Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                        “จียอนฉันขอโทษ  ฉันขอโทษที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย”  ฉันพูดกับจียอนซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว 
 
                        “มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะเฮวอน  ไม่เอาอย่าร้องนะ”  มือเย็นๆของจียอนค่อยๆปาดน้ำตาให้ฉันอย่างแผ่วเบา
 
                        “มันเป็นความผิดของฉันเองจียอน  ถ้าตอนนั้นฉันฉุดมือเธอเอาไว้ได้เรื่องร้ายก็คงจะไม่เกิดขึ้นทุกๆคนต้องมาตายเพราะฉัน  ถ้าฉันแข็งแรงกว่านี้ฉันคงจะช่วยเธอได้ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด  ขอโทษที่ทำให้เธออ้างว้างและโดดเดี่ยวต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าเธอจะไม่ต้องทนเหงาเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วต่อไปนี้จะไม่มีการตายเกิดขึ้นอีกขอร้องล่ะให้ฉันได้ทำอะไรเพื่อเธอเพื่อเพื่อนๆที่ร่วมห้องบ้างเถอะนะ  ให้ฉันเป็นศพสุดท้ายเถอะนะจียอน”
 
                        “เฮวอน”  แทฮุนมองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวดสุดๆแต่ก็พูดอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
 
                        “จียอน...อย่าเอาเฮวอนไปเลยนะฉันไม่อยากให้แทฮุนต้องเจ็บปวดเหมือนกับฉัน  เอาฉันไปดีกว่านะไหนๆเธอก็เลือกฉันแล้วไม่ใช่หรอเอาฉันไปเป็นคนสุดท้ายเถอะนะจียอน”
 
                        “ลียอง”  จียอนหันไปมองหน้าลียอง
 
                        “จะทำอะไรก็ทำสิ ลีจียอน  เอาไปสิอยากได้เพื่อนมากไม่ใช่หรองั้นเธอก็ฆ่าเฮวอนเลยสิ  ฆ่าสิ  ฆ่ามันเลยจะได้หมดเสี้ยนหนามตำหัวใจฉันซักที  เฮอะ...ไม่กล้าล่ะซี๊งั้นเธอก็กลับนรกของเธอไปได้แล้ว  ส่วนเฮวอนหน่ะเดี๋ยวฉันจะส่งมันตามเธอไปให้ฉันหน่ะถนัดอยู่แล้ว”
 
                        ...หมับ...
 
                        เฮมินเข้ามาล็อกตัวฉันไว้ด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะเอามีดคัตเตอร์เล่มเดิมมาจ่ออยู่ที่คอฉัน
 
                        “อย่าทำอะไรบ้ากับเฮวอนนะ ซองเฮมิน”  แทฮุนพยามยามจะเข้ามาช่วยฉัน 
 
                        “ห่วงมันมากขนาดนั้นเลยหรอแทฮุนมันดีกว่าฉันตรงไหนทำไมนายถึงได้หลงรักมัน  นายเคยรู้บ้างไหมว่าฉันต้องเจ็บปวดเพราะนายมากมายขนาดไหน”
 
                        “เพราะเฮวอนไม่เคยคิดจะทำร้ายใครก่อนไงล่ะ  เธอหน่ะไม่มีอะไรจะเทียบเท่ากับเฮวอนเค้าเลยสักนิด เธอหน่ะไม่มีแม้กระทั่งความเสียสละต่อเพื่อนพูดง่ายๆนะเธอมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวไม่มีอะไรจะดีไปกว่าเฮวอนเลย”  แทฮุนพูดกับเฮมินด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเฮมินจะเจ็บปวดใจขนาดไหนที่ได้ยินแทฮุนพูดแบบนั้น
 
                        “ไม่  ไม่จริงฉันดีกว่าเฮวอนหลายล้านเท่า  ฮึพูดแบบนี้ก็ดีฉันจะได้ส่งเฮวอนไปอยู่กับผีเร่ร่อนอย่างจียอนเร็วขึ้น  เตรียมตัวตายได้แล้วเฮวอน”  เฮมินกดปลายมิดลงบนคอของฉันช้าๆ   ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมานิดๆที่ลำคอ
 
                        “อย่าทำเฮวอนเลยนะ  ฉันขอร้องจะให้ฉันกราบเธอก็ได้นะเฮมิน”  แทฮุนพูดพลางคุกเข่าลงกับพื้น
 
                        “แทฮุน”  จู่ๆก็รู้สึกว่าเสียงของฉันเริ่มจะแหบพร่า
 
                        “ได้ฉันจะปล่อยเฮวอนไปก็ได้.....แต่เฮวอนต้องคุกเข่าแล้วก็อ้อนวอนขอชีวิตกับฉัน”  เฮมินพูด
 
                        “เกินไปแล้วนะเฮมิน”
 
                        “เธอมันน่ากลัว น่าขยะแขยงยิ่งกว่าผีซะอีก”
 
                        “เธอมันนังปีศาจร้ายซองเฮมิน”
 
                        “หยุดทำร้ายเฮวอนเดี๋ยวนี้นะ  แล้วอย่าหาว่าพวกเราใจร้ายกับเธอไม่ได้นะ”  หลายเสียงจากเพื่อนร่วมห้องที่ประณามเฮมินกับการกระทำในครั้งนี้
 
                        “เฮอะ...คนอย่างฉันไม่มีวันที่จะร้องขอชีวิตจากคนโรคจิตอย่างเธอหรอกเฮมิน  ฆ่าฉันซะเลยสิเฮมินกล้าพอรึเปล่าล่ะ”  ฉันพูดกับเฮมินบ้าง
 
                        “อย่ามาท้าฉันนะเฮวอน  อวดดีนักอยากตายใช่ไหม...ได้ฉันจะสงเคราะห์ให้หึหึหึ”  เฮมินหัวเราะอย่างเยือกเย็นก่อนจะกระชากผมฉันอย่างแรง
 
                        “โอ๊ย!!!  แค่นี้มันไม่ทำให้ฉันคุกเข่าอ้อนวอนเธอได้หรอกซองเฮมิน”
 
                        เพียะ!!!  เฮมินตบเข้าที่หน้าฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกชาไปหมด
 
                        “อวดเก่งนักนะ  เราจะได้เห็นดีกันเฮวอนฉันจะทรมานให้เธอตายอย่างช้าๆหึหึ...อย่างเธอจะทนได้สักเท่าไหร่กันเชียว”  เฮมินมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
 
                        “ถุย!!!คนอย่างจองเฮวอนไม่เคยกลัวตายแล้วก็อีกอย่างนะฉันก็ไม่เคยอ้อนวอนขอให้ไว้ชีวิตด้วย  เธอมันโรคจิตจริงๆด้วยเฮมิน คงจะรักมากเลยสินะแทฮุนหน่ะ  แต่เสียใจด้วยนะถึงเธอจะฆ่าฉันให้ตายเธอก็ไม่มีวันจะได้หัวใจของแทฮุนหรอก”  ฉันถ่มเลือดที่เฮมินตบหน้าฉันจนปากแตกใส่หน้าเฮมิน
 
                        “แกนังตัวดีแกตายซะเถอะ”  เฮมินทำท่าจะแทงฉันแต่แล้ว.....
                
 
 
>> จบตอน 6 <<