Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ
เขียนโดย 
Alice
วันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.11 น.
แก้ไขเมื่อ 4 กันยายน พ.ศ. 2556 11.25 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) คำลาสุดท้าย ^^
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“จียอนฉันขอโทษนะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันยอมรับว่าฉันไม่สามารถลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้เลย...รู้สึกผิดมาโดยตลอด...ฮือๆ...ฉันหน่ะ...มันก็แค่คนเลวๆคนนึงทำลายได้แม้กระทั่งชีวิตแล้วก็อนาคตของเพื่อน...ทำให้เพื่อนต้องเจ็บปวดทรมานใจมากมายขนาดนี้ ฉันมันขี้ขลาดเองแหละจียอนฉันขอโทษที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย...ฮือๆ...ถ้าวันนั้นฉันกล้าขัดคำสั่งของมินซุนเธอคงจะไม่ต้องเป็นแบบนี้...ฮือๆ” ยุนจีนพูดพลางคุกเข่าขอโทษจียอน
“พวกเราเองก็มีส่วนผิดพวกเราขอโทษนะจียอน ยกโทษให้พวกเราด้วยนะ” เพื่อนๆทุกคนคุกเข่าต่อหน้าจียอน
“นี่พวกเธอ...” จียอนถึงกับน้ำตาซึมเมื่อเห็นเพื่อนๆทุกคนคุกเข่าเพื่อขอโทษ
“ให้อภัยคนขี้ขลาดอย่างพวกเราด้วยเถอะนะ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“...อ...อืมได้สิ...ก็เรามันเพื่อนกันนี่นาเพื่อนกันจะโกรธกันลงได้ยังไงล่ะ” จียอนยิ้มบางให้กับทุกคน
“จียอน...” ลียองเรียก
“ลียองฟังฉันนะ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ความรักที่นายมีต่อฉัน...ฉันจะจดจำมันตลอดไป...สร้อยเส้นนั้นฉันกะว่าจะให้นายดูแลมันไว้...เวลานายท้อแท้ หรือแม้แต่เวลาที่นายมีความสุขขอให้นายรู้ไว้อย่างนึงว่าฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป...เพราะฉันจะอยู่ในนี้ในใจของนายตลอดไป” จียอนพูดลียองได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก
“จียอนฉันจะทำฝันของเธอให้เป็นจริงอีกไม่นานหรอกนะ ถ้าเธอยังอยู่ในใจของฉันเราจะไปเที่ยวเกาะด้วยกันไปทำฝันของเราให้เป็นจริงยังไงล่ะ”
“อืม...จ๊ะ” ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ในใจของฉันในตอนนี้รู้สึกหวั่นๆใจเล็กน้อยว่าช่วงเวลานับจากนี้จียอนกำลังจะจากฉันไป
“เฮวอนอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” จียอนเอามือมาปาดน้ำตาบนแก้มของฉันออก
“จียอนเธอกำลังจะไปใช่ไหม” ฉันถาม
“อืม...อีกไม่นานหรอก”
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม จียอนฉันไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลยวันนี้ฉันรู้สึกดีมากเลยที่เจอเธออีกครั้งจียอน อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าเธอยังคงอยู่ข้างๆฉัน”
“ฉันเองก็รู้สึกดีใจนะที่ได้มารู้จักกับเธอ เธอเป็นฮีโร่ของฉันนะเฮวอน...เธอทำดีที่สุดแล้วล่ะอย่ารู้สึกผิดเลยนะฉันรู้ว่าเธอพยายามมากแค่ไหน ต่อจากนี้เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกเธอเองก็มีแทฮุนอยู่เคียงข้างแล้ว...ฉันเชื่อว่าเธอจะไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว แทฮุนคราวนี้นายต้องรับปากฉันให้ได้นะว่าจะดูแลเฮวอนอย่างดีที่สุด” จียอนหันไปพูดกับแทฮุนบ้าง
“ได้สิฉันรับปาก” แทฮุนพูด
“เราจะไม่ได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไปอีกแล้วใช่ไหมจียอน” ฉันพูดขึ้นบ้าง
“ไม่หรอกเฮวอนฉันยังอยู่กับเธอตลอดไป เพียงแค่ต่อจากนี้ฉันจะเป็นส่วนหนึ่งของอากาศและยังคงอยู่รอบๆตัวเธอตลอดไป” จียอนพูดพลางกอดฉันไว้ก่อนที่ร่างของจียอนจะค่อยๆสลายไปกับอากาศ
“ลาก่อนจียอนเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เราจะมีกันตลอดไป” ฉันพูดก่อนที่สายลมที่หมุนอยู่รอบๆจะค่อยๆพัดผ่านไป ท้องฟ้าที่เคยมืดกลับมาสว่างอีกครั้งทุกคนต่างก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่มีอาถรรพ์ลูกแก้วอีกต่อไป
2 เดือนผ่านไปวันปิดภาคเรียนก็มาถึงนี่คงจะเป็นวันที่ทุกคนจะต้องเดินทางไปตามฝันของตัวเอง ชีวิตในรั้ว ม.ปลายจะต้องสิ้นสุดลงสักที
“ดีใจจังในที่สุดเราทั้งสามคนก็เรียนจบม.ปลายสักที” ฉันพูดขึ้นหลังจากเสร็จสิ้นพิธีการมอบประกาศนียบัตรจบการศึกษา
“ใช่...แล้วอีกอย่างเราสามคนยังโชคดีที่สอบติดมหาลัยเดียวกันอีกอ่ะ” ลียองพูดขึ้น
“สอบติดแล้วไง ฉันไม่ได้เรียนคณะเดียวกันกับเฮวอนเซ็งสุดๆเลย” แทฮุนพูดขึ้นบ้าง
“ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ ฉันแอบอิจฉานายมากๆเลยรู้ป่ะที่นายสอบติดแพทย์...หรือว่านายอยากเรียนเภสัช...อ๋อรู้แล้วทำไมถึงอยากเรียนกับฉัน ที่แท้นายก็อยากจะจีบเพื่อนที่คณะฉันใช่ไหมล่ะรู้ทันหรอกน่า...ชิ” ฉันพูด
“เอาอีกแล้วนะสองคนนี้ทะเลาะกันอีกแล้ว”
“หุบปากเงียบไปเลยลียอง ก็ใช่ซี๊นายกับเฮวอนได้เรียนคณะเดียวกันนี่จะไปเข้าใจหัวอกคนห่างแฟนได้ยังไงล่ะ อยู่คนเดียวเพื่อนก็ไม่มีเจอแต่คนที่ไม่รู้จัก” แทฮุนตัดพ้อจนฉันกับลียองอดหัวเราะไม่ได้
“น่าสงสารเนอะ เอางี้ไหนๆก็จบม.ปลายแล้วเราไปฉลองกันที่ทะเลกันดีไหมจะได้ไปช่วยกันสร้างปราสาททรายหลังใหญ่ๆให้จียอนไง แล้วอีกอย่างเราก็จะได้ไปพักผ่อนด้วยไง” ฉันเสนอ
“อืมก็ดีนะความฝันของจียอนจะได้เป็นจริงซักที ที่นั่นหน่ะทะเลสวยมากๆเลยล่ะแต่จียอนไม่มีโอกาสได้ไปเราเลยสัญญากันว่าเราจะไปที่นั่นด้วยกันวันจบ ม.ปลาย” ลียองพูด
“งั้นจะรออะไรล่ะก็ไปกันเลยสิ” แทฮุนพูด
“เอ่อ...เดี๋ยวสิเราต้องไปหาคนๆนึงก่อน” ลียองพูดก่อนเราทั้งสามคนจะขึ้นแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลจิต
“เฮ้ย...นี่มันโรงพยาบาลจิตนี่นานายพาฉันมาที่นี่ทำไม” แทฮุนถาม
“ตามมาเถอะน่าอย่าถามมาก” ลียองเดินนำเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
“นั่นมัน...เฮมินนี่ ลียองนี่มันอะไรกันหน่ะไหนครูบอกพวกเราว่าเฮมินไม่สบายก็เลยย้ายออกไปเรียนต่อที่เมืองนอกไง แล้วทำไมเฮมินมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” ฉันถาม
“เฮมินเค้าป่วยทางจิตหน่ะ ก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าเฮมินอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติที่ไหน” ลียองพูด
“แล้วพ่อแม่ของเฮมินล่ะ ไหนเฮมินบอกกับฉันว่าพ่อแม่ของเธอไปทำงานที่อังกฤษไม่ใช่หรอก็เลยไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเธอที่โซลซักเท่าไหร่นานๆจะมาที” แทฮุนพูด
“เฮมินไม่มีพ่อแม่หรอก พ่อแม่เธอเสียชีวิตตอนเธออายุสี่ขวบจากเหตุเครื่องบินตกตอนที่เค้าบินกลับไปที่อังกฤษหลังจากมาเยี่ยมเฮมินที่โซล ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฮมินพยายามหนีความจริงมาโดยตลอดจนในที่สุดเธอก็เริ่มป่วยทางจิต” ลียองเล่า
“น่าสงสารเฮมินจังเลยเนอะ...แทฮุนนายเข้าไปคุยกับเฮมินสินฉันว่าเค้าคงอยากจะเจอกับนายนะ”ฉันพูด
“อืม” แทฮุนเดินเข้าไปหาเฮมินซึ่งกำลังส่องกระจกอย่างเอาจริงเอาจัง
“หวัดดี” เฮมินพูดขึ้น
“อือ...หวัดดีเฮมินทำอะไรอยู่หรอ” แทฮุนถามขึ้น
“กำลังจะแต่งหน้าสวยๆไว้รอพ่อกับแม่ท่านกำลังจะกลับมาจากอังกฤษมาหาฉัน” เฮมินพูด
“ดีใจด้วยนะ”
“ดีใจทำไม ทำไมต้องดีใจหรอ...เอ่อ...ขอโทษนะเรารู้จักกันหรอ...อ๋อ...คงเป็นคุณหมอคนใหม่สินะนั่นก็พยาบาลใหม่ อืม...แต่คนนั้นคุณหมอคนเก่า” เฮมินชี้ไปที่ลียองคนสุดท้ายคุณหมอคนเก่า!!! แสดงว่าลียองก็มาที่นี่บ่อยหน่ะสิ
“เฮมินหน่ะลืมเรื่องราวที่ปวดร้าวของตัวเองไปหมดแล้วล่ะ เฮมินอยู่ในโลกส่วนตัวที่เธอได้สร้างมันขึ้นมาเอง”
“ลียองนายมาที่นี่บ่อยหรอ” ฉันถามขึ้น
“คุณหมอมาที่นี่ทุกๆเย็นค่ะคุณพยาบาล” เฮมินพูดแทนลียอง
“อืม...เฮมินฉันคงจะไม่ได้มาที่นี่อีกหลายวันนะ ฉันก็เลยจะมาบอกเธอไว้ก่อน” ลียองพูด
“คุณหมอจะไปไหนหรอคะ”
“ฉันจะไปพักผ่อนกับเพื่อนๆหน่ะ คงต้องไปแล้วล่ะเฮมินดูแลตัวเองดีๆนะทานยาทุกวันล่ะ” ลียองพูดก่อนจะเดินนำมาที่รถแท็กซี่ซึ่งลียองบอกให้จอดรออยู่ใต้ต้นไม้
“ลียองนายมาที่นี่ทุกๆเย็นงั้นหรอ” ฉันถามเพื่อทำลายความเงียบขณะที่นั่งรถกลับไปเก็บของที่บ้านเพื่อที่จะไปค้างที่เกาะชุนจู
“แรกๆก็ไม่กล้ามาหรอกแต่...จียอนเค้าบอกว่ามีคนน่าสงสารที่รอคอยฉันอยู่”
“คนๆนั้นก็คือเฮมินสินะ” แทฮุนพูด
“อืม...ตั้งแต่นั้นการที่ต้องมาดูแลเฮมินก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันไปซะแล้วล่ะ จียอนบอกว่าเฮมินเป็นคนที่น่าสงสาร ก่อนที่จียอนจะไปเธอบอกกับฉันว่าให้ดูแลเฮมินตลอดไปแล้วยังบอกอีกนะว่าไม่นานเฮมินต้องหายเป็นปกติขอเพียงฉันไม่ทิ้งเฮมินไป เพราะนอกจากฉันแล้วเฮมินก็ไม่มีใครอีกเลยความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเฮมินหน่ะจียอนเอาไปหมดแล้วล่ะ...ต่อจากนี้ก็คงจะมีเพียงเฮมินคนใหม่ที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ” ลียองพูด
“ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าจียอนต้องการอะไร” ฉันพูด
“อะไรล่ะเฮวอนที่จียอนเค้าต้องการ” แทฮุนทำหน้างงๆ
“นายไม่น่าสอบติดแพทย์เลยนะแทฮุน แค่นี้ก็ดูไม่ออกจียอนแค่ต้องการให้ลียองมีความสุขกับชีวิตที่มีอยู่โดยไม่ต้องเฝ้านึกถึงเรื่องราวเก่าๆระหว่างลียองกับจียอนไงล่ะเข้าใจยัง ถึงแม้มันจะทำให้ลืมจียอนไม่ได้แต่มันก็ทำให้ลียองได้เรียนรู้ว่ารอยยิ้มของนายเองมันมีค่าสำหรับใครบางคนนั่นก็คือเฮมินไงล่ะ” ฉันพูดก่อนจะลงรถเพื่อจะไปจัดเตรียมเสื้อผ้าไปเกาะชุนจู
ในที่สุดเรื่องราวก็ดำเนินมาจนถึงตอนสุดท้ายแล้วนะคะ อ่านแล้วก็คงจะพอรู้นะคะว่าชีวิตของเรามันมีค่ามากมายแค่ไหน อย่าเอาชีวิตมาทิ้งเพราะความรักเลยนะคะ เพราะอย่างน้อยก็ยังมีบางคนที่มองเห็นคุณค่าความรักของเรา
>> จบเรื่องแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม <<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
