Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                       “กรี๊ดดดดดดดดดดด”  เสียงของเฮมินดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียง
 
                        โครมมมมมมมมมม !!
 
                        “เฮมิน!!!”  ฉันค่อยๆลืมตาก่อนจะรีบตรงไปที่หลังห้อง  ร่างของเฮมินลอยไปกระแทกกับล็อกเกอร์หลังห้องด้วยแรงผลักมหาศาล
 
                        “แกทำเพื่อนฉัน.....แกต้องชดใช้อย่างสาสม ซอง เฮมิน”  เสียงของจียอนดังขึ้น
 
                        “โอ๊ยยยยฉันเจ็บหลัง  หลังฉันจะหักหรือเปล่าเนี่ย  ลี จียอน ถ้าแน่จริงเธอก็ออกมาสิมาสู้กับฉันตัวต่อตัวเลย  ฉันไม่กลัวเธอหรอกนะออกมาเซ่  เฮอะอย่างเธอมันก็แค่วิญญาณเร่ร่อนที่ชอบลอบกัดคนอื่น.....”  เฮมินยันตัวลุกขึ้นก่อนจะประกาศกร้าวท้าจียอนอย่างไม่เกรงกลัว
 
                        ฟิ้วววววววว.....
 
                        ปึงปังงงง  ปึงปังงง
 
                        “ออกมาเซ่กลัวรึไง”  เฮมินยังไม่ลดละ  ในขณะที่จู่ๆก็มีลมพัดเข้ามาในห้องอย่างแรงทำเอาหน้าต่างปิดๆเปิดๆดังปึงปัง  สมุดหนังสือหรือแม้แต่กระดาษที่วางบนโต๊ะต่างก็ปลิวว่อนตามแรงลม
 
                        “เลิกท้าทายจียอนได้แล้ว  ซองเฮมิน”  ยุนจีนพูดพลางฉุดแขนเฮมินให้กลับไปนั่งที่
 
                        “อยากเจอฉันนักหรือไงคุณซองเฮมิน”  เสียงของจียอนดังขึ้นอีกครั้งที่หน้าห้อง  ก่อนท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งกลับดำมือสนิทคล้ายๆกับจะเกิดพายุครั้งใหญ่
 
                        “...จ...จะ...จียอน”  ทุกคนต่างอุทานเป็นเสียงเดียวกันเมื่อสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ต้นกำเนิดของเสียง  ลีจียอนนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจที่โต๊ะหน้าห้อง
 
                        “หวัดดีทุกคน”  ร่างขาวซีดเหมือนกระดาษของจียอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
 
                        “นี่...เธอจริงๆหรอจียอน...ฮึกๆ.....จียอนเธอรู้ไหมฉันคิดถึงเธอขนาดไหน”  ลียองพูดพลางเดินเข้าไปหาจียอน
 
                        “ลียองฉันก็คิดถึงนาย.....ตลอดเวลาฉันทรมานมากเลยรู้ไหม”
 
                        “ไม่เห็นต้องทำร้ายเฮมินเลยนะจียอน  พอเถอะจียอน”  ฉันพูดกับจียอนบ้าง
 
                        “ฉันแค่สั่งสอนเฮมินก็เท่านั้น  เธอจะโกรธฉันหรอเฮวอน....ฮือๆ”  จียอนร้องไห้เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะโกรธ
 
                        “อย่าร้องนะจียอน  ฉันไม่โกรธเธอหรอกขอบคุณนะที่คอยช่วยเหลือฉันมาโดยตลอด...แต่ฉันขอได้ไหมอย่าทำร้ายใครอีกเลย  ฉันหน่ะกลัว  กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียวอยู่อย่างไม่เหลือใครเลยเพราะงั้นเธออย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ”  ฉันพูด
 
                        “เธอลืมไปแล้วหรอว่าพวกมันทำอะไรไว้กับฉัน...พวกมันจงใจฆ่าฉัน”
 
                        “จียอนฟังนะ.....เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุพวกเราไม่ได้ตั้งใจ”  จุนเฮพูด
 
                        “อุบัติเหตุงั้นหรอ  มันเป็นความจงใจของพวกนายต่างหากล่ะ”
 
                        โครมมมมมมมมมมม...
 
                        “โอ๊ยยยยยยยยยย”  เสียงร้องโอดครวญของเพื่อนร่วมห้องอีกหลายๆคนที่กระเด็นไปกระแทกกับล็อกเกอร์หลังห้องเพียงแค่จียอนสะบัดแขน
 
 
>> จบตอนที่ 4 <<