Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ
เขียนโดย 
Alice
วันที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.11 น.
แก้ไขเมื่อ 4 กันยายน พ.ศ. 2556 11.25 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) ความเศร้าของผู้หญิงสีเทา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“หยุดนะเฮมิน!!!ถ้าขึ้นปลายมีดของเธอโดนตัวของเฮวอนแม้แต่นิดเดียวเธอไม่รอดแน่” จียอนยืนชี้หน้าเฮมินด้วยความโกรธ นัยน์ตาของจียอนซึ้งแต่ก่อนเป็นดวงตาที่หวานแต่บัดนี้กลับกลายเป็นสีแดงสด
“ผีเร่ร่อนอย่างเธอจะทำอะไรฉัน จียอนถ้าเธอเข้ามาใกล้กว่านี้ล่ะก็...ฉันจะส่งเฮวอนไปลงนรกเดี๋ยวนี้คิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง พวกเธอก็เหมือนกันอยากตายก็เข้ามาสิทำไม...เฮวอนดีกว่าฉันตรงไหนทำไมทุกคนต้องเป็นห่วงมันด้วย ทำไมไม่มีคนเป็นห่วงฉันแบบมันบ้างเลย ทำไม ทำไม...ฮือๆ...โฮ....” เฮมินทิ้งมีดหลุดมือก่อนที่จะทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้น
“เฮวอน...เฮวอนเป็นไงบ้าง” แทฮุนดึงตัวฉันเข้าไปกอดก่อนที่จะปาดเลือดตรงมุมปากให้ฉัน
“อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะนายไม่ต้องห่วงฉันหรอก”
“เฮมินเธอทำให้เฮวอนเจ็บเธอต้องชดใช้” จียอนประกาศกร้าวก่อนจะจัดการกับเฮมิน
ฟึบบบบ...
โครมมมมมม.... จียอนสะบัดมืออีกครั้งทำให้ร่างของเฮมินไปกระแทกกับล็อกเกอร์อีกครั้ง ก่อนที่เฮมินจะฟุบลงกับพื้น
“จียอนพอแล้ว อย่าทำร้ายเฮมินเลยฉันขอเถอะนะแค่นี้เฮมินเค้าก็แย่เกินพอแล้ว” ฉันพูดเมื่อเห็นว่าจียอนตรงเข้าไปบีบคอของเฮมิน
“แต่ยัยนี่ทำเธอเจ็บนะ ฉันไม่ยอมหรอกมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำ” จียอนหันมาพูดกับฉันทั้งที่มือยังคงบีบอยู่ที่คอของเฮมินอยู่
“แค่กๆๆ...ฉัน...หายใจ...ไม่...ออก...ช...ชะ...ช่วย...ฉัน...ด้วย....โอ๊ย.....ฉัน...เจ็บ...” เฮมินร้องโอดครวญขึ้น
“ปล่อยเฮมินไปเถอะจียอนฉันไม่โกรธเฮมินหรอกนะ จียอนฉันขอร้องอย่าทำร้ายใครอีกเลยนะ...แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้วพอเถอะ....พอสักทีจียอน”
“เฮวอนเธอยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ.....หยุดร้องไห้นะฉันเชื่อเธอแล้ว” จียอนพูดพลางปล่อยมือจากเฮมิน
ฟุบ... ร่างของเฮมินตกลงสู่พื้นก่อนจะค่อยยันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“จียอน...เราไปกันเถอะนะเรามายุติเรื่องนี้ด้วยกันนะต่อไปจะได้ไม่มีใครต้องมาจบชีวิตเพราะลูกแก้วลูกนี้อีก ฉันพร้อมที่จะเดินเคียงข้างเธอแล้วนะ” ลียองเดินไปจูงมือของจียอนออกไปข้างนอก
“ลียอง...” จียองเรียกชื่อลียองเบาๆในตาใสๆเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นจียอน ฉันอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอนะจียอนนี่คือเหตุผลแรก เหตุผลข้อที่สองคือฉันไม่อย่าให้แทฮุนเจ็บปวดเพราะเฮวอนถ้าเธอเอาเฮวอนไปคนที่เจ็บที่สุดก็คือแทฮุน...แทฮุนหน่ะรักเฮวอนมากเลยนะเพราะฉันเคยเจ็บมาก่อนตอนที่เสียเธอไปไงจียอนฉันก็เลยไม่อยากจะให้แทฮุนต้องมาเป็นแบบฉัน เหตุผลข้อต่อไปก็คือเพื่อเพื่อนๆทุกคนฉันไม่อยากเห็นการสูญเสียอีกต่อไปไม่อยากจะได้ยินข่าวว่าเพื่อนร่วมชั้นต้องมาตายเพราะลูกแก้วมรณะ และเหตุผลข้อสุดท้ายคือฉันไม่อยากจะจากเธอไปอีกเธอรู้ไหมตั้งแต่เธอจากไปฉันพยายามโกหกตัวเองว่าเธอแค่ย้ายโรงเรียนแล้วก็นับวันเวลาที่เธอจะกลับมาหาฉันวันแล้ววันเล่าแต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย จนในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉันต่อไปนี้เราจะมีกันและกันตลอดไปนะจียอนฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว” ลียองฉุดมือของจียอนเดินออกมาข้างนอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆฉันรู้ว่าลียองต้องการจะทำอะไร
“ลียองหยุดก่อน นายจะทำอะไรอ่ะหยุด...ฉันบอกให้หยุดไงเล่ามาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน” ฉันและเพื่อนๆร่วมห้องหลายคนต่างวิ่งตามลียองกับจียอนขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะลียอง นายจะทำอะไร?” แทฮุนถามขึ้น
“ลียองอย่าเลยนะเราไม่อยากสูญเสียเพื่อนดีๆอย่างนายไป จียอนเองคงไม่ต้องการจะให้นายมาจบชีวิตแบบนี้หรอกนายหน่ะอย่าคิดเองเออเองแบบนี้สิถามความรู้สึกของจียอนบ้างสิ” ฉันพยายามจะเกลี่ยกล่อมให้ลียองถอยกลับมา
“ฉันตัดสินใจดีแล้วล่ะ ฉันไม่อยากให้จียอนทิ้งฉันไปอีก” ลียองพูดพลางยิ้มบางๆให้กับจียอน
“นายดูหน้าของจียอนในตอนนี้บางสิ เค้าไม่ได้ดูมีความสุขเลยนะ” แทฮุนพูดขึ้นบ้าง
“ลียอง...ฮึกๆ...ฮือๆ...ฮือๆ” น้ำใสๆค่อยๆไหลออกจาตาของจียอน
“ร้องไห้ทำไม ไม่ดีใจหรอเรากำลังจะได้ไปอยู่ด้วยกันนะยิ้มหน่อยสิ...หรือว่ามีใครพูดให้เธอไม่พอใจหรอบอกฉันมาสิแทฮุนใช่ไหมเดี๋ยวฉันจะจัดการมันให้” ลียองปาดน้ำตาให้กับจียอน
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกลียอง...ฮือๆ”
“แล้วร้องไห้ทำไมหรอใครทำอะไรให้ไม่สบายใจหรอ”
“ก็นายนั่นแหล่ะลียองที่ทำให้จียอนเป็นแบบนี้” ฉันพูดขึ้น
“ลียอง...ฉันไม่อยากจะทำร้ายนาย ฉันไม่อยากให้นายต้องมาเป็นแบบนี้...ลียองฟังฉันนะ...นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่ามาทิ้งชีวิต ทิ้งอนาคตเพราะฉันเลย”
“จียอนพูดอะไรหน่ะ” ลียองมองหน้าจียอนตอนนี้ในหัวของลียองเครื่องหมายคำถามนั้นลอยเต็มหัวไปหมด
“ลียองอย่าทำแบบนี้เลยนะพวกเราทุกคนเป็นห่วงนายนะ ออกมาจากตรงนั้นเถอะ” เพื่อนร่วมห้องต่างก็ช่วยกันหาทางที่จะดึงลียองออกมาจากขอบตึก
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ ได้โปรดฉันขอร้องให้ฉันไปเถอะนะฉันอยู่โดยไม่มีจียอนไม่ได้...ต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมทนเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว” ลียองทำท่าจะกระโดดจริงๆแต่จียอนก็ขัดลียองไว้ก่อน
“งี่เง่าที่สุดฉันเกลียดผู้ชายงี่เง่าไร้เหตุผล อยากจะทำอะไรก็ทำเคยถามความรู้สึกของคนอื่นเค้าบ้างไหมว่าเค้ารู้สึกยังไง...ลียอง...ฮึกๆ...อะไรทำให้นายเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนนายไม่เคยทำตัวงี่เง่าไร้สาระไม่มีเหตุผล...นายไม่ใช่ลียองที่ฉันรู้จัก...ฮือๆ...ลียองคนเดิมของฉันไม่ได้เป็นแบบนี้...ลียองคนเดิมหน่ะทั้งอ่อนโยน ใจดี มีรอยยิ้มที่ใครๆได้เห็นก็มีความสุข มีความคิดที่มีเหตุผลไม่เห็นแกตัวแบบนี้” จียอนพูดขึ้นขณะที่ลียองกำลังจะกระโดดลงไปข้างล่างทำให้ลียองชะงักในทันที
“จ...จะ...จียอน”
“ไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันไม่เคยรู้จักกับผู้ชายไร้เหตุผลเห็นแก่ตัวอย่างนาย...นายถามความรู้สึกของฉันบ้างสิไม่ใช่คิดเองเออเองแบบนี้”
“ทำไมเธอพูดกับฉันอย่างนี้ล่ะจียอน เธอไม่รักฉันแล้วหรอ...ทั้งๆที่ฉันอยากจะไปอยู่กับเธอใจแทบจะขาดแต่เธอกลับพูดกับฉันแบบนี้ฉันเจ็บปวดรู้ไหมจียอน”
“แล้วฉันล่ะลียอง ฉันหน่ะถึงจะเป็นผีฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ...ฉันเองก็เจ็บปวดไม่แพ้นายหรอก ลียองลองคิดดูดีๆนะถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาแล้วพ่อแม่นายจะรู้สึกยังไง ท่านจะเสียใจมากแค่ไหน ชีวิตของนายยังมีคุณค่านะนายยังสามารถทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง...ขอร้องล่ะได้โปรดมีชีวิตต่อไปเถอะนะอย่าทำร้ายจิตใจของคนรอบข้างนายที่ยังมีชีวิตอยู่เลยนะลียอง คิดซะว่านายทำเพื่อฉันเถอะนะ ฉันคงเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้นะถ้านายทำแบบนั้นนายไม่รักฉันหรอลียอง”
“รักสิจียอน รักมากๆด้วย” ลียองตอบ
“ถ้ารักฉันก็ต้องหัดรักตัวเองให้มากๆด้วย รักอย่างมีสติ ไม่แน่นะบางที่นายอาจจะได้พบกับคนที่ดีกว่าฉัน ได้พบกับความรักที่สามารถจับต้องได้ ไม่ต้องมาจมปลักรักกับสิ่งที่ไม่มีตัวตนไม่สามารถสัมผัสหรือจับต้องได้แบบฉัน” จียอนพูด
“สำหรับฉันแล้วเธอคือความรักที่มีค่าเสมอถึงแม้วันเวลามันจะผ่านไปนานสักแค่ไหนก็ตาม”
“เวลาของฉันเหลือไม่มากแล้วนะลียอง อีกไม่นานฉันก็ต้องไปแล้ว”
“ฉันจะไปกับเธอจียอน...” ลียองยืนยันคำเดิมทำเอาใจของหลายคนหวั่นๆว่าลียองจะคิดทำอะไรบ้าๆขึ้น
“ไม่ลียอง...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาเอาชีวิตนายเลยนะ ฉันรักนายรักมาก รักจนทำไม่ลง ได้โปรดอยู่บนโลกนี้ต่อไปเถอะนะ...อยู่เพื่อทำความฝันของฉันให้เป็นจริงด้วยเถอะ ต่อไปนี้ฉันจะฝากชีวิตและความฝันไว้กับนายแล้วนะลียอง” จียอนยิ้มน้อยๆให้กับลียอง ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน
“ฝากดูแลลียองแทนฉันด้วยนะฉันรู้ว่าพวกเธอ 2 คนเป็นคนที่เป็นห่วงลียองมากที่สุดยังไงก็ฝากด้วยนะ”
“จียอน” ลียอนเรียก
“ว่าไงหรอลียอง” จียอนหันหน้าไปหาลียอง
“ถ้าเธอไม่ต้องการจะเอาชีวิตฉันไปแล้วเธอส่งสร้อยมาให้ฉันทำไม” ลียองถาม
“ตอนแรก...ฉันก็แค่อยากจะทำเพื่อที่จะได้อยู่กับนาย แต่...มาคิดๆดูแล้วสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปกับทุกคนทั้ง ยองเบ มินซุน แทโฮ จุงกิ แล้วก็คนอื่นๆมันก็มากพอแล้ว ฉันรู้สึกผิดจริงๆฉันทำลายความฝันทำลายอนาคตของเพื่อนที่บางคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำทั้งๆ ที่รู้ว่าเพื่อนๆทำเพราะไม่กล้าขัดใจยัยมินซุน แต่บางครั้งก็รู้สึกแค้นจนระงับอารมณ์ไม่ไหวที่ทำให้ฉันต้องมาเจ็บปวดทรมานใจขนาดนี้” จียอนพูด
>> จบตอน 7 <<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
