Help me please' ช่วยด้วย ฉันรักนายเข้าแล้ว ><

   นี่ฉันคิดดีแล้วเหรอเนี่ย ที่ตกลงรับข้อเสนอบ้าๆ ของอีตาเซนอน ถ้าเกิดเชลซีรู้ขึ้นมาเขาจะต้องโกรธฉันแน่ๆ แล้วฉันจะแคร์อัไรหล่ะในเมื่อเขาไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับฉันซะหน่อย 
"ทำไมกลับมาป่านี้รู้มั้ยกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ้าแกกลับไม่รู้จักเวลาขนาดนี้ทีหลังฉันจะไม่ให้ไปไหนคนเดียวแล้ว"
เอาแล้วไง! ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้ามา เจ้าแม่ขี้บ่นก็ประทับร่างยัยโลลี่ป๊อปทันที บ่นอย่างกับเป็นแม่ฉันงั้นแหละ
"คือ...ฉันแวะไปธุระมาด้วยมันก็เลยช้า"
ฉันแก้ตัวไปแบบดื้อๆ
"ไปอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วก็นอนซะ อ้อแล้วก็พรุ่งนี้รีบตื่นด้วยหละ"
"คะ ท่านเพื่อน!"
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แล้วจัดการอาบน้ำ แต่งตัว ทำการบ้าน ตามที่ยัยโลลี่ป๊อปสั่ง
  และฉันก็ไม่ลืมที่จะมาเปิดข้อมูลของเชลซีดู เพราะเซนอนบอกว่าเขาจะส่งข้อมูลส่วนตัวที่เกี่ยวกับเชลซีให้ฉัน และสิ่งที่ปรากฏอยู่หน้าจอไอโฟนห้าเอ็กของฉันคือ ประวัติ(ย่อ)ของ เชลซี
ชื่อ : ธวัช พิสุทธิ์ธารา
ชื่อเล่น : เชลซี
เกิด : 11 กรกฎาคม พ.ศ. 25XX
อายุ : 17 ปี
ส่วนสูง : 185
(อายุเท่ากันแต่สูงกว่าฉันตั้ง 20 เซนฯ)
น้ำหนัก : 62
สิ่งที่เกลียดที่สุด : คนโกหก
อาหารที่ชอบ : ทุกอย่าง
(ตละชิบ !!!)
สเป็ก : ไม่มี แต่ไม่ชอบผู้หญิงขี้บ่น ขี้งอล จุกจิก เอาแต่ใจ เจ้าน้ำตา ไม่จริงใจ
(ถ้าจะขนาดนี้ก็ไม่ไหวนะ =_=;)
'ฉันให้เธอแค่นี้ ที่เหลือก็ไปหาเอาเองนะ ตามหนังสือนิตยสารอะไรพวกนี้ เยอะแยะ หมอนั่นดังจะตาย ที่สำคัญไอ้เชลมันชอบผู้หญิงที่รู้ใจมัน อ้อแล้วพรุ่งนี้มาโรงเรียนเร็วๆด้วยนะ 'เซนอน''
  นี่เซนอนกะจะให้ฉันยั่วเชลซีเลยรึไงเนี่ย!
แต่ก็เอาเหอะ ฉันจะต้องล้างแค้นพี่ลิเวอร์ให้ได้ เมื่อก่อนฉันไม่สวยแล้วไม่สนใจทั้งที่รู้ว่าฉันชอบ แต่พอฉันสวยขึ้นมาแล้วตามตื๊อเชียว มิหนำซ้ำยังเอาแฟนตัวเองมาเครื่องมืออีก ทำได้ยังไงกัน ผู้ชายอย่างนี้ต้องสั่งสอน!
07.00
ก๊อกๆ! ก๊อกๆ!
วันนี้ฉันตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อมาโรงเรียน
ฉันเดินออกจากห้องตัวเองแล้วเดินไปเคาะประตูห้องโลลี่ป๊อป
"โลลี่ป๊อปเสร็จยัง"
"ยัยวี๊ดนั่นแกเหรอ?"
"ก็ใช่นะซิ -_-;"
โลลี่ป๊อปเดินออกมาเปิดประตูห้องนอน พร้อมกับแต่งชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนอย่างเคย เสื้อสีขาวกับเสื้อนอกแขนยาวสีน้ำเงิน ผูกเนกไท กระโปรงสีกรมลายสก็อตสั้นเหนือหัวเข่าประมาณสี่เซน. ผมถูกมันอย่างเป็นระเบียบ
"นี่แกจริงๆ เหรอยัยวี๊ด ฉันไม่อยากจะเชื่อ"
โลลี่ป๊อปทำท่าทางตื่นเต้นเหมือนถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่ง
"พอฉันตื่นสายก็บ่น พอฉันตื่นเช้าก็อีกเรื่องนึง แกจะเอายังไงกันเนี่ย"
"ก็ฉันไม่เคยเห็นแกตื่นเช้านี่"
"พอเถอะ ไปโรงเรียนได้แล้วเดี๋ยวสาย"
โอ้ลั๊นลาวี๊ดวิ่วสยิวกิ้ว ไฮโซสคูล ~
"ทุกคนส่งการบ้านได้เลยจ๊ะ"
เสียงอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ดังขึ้นแต่เช้า
วันนี้อีตาเชลซีไปไหนนะ ไม่เห็นเลย
"ยัยวี๊ดแกเสร็จยัง"
"สองข้อ"
"อีกสองข้อจะเสร็จแล้วเหรอ?"
"ทำได้สองข้อ"
"ยัยบ้า การบ้านห้าสิบข้อ แกเพิ่งทำได้สองข้อเจริญแล้วโลกนี้!"
=_=;
"มิณรญาส่งการบ้านได้แล้ว"
"คือหนู...."
"ไม่เสร็จอีกแล้วใช่มั้ย?"
"คะ"
(_ _!)
"ไม่ต้องทำแล้ว จบคาบนี้ไปพบครูที่ห้องด้วย"
"คะ"
(_ _!)
ห้องอาจารย์แว่น ~
"เชิญนั่ง"
"คะ"
(_ _!)
ฉันนั่งลงไปบนโซฟาแสนนู๊มนุ่ม (ใช่เวลามั้ยเนี่ย?)
"เธอ......%&$ €¥ £¤ #( +@*"
 ฉันนั่งฟังอาจารย์เทศจบก็เดินออกมาจากห้อง หูชาหมดแล้วเนี่ย อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าฉันยังต้องเตรียมหูไว้รับมือกับยัยโลลี่ ป๊อปอีก
 แอดด ~
ฉันเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องเรียน ก็พบยัยโลลี่ป๊อปนั่งทำหน่ามุ่ยอยู่
"ยัยวี๊ด เมื่อคืนฉันบอกให้แกทำการบ้านไม่ใช่เหรอ แกมัวทำอะไรอยู่"
"....."
"ถ้าแกยัง.....&$€¥1£¤8#(+@*..."
ฉันฟังยัยโลลี่เสร็จ.....
ครืดๆ! ครืดๆ?! ครืดๆ! (เสียงโทรศัพท์สั่นสะท้านโลก)
miss call Mommy
"ฮัลโหล คะแม่!"
(สวีตตี้ เมื่อกี้อาจารย์ที่โรงเรียนหนูโทร.มาบอกแม่ว่าหนูไม่ตั้งใจเรียนทำไมหนู....%&$€¥ £#+@*...)
"แม่คะ คือวี๊ด......"
(ไม่ต้องมาแก้ตัว แม่จะยึดบัตรเครดิตหนูไว้หนึ่งเดือน จะให้หนูใช้แค่อาทิตย์ละหนึ่งหมื่นบาทเท่านั้น)
ตู๊ดดๆๆ ๆ!! แม่วางสายไปแล้ว ทำแบบนี้หักค่าขนมกันชัดๆ เลย T_T
ไม่ถึงสองนาที ~
miss call Daddy ~
หวังว่าป๊าคงไม่หักค่าซื้อเสื้อผ้า ของใช้ เครื่องสำอางฉันหรอกนะ
"ฮัลโหล คะป๊า"
(สวีตตี้! เมื่อกี้แม่โทรมาบอกป๊าว่าหนูไม่ตั้งใจเรียน.....)
นั่นไง ข่าวไปไวมากก แม่น๊ะแม่ ):
ฉันไม่ได้ไม่ตั้งใจเรียนนะ แค่ไม่ทำการบ้านแค่นั้นเอง
"ป๊าคะ คือวี๊ด...."
"หนูไม่ต้องมาแก้ตัว อาทิตย์หน้าป๊าจะส่งคนไปติดตามพฤติกรรมของหนู ถ้าหนูยังไม่อัพเกรดตัวเองให้ดีป๊าจะไม่ให้เรียนเมืองไทยแล้ว"
ตู๊ดดดๆ ๆ!!
ป๊าวางสายไปแล้ว
  ฉันเดินมาสงบสติอารมย์ที่อัฒจันร์ขอบสนามฟุตบอล พูดถึงที่นี่ก็เงียบเหมือนกันแฮ่ะ
ฮือ! ฮือ! ฮือ! ฮือ! 
วันนี้มันวันอะไรกัน.....
-โดนอาจารย์หักคะแนน
-โดนยัยโลลี่ป๊อปเทศน์
-โดนแม่หักค่าขนม
-โดนป๊าส่งคนมาติดตามพฤติกรรม
จะมีอะไรเลวร้ายกว่านี้อีกมั้ย? ชีวิตฉัน
วี๊ดวิ่ว! วี๊ดวิ่ว!
เสียงของผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินผิวปากมาอย่างสบายใจ
"ยัยจอแบน ทันสมัย ไฮเทค"
นั่นไงมาครบชุดเลยเสียงอย่างนี้ไม่พ้น
'อีตาเชลซี' แหงๆ =_=
 และไม่ผิดจริงๆ ด้วย เชลซีกำลังเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาอย่างสบายใจ การแต่งกายก็แสนจะ....
เสื้อออกนอกกางเกง เนกไทหลุดลุ่ย ปกคอเสื้อก็เอาขึ้นมาปิดต้นคอเอาไว้
"......."
"มานั่งเศร้าคนเดียวตรงนี้ โดนหนุ่มที่ไหน หักอกมาฮ่ะ ^^"
เขาพูดแซวฉันโดยไม่มองหน้า
"......."
เขาเดินมานั่งข้างๆ ฉัน
"มาแปลกแฮ่ะ ทำไมวันนี้เธอไม่เถียงฉัน เป็นอะไรรึเปล่า?"
เชลซีเอียงคอมาถามฉัน...
"ฮือ! ฮือ! ฮือ! ฮือ! ฮือ!"
ฉันปล่อยโฮ ออกมา ทำให้เชลซีเองก็ตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน เขาถึงเงียบไปพักนึง
"เธอเป็นอะไรฮ่ะ ยัยจอแบน บอกฉันได้นะ หรือว่าเธอ...ท้อง"
 นี่จะเลิกเรียกฉันแบบนั้นซักวินาทีไม่ได้หรือไง แล้วจะถามชื่อฉันไปเพื่อ....
 แล้วนี่อะไรกันเอาสมองส่วนไหนมาคิดเนี่ยว่าฉันท้อง...ฉันยังหาพ่อของลูกไม่ได้เลยนะ
"ตอนเช้า ฉันโดนอาจารย์ด่า แล้วก็หักคะแนนข้อหาไม่ทำการบ้าน...."
"สมน้ำหน้า ^^"
);
"โอ๋ๆ ฉันล้อเล่นน่า"
เขาลูบหัวฉันแล้วยิ้มหวานให้ 
"ใช่เวลาเล่นมั้ย?"
"ไม่ใช่"
"งั้นก็เงียบ"
"......."
"พอกลับมาจากโดนอาจารย์ด่าก็โดนโลลี่ ป๊อปเทศน์ หลังจากโลลี่เทศน์เสร็จแม่ก็โทรมาต่อว่าเล็กน้อยแล้วก็ยึดบัตรเครดิดฉัน..."
เชลซีตั้งหน้าตั้งตาฟังฉันพูดมากกๆ
"........"
"หลังจากนั้นไม่ถึงสองนาทีป๊าก็โทรมาบอกฉันว่า อาทิตย์หน้าจะส่งคนมาดูพฤติกรรมของฉัน แถมยังบอกว่าถ้าเทอมนี้ฉันเกรดลดท่านจะไม่ให้ฉันเรียนต่อที่เมืองไทยอีกแล้ว จะมีอะไรเลวร้ายกว่าวันนี้มั้ยเชลซี ฮือ! ฮือ! ฮือ!"
T_T
"หยุดร้องได้แล้วไร้สาระ เอางี้แล้วกันฉันจะช่วยเธอเอง...."
OO!
"ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย!"
"อืม"
"แต่เธอก็ต้องให้ความร่วมมือกับฉัน"
"ได้ซิ อย่างน้อยก็ยังมีนายที่ไม่ว่าฉัน...ขอบใจมากนะเชลซี *w* "
ฉันเอื้อมมือไปกุมมือเชลซีไว้
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ช่วยเธอฟรีๆ ^^*"
นั้นไง คนอย่างหมอนี่ดีได้ไม่นานจริงๆเลย
"อะไร...."
"ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เอาไว้ให้คิดออกก่อนก็แล้วกัน...^^ ตกลงมั้ย?"
"......"
"ว่าไง.."
"ก็ได้"
  ฉันตัดสินใจรับข้อเสนอของเชลซี หวังว่าข้อเสนอของเขาคงไม่ให้ฉันทำอะไรพิเลนๆหรอกนะ
ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน ส่วนเชลซีเห็นบอกว่าจะไปไหนซักแห่งในโรงเรียนนี้
"สวีตตี้ไปไหนมา ฉันตามหาแกทั่วโรงเรียนแล้วเนี่ย"
โลลี่ป๊อปที่วิ่งตามหลังฉันมาติดๆ พูดอย่าง เหนื่อยหอบ
"......."
"แกโกรธฉันเหรอ"
"ป่าว ฉันรู้ว่าแกหวังดี"
"แล้วพ่อกับแม่แกว่าไงบ้างอะ"
"แม่ยึดบัตรเครดิต ส่วนป๊าก็ให้คนมาคอยตามฉัน แล้วก็บอกว่าถ้าฉันไม่ตั้งใจเรียนอีกจะไม่ให้เรียนที่นี่แล้ว ):"
OO
"ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"อื้อ....."
"ฉันขอโทษนะที่ทำให้แกต้องเป็นแบบนี้"
"ไม่ใช่ความผิดแกหรอก เป็นเพราะตัวฉัน"
"แล้วแกจะเอาไงต่อ"
"ฉันจะตั้งใจเรียนให้ดีกว่านี้....."
"ดีมาก เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง"
โลลี่ป๊อปตบบ่าฉันแล้วยิ้มให้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่ามีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
"ขอบใจนะ ^^ "
"อื้อ ^^ ไปกินข้าวกันฉันหิวแล้ว"
ฉันกับโลลี่ป๊อปเดินมาทานข้าวตามปกติ
 
 15.00 น.~
"พวกแกกลับบ้านดีๆ นะ บายจ๊ะ"
เสียงเพื่อนๆ ในห้องเรียนดังเจื้อยแจ้วหลังจากที่เลิกเรียน
 ฉันกับโลลี่ป๊อปเดินมารอแท็กซี่ที่หน้าโรงเรียน อย่างทุกๆวัน
"แกไปไหนก่อนมั้ย?"
"ร้านหนังสือ!"
 ฉันบอกกับโลลี่ป๊อปเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อกี้ ว่าต้องไปซื้อนิตยสาร ปกติฉันเป็นคนไม่ชอบอ่านพวกนิตยสารถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ ต่างกับยัยโลลี่ป๊อปที่อ่านได้ทุกชั่วโมงทุกวินาที ไม่รู้อะไรกันนักกันหนาก็แค่เรื่องคนอื่น อยากรู้ไปทำไมกัน ฉันละไม่เข้าใจจริงๆเลย =_=;
มาถึงร้านหนังสือฉันก็เดินไปมุมนิตยาสาร
แล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา หน้าปกเขียนว่า 'ซุบซิบคนดัง'ใช่เลย
"แกอ่านหนังสือแบบนี้ด้วยเหรอ?"
"ไม่!!"
"อ้าว แล้วจะซื้อไปทำไม?"
"ไม่รู้!"
"แกนี่ท่าจะบ้าแล้ว"
เมื่อซื้อหนังสือเสร็จก็แวะไปทานข้าวที่... 
'ร้านอร่อยเหาะฟ้าเหินนภาลัย'
"รับอะไรดีคะ"
"เย็นตาโฟไม่ใส่ผัก" <<< ฉัน
"สลัดผักรวม" <<< โลลี่ป๊อป
  หลังจากกินกันอิ่มหนำสำราญแล้ว เราสองคนก็กลับคอนโดฯ
  ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วจัดการทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็ทำภารกิจที่เซนอนมอบหมายให้ต่อ ฉันเปิดหนังสือนิตยสารซุบซิบคนดังขึ้นมาดูก็พบกับรูปภาพของเชลซีที่อยู่ในอิริยาบถต่างๆ ซึ่งฉันเองก็ต้องยอมรับว่าเขาดูดีมาก ฉันเปิดไปดูหน้าถัดไปก็พบกับบทสัมภาษณ์ของเขา
ซุบซิบคนดัง : คุณเชลซีรู้สึกยังไงกับการได้เป็นทายาทของนักธุรกิจหมื่นล้านคะ
เชลซี : ก็งั้นๆ แหละครับ
( =_=; )
ซุบซิบคนดัง : ได้ข่าวว่าคุณมีน้องสาวต่างมารดาด้วยเหรอคะ
(หมอนี่มีญาติด้วยเหรอ?)
เชลซี : ใช่ครับ (:
ซุบซิบคนดัง : แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนคะ?
เชลซี : เธอเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นนะครับ
ซุบซิบคนดัง : คะ ขอถามนอกเรื่องแล้วกันนะคะ คุณเชลซีหล่อขนาดนี้มีหวานใจแล้วยังคะ ^^
เชลซี : (อมยิ้ม) ขอไม่ตอบแล้วกันนะครับ
ซุบซิบคนดัง : แล้วสาวๆ ในอุดมคติของคุณเป็นยังไงคะ ^^
เชลซี : ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าใส นมใหญ่ ใส่กระโปรงสั้นๆ ^^
(ลามก)
ยัยคนสำภาษณ์ถึงกับร้อง'ว๊าย'กับคำตอบของหมอนั่น
เชลซี : ผมล้อเล่นนะครับ จริงๆ ผมชอบผู้หญิงน่ารัก เรียบร้อย อ่อนหวาน เข้าใจผม แค่นี้ก็พอแล้วครับ ^^
ฉันปิดหนังสือลง ได้ข้อมูลแค่นี้เอง ไม่เป็นไรค่อยๆ ศึกษาเรื่อยๆ.... 
  เฮ้ออ ! นอนดีกว่า พรุ่งนี้ป๊าจะส่งคนมาติดตามพฤติกรรมฉันแล้วซินะ คอยดูเหอะแม่จะป่วนให้หายไปอย่างลึกลับเลย ป๊ารู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว หึๆ
  ฉันตื่นขึ้นมาอาบน้ำไปโรงเรียนตามปกติ
~ โอ้ลั๊นลาวี๊ดวิ่วสยิวกิ้ว ไฮโซสคูล ~
"ยัยวี๊ดแกทำการบ้านมารึยัง"
"เรียบร้อยแล้ว ^^"
"ดีมาก มานี่เดี๋ยวฉันเอาไปส่งให้ ^^"
พูดจบโลลี่ป๊อปก็หยิบสมุดของฉันแล้วเดินไปส่งที่ห้องหมวดคณิตศาสตร์
แอดด ~
 ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน ทำให้นักเรียนทุกคนต่างพากันหันไปดู 'เซนอน' เขากำลังเดินตรงมาทางฉัน
"หวัดดี สาวน้อย ^^"
เขาเดินมาทักทายฉัน ถ้าฉันเดาไม่ผิดคงจะมาคุยธุระเรื่องเชลซีแน่ๆ
"อืม ว่าไง!"
"เธออ่านข้อความที่ฉันส่งไปให้ยัง"
"เรียบร้อยแล้ว!"
"แผนแรกที่เธอต้องทำ เธอจะต้องทำตัวใกล้ชิดกับมันเข้าไว้ หรือตีสนิทกับมันให้มากๆ"
"ยังไง"
"ก็เวลาที่ไอ้เชลมันไปไหนมาไหนหรือว่าทำอะไร เธอจะต้องพยายามให้มันอยู่ในสายตาเธอ"
"ให้ฉันไปอยู่บ้านเดียวกับหมอนั่นเลยมั้ย?"
"ถ้าได้อย่างนั้นก็ดี ^^"
"ประชดเว้ย =_=;"
"ฉันหวังว่าเธอคงจะทำได้นะ"
"ไม่ได้!"
"อ้าว ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ให้เธอช่วย"
"คิดผิด!"
"=_=;"
"ฉันล้อเล่นน่าาา ฉันจะพยายามแล้วกัน"
"ดีมาก! หลังจากนี้ฉันจะบอกแผนให้เธอทำเรื่อยๆ สู้ๆนะ ^^"
"เซนอน!"
เสียงเรียกของโลลี่ป๊อปทำให้ฉันและเซนอนต้องหันไปดู
"นายมาหาใครเหรอ?"
"ฉันมาหาไอ้เชลหนะ จะชวนไปซ้อมฟุตบอลแต่พอดีมันไม่อยู่เลยมาแวะคุยกัยสวีตตี้"
แถได้เก่งมาก =_=;
"นายเล่นฟุตบอลด้วยเหรอ"
"อืม ฉันเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน"
"เท่จัง นอกจากจะนายจะเก่งแล้วยังเป็นนักฟุตบอลโรงเรียนด้วย *w*"
มันแปลกตรงไหนเนี่ยฉันไม่เข้าใจเลย =_=;
"เอ่อ เธอไปเพื่อนฉันที่สนามฟุตบอลหน่อซิ"
ดูสายตาโลลี่ป๊อปมีความหวังมาก อย่างกับว่าอีตาเซนอนจะขอแต่งงานซะอย่างนั้น
"ถ้าไม่ไปเสียมารยาทแย่เลยเนอะ" 
^///^
"แหม แม่คนมารยาทดี"
"ยัยวี๊ด!"
โลลี่ป๊อปหันมาค้อนใส่ฉัน
"......"
เงียบก็ได้วะ
"ไปกันเหอะ"
แล้วสองคนนั้นก็เดินออกไป ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ยัยเพื่อนบ้า
 แอดด ~
 เสียงใครเปิดประตูเข้ามา(อีกแล้ว)ห้องเรียน หรือเซเว่นกันเนี่ยเปิดประตูเข้ามาเป็นว่าเล่น
ฉันเงยหน้าขึ้นไปดู'เชลซี'นั่นเอง มาเหงื่อท่วมตัวเชียว
  เขาเดินมานั่ง แล้วฟุบลงกับโต๊ะ
ฉันเริ่มแผนที่เซนอนบอก
"เชลซี เชลซี อีตาเกย์"
"อะไรของเธอเนี่ย เสียงดังอยู่ได้"
"นายไปไหนมา"
"เรื่องของฉัน"
แล้วเขาก็ฟุบลงไปอีกครั้ง
"เชลซี"
"......."
"เชลซี นายตายแล้วยังวะ"
"ยังเว้ย ยัยบ้า อะไรหนักหนาเนี่ย ชื่อฉันไม่ได้มีไว้เรียกพร่ำเพรื่อนะ"
"ฉันแค่จะชวนนายไปกินขนม"
เขาเงยหน้าขึ้นมา
"........"
"ไปม่ะ *w*"
ฉันส่งสายตาปิ๊งๆ ไปให้เขา อี๋!ทุเรศตัวเองวะ
"เลี้ยงเหรอ?"
"ไม่"
"งั้นไม่ไป"
"เลี้ยงก็ได้"
โรงอาหาร ~
เราสองคนเดินมาที่โรงอาหาร
"นายนั่งรอตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันไปซื้อให้"
ฉันบอกกับเชลซี
"เธอรู้เหรอว่าฉันจะกินอะไร"
(-- )( --)(-- )( --)(-- )( --)
"งั้นนั่ง เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง"
เขาลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปซื้อขนม ส่วนฉันนั่งรอกิน
  ไม่นานเขาก็เดินมาพร้อมกับไอศกรีม
"อะนี่ของเธอ"
เขาส่งไอศกรีมวานิลามาให้ฉัน ส่วนของเขาก็เป็นไอศกรีมช็อกโกแล็ต
"แต่ฉันอยากกินช็อกโกแล็ต"
"อย่ามากเรื่องกินๆ ไปเหอะน่า"
ใจร้าย ):
"*w*"
ฉันทำตาอ้อนวอนใส่เขา
"คิดว่าน่ารักเหรอ"
กรี๊ดดด !!! ไม่นะฉันต้องควบคุมอารมย์
"เชลซี *w*"
"ยิ้มหวานก่อนซิ"
ฉันฉีกยิ้ม >>> (^O^)
"ฮ่าฮ่าฮ่า!!"
เขาหัวเราะออกมาดังลั่นจนโต๊ะที่อยู่ข้างๆต้องหันมาดู
"นายขำอะไรว่ะ!!?"
"ก็เธอนะซิ ฮ่าฮ่า"
"ฉันทำไม มีอะไรติดอยู่ที่หน้าฉันเหรอ?"
"เธอเชื่องเหมือน....."
"กรี๊ดดด!! หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ หยุดหัวเราะด้วย ทุเรศ!"
"ฮ่าฮ่า!"
"ฉันบอกให้หยุดไง ถ้านายไม่หยุดฉันจะเอาไอติมจุกปากนาย"
"......"
เขาหยุดหัวเราะ! 
ฉันหยิบตังค์แล้วส่งให้เขา
"อะไร?"
"ค่าไอติมไง"
"ไม่เอา ฉันเลี้ยง"
"แต่ฉันบอกว่าจะเลี้ยงนายนะ"
"ฉันเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงเลี้ยงได้ไง"
ก็ดี!
"......."
พอกินเสร็จ ฉันกับเชลซีก็เดินมาที่ห้องเรียน
"ยัยวี๊ดไปไหนมา"
"ไปห้องน้ำ" <<< เชลซีตอบ
OO!
"นี่แกจะบ้าเหรอ เชื่อหมอนี่ก็ออกลูกเป็นควายแล้ว ฉันไปกินขนมมา"
"อ๋อ แล้วไป"
 วันนี้ไม่ค่อยได้เรียนเพราะอาจารย์มีประชุม โรงเรียนเลยเลิกเร็วหน่อย
คอนโดฯ (ห้อง 4095)
 ระหว่างทางยัยโลลี่ไม่พูดถึงเรื่องอะไรนอกจากเรื่องของอีตาเซนอน
พอมาถึงโลลี่ป๊อปก็เปิดโน๊ตบุ๊คทันที
00 <<<หน้ายัยโลลี่
"แกเป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น"
ฉันถามด้วยความสงสัย
"สวีต...ฉัน...."
"ทำไม...?"
"ฉันสอบชิงทุนไปเรียนที่อังกฤษได้แล้ว ^^"
ท่าทางยัยโลลี่ป๊อปดูตื่นเต้นมากกๆ
"ว่าไงนะ แกสอบชิงทุนได้แล้วเหรอ"
"อืม ใช่ ฉันดีใจที่สุดเลย"
"ดีใจด้วยนะ"
"ฉันดีใจที่สุดในสามสิบโลกเลย"
มีแค่สามยะ =_=;
"แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...."
"...."
"แกจะอยู่กับใคร แล้วใครจะดูแลแก"
จริงซิ ถ้าโลลี่ป๊อปไม่อยู่ใครจะดูแลฉัน...
ความจริงฉันไม่อยากให้ยัยนี่ไปหรอก แต่ฉันคงไม่เลว จนไม่ปล่อยให้เพื่อนไปมีอนาคตที่ดีหรอก จริงมั้ย?
"ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันดูแลตัวเองได้น่าา แกไปเหอะ"
"แต่ฉัน...."
"เหอะน่าา อีกไม่นานป๊าก็จะส่งคนมาดูแลฉันอยู่แล้ว"
"...."
"ก็ได้"
"แล้วแกไปเมื่อไหร่หล่ะ"
"มะรืนนี้"
ฉันเดินเข้ามาอาบน้ำแล้วก็ทำการบ้านเหมือนทุกๆวัน
 พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มแผนการยังไงดีนะ โอ๊ย! เครียดๆๆ
ครืดด! ครืด! ครืด! (เสียงโทรศัพท์สั่นสะท้านโลก)
เซนอนโทร.มาพอดีเลย
"มีอะไรเหรอเซนอน"
"ฉันจะโทรมาบอกเรื่องแผนพรุ่งนี้"
"อืม ว่ามา"
"เธอต้อง.........."
"ฉันจะพยายามทำก็แล้วกันนะ ถ้าอันไหนมันเสี่ยงเกินไปสำหรับฉัน ฉันก็ขอเลี่ยง"
"ไม่! เธอต้องทำได้"
เซนอนคาดคั้นฉัน
"ต่อจากนี้ฉันจะโทรมาบอกแผน ทุกวัน"
เซนอนวางสายไป
  โอ้ลั๊นลาวี๊ดวิ่วสยิวกิ้ว ไฮโซสคูล
ฉันกับโลลี่ป๊อปเดินเข้ามานั่งในห้องเรียน
แล้วเดินนั่งไปนั่งที่ประจำของตัวเอง
"ฉันฝากส่งการบ้านด้วย"
ฉันส่งสมุดให้โลลี่ป๊อป แล้วลุกขึ้นเดินมา
"แกจะไปไหนสวีตตี้"
"ไปทำธุระ"
ฉันเดินออกมาจากห้องเรียน จริงๆ ธุระของฉันก็ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันแค่จะตามหาอีตา เชลซีกับยัยเค้กเน่าเพราะเซนอนบอกว่าเขาสองคนชอบมานั่งตรงไม้หินอ่อน
 และสายตาของฉันก็สะดุดเข้ากับหนุ่มสาวคู่นึงซึ่งกำลังนั่งจู๋จี๋กันอยู่ตรงไม้หินอ่อน เชลซี คัพเค้ก เป๊ะ!
"หวัดดีจ๊ะคัพเค้ก ^^"
ฉันทักทายคัพเค้กอย่างเป็นมิตร แต่ในใจนะซิมันไม่เป็นมิตรเท่าที่ควร
เชลซีหันมามองฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร
"เอ้า สวีตตี้มานั่งก่อนซิ ^^"
ยัยเค้กเน่าชวนฉันไปนั่ง ไม่ต้องเชิญฉันก็นั่งอยู่แล้วย่ะ (หน้าด้านเหมือนกันนะเรา)
"เธอมาทำอะไรฮ่ะยัยจอแบน"
"แค่เดินผ่านมา แล้วเข้ามาทักทายแฟนนายไม่ได้รึไง? ทำไม? หึงเหรอ?"
"........"
"เธอมาทำไม"
"ทำไมฉันจะมาตรงนี้ไม่ได้ ในเมื่อเค้าไม่ได้เขียนป้ายติดว่าว่าห้ามเข้า"
ฉันพูดกวนประสาทเขา หึ สะใจที่สุด
"นี่เธอ"
"เอ่อ เค้กว่าใจเย็นๆ นะ เชล"
เชลซีค่อยๆปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"ฉันจะมาตามนายไปเรียน เข้าคาบเรียนไปเท่าไหร่แล้วรู้มั้ย?"
"เธอเป็นคนจ่ายค่าเทอมให้ฉันเหรอ?"
อึ๋ย! ยอกย้อนฉันเหรอ นี่ถ้าฉันไม่ทำภารกิจอยู่นะ ฉันจะด่าให้ยับรีดไม่เรียบเลย
"ก็ไม่หรอก อาจารย์ให้มาตาม ฉันก็แค่ทำตามคำสั่ง"
ฉันโกหกไป หวังว่าหมอนี่จะเกรงใจอาจารย์บ้างนะ แต่...มันกลับตรงกันข้าม
"ฉันไม่ไป"
"เรื่องของนาย"
เชลซีทำหน้าตาเหมือนไม่ได้เกรงกลัวอะไรอาจารย์ซักนิด
"เชลไปเรียนเหอะ เดี๋ยวเค้กก็จะไปเรียนแล้วเหมือนกัน"
"เอ่อ....."
"ตั้งใจเรียนนะคะ ที่รัก"
จุ๊บ!
ยัยเค้กเน่าจุ๊บปากเชลซี อึ๋ย ไม่อายฉันเลย ฉันยังไม่พร้อมที่จะเห็นอะไรแบบนี้นะ
เชลซีเองก็อึ้งเล็กน้อย สังเกตุได้ว่าตอนนี้หน้าเขาเริ่มแดงแล้ว
"เอ่อ...ก็ได้ครับ ^^"
  ฉันกับเชลซีเดินมาที่ห้องเรียน ระหว่างทางเราสองคนเงียบไม่พูดอะไรเพราะถ้าขืนพูดอะไรมีหวังได้เถียงกันอีกแน่
  แอด ~
 ตอนนี้บรรยากาศในห้องเรียนของเราเหมือนกำลังก่อมอปประท้วงราคากระเป๋า แบรนด์เนมยังไงอย่างนั้น ไม่เว้นแม้แต่ยัยโลลี่ป๊อป =_=;
"ไหนเธอบอกว่าอาจารย์ให้มาตามไง"
"เอ่อ....ก็...."
"เธอโกหกฉันเหรอ?"
"ฉะฉันไม่ได้โกหกนายนะ ฉันแค่...."
"แค่อะไร"
"แค่อยากให้นายมาเรียนก็เท่านั้น ไม่ใช่ไปนั่งอยู่กับผู้หญิงคนอื่น"
"แต่คัพเค้กเป็นแฟนฉัน"
น่าหมั่นไส้จริงๆเลย ออกตัวแทนกันจัง คงจะรักกันมากซินะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าหมอนี่รู้ว่ายัยนั่นไม่ได้มีแค่เค้าคนเดียว จะรู้สึกยังไง
 แล้วฉันทำให้นายรู้สึก เชลซี หึๆ
"นี่พวกเธอเล่นอะไรกัน"
OxO <<< หน้านักเรียนทั้งห้อง
  ทุกคนหยุดเล่นกัน แล้วหันไปมองอาจารย์เผด็จการซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้น เข้ามาตอนไหนแล้วก็ไม่รู้
"ทุกคนตามครูไปที่โรงยิมส์เดี๋ยวนี้"
โรงยิมส์ ~
"ทำความสะอาดโรงยิมส์นี้ทั้งหมด!"
"ครับ/คะ !"
ทั้งหมดเลยเหรอเนี่ย จะไหวเหรอ? แต่โชคดีที่ห้องเรียนของฉันมีนักเรียนเยอะเลยแบ่งแล้วก็ช่วยกันทำคนละนิด ทำให้เสร็จเร็ว
"เฮ้อออ!"
เชลซีถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อทำความสะอาดเสร็จ
"เพราะเธอแท้ๆ เลยยัยจอแบน ทำให้ฉันต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้"
เชลซีหันมาต่อว่าฉันที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ฉันไปทำอะไรมิทราบย่ะ"
"ก็ถ้าเธอไม่ไปตามฉัน ฉันก็ต้องมาทำความสะอาด มันเหนื่อยรู้มั้ย!"
"ตกลงฉันผิด!"
"เออ!"
"ขอโทษ!"
"ไม่เป็นไร"
ยังไม่สำนึกอีก ฉันอุส่าห์ตามมาเรียนแท้ๆ
หลังจากทำความสะอาดกันเสร็จ นักเรียนทั้งห้องก็เดินมาเรียนหนังสือกันต่อ
"นักเรียนคะเงียบหน่อยคะ"
เสียงนักเรียนทุกคนเงียบกันหมด
"วันนี้ครูจะให้เราทุกคนเลือกชุมนุมกันนะคะ"
เสียงนักเรียนทุกคนดังขึ้นอีกครั้ง
"เงียบก่อนคะเดี๋ยวค่อยปรึกษากัน"
แล้วก็เงียบกันอีกครั้ง!
"ให้นักเรียนแยกย้ายกันไปหาชุมนุมได้เลยคะ"
สิ้นเสียงของอาจารย์ประจำชั้นบรรดานักเรียนที่ก็ลุกขึ้นแยกย้ายไปหาชุมนุมกัน
"ยัยวี๊ดฉันจะไปอยู่ชุมนุมคณิตศาสตร์ไปด้วยกันมั้ย?"
"เซโนย่ะ เชิญแกเหอะ"
พูดจบโลลี่ป๊อปก็เดินสะบัดก้นเดินออกไปเหลือฉันคนเดียวในห้องเรียนแล้วหล่ะซิ จะยืนอยู่ทำไม
 ฉันเดินมาเรื่อยๆเพื่อหาชุมนุม และฉันก็ต้องหยุดชงักเมื่อเจอชุมนุมดนตรีไทย
ฉันชอบเล่นดนตรีไทยมาตั้งแต่เด็กๆ เลยทำให้ฉันพอจะเล่นได้บ้าง
"พี่คะ ขอใบสมัครชุมนุมดนตรีไทยหน่อยคะ"
ฉันบอกกับรุ่นพี่ที่กำลังเก็บของอยู่
"ใบสุดท้ายเพิ่งหมดไปเมื่อกี้เองน้อง"
กรี๊ดด! ใบสุดท้ายเพิ่งหมด!
"คะ ไม่เป็นไรคะ"
ฉันเดินออกมาแล้วเดินหา หา หา แล้วก็หา
อ๊ะ! 'ชุมนุมสบายๆ' มีชุมนุมนี้อยู่ด้วยเหรอ เนี่ย! น่าแปลกจัง
'ให้น้องๆที่สนใจไปสมัครได้ที่โรงยิมส์ด่วน'
โรงยิมส์เหรอ!
ฉันรีบวิ่งมาที่โรงยิมส์เพื่อมาสมัครชุมนุม
แฮ่กก แฮ่กก!!
เหนื่อยชมัดเลย
"พี่คะขอใบสมัครหน่อยคะ"
ฉันบอกกับรุ่นพี่สุดหล่อคนนึง
"เสียใจด้วยนะครับ พอดีเต็มแล้ว"
"ให้หนูอยู่เถอะคะพี่ หนูไม่มีชุมนุมอยู่แล้ว นะคะ นะนะนะ พี่สุดหล่อ *w*"
ฉันเดินไปเขย่าแขนอีตารุ่นพี่หล่อแต่ใจดำ ชิ๊
"เอ่อ...ไม่ได้จริงๆ ครับ พี่ขอโทษด้วยนะ"
"อ่ะนี่!"
อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายคนนึงยื่นใบสมัครให้ฉัน...
เซนอน! มาได้เวลาพอดีเลย
"แต่มันเต็มแล้วนะ"
รุ่นพี่คนนั้นปราม
"รับยัยนี่เพิ่มมาอีกคนคงไม่ทำให้ชุมนุมเป็นอะไรหรอก ใช่มั้ย?"
เซนอนพูดเหมือนไม่ได้เกรงใจอีตารุ่นพี่นั่นเลยซักนิด
"ก็ได้ นายเป็นรุ่นน้องนี่ มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ฉันเป็นแค่รุ่นพี่ ตามสบายเลย"
เซนอนยื่นใบสมัครมาให้ฉัน  
ฉันหยิบมา แล้วกรอกข้อมูลส่วนตัวเสร็จก็ส่งให้เขา
"ฉันต้องทำอะไรบ้าง"
"วันนี้ยังไม่ต้องทำอะไรก่อน เธอกลับไปได้เลย แล้วฉันจะโทรหาเธออีกครั้ง"
"(-_-)(_ _)(-_-)(_ _) อืม!"
ฉันพยักหน้ารับ
"นี่แฟนนายเหรอเซนอน"
อีตารุ่นพี่ถามขึ้นมา
"ไม่ใช่ แต่เป็นแฟนเพื่อน"
"อ๋อ!"
 แฟนเพื่อนเหรอ บ้าไปแล้ว อยู่ดีๆ ฉันก็มีแฟนซะอย่างนั้น แล้วเพื่อนหมอนี่เป็นใครกัน คงไม่ใช่เชลซีหรอกน่ะ
"งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกัน"
   ฉันเดินมาที่ห้องเรียนเพื่อมาเอากระเป๋าหนังสือเตรียมตัวกลับคอนโดฯ เพราะยัยโลลี่ป๊อปบอกว่าวันนี้ไม่ต้องรอนาง เห็นบอกว่าติดธุระเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนอะไรซักอย่าง 
วันนี้ฉันเลยต้องกลับคนเดียว พรุ่งจค้โลลี่ป๊อก็คงต้องไปแล้วซินะ
ครืด! ครืด! ครืด!
Miss call daddy ~
"ค่ะป๊า"
(สวีตเลิกเรียนแล้วยังลูก)
"แล้วคะ ป๊ามีอะไรเหรอคะ?"
(ป๊าส่งคนไปดูแลหนูแล้ว เย็นนี้หนูต้องไปเจอเค้าที่ร้าน P. coffee เพื่อทำความรู้จัก อย่าก่อความวุ่นวาย อย่าดื้อ เป็นเด็กดี)
"ป๊า! แต่หนูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้. แล้วหนูก็....."
ตู๊ดดๆ! ตู๊ดดๆ!
ป๊าตัดสายไปแล้วอะ แงแง T_T
ทำไมพวกผู้ใหญ่ชอบออกคำสั่งกันจังเลย ไม่เข้าจายย
 คอนโดฯ (ห้อง 4095)
 
  ฉันวางกระเป๋า แล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาแสนนุ่ม
  เฮ้อออ!!~
  ฉันงีบซักพักนึงแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปที่ร้าน P. coffee ตามที่ป๊าสั่ง
  ร้าน P. coffee ~
ฉันเดินเข้ามาภายในร้าน แล้วมานั่งรอที่โต๊ะ
ที่ 9 ซึ่งป๊าบอกว่าให้มานั่งรอที่โต๊ะนี้
"โกโก้ร้อนมาเสิร์ฟแล้วคะ"
"เอ่อ...แต่ฉันยังไม่ได้สั่งเลยนะคะ"
"คือมีคนโทรมาสั่งให้คุณแล้วคะ แล้วก็นี่ด้วยคะ ^^ "
พนักสาวยิ้มหน้าแป้นแล้วส่งการ์ดใบนึงมาให้ฉัน
"ขอบคุณคะ"
"^^"
ฉันเปิดอ่านดูพบว่าเป็นลายมือของป๊า
'ระหว่างรอ นั่งจิบโกโก้ไปก่อนนะ หลังจากนี้ต่อไปหนูจะต้องตะลึงกับสิ่งป๊าเซอร์ไพรซ์ให้หนู'
 
"สวัสดครับ รอนานมั้ยครับ"
เสียงนุ่มทุ้มของชายคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลังของฉัน
OxO!
และก็ต้องตลึงเมื่อฉันเห็นเขา......