Help me please! ช่วยบอกได้มั้ยว่า รัก รัก

"สปาย!!"
"ทำไมตกใจอะไรขนาดนั้น"
"นี่แฟนหรอครับ"พรีเวลถาม
"ไม่ใ...."
"ใช่ครับ :) เราแค่ทะเลาะกันนิดหน่อยเธอก็เลยงอน.....แฟนกันก็อย่างงี้แหละครับ" เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วววว เขาขอฉันคบตอนไหนเนี่ย!!
"งัั้นผมไปละครับ หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับ"พรีเวลหันมามองตาฉันสายตาอันมีเสน่ห์ทำเอาฉันเกือบเสียการควบคุม
พอหลังจากนั้นสปายก็ลากฉันกลับบ้านทันทีไม่พูดไม่จากันอีกเขาสั่งบอดี้การ์ดคนหนึ่งให้มาเฝ้าหน้าประตูห้องฉัน ไม่ใช่นักโทษนะยะ!
ก๊อก ก๊อก 
อะไรอีกละทีนี้ ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตู ดีนะที่ล็อคประแค่ประตูห้องนอน ไม่งั้นต้องเดินขาลากไปเปิดประตูอีกประตูหนึ่งแน่
"ขอเข้าไปคุยข้างในหน่อยสิ"
"คุยอะไรนักหนา คุยตรงนี้ก็ได้"
หวา! O_o สปายผลักตัวฉันแรงจนฉันเซถลาถอยไป จนไปชนที่ปลายเตียง ไม่สิเราทั้งคู่ล้มเลยแหละ
เขาจะทำอะไรฉันมั้ยเนี่ย ฉันหลับตาปี๋เพราะเขายังไม่ยกตัวเขาออกไปจากร่างของฉัน
ฉันพยายามดันตัวเขาออกตั้งหลายครั้งแต่มันได้ผลซะที่ไหน แถมหน้ายังเข้ามาใกล้อีก ใจเต้นแรงแล้วน้าาาา
"มันคือใคร"
"คุยกันดีดีก็ได้ลุกออกไปก่อน"
"มันคือใคร"นี่เขาได้ยินฉันม้าาาาย
"เอ่อ..เขาก็แค่ขอนั่งด้วย"
"แค่นัั้น?"
"ก็แค่นั้นน่ะสิ"
"หึ!ดูสนิทสนมจริงนะ"
"ก็เพิ่งรู้จักกัน ไม่มีอะไรจริงๆ" เอ่อเอ๊ะ?แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาฉันคุยอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉันนี่นา
"งัันก็เลิกยุ่งกับมันซะถ้าไม่อยากเดือดร้อน"
"กก..ก็ได้ แต่ช่วยออกไปก่อนได้มั้ยยยยย"
"ไม่!"
"โอ้ยยยหายใจไม่ออกแล้วน้า"
อุ้บ
ฮึ่ยฉันเกือบเสียท่าเขาแล้วมั้ยล่ะ ขณะที่เขากำลังจะก้มหน้าลงมาจจ..จูบฉัน ฉันก็พลิกตัวหนีทำให้เขาไปจูบที่นอนแทนน่ะ ฮึ่ยยขนลุก
"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"แน่ใจว่าอยากให้ออกไปน่ะ"
"แน่สิ!!"
เขาเดินมาหาฉันใกล้เรื่อยๆ แต่การถอยหนีของฉันก็ไม่ได้ผลดันไปชนกับประตูซะงั้น เขาใช้มือทั้งสองข้างคร่อมฉันที่ประตูไม่ให้ฉันหนีไปไหน ฮือๆๆ
"ถ้าเราเห็นเจนนี่อยู่กับมัน เราไม่ปล่อยเหมือนวันนี้แน่"
เขาปล่อยฉันให้เป็นอิสระแล้วก็เดินออกจากห้องไป
โฮ้ยยย 
ทั้งชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยเสียจูบให้ใครเลยย เกือบไปแล้ววว
โห้ยย วันวันหนึ่งเจอแต่ปัญหาแฮะ 
Skype หาพวกเพื่อนดีกว่า(skype=โทรคุยกันแบบเห็นหน้่าหรือเรียกว่าวีดีโอคอล)
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
[ว่าไง?] เสียงพวกเพื่อนอีก 4 คนดังจนแสบแก้วหู...หรือว่าห้องนี้มันเงียบ
"เบื่ออ่ะ"
[เฮ้ยย เจนนี่อยู่ไหนเนี่ย รีสอร์ท หรือบ้าน เอ่อ ไม่สิคฤหาสต์ป้ะ ไปแอบขโมยแบล็คกลาวถ่ายรูปหรอ]เสียงยัยพิมดังแล่นมาก่อนคนอื่นเลย ว่าดต่จะอธิบายยังไงดีล่ะ
"เรื่องมันยาวน่ะ"
[อยากฟัง]โอ้ยยยคุณเพื่อนซินขาาา
"เออๆ เล่าก็ได้ๆ"ฉันเล่าเรื่องราวเหตุการณ์ให้พวกเพื่อนฟังอย่างละเอียด ทุกคนทำหน้าเหวอกันไปตามระเบียบ
[เจนนี่แล้วแกจะรอดหรอเนี่ยย]นาตาเราจะไม่ถือว่าเป็นการแช่งแล้วกัน--*
"รอดน่าๆ แค่นี้ก่อนนะ บายเบื่อเฉยๆเลยโทรมา"
ตู้ดๆๆๆ
นี่มันจะน่าเบื่ออะไรขนาดนี้เนี่ยยย
มีคฤหาสต์หรูแบบนี้ก็ไม่ดีนักหรอกนะ
~ฉันเดินหลงทางอยู่กลางผู้คน สับสนวุ้นวาย...~
เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น
โอ้ย ไม่มีอารมณ์จะคุย ยัยพวกนั้นก็ว่างเหมือนกันรึไงเนี่ย
"ฮัลโหล"ในที่สุดฉันก็รับสาย (แต่มันไม่ใช่การวีดีโอคอล)
[สวัสดีครับ]
"นี่ใครคะเนี่ย"
[ผมจะเสียใจดีมั้ยเนี่ย ที่คุณจำเสียงผมไม่ได้]
"เอ่อ...พรีเวลป่าว"
[ไม่เสียใจแล้ว]
"เอ่อ แล้วนี่รู้เบอร์เราได้ไงเนี่ย"
[ทำอะไรอยู่?]เปลี่ยนเรื่องอีกแล้ววววT^T
"รู้สึกเบื่อมาไม่มีอะไรทำเลย"
พึ่บ
"เฮ้ยเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้ไงเนี่ย"ในตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับพรีเวลอยู่นั้นก็มีคนที่คุณก็รู้ว่าใครมากระชากโทรศัพท์ออกจากมือฉันแล้วเอาไปคุยแทน
"ฮัลโหล"
[แกคือใครวะ]เสียงมันดังออกมาและเมื่อสปายรู้ว่าเป็นเสียงผู้ชายก็ถึงกับทำตาโต
"อย่ามายุ่งกับแฟนฉัน ไม่งั้นแกตาย!"
ตู้ดดๆ
สปายกดวางสาย แล้วสายตาพิฆาตก็ฉันมาสบตากับฉันทำให้ฉันยืนแข็งทื่อแล้วสิ่งที่เขาพูดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็ดังขึ้นในใจ
'ถ้าเราเห็นเจนนี่อยู่กับมัน เราไม่ปล่อยเหมือนวันนี้แน่'

---โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ---