนาย
 
 
 
 
 
 
 
กลับมาแล้วค่ะ~
ต้องขอโทษ ขอประทานอภัยทุกคนด้วยนะที่หายไปนาน
ไม่ได้มาอัพนานมากกก จนเกือบจะลืม
ยอมรับเลยว่าช่วงนั้นขี้เกียจแถมไม่ค่อยมีเวลาปลีกตัวมาหายใจเลย #เว่อร์
ยังไงก็จะพยายามอัพให้เสร็จนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ