Love's angle รักสุดวุ่นวายของนายเทพเจ้า

อเล็กซ์ตัดสินใจ ขับมอเตอร์ไซด์กลับไปที่บ้าน ในเวลาเที่ยงคืน เมื่อกลับไปถึงเขาก็พบว่า พี่สาวของเขานั่งอยู่ในห้องรับแขก เธอกำลังนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ตรงโซฟา ใบหน้าเธอดูเศร้า มีรอยคราบน้ำตาบาง ๆ ติดอยู่ที่ดวงตา อเล็กซ์มองหน้าเฮเลน เขารู้สึกผูกพันกับเธอมาก เพราะเธอเป็นทั้งพี่สาว และแม่ของเขาดูแลเขามาตั้งแต่เล็ก ในภพนี้ตอนที่ยังจำไม่ได้ว่าตนเองเคยเป็นเทพ เขาติดพี่สาวมาก ไม่เคยห่างกันเลย เขาอยากให้พี่อยู่กับเขาตลอดไป จึงกันพี่ออกจากทุกคน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดเขาเองก็เหมือนกับซุส อยากได้ อยากครอบครองเอาไว้คนเดียว ด้วยความเห็นแก่ตัว ผลของมันก็คือ ทำให้คนที่เขารักนั้นไม่มีความสุข
อเล็กซ์ แตะที่แขนของเฮเลนเบา ๆ “พี่ครับ” อเล็กซ์เรียกเบา ๆ เฮเลนลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นอเล็กซ์ เธอรู้สึกดีใจที่เห็นเขากลับมา เธอดึงน้องชายมากอดแล้วพูดว่า “พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกเธอ เรื่องเดวิส” อเล็กซ์รู้สึกอบอุ่น ไม่ว่าอย่างไร เฮเลนก็ยังเป็นห่วงเขาเหมือนเดิม “พี่ครับ ผมอยากถามอะไรบางอย่าง พี่ยังรักเซสอยู่หรือเปล่า พี่รักเดวิสจริง ๆ หรือเปล่า” อเล็กซ์ถาม เฮเลนนิ่งไป สักพัก เธอก็พูดว่า “สำหรับเซส พี่เคยรักเขา แต่ตอนนี้ คนที่พี่รักคือ เดวิสเท่านั้น” “พี่ลืมเรื่องในอดีตไปหมดแล้วหรือ แม้เซสจะทำตัวไม่ดี แต่พี่ก็เคยอยู่กับเขาความผูกพันในอดีตไม่สามารถทำให้พี่อภัยให้เขาได้เลยหรือ”อเล็กซ์ถาม
เฮเลนมองหน้าน้องชาย เธอเข้าใจดี ว่าเขายังตัดเซสไม่ขาด เช่น เดียวกับ วีนัส “เพราะมีอดีต เราจึงสามารถ เลือกปัจจุบัน และ อนาคต ที่แตกต่างได้” “อเล็กซ์ ซักวันเธอจะเข้าใจสิ่งที่พี่พูด” เฮเลนพูดขึ้นในที่สุด อเล็กซ์รู้แล้วว่าพี่สาวของเขาตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เขาจึงควรเคารพในการตัดสินใจของเธอ “ผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดี ทำให้พี่เป็นห่วงเสมอ” เขาเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้ ผมจะไปขอโทษ เดวิส ที่ต่อยเขาไป” “ไม่จำเป็นหรอก” เสียงของเดวิสดังขึ้น จากด้านหลัง ความจริงเขารออยู่ในบ้านกับเฮเลน แต่เขาไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นในตอนที่อเล็กซ์ เข้ามาในบ้าน เขาคิดว่าควรให้พี่น้องคุยกันเองให้เรียบร้อยก่อน
 
อเล็กซ์เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เขาไม่ได้โกรธ เขาเดินไปหาเดวิส แล้วถามว่า “เดวิส นายไม่ได้ผิดทำไมถึงยอมให้ชั้นต่อยละ” เดวิสจ้องมองไปที่เฮเลน แล้วพูดว่า “เพราะชั้นเอาพี่สาวที่นายรักไป ถ้าชั้นเป็นนายก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน” “ชั้นจะต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง” เดวิสตอบ “แล้วถ้าชั้นจะฆ่านายละ”อเล็กซ์ถาม “ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นก็จะสู้ เพราะถ้าชั้นตายเฮเลนก็จะเสียใจ”เดวิสตอบตามตรง “อเล็กซ์” เฮเลนเรียก เธอไม่แน่ใจว่า น้องชายคิดอย่างไร “เดวิส ชั้นจะไม่ขอโทษที่ต่อยนาย แต่ถ้านายทำพี่สาวชั้นเสียใจละก็ ชั้นเอานายตายแน่” อเล็กซ์พุดแล้วหันไปหาเฮเลน “พี่ครับ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พี่พูด แต่ผมอยากให้พี่มีความสุขกับคนที่พี่รักนะครับ” ในที่สุดเขาก็ได้พูดในสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจออกมา
 
เฮเลนดีใจที่น้องชายยอมรับ และเข้าใจในตัวเธอ “เธอเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนะ อเล็กซ์” เฮเลนยิ้มอย่างพอใจ “พี่ครับ ผมมีงานที่จะต้องทำให้สำเร็จ ตามสัญญาที่ผมได้ให้ไว้กับใครบางคน” อเล็กซ์เอ่ยขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วง พี่รู้ดีว่างานของเธอคือ อะไร เดวิสบอกพี่แล้ว” เฮเลนพูดแล้วอมยิ้ม “หา! เดวิสนี่นายบอกกับพี่ชั้นทุกอย่างเลยรึ” อเล็กซ์ตกใจ “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ไม่บอก อลิซหรอกนะ”เฮเลนพูด “เดวิส นาย!” พรึ่บควันสีขาวปรากฎขึ้น อเล็กซ์ก็กลายร่างเป็นหมาน้อยทันที “ได้เวลางานของนายแล้ว”เดวิสพูด “น่ารักจังเลย อเล็กซ์ พี่ก็อยากได้แบบนี้บ้างจัง”เฮเลนพูด พร้อมเอาอเล็กซ์ มาหอม แล้วอุ้มซุกไว้ที่หน้าอก
“โอ้ย พี่เฮเลนอย่า ผมเจ็บนะ” อเล็กซ์ร้อง เดวิสรีบ ดึงเจ้าหมาน้อยออกมาจากอกของเฮเลน แล้วส่งมันไปที่บ้านของอลิซทันที “นี่เดวิส ชั้นยังไม่ทันได้เล่นกับอเล็กซ์ในร่างเจ้าหมาน้อยนั่นเลยนะ”เฮเลนต่อว่า เดวิสหันไปมองเฮเลนแล้วยิ้ม พร้อมกับเดินเข้าไปหา “จะ...ทำอะไร” เฮเลนพูด เดวิสไม่ตอบ เขาจับแขนของเฮเลนไว้แล้วเลียที่ใบหูของเธอ เฮเลนหน้าแดงด้วยความอาย “ทำอะไรนะ เดวิส” เดวิสเดินมาโอบกอดเฮเลนไว้ แล้วกระซิบข้างหูว่า “เสียใจด้วยนะ ที่นี่นะไม่มีเจ้าหมาน้อยให้เธอเล่นด้วยหรอก” “มีแต่หมาป่าตัวใหญ่ที่กำลังจะกินเธอเท่านั้นละ สาวน้อย”แล้วเขาก็อุ้มเฮเลนขึ้น “ฮึ ไหนใคร ๆ เขาว่าราชาแห่งยมโลก เป็นคนซื่อตรงไว้ใจได้ไง”เฮเลนตัดพ้อ เดวิสหัวเราะในลำคอ “ต่อหน้าหญิงคนรัก ผู้ชายก็ย่อมซื่อสัตย์กับตนเองที่สุดอยู่แล้วละ”
 
ฝ่ายอเล็กซ์ในร่างเจ้าหมาน้อย ที่ถูกส่งมายังบ้านอลิซ ก็ยังไม่ค่อยจะชินกับร่างนี้นัก เขานึกในใจ หนอย เจ้าเดวิสตัวแสบ ไหนบอกว่าเป็นความลับไง นี่ใครๆ ก็รู้กันเกือบหมดแล้วไม่ใช่รึ อเล็กซ์ในร่างหมาน้อยเดินอยู่ในบ้าน แต่ก็ไม่เห็นอลิซ มันขึ้นไปยังห้องนอน หรือห้องอื่น ๆ ก็ไม่เจอเธอ อเล็กซ์เริ่มรู้สึกเป็นห่วง ยัยนั่นหายไปไหนนะ นี่มันก็ดึกแล้วทำไม ไม่อยู่ในบ้านละ เขาเริ่มกังวลใจ ซักพักเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูที่หน้าบ้าน เขาวิ่งไปที่ห้องรับแขก มีคนเปิดประตูเข้ามา อเล็กซ์ร้องขึ้นทันที “ใครนะ”
คนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือ อลิซ นั่นเอง “เจ้าหมาน้อย!” อลิซอุทานขึ้นด้วยความดีใจ เธออุ้มมันเอาไปกอดไปแนบอก “เฮ้ เบา เบา สิ ชั้นเจ็บนะ”อเล็กซ์ตะโกน แต่เสียงที่อลิซได้ยินก็เป็นเสียง บ็อก บ็อก อยู่เหมือนเดิม “เจ้าหายไปไหนมา รู้ไหมชั้นเป็นห่วงเจ้ามาก ไปถามเมอริสก็ไม่รู้ ชั้นตามหาเจ้าตั้งแต่ตอนเย็นแล้วรู้ไหม” อลิซพูดขณะกอดมันเอาไว้แนบอก อเล็กซ์รู้สึกผิดที่ทำให้เธอเป็นห่วง เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไง ในฐานะหมา เอาวะ เป็นหมาก็เป็นหมา อเล็กซ์เลยตัดสินใจ เลียมือเธอเบา ๆ “เด็กดี ๆ นะ” อลิซรู้สึกว่าเจ้าหมาน้อยเปลี่ยนไปดูมันเชื่องกับเธอมากขึ้น เธอคิดว่ามันหิวก็เลยเอานมมาเทใส่ชามให้ มันก็ยอมมากินแต่โดยดี ไม่ดื้อเหมือนเมื่อก่อน
อลิซเห็นว่าเจ้าหมาน้อยค่อนข้าง มอมแมม และ เธอก็ยังไม่ได้อาบน้ำ ทานอาหารเสร็จ เธอก็พูดขึ้นว่า “นี่เจ้าหมาน้อย เรามาอาบน้ำด้วยกันนะ” คราวนี้เอง อเล็กซ์เผ่นแทบไม่ทัน ถึงยังไงเขาก็เป็นมนุษย์ผู้ชายนะ  จะให้มาอาบน้ำกับผู้หญิงเนี่ย มันไม่ควรเด็ดขาดต่อให้เขาอยู่ในร่างหมาก็เหอะ ข้อนี้งดเว้น  อลิซพยายามจะจับมันเข้าห้องน้ำด้วยกัน แต่ก็ไม่สำเร็จ จนในที่สุดเธอเลยตัดสินใจ เอาผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้มันแทน คราวนี้อเล็กซ์ยอมอยู่นิ่ง เขาไม่รู้ว่าถ้าไม่ยอมเช็ดตัวจะเกิดอะไรขึ้น พอเช็ดตัวให้เจ้าหมาน้อยเสร็จ อลิซก็ไปอาบน้ำ อเล็กซ์เลยออกไปรอนอกห้อง เขาคิดว่าไม่ควรอยู่ในเวลาที่เธอแต่งตัว
 
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ อลิซสงสัยว่าเจ้าหมาน้อยของเธอหายไปไหน เมื่อเปิดประตูก็พบว่ามันรออยู่หน้าห้อง เธอยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นสุภาพบุรุษจึงนะ” เจ้าหมาน้อยรู้สึกอาย เลยหันควับไป อลิซอุ้มมันเอาไว้ แล้วบอกว่า “นี่เจ้าหมาน้อย เรามานอนด้วยกันนะ” เฮ้ย อเล็กซ์อุทานในใจ ทำไมพวกผู้หญิงนี่ชอบนอนกอดหมากันนักนะ ยังไม่ทันจะทำอะไร อเล็กซ์ก็โดนอลิซอุ้มเข้าห้องนอนไปเสียแล้ว อเล็กซ์กำลังคิดว่าจะทำยังไงดี อลิซก็พูดขึ้นว่า “นี่ เจ้าหมาน้อย ชั้นดีใจมากเลยนะที่มีเธออยู่ด้วย ชั้นอยู่คนเดียวเหงามากเลย คุณพ่อคุณแม่ งานยุ่งมากไม่สามารถมาอยู่กับชั้นได้” “แต่ก็ยังดีมีเมอริส ที่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก มาเล่นด้วย” อเล็กซ์ฟังแล้วรู้สึกสงสารเธอจับใจ อลิซเริ่มหาว เธอเอาเจ้าหมาน้อยมากอดไว้แล้วก็หลับไป
 
พออลิซหลับไปซักพัก อเล็กซ์ก็คืนร่างเดิม “เฮ้ นี่มันอะไรกันนี่” เขาสงสัย เขาหันไปมองอลิซที่กอดเขาเอาไว้ ด้วยใจที่สั่นระรัว เขารู้สึกว่าอลิซหลับลึก เขาพึมพำออกมาว่า “โชคดีของเธอนะ อลิซที่เป็นชั้น ถ้าเป็นคนอื่นละก็ เธอโดนกินไปแล้วละ” ทันใดนั้นเอง อเล็กซ์ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง เข้ามาในบ้าน ทันใดนั้น มิติในบ้านก็เปลี่ยนไป อเล็กซ์พยายามปลุกอลิซให้ตื่น “อลิซ อลิซ ตื่นเร็วเข้า”เขาพยายามปลุก แต่เธอก็ไม่ตื่น “อลิซไม่ตื่นขึ้นมาหรอก” เสียงของเมอริสดังขึ้น “หมายความว่ายังไง เมอริส” เขาถาม “แล้วนายมาได้ยังไง” “ที่นี่คือ อีกมิติหนึ่ง ชั้นสามารถเคลื่อนย้าย หรือเดินทางข้ามมิติได้อยู่แล้ว” “แต่นายไม่ใช่อเล็กซ์ มิตินี้คือความฝัน ร่างจริงของนายนั้นหลับอยู่ นายกำลังอยู่ในความฝันของอลิซ”
“นี่คือความฝันของอลิซงั้นเรอะ” อเล็กซ์อุทาน เขามองไปในทิวทัศน์รอบ ๆ มันช่างสวยงามไปหมดเหมือนดินแดนแห่งเทพ แต่บางสิ่งก็แปลกออกไป เพราะทิวทัศน์ที่สวยงามก็กลายไปเป็นทุ่งหญ้าที่รกร้าง น่ากลัว แสงสว่าง กลายไปเป็นความมืดที่มีแต่เปลวไฟสีแดง สลับกันไปมา กับทิวทัศน์ที่งดงาม แล้วจู่ ๆ ก็มีสัตว์ประหลาด รูปร่างน่าเกลียด น่ากลัว ตัวใหญ่โต มีดวงตาเดียวเบิกกว้าง มันวิ่งพุ่งเข้าใส่อเล็กซ์ทันที อเล็กซ์หลบไปได้ “เฮ้ มาร์นึกถึงตอนที่ ตัวนายเป็นเทพเอาไว้ นึกถึงอาวุธของนายสิ” เมอริสตะโกนบอก ตอนนี้เขาเองก็อยู่ในร่างเทพเมอคิวรี่เหมือนกัน อเล็กซ์นึกถึงดาบ และ โล่ของเขา นึกถึงร่างเดิมของตน เขาก็กลับกลายเป็นมาร์ ทันที
คราวนี้เจ้ายักษ์นั่น กำหมัดแน่นและชกไปที่เขา มาร์รับไว้ด้วยโล่ห์ แล้วสวนกลับด้วยดาบ แทงเข้าที่คอของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นทันที แล้วมิติที่มืดมิดน่ากลัวก็หายไปทันที “นี่มันคือ อะไรเมอคิวรี่” มาร์ถาม “ทำไมความฝันของอลิซถึงได้กลายเป็นแบบนี้” “ก็อย่างที่ เซส เคยบอกไง ว่าอลิซ อาจเป็นเทพ หรือ เทพี มาจุติ แต่มันแปลกที่ว่า นางจำไม่ได้ เลยราวกับมีบางอย่างปิดกั้นความทรงจำของนางไว้” “และนางก็เป็นเทพที่แปลกมากเพราะความฝันของนางมีพลังมาก และทำให้ทุกสิ่งเริ่มกลายเป็นจริง อย่างเจ้าอสูรที่นายจัดการไป ถ้าปล่อยเอาไว้มันก็จะออกสู่โลกแห่งความจริงได้” “เช่นเดียวกันกับ ความฝันที่สวยงามของนาง มันก็กลายเป็นจริงเหมือนกัน”เมอคิวรี่อธิบาย
 
“ทีแรกชั้นได้รับหน้าที่ให้มาดูมิติ ในความฝันของเธอ ก็อย่างที่เห็นสวยงามเหมือนสวรรค์ที่พวกเราเคยอยู่ นั่นแหละ” “แต่ระยะหลัง จากเกิดเหตุการณ์ที่มีนักเรียน หายไปอย่างลึกลับ ความฝันของอลิซก็เริ่มเปลี่ยนไป” “เธอเริ่มฝันร้าย มีบางอย่างคุกคามเธอจากในฝัน” “และนี่คือสาเหตุ ที่ต้องให้นาย และ ชั้นคอยดูแลเธอ” เมอคิวรี่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่มิติจะสลายไป มาร์ได้ถามเมอคิวรี่ว่า “ทำไม ถึงต้องเป็นชั้นละ” “เพราะมีแต่นายเท่านั้นที่สามารถจัดการสิ่งที่อยู่ในความฝันของเธอได้” เมอคิวรี่ตอบก่อนจะหายตัวไปอเล็กซ์หันกลับไปมองอลิซที่กำลังหลับอยู่ “อลิซ ชั้น....ควรจะทำยังไงกับเธอกันแน่นะ”