Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                      “หยุดนะเฮมิน!!!ถ้าขึ้นปลายมีดของเธอโดนตัวของเฮวอนแม้แต่นิดเดียวเธอไม่รอดแน่”  จียอนยืนชี้หน้าเฮมินด้วยความโกรธ  นัยน์ตาของจียอนซึ้งแต่ก่อนเป็นดวงตาที่หวานแต่บัดนี้กลับกลายเป็นสีแดงสด
 
                        “ผีเร่ร่อนอย่างเธอจะทำอะไรฉัน  จียอนถ้าเธอเข้ามาใกล้กว่านี้ล่ะก็...ฉันจะส่งเฮวอนไปลงนรกเดี๋ยวนี้คิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง  พวกเธอก็เหมือนกันอยากตายก็เข้ามาสิทำไม...เฮวอนดีกว่าฉันตรงไหนทำไมทุกคนต้องเป็นห่วงมันด้วย  ทำไมไม่มีคนเป็นห่วงฉันแบบมันบ้างเลย  ทำไม  ทำไม...ฮือๆ...โฮ....”  เฮมินทิ้งมีดหลุดมือก่อนที่จะทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น
 
                        “เฮวอน...เฮวอนเป็นไงบ้าง”  แทฮุนดึงตัวฉันเข้าไปกอดก่อนที่จะปาดเลือดตรงมุมปากให้ฉัน
 
                        “อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะนายไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
 
                        “เฮมินเธอทำให้เฮวอนเจ็บเธอต้องชดใช้”  จียอนประกาศกร้าวก่อนจะจัดการกับเฮมิน
 
                        ฟึบบบบ...
 
                        โครมมมมมม....  จียอนสะบัดมืออีกครั้งทำให้ร่างของเฮมินไปกระแทกกับล็อกเกอร์อีกครั้ง  ก่อนที่เฮมินจะฟุบลงกับพื้น
 
                        “จียอนพอแล้ว  อย่าทำร้ายเฮมินเลยฉันขอเถอะนะแค่นี้เฮมินเค้าก็แย่เกินพอแล้ว”  ฉันพูดเมื่อเห็นว่าจียอนตรงเข้าไปบีบคอของเฮมิน
 
                        “แต่ยัยนี่ทำเธอเจ็บนะ  ฉันไม่ยอมหรอกมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำ”  จียอนหันมาพูดกับฉันทั้งที่มือยังคงบีบอยู่ที่คอของเฮมินอยู่
 
                        “แค่กๆๆ...ฉัน...หายใจ...ไม่...ออก...ช...ชะ...ช่วย...ฉัน...ด้วย....โอ๊ย.....ฉัน...เจ็บ...”  เฮมินร้องโอดครวญขึ้น
 
                        “ปล่อยเฮมินไปเถอะจียอนฉันไม่โกรธเฮมินหรอกนะ  จียอนฉันขอร้องอย่าทำร้ายใครอีกเลยนะ...แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้วพอเถอะ....พอสักทีจียอน”
 
                        “เฮวอนเธอยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ.....หยุดร้องไห้นะฉันเชื่อเธอแล้ว”  จียอนพูดพลางปล่อยมือจากเฮมิน
 
                        ฟุบ...  ร่างของเฮมินตกลงสู่พื้นก่อนจะค่อยยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
 
                        “จียอน...เราไปกันเถอะนะเรามายุติเรื่องนี้ด้วยกันนะต่อไปจะได้ไม่มีใครต้องมาจบชีวิตเพราะลูกแก้วลูกนี้อีก  ฉันพร้อมที่จะเดินเคียงข้างเธอแล้วนะ”  ลียองเดินไปจูงมือของจียอนออกไปข้างนอก
 
                        “ลียอง...”  จียองเรียกชื่อลียองเบาๆในตาใสๆเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
 
                        “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นจียอน  ฉันอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอนะจียอนนี่คือเหตุผลแรก  เหตุผลข้อที่สองคือฉันไม่อย่าให้แทฮุนเจ็บปวดเพราะเฮวอนถ้าเธอเอาเฮวอนไปคนที่เจ็บที่สุดก็คือแทฮุน...แทฮุนหน่ะรักเฮวอนมากเลยนะเพราะฉันเคยเจ็บมาก่อนตอนที่เสียเธอไปไงจียอนฉันก็เลยไม่อยากจะให้แทฮุนต้องมาเป็นแบบฉัน  เหตุผลข้อต่อไปก็คือเพื่อเพื่อนๆทุกคนฉันไม่อยากเห็นการสูญเสียอีกต่อไปไม่อยากจะได้ยินข่าวว่าเพื่อนร่วมชั้นต้องมาตายเพราะลูกแก้วมรณะ  และเหตุผลข้อสุดท้ายคือฉันไม่อยากจะจากเธอไปอีกเธอรู้ไหมตั้งแต่เธอจากไปฉันพยายามโกหกตัวเองว่าเธอแค่ย้ายโรงเรียนแล้วก็นับวันเวลาที่เธอจะกลับมาหาฉันวันแล้ววันเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย  จนในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉันต่อไปนี้เราจะมีกันและกันตลอดไปนะจียอนฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว”  ลียองฉุดมือของจียอนเดินออกมาข้างนอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆฉันรู้ว่าลียองต้องการจะทำอะไร
 
 
                        “ลียองหยุดก่อน  นายจะทำอะไรอ่ะหยุด...ฉันบอกให้หยุดไงเล่ามาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน”  ฉันและเพื่อนๆร่วมห้องหลายคนต่างวิ่งตามลียองกับจียอนขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า
 
                        “หยุดอยู่ตรงนั้นนะลียอง  นายจะทำอะไร?”  แทฮุนถามขึ้น
 
                        “ลียองอย่าเลยนะเราไม่อยากสูญเสียเพื่อนดีๆอย่างนายไป  จียอนเองคงไม่ต้องการจะให้นายมาจบชีวิตแบบนี้หรอกนายหน่ะอย่าคิดเองเออเองแบบนี้สิถามความรู้สึกของจียอนบ้างสิ”  ฉันพยายามจะเกลี่ยกล่อมให้ลียองถอยกลับมา
 
                        “ฉันตัดสินใจดีแล้วล่ะ  ฉันไม่อยากให้จียอนทิ้งฉันไปอีก”  ลียองพูดพลางยิ้มบางๆให้กับจียอน
 
                        “นายดูหน้าของจียอนในตอนนี้บางสิ  เค้าไม่ได้ดูมีความสุขเลยนะ”  แทฮุนพูดขึ้นบ้าง
 
                        “ลียอง...ฮึกๆ...ฮือๆ...ฮือๆ”  น้ำใสๆค่อยๆไหลออกจาตาของจียอน
 
                        “ร้องไห้ทำไม  ไม่ดีใจหรอเรากำลังจะได้ไปอยู่ด้วยกันนะยิ้มหน่อยสิ...หรือว่ามีใครพูดให้เธอไม่พอใจหรอบอกฉันมาสิแทฮุนใช่ไหมเดี๋ยวฉันจะจัดการมันให้”  ลียองปาดน้ำตาให้กับจียอน
 
                        “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลียอง...ฮือๆ”
 
                        “แล้วร้องไห้ทำไมหรอใครทำอะไรให้ไม่สบายใจหรอ”
 
                        “ก็นายนั่นแหล่ะลียองที่ทำให้จียอนเป็นแบบนี้”  ฉันพูดขึ้น
 
                        “ลียอง...ฉันไม่อยากจะทำร้ายนาย  ฉันไม่อยากให้นายต้องมาเป็นแบบนี้...ลียองฟังฉันนะ...นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่ามาทิ้งชีวิต  ทิ้งอนาคตเพราะฉันเลย”
 
                        “จียอนพูดอะไรหน่ะ”  ลียองมองหน้าจียอนตอนนี้ในหัวของลียองเครื่องหมายคำถามนั้นลอยเต็มหัวไปหมด
 
                        “ลียองอย่าทำแบบนี้เลยนะพวกเราทุกคนเป็นห่วงนายนะ  ออกมาจากตรงนั้นเถอะ”  เพื่อนร่วมห้องต่างก็ช่วยกันหาทางที่จะดึงลียองออกมาจากขอบตึก
 
                        “อย่ามายุ่งกับฉันนะ  ได้โปรดฉันขอร้องให้ฉันไปเถอะนะฉันอยู่โดยไม่มีจียอนไม่ได้...ต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมทนเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”  ลียองทำท่าจะกระโดดจริงๆแต่จียอนก็ขัดลียองไว้ก่อน
 
                        “งี่เง่าที่สุดฉันเกลียดผู้ชายงี่เง่าไร้เหตุผล  อยากจะทำอะไรก็ทำเคยถามความรู้สึกของคนอื่นเค้าบ้างไหมว่าเค้ารู้สึกยังไง...ลียอง...ฮึกๆ...อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้  ทั้งๆที่เมื่อก่อนนายไม่เคยทำตัวงี่เง่าไร้สาระไม่มีเหตุผล...นายไม่ใช่ลียองที่ฉันรู้จัก...ฮือๆ...ลียองคนเดิมของฉันไม่ได้เป็นแบบนี้...ลียองคนเดิมหน่ะทั้งอ่อนโยน  ใจดี  มีรอยยิ้มที่ใครๆได้เห็นก็มีความสุข  มีความคิดที่มีเหตุผลไม่เห็นแกตัวแบบนี้”  จียอนพูดขึ้นขณะที่ลียองกำลังจะกระโดดลงไปข้างล่างทำให้ลียองชะงักในทันที
 
                        “จ...จะ...จียอน”
 
                        “ไม่ต้องมาเรียกฉัน  ฉันไม่เคยรู้จักกับผู้ชายไร้เหตุผลเห็นแก่ตัวอย่างนาย...นายถามความรู้สึกของฉันบ้างสิไม่ใช่คิดเองเออเองแบบนี้”
 
                        “ทำไมเธอพูดกับฉันอย่างนี้ล่ะจียอน  เธอไม่รักฉันแล้วหรอ...ทั้งๆที่ฉันอยากจะไปอยู่กับเธอใจแทบจะขาดแต่เธอกลับพูดกับฉันแบบนี้ฉันเจ็บปวดรู้ไหมจียอน”
 
                        “แล้วฉันล่ะลียอง  ฉันหน่ะถึงจะเป็นผีฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ...ฉันเองก็เจ็บปวดไม่แพ้นายหรอก  ลียองลองคิดดูดีๆนะถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาแล้วพ่อแม่นายจะรู้สึกยังไง  ท่านจะเสียใจมากแค่ไหน  ชีวิตของนายยังมีคุณค่านะนายยังสามารถทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง...ขอร้องล่ะได้โปรดมีชีวิตต่อไปเถอะนะอย่าทำร้ายจิตใจของคนรอบข้างนายที่ยังมีชีวิตอยู่เลยนะลียอง  คิดซะว่านายทำเพื่อฉันเถอะนะ  ฉันคงเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้นะถ้านายทำแบบนั้นนายไม่รักฉันหรอลียอง”
 
                        “รักสิจียอน  รักมากๆด้วย”  ลียองตอบ
 
                        “ถ้ารักฉันก็ต้องหัดรักตัวเองให้มากๆด้วย  รักอย่างมีสติ  ไม่แน่นะบางที่นายอาจจะได้พบกับคนที่ดีกว่าฉัน  ได้พบกับความรักที่สามารถจับต้องได้  ไม่ต้องมาจมปลักรักกับสิ่งที่ไม่มีตัวตนไม่สามารถสัมผัสหรือจับต้องได้แบบฉัน”  จียอนพูด
 
                        “สำหรับฉันแล้วเธอคือความรักที่มีค่าเสมอถึงแม้วันเวลามันจะผ่านไปนานสักแค่ไหนก็ตาม”
 
                        “เวลาของฉันเหลือไม่มากแล้วนะลียอง  อีกไม่นานฉันก็ต้องไปแล้ว”
 
                        “ฉันจะไปกับเธอจียอน...”  ลียองยืนยันคำเดิมทำเอาใจของหลายคนหวั่นๆว่าลียองจะคิดทำอะไรบ้าๆขึ้น
 
                        “ไม่ลียอง...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาเอาชีวิตนายเลยนะ  ฉันรักนายรักมาก  รักจนทำไม่ลง  ได้โปรดอยู่บนโลกนี้ต่อไปเถอะนะ...อยู่เพื่อทำความฝันของฉันให้เป็นจริงด้วยเถอะ  ต่อไปนี้ฉันจะฝากชีวิตและความฝันไว้กับนายแล้วนะลียอง”  จียอนยิ้มน้อยๆให้กับลียอง  ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน
 
                        “ฝากดูแลลียองแทนฉันด้วยนะฉันรู้ว่าพวกเธอ 2 คนเป็นคนที่เป็นห่วงลียองมากที่สุดยังไงก็ฝากด้วยนะ”
 
                        “จียอน”  ลียอนเรียก
 
                        “ว่าไงหรอลียอง”  จียอนหันหน้าไปหาลียอง
 
                        “ถ้าเธอไม่ต้องการจะเอาชีวิตฉันไปแล้วเธอส่งสร้อยมาให้ฉันทำไม”  ลียองถาม
 
                        “ตอนแรก...ฉันก็แค่อยากจะทำเพื่อที่จะได้อยู่กับนาย  แต่...มาคิดๆดูแล้วสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปกับทุกคนทั้ง  ยองเบ มินซุน  แทโฮ  จุงกิ แล้วก็คนอื่นๆมันก็มากพอแล้ว  ฉันรู้สึกผิดจริงๆฉันทำลายความฝันทำลายอนาคตของเพื่อนที่บางคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อนๆทำเพราะไม่กล้าขัดใจยัยมินซุน  แต่บางครั้งก็รู้สึกแค้นจนระงับอารมณ์ไม่ไหวที่ทำให้ฉันต้องมาเจ็บปวดทรมานใจขนาดนี้”  จียอนพูด
 
>> จบตอน 7 <<