Help me please! ช่วยบอกได้มั้ยว่า รัก รัก

"ขอโทษเรื่อง??""นี่มันถึงเวลาที่เราต้องบอกความจริงกับเจนนี่แล้วสินะ คิดว่าจะปิดไปได้นานกว่านี้ซะอีก""ความจริงอะไร??""...พ่อเราอ่ะเป็นแก๊งมาเฟีย แล้วทีนี้เขาไปพนันอะไรกันสักอย่าง..พ่อเราชนะพนัน แต่ไอพวกที่มาพนันน่ะสิมันไม่ยอมแพ้เลยตามรังควานไม่เลิก มันเล่นถึงตาย และที่สำคัญมันฆ่าทั้งครอบครัว แต่ที่เราขอโทษเจนนี่ก็เมื่อวานนี้ที่เราไปเจอเจนนี่ก็หนีพวกนั้นมามันมีระเบิดอาวุธพร้อม! แต่มันดันเห็นเจนนี่น่ะสิเจนนี่เลยต้องตกเป็นเป้าหมายของมันไปด้วย มันไม่ปล่อยเจนนี่แน่!"ฉันยังคงตกใจกับเรื่องที่สปายเล่ามา มันพูดไม่ออก เขาเนี่ยนะ ยังเด็กอยู่เลยหัดมาเป็นมาเฟีย"แล้วเราต้องตาย...ใช่มั้ย" พ่อแม่ฉันล่ะยังไม่ได้บอกลาเลย"ใครว่ากันล่ะ เราไม่ปล่อยให้เจนนี่ตายหรอกน่า ถึงแม่เราจะต้องตายแทนก็ตาม!!""ขนาดนั้นเลยหรอ"นี่เขากล้าแลกชีวิตเพื่อฉันเลยหรอ"อื้ม....แต่เจนนี่ต้องไปอยู่บ้านเราก่อนอยู่ที่นี่มันอันตรายมาก บ้านเพิ่งซื้อใหม่ ไม่มีใครรู้แน่นอน""แล้วแม่ล่ะ เราจะบอกแม่ยังไง""เราจัดการเอง""ห้ะ มันไม่ง่ายเลยนะ""ไม่มีอะไรหรอกที่สปายทำไม่ได้"หรอยะสปายโทรบอกบอดี้การ์ด(แต่งตัวซะเท่ห์เรียกบอดี้การ์ดแล้วกัน)ให้มาขับรถไปส่งที่....เอ่อนี่มันบ้านหรือคฤหาสต์เนี่ย อะหืออ นี่บ้านฉันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคฤหาสต์เขาเลย(เรียกคฤหาสต์แล้วกัน)"เอ่อ...นี่อยู่กันกี่คนเนี่ย""4-5คน แต่ว่าถ้ารวมลูกน้องแล้วก็ 20กว่า""20กว่าo_O"นี่รวมญาติชาติที่แล้วป่าวเนี่ย"แต่ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่น่ี่หรอก อยู่อีกหลังหนึ่งอ่ะ"มีอีกหรอเนี่ยยย"นั่งก่อนสิ"สปายบอกให้ฉันนั่งที่โซฟา...หรือเตียงนอนเนี่ย"อื้ม""ไม่น่าเลย ไม่น่าไปเจอเจนนี่เลยจริงๆ""ชั่งมันเถอะก็แก้อะไรไม่ได้แล้วนี่""เจนนี่ เดี๋ยวเราให้คนพาไปที่ห้องนะ""อือ" ไปห้องสปายใช่ปร้าาาานี่มัน!!ห้องหรือบ้านอีกหลังเนึ่ย นี่ถ้าฉันตายจะมีใครรู้มั้ย เอ แล้วห้องนอนอยู่ไหนอ่ะ รึว่าเป็นห้องนี้แอ้ด ใช่ด้วยยยยเตียงนี่นอนได้ประมาณสิบกว่าคนอ่ะ-*-ฉันวางข้าวของสัมภาระลงข้างเตียงไม่คิดจะให้ใครมาช่วยยกเลยรึไง ฮึ!ฉันนอนพลิกตัวไปๆมาๆหลายรอบ มันไม่มีอะไรจะทำจริงๆ อ่อรู้และไปเดินเซ็นทรัลฯดีกว่า สั่งหนังสือไว้ตั้งแต่สมัยไหนแล้วยังไม่ได้ไปเอาเลยโดนด่าเละแน่!เจ๊แกยิ่งปากจัดๆอยู่ แล้วไหนจะต้องไปจ่ายค่าโทรศัพท์รายเดือนอีกเมื่อวานก็ลืมจ่ายจะโดนระงับเบอร์อยู่แล้วเนี่ย"นั่นจะไปไหนน่ะ""เซ็นทรัลฯ""ไม่ให้ไป""ก็อยากไปอ่ะ อยู่บ้...เอ่อคฤหาสต์นี้ไม่เห็นจะมีอะไรทำ มันน่าเบื่ออ่ะ ทำไมต้องมาคอยห้ามด้วยเนี่ย!""เคยเป็นห่วงชีวิตตัวเองบ้างมั้ย คิดหรอว่าไอพวกนั้นจะจำเจนนี่ไม่ได้ เราเป็นห่วงเจนนี่มากนะ""งั้นก็ไปด้วยกันสิ ไม่ก็ให้บอดี้การ์ดไปด้วยก็ได้"บอดี้การ์ดเท่ห์อ่ะ>\\<"นี่อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ""ก...ก็""งั้นก็ไปคนเดียวแล้วกัน ให้คนขับรถไปส่งแค่นั้นพอ"อ่าว แล้วที่เป็นห่วงกันเมื่อกี้มันหายไปไหนอ่ะ...แล้วทำไมฉันต้องมาน้อยใจด้วยเนี่ย"ก็ได้!!"ณ เซ็นทรัลฯหลังจากที่ถูกยัยเจ๊นั่นด่าเป็นชุดฉันก็มานหากาแฟดื่มที่ร้านประจำ เล่นเอาซะหูชาไปเลย โอ้ยย ด่าอะไรนักหนาไม่รู้ "สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ"ในขณะที่ฉันนั่งจิบกาแฟอยู่ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันละสายตาจากนิตรยสารในมือแล้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้นโอ้ววววว นี่มันเทพบุตรจากดินแดนสวรรค์ชั้นไหนเนี่ย หล่อจนใจจะละลายแล้วววว"เอ่อ..ดด..ได้ค่ะ"ก็ต้องแอปติดๆขัดๆ งงๆ บ้างอะไรบ้าง"ขอบคุณครับ"นี่เขาแค่ขอนั่งด้วยใช่ป่ะ ไม่เห็นจะพูดคุยอะไรกันเลย"นี่คุณชื่อเจนนี่รึป่าวครับ""คค..ค่ะ แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะ"อันนี้ติดขัดจริงๆเขาไม่ตอบแต่ยิ้มมุมปากอย่างหล่อๆ เอ้ยย อย่างมีเลศนัย "คงเป็นเมื่อตอนที่เห็นคุณที่ร้านหนังสือ เจ้าของร้านเขาเรียกชื่อคุณผมคงได้ยินพอดี""ความจำดีจังนะคะ""แต่ผมจำคุณได้ดีกว่า...จำได้แม่นเลย""เอ่อ..แล้วคุณชื่ออะไรคะเนี่ยคุยมาตั้งนาน""พรีเวล""ชื่อคล้ายผู้หญิงเลย" เกย์ป้ะเนี่ย ไม่น้าาา"อ๋อ พ่อตั้งให้เพราะชอบความหมายของชื่อมันน่ะ""มันแปลว่าอะไรอ่ะ...คะ"ต้องมีหางเสียง"ฮ่าๆ ไม่ต้องมีหางเสียงหรอก ฉันอายุมากกว่าเธอปีสองปีเอง""รู้ได้ไงว่าฉันอายุเท่าไหร่น่ะ""ชื่อฉันน่ะ แปลว่า เหนือกว่าผู้อื่น!"อ่าว เปลี่ยนเรื่องซะงั้น"เมื่อกี้พรีเวลยังไม่ได้ตอบเลยนะว่ารู้ได้ไงว่า...."พึบจู่ๆก็มีคนมาดึงแขนฉันจนทำให้ฉันต้องลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ฉันหันหน้าไปมอง เฮ้ยย มาได้ไง
--โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ--