รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

               ความรู้สึก กลิ่นที่คุ้นเคย... ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เพดานสีขาวดูสะอาดตาพอมอง

ไปรอบๆห้องฉันถึงบางอ้อเลยเพราะมันคือห้องของฉันเองแหละ ทำไมฉันมานอนอยู่ตรงนี้ได้

อ้อ..ฉันพอจะจำได้แล้วล่ะ ฉันไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกับ 2 คนนั้นแล้วก็มีพวกนักเลงมาทำร้ายฉันหลัง

จากนั้นฉันก็สลบไป

               มึนหัวชะมัด...

               "ฟื้นแล้วเหรอยัยซ่ามหากาฬ" ปากดีแบบนี้น่าคบที่ไหนละเนี่ย -_-

               "ฉันมึนหัวจังโรกิ..."

               "ก็ต้องมึนดิ เธอหัวแตกจากที่ไอ้พวกเลวนั่นผลักเธอใส่กำแพง" อ่า ใช่สินะ

               "แล้วคอร์นทายละ?"

               "ฉันไล่กลับไปแล้วล่ะ"

               "ทำดี ทำดี" หมอนั่น...ถ้าได้อยู่กับฉันสองต่อสองละก็ ไม่คิดจะอยู่เฉยๆแน่ ตัวอันต

รายจริงๆ พอมองเข้าไปในแววตาของคอร์นทายฉันเหมือนถูกมนต์สะกดจิตแค่ชั่ววูบเท่านั้น

               ฉันพยายามจะยันตัวลุกขึ้นนั่งจากที่นอนมานานฉันก็อยากจะขยับเขยื้อนร่างกายบ้าง

แต่ก็มีมือโรกิยื่นมาดันไหล่ฉัน ทำให้ลงไปนอนเหมือนเดิม

               "เธอนอนพักเถอะ" โรกิพูดด้วยน้ำเสียงดูอ่อนโยน แววตานั่นก็ด้วย

               "อือ..." ฉันค่อยๆหลับตาลงเพื่อพักผ่อนแต่ก็มีเสียงโรกิพูดอยู่ข้างๆทำให้ฉันได้แค่

หลับตาไปเท่านั้น

               "ฉันช็อคมากเลยรู้หรือเปล่า?"

               "..."

               "ฉันขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้นะ ซาเดโกะ มาอิกะ..." เขาเรียกชื่อเต็ม

               "..."

               "ฉันเป็น...เพื่อน...ประสาอะไรเนี่ย"

               "!!!"

               "ฉันจะทนอยู่แบบนี้ต่อไปได้ไงนะ ทำอะไรได้ไม่เต็มที่เลย ไม่ได้ๆ...คิดว่าแบบนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ" เขาพูดอะไรของเขากัน

               "โรกิ นาย..."

               "ฉันกลับละ"

               ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนจากมือโรกิที่มาลูบหัวฉัน 2-3 ครั้งไปมาแล้วก็หายไป

บอกตามตรงฉันไม่เคยเห็นมุมอ่อนโยนของโรกิเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะอยู่ในอาการช็อค

ขนาดนั้นเลย? ทำไมเขาต้องช็อคละ? มันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรนิ...หรือเพราะเขาไม่เคยพบ

เคยเห็นฉันโดนแบบนี้ ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ

               พรึบ!

               เตียงฝั่งซ้ายมือของฉันซึ่งติดกับระเบียงยวบลงเหมือนมีของหนักมาวางไว้ ด้วยความ

สงสัยฉันจึงรีบลืมตาขึ้นดูทันที

               "คอร์นท--!!!!!!"

               "ชู่วว... :)"

               "อื้อ!!!! อื้อออออ" บ้าเอ้ย ฉันโดนหมอนี่ปิดปากไว้แถมด้วยการออกแรงกด ทำให้

เสียงกรีดร้องของฉันไม่ดังเท่าที่ต้องการ จะหายใจไม่ออกแล้วนะ แรงกดของคอร์นทายทำให้ฉัน

เริ่มรู้สึกปวดแผลที่หัวขึ้นมาทันที

               "พร้อมที่จะเป็นของฉันรึยังมาอิ?"

               "!!!" ว่าไงนะ?! ฉันรีบส่ายหัวรัวๆเผื่อว่าเขาจะยอมใจอ่อนเหมือนตอนที่อยู่บน

ดาดฟ้าโรงเรียน พอฉันดิ้นอยู่บนเตียงไปมาก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด ใช่.. มันคือเลือดจากหัว

ที่กระแทกกำแพงคราวก่อนตอนที่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต

               ฟึดดดดดด

               คอร์นทายยังคงปิดปากฉันอยู่เขาก็คงรู้กลิ่นเลือดแล้วถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้ สูดกลิ่น

หอมหวานเข้าปอดเต็มที่แต่น่าเสียดายที่ไปกระตุกต่อมหิวโหยเข้า แย่หน่อยนะมาอิกะ

               "กรี๊ดดดดดดดดด!" อ๊า!!!! เจ็บชะมัด ฉันแผดเสียงกรีดร้องจนแสบคอเมื่อคอร์นทาย

ฝังเขี้ยวลงไปที่ซอกคอขาวเนียนของฉัน ไม่.. ไม่ ไม่!!!!!! ฉันสุดหายใจเข้าลึกๆแล้วทุบไปที่

ไหล่ของเขาแต่ไม่มีการสะทกสะเทือนอะไรทั้งสิ้น ฉันต้องตายแน่ๆ...

               สติของฉันเริ่มเลือนลางภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่ชัดแล้วตอนนี้ ตอนนั้น

เองที่คอร์นทายนำเขี้ยวออกจากซอกคอของฉันแล้วเช็ดเลือดที่มุมปากอย่างสยดสยอง

               ฉันสัญญาว่าจะฆ่านาย ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย...

               "ผมรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมวางแผนไว้ว่าวันนี้เธอเป็นของผมแต่ก็มีมารผจญมาขัด

ขวาง มันง่ายกว่าที่คิดนะ หึ... อยากฆ่าผมเหรอ? เอาไว้เธอนอนพักก่อนแล้วค่อยมาชำระแค้นนะ 

ดัชเชสแห่งอาร์กอน ...อีก10นาทีผมจะพากลับบ้านของเรา"

               ลอบกัด...

               "นะ...นายทำ อึก อะไรกับ..ฉะ ฉ.. ฉัน!"

               "พูดจาไม่สมกับเป็นดัชเชสเลยนะ"

               "อึก!" ร่างกาย... ร่างกายมัน..

               หายใจไม่ออก.. ต้องตายเหรอเนี่ย? ฉันเพิ่งอายุ 18 ปีเองนะแถมยังไม่ได้แต่งงาน

มีลูก ยังไม่ได้บอกลาโรกิเลย.. ฮึก..

               ลาก่อน..

คฤหาสน์อาร์กอน

               'มาอิลูก.. พ่อ' พ่อ! ภาพตรงหน้าทำให้ฉันอยากจะกัดลิ้นตาย พ่อนอนราบไปกับพื้น

ถนน รถที่ดูมีระดับคว่ำและเกิดไฟไหม้กำลังเผาเศษเหล็ก ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักคน ช่วยด้วย! หาง

ตาฉันเหลือบไปเห็นแม่ที่อยู่ถัดจากพ่อไป นอนหน้าคว่ำไปกับพื้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แม่...

               'เจ้ามันคือกบฎ! บังอาจขัดกฏระเบียบของโลกแวมไพร์ ส่งตัวไปตัดคอประหารชีวิต' 

ภาพถูกตัดอย่างรวดเร็วไปที่สถานที่ดูเก่าแก่และลึกลับ มึดไม่มีแสงแดดส่องเข้ามา นั่น...พ่อ อีก

แล้ว กบฏงั้นเหรอ? คนพวกนี้เป็นใครแล้วทำไมพ่อถึงนั่งคุกเข่ามีโซ่ลามที่ขา อะไรกันเนี่ย? ฉัน...

สับสนไปหมดแล้วนะ

               "เฮือก แฮ่กๆๆ .. อึก.. แฮ่ก" ฉันหายใจถี่แล้วลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงเช่นเคย ห้องที่คุ้น

เคย นี่คงจะเป็นคฤหาสน์ของ ...ไอ้หมาบ้านั่น!!!

               ฉันลุกพรวดพราดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตู ปรากฏว่าพอฉันวิ่งก็มาถึงหน้าประตู

อย่างรวดเร็วเหมือนกับรถที่กำลังแล่นด้วยความเร็ว 120กม./ชม. จนเบรกแถบไม่ทัน นี่มันจะบ้า

กันไปใหญ่แล้ว ทำไมฉันถึงวิ่งเร็วปรานสายฟ้าขนาดนี้ละ? ฉันพบว่าร่างกายของตัวเองดีขึ้นมาก

หลังจากอยู่ที่บ้านฉัน คิดดังนั้นฉันจึงลองเอื้อมมือไปลูบๆคลำๆที่หลังหัวที่เคยมีแผล แต่ตอนนี้

กลับหายดีเป็นแกติ

               ฉันเข้าห้องน้ำมาเพื่อมองดูตัวเองในกระจกแต่ก็ต้องตกใจเพราะดวงตาของฉันเป็นสี

แดง สีเลือด...ไม่มีการใส่เอฟเฟค ไม่มีการใส่บิ๊กอาย ผิวสีดูซีดอ่อนคลายคนตาย ปากแดงเหมือน

สีกุหลาบ นี่ก็ไม่ใช่การทาลิปสติกหรือเอกเฟค

               ไม่ใช่ตัวตนฉันแล้วแบบนี้!

               "เป็นทาสแค่ไม่กี่วันก็เป็นดัชเชสแล้วเหรอ? หึ..อ่อยเก่งรึไงไม่ทราบ?"

               "อะ ..เอมิก้า!"

               "หืม? ไปกินข้าว พบปะผู้คนกันเถอะพี่สะใภ้สุดสวย :)"

               "!!!"

               Oh my gosh...

อัพมาราธอนกันเลยทีเดียวหลังจากที่หายไปนาน

ที่หายไปเป็นเพราะเราขี้เกียจด้วยค่ะช่วงแรก 555 ยอมรับเลย

แต่พอเริ่มหายขี้เกียจ(?)ก็กลายเป็นช่วงสอบ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำให้รอจนหนวดแพะขึ้น

จะพยายามเข้ามาอัพเรื่อยๆ ต้องขอโทษจริงๆค่ะ หายไปจนเกือบลืมรหัส #ฮอลลลล

พอเข้ามาดู โอ้มายเลดี้ มีคนรอจ้า 5555 T^T