ยัยเปียกสุดแสบVSนายประธานสุดโหด

หลังจากที่พวกเราได้ตกลงกันแล้วว่าจะ พาฉันไปหัดขับรถที่ไหน เราทั้งสี่คนก็ไปเก็บของที่สำคัญ แล้วมาเจอกันที่สนามบิน บินตรงไปยังเกาหลีบ้านของฉันนั้นเอง รับรองได้เลยว่าที่นั่นไม่มีใครกล้ามาก่อกวนใจแน่นอนหัดได้แบบสบายใจเลยละ(^0^!)
 
ใช้เวลานั่งๆนอนๆมาได้ก็หลายชั่วโมงอยู่ จนตูดจะออกลากแล้วละคะ พอมาถึงเราสี่คนก็นั่งดื่มกาแฟกันสักพัก
ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อนโทรหาคนที่บ้านให้มารับ
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดด
[ครับ คุณหนู มีธุระอะไรให้ผมช่วยครับโทรมาหาขนาดนี้] มือขวาของพ่อฉันที่ตอนนี้อายุก็ปาไป30+แล้ว
''คุณอนจูมารับอามิที่สนามบินหน่อยนะคะเรารถตู็มานะคะพอดีอามิพาพี่ชายกลับมาบ้านน่ะคะ''
[ครับไปเดี๋ยวนี้ ครับ]
''คะ ขอบคุณมากนะคะ''ลุงอนจูก็เป็นอีกคนที่อยู่กับครอบครัวของมิซูคินานแล้วตั้งแต่ท่านพ่อเริ่มก่อตั้งแก๊งขึ้นมาเลยล่ะ
''อามิคะ อามิให้ใครมารับพวกเราคะเนีย '' พี่ฟรานเอยถามฉันเมื่อมองเห็นว่าฉันโทรหาใครสักคนให้มารับ
''ลุงอนจูคะ อีกเดี๋ยวคงมาถึงที่นี่รอแปปนะคะ'' ฉันตอบพี่ฟราน 
''อ่อคะ คือว่าพอไปถึงพี่ขอนอนพักก่อนนะคะ แบบว่าเกิดอาการง่วงเป็นอย่างมากคะ'' พี่ฟรานขอฉัน
''ไม่ขอก็จะให้อยู่แล้วคะเพราะอามิก็อยากพักผ่อนคะ''ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วพวกพี่เขาเนื่อยมาเยอะแล้วฉันอยากให้พักผ่อนกันก่อนพรุ่งนี้ค่อยเริ่มภารกิจกัน(^^*)
''อ่อครับ ''พี่ฟรานตอบฮี่ๆน่ารัก อ่ะ(-..-*)
''อามิ ครับ ผับที่เกาหลีเนียสาวเยอะไหม แล้วใกล้บ้านอามิที่สุดผับไหนครับ''คงไม่ต้องบอกคนที่ถามคำถามนั้นแล้วมั้งคะถามหาที่เทียวแบบนี้มีอยู่คนเดียวคือพี่บอมเหอะๆ
''ก็มีผับของ เพื่อนยัยฮารุน่ะคะเดี๋ยวถ้าพี่อยากไปอามิโทรให้ยัยฮารุมารับนะคะเพราะว่าผับแถวนั้นไม่ใหญ่จริงเข้าไม่ได้ยัยฮารุมันไปบ่อยคะ'' พี่บอมนี่ไม่คิดจะพักผ่อนเลยรึไงไม่เจอสาวสักวันมันจะขาดอากาศหายใจตายรึไงหว่า(= =!)
''จัดไปเลยครับ ฮ่าาา มีไกด์นำเทียวแล้ว ฮ่าาาางี้ค่อยน่าสนุกหน่อย'' เงิบคะพี่น้อง ไกด์นำเทียวคนอืนท่าจะดีแต่ยัยฮารุถ้าไปกวนมันมากๆมีหวังมันไล่ให้เดินกลับเองชัว
''คะเดี๋ยวพอถึงบ้านก่อน อามิจะโทรหายัยฮารุให้คะ''ฉันตอบพี่บอมพร้อมยิ้มให้(^^)
''ได้เลยจัดไปครับ''จัดหนักชัวรุ่นยัยฮารุแล้วฮ่าาาา
ตอบคำถามเสร็จก็สอดสายตามองหาคุณลุงอนจูว่ามารึยังพวกพี่ๆเขาคงอยากพักผ่อนแล้วมั้ง
''คุณ หนูครับทางนี้ครับ'' เสียงลุงอนจูตะโกนผ่านผู้คนมากมายมาโหไม่อายเลยนะคะคนเรียกอาจจะไม่อายแต่คนที่ถูกเรียกนี่สิโคตรอายคะ
ฉันเรียกพวกพี่ๆให้ลุกตาม แล้วพาพวกพี่ฟรานไปหาลุงอนจู
''สวัสดีครับคุณหนูไนท์ ''ฮ่าาาา คุณลุงไม่ได้เจอพี่ไนท์นานเลยคิดว่าพี่ฟรานเป็นพี่ไนท์ฮ่าาาาาพวกพี่ไนท์หัวเราะใหญ่เลยอะ
''ลุงครับผมฟรานครับไม่ใช่ไนท์ลุงทักผิดคน ฮ่าๆๆ''คุณลุงหัวเราะพร้อมเกาหัวแก้เก้อตลกจริงๆ
''โทษทีครับคือว่าผมไม่ได้เจอลูกชายของนายท่านนานน่ะครับเลยลืมว่าหน้าเป็นยังไงฮ่าๆๆ''คุณลุงแก้ตัวอย่างไว
''ลุงคะพี่ไนท์น่ะคนนี้คะ''ฉันบอกคุณลุงพร้อมลากแขนพี่ชายให้ไปหาคุณลุงอนจู
''หล่อเหมือนคุณพ่อเลยนะครับเนีย'' เหอะๆๆ คุณพ่อหล่อกว่าตะหาก
''ขอบคุณครับคุณลุงอนจู''พี่ไนท์เอยขอบคุณ
''ครับๆๆแล้วนี่อีกคนชื่ออะไรเหรอครับ''ลุงถามพร้อมหันไปทางพี่บอม 
''ผมชื่อบอมครับเป็นเพื่อนไนท์มันมาจากไทยครับฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับคุณลุง''พี่บอมเอยกับคุณลุง
''อามิว่าเราไปคุยกันต่อที่บ้านดีกว่าไหมคะ อามิอยากอาบน้ำแล้วคะ''ฉันเอยตัดบทกลัวว่าจะคุยกันอีกนาน
''ครับๆๆงั้นตามผมมาไปที่รถกันเลยครับคุณหนู''คุณลุงเดินนำไปฉันจึงลากพวกพี่ๆที่สามให้ตามมา
พวกเรามาที่รถตู้ที่คุณลุงเตรียมมาให้ ฉันกับพี่ๆขึ้นรถก็ไม่ได้คุยอะไรกันเพราะพี่ฟรานหลับกลัวว่าจะไปรบกวนพี่เขาน่ะ เลยนั่งมาแบบเงียบๆ คุณลุงขับพาออกมาจากสนามบินก็นานพอสมควรละคะกว่าจะมาถึงที่บ้านของฉัน ฉันให้คนในบ้านช่วยถือของ ของพวกพี่ๆแต่พวกพี่เขาบอกถือได้ไม่อยากรบกวน ฮ่าๆๆมีมารยาทกันจริงๆๆ
''บ้านอามิใหญ่เนอะที่บ้านเนียอยู่กี่คนเหรออามิจัง''พี่ฟรานมาถึงก็ตกใจแน่ละคะบ้านหยังกับคฤหาสน์
''ก็ที่พักในบ้านหลังนี้มีแค่อามิคนเดียวคะ'' ฉันตอบไม่อยากอยู่หรอกนะคนเดียวอะแต่คนอืนๆไม่กล้าขึ้นมาบนบ้านน่ะสิเพราะเกรงใจท่านพ่อและท่านแม่ของฉันน่ะถึงจะจากไปแล้วแต่พวกท่านก็รักบ้านหลังนี้มากนะคะ
''โหบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้อยู่คนเดียวไม่วังเวงเหรอคะ''
''ไม่อะคะ ก็จะวังเวงได้ไงละคะทั้งยามทั้งบอดี้การ์ดเดินวนไปวนมา ไม่มีหรอกคะคำว่าวังเวงฮ่าๆๆๆ''
''อ่อคะ ไอ้ไนท์ทำไมมึงไม่มาอยู่เป็นเพื่อนน้องมึงวะ''พี่ฟรานหันไปถามพี่ไนท์ที่มองดูรอบๆบ้านอยู่
''ใครว่ากูไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนน้องแต่มึงก็รู้ว่างานที่พ่อกูทิ้งไว้ให้มันเยอะขนาดไหนจะขายกิจการต่อก็ยังไง ยังไง อยู่เพราะพวกท่านสร้างมันมาเองกับมือ''ก็จริงฉันเคยคิดนะคะว่าจะขายธุระกิจที่นี่แล้วไปอยู่กับพี่ชายน่ะแต่พอนึกถึงพ่อกับแม่ก็ทำไม่ลงคะจึงยอมรับทำมันต่อไป
''เอ่อ วะกูลืมว่ามึงงานเยอะ''
''ป้ามินเฮคะช่วยพาพวกพี่ๆของอามิไปห้องของตัวเองหน่อยนะคะที่อามิให้เตรียมไว้น่ะคะ''ฉันบอกป้ามินเฮให้พาพวกพี่ๆไปพักผ่อนแต่ส่วนของฉันจะไปจักการเรื่องเช็คอาวุธและรถน่ะพรุ้งนี้ต้องออกโรงฝึกจริงๆสะแล้ว
''ได้คะ คุณหนูและเพื่อนของคุณหนู มาดิฉันมาทางนี้เลยคะเดี๋ยวจะพาไปที่ห้องพักคะ คุณหนูอามิได้สั่งให้เตรียมห้องไว้ให้แล้ว เชิญคะ'' ป้าเรียกพวกพี่ๆให้เดินตามไป แต่ก็ไปแค่สองคนคือพี่บอมกับพี่ฟรานส่วนพี่ไนท์เดินตามฉันมาสงสัยอยากดูรอบบ้านละมั้ง
''อามิ จังโทรให้ฮารุมารับพี่ด้วยนะครับเดี๋ยวพี่อาบน้ำแปปนึงนะ''พี่บอมหันมาสั่งฉันก่อนจะเดินตามพี่ฟรานเข้าไปด้านใน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ยัยฮารุ
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดด
[หืมมมมม พายุอะไรพัดแกให้โทรมาหาฉันย๊ะเนีย] ลมบ้าหมูมั้ง(- -*)
''ฮารุฉันมีอะไรให้แกทำหน่อยน่ะตอนนี้ฉันอยู่ที่เกาหลีนะแกช่วยมาพาพี่บอมไปที่ผับของเพื่อนแกได้ไหมอะพี่บอมเขาอยากเทียวสาวน่ะ ขอร้องนะเพื่อนอยากได้อะไรเดี๋ยวหาให้ถ้าว่าง''
[โอ๊วววอะไรก็ได้งั้นเหรองั้นจัดไปเดี๋ยวฉันขอตัวไปอาบน้ำแปปละกัน อีกไม่นานบอกไอ้พี่บอมมารอได้เลยเคนะ''รู้เลยยัยนี่จะเอาอะไร คนบ้าของแฟชั่นอย่างมันไม่พ้นหรอกเรื่องกระเป๋า
''อืมได้รีบมาละ ขอบใจมากเพื่อน''
[อย่าขอบใจเลยรอฟังฉันก่อนเหอะว่าฉันอยากได้อะไรอิอิ] จึยยยย มันจะเล่นอะไรของมันวะหัวเราะแปลกๆ
ฉันวางโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ โดยมีพี่ไนท์เดินตามมา
''อามิจะทำอะไรเหรอ เห็นหาอะไรอยู่นั่นนะให้ช่วยไหม''พี่ไนท์ถามเมือมองเห็นฉันกำลังมองหาอะไรอยู่
''อามิหาหนังสือของคุณพ่อน่ะคะมันเล่มใหญ่ๆเป็นประวัติของครอบครัวเราน่ะคะพ่อได้สั่งตีพิมพ์ไว้พี่ไนท์ช่วยอามิหาหน่อยสิคะหนังสือนั้นเขียนว่ามิซูคิน่ะคะเล่มใหญ่ๆ''ฉันบอกพี่ไนท์พี่ไนท์ก็ตาโตแล้วรีบช่วยหา
''ถ้าหามันไม่เจอเราอดฝึกกันแน่เลยคะพี่ไนท์''ฉันหาจนเมื่อยแล้วแต่ก็ไม่เจอจึงบ่นอะไรออกมา
''ทำไมละมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ อามิ''
''แหงละคะก็คุณพ่อของพวกเราสิคะชอบทำอะไรให้มันยุ้งยาก''
''ยังไงละ''พี่ไนท์ยังสงสัย
''คือหนังสือเล่มนั้นมันเป็นกุนแจเปิดห้องลับน่ะสิคะคุณพ่อเอาอาวุธไว้ที่นั่นและกุนแจรถทุกคุนอยู่ในนั้น''
''พ่อทำอะไรยุ้งยากจริงๆ''พี่ไนท์บ่นฮ่าๆๆ
''แล้วไอ้ที่นั้นน่ะมันที่ไหนเหรอ''พี่ไนท์ยังสงสัย
''หลังห้องสมุดนี่ไงละคะ อามิเคยเข้าไปครั้งนึง พอออกมาก็เอาสมุดไว้ที่เดิมแต่ลืมว่ามันหายไปไหนแล้ว''
''อามิพี่ว่าพี่เจอแล้วละ''พี่ไนท์ยื่นหนังสือเล่มนึงมาให้ฉันเอิ่มมันเก่ามากใช่เหรอฟะ(- -*)แต่ก็เขียนว่าประวัติมิซูคินิน่า
''คงใช่มั้งคะ พี่ถือเดินตามอามิมานะ ''ฉันบอกพี่ไนท์ให้ตามมา แล้วเปิดช่องๆนึงให้แล้วให้พี่ไนท์เอาหนังสือเล่มนั้นใส่เข้าไปที่ช่องว่างนั้นในที่สุดประตูก็เปิดออก กริ้สสสสสสสได้สะที
''โหพ่อเขาทำได้ไงวะเนีย''พี่ไนท์อึ้งไปเลยฮ่าๆๆๆเปิดมาก็ทั้งรถทั้งอาวุธเพียบเลย
''ไม่รู้สิคะตอนแรกอามิก็งงเหมือนกันคะว่าทำช่องว่างของหนังสือไว้ทำไม''
''อามิเลยลองหาหนังสือที่พอยัดใส่ช่องนั้นได้มาลองใส่น่ะกี่เล่มกี่เล่มก็ไม่เข้าแต่พอเอาเล่มนี้มามันเข้าแล้วประตูนนี้ก็เปิดออกอามิเห็นตอนแรกก็ตกใจแต่พอคิดอีกทีคุณพ่อคงจำเป็นที่ต้องเอามันมาไว้ในนี้น่ะคะ''ฉันอธิบายให้พี่ชายสุดที่รักฟัง
''แล้วเราจะเอาออกไปยังไงอะ''เอิ่ม (?_?!)พี่ใครฟะถามได้ตรงประเด่นจริง
''คือว่าอามิก็ยังไม่เคยเอาอะไรออกไปเลยอะพวกอาวุธปืนพวกนี้พอเอาออกได้แต่รถนี่สิเอายังไงหว่า''
''พ่อเล่นอะไรของเขา แต่แล้วตอนพ่อเอาเข้า ท่านเอาเข้ามายังไงอะ''ถามโดนใจอีกนึงดอก
''อามิก็ไม่รู้อีกอะตอนนั้นยังเด็กเลยไม่ได้สนใจแล้วพี่พอจำคราวๆได้ไหมละคะว่าพ่อเอาพวกนี้เข้ามายังไง''ฉันหันไปถามพี่เพื่อพี่ชายฉันจะจำได้เพื่อเขาเคยเห็นพ่อเอาอะไรเข้ามาในนี้
''บอกตรงๆว่าไม่เคย ยิ้งคิดยิ้งปวดจิตกับพ่อ ท่านเอามันเข้ามายังไง อามิแล้วมีใครรู้เรื่องนี้บ้างไหมพวกลูกน้องพ่อน่ะ'' ถามได้ตรงใจเอาไปอีก1ดอก
''อามิก็ไม่เคยถามน่ะคะเพราะไม่เคยคิดว่าวันนึงเราต้องมาใช้ของข้างในนี้จริงๆ''แน่นอนเพราะแก๊งมาเฟียก็โดนพี่ไนท์ยุบไปแล้วพวกอาวุธพวกนี้ก็คงไม่ต้องใช้
''พ่อนะพ่อทำอะที่มันเข้าใจยากมาก แล้วรถพวกนี้ดูแล้วแต่งสะเท่บาทใจ พ่อคงชอบแต่งรถมากสินะ''อ่อพ่อของฉันก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบแข่งรถแต่พอท่านแก่ก็ไม่ได้แข่งแล้วละจึงเอาพวกนี้มาเก็บไว้สินะ
''งั้นเราออกไปก่อนอามิเก็บหนังสือนั่นดีๆนะเดี๋ยวเราจะกลับมาที่นี่อีกขอไปนอนคิดก่อนว่าจะเอามันออกมายังไง'' พี่ไนท์บอกฉันพร้อมกับเดินเกาหัวออกไปข้างนอก 
หลังจากตรวจงานบนโต๊ะที่ป้ามินเฮเอามาให้เสร็จก็มานอนที่เตียงมันเหนื่อยจัง Zzzz......
 
กริ้สสสสสสสส4ทุ่มแล้วเหรอเนีย เพลอหลับไปแปปเดียวเอง(แปปมากนะหล่อน- -*)
หลังจากเพลอหลับไปน่าจะตอนหกโมงเย็นได้ดูดิตื่นมาสะ4ทุ่มตายๆๆยังไม่ได้กินอะไรเลยลงไปหาอะไรกินดีกว่า
''ตื่นแล้วเหรอคะคุณหนู''ป้ามินเฮเอยทักฉัน
''คะเหนื่อยนิดหน่อยเลยเพลอหลับไปน่ะคะ แล้วนี่พวกพี่ๆไปไหนคะเนีย''ฉันถามป้าเมือมองไม่เห็นพวกพี่ไนท์
''อ่อ คุณบอมออกไปข้างนอกแปปเดียวก็กลับมาเห็นบอกง่วงขอมาพักก่อนค่อยออกไปใหม่น่ะคะตอนนี้ทั้งสามคนกำลังหาหนังสืออ่านที่ห้องหนังสือของคุณผู้ชายน่ะคะ'' แน่ใจเหรอคะป้าว่าพวกนั้นจะอ่านหนังสือ(- -*)พากันหาทางเอารถออกแน่เลย
ฉันเดินไปหาพวกพี่ไนท์ที่ห้องหนังสือ ก็เห็นพากันค้นหนังสือหาอะไรกันอะอย่าบอกนะว่าหาหนังสืออ่านน่ะฉันไม่เชื่อหรอกว่าหาหนังสืออ่าน หึหึ
''อามิ จังตื่อแล้วเหรอคะ''พี่ฟรานเอยถามพร้อมกับพวกพี่ไนท์หันมาหาฉัน
''เดินตาโตมาเนียไม่เรียกว่าตื่น เขาเรียกว่าละเมอใช่ไหมคะพี่ฟราน''กวนตรีนคนแปปฮี่ๆๆ
''ตื่นชัวกวนทีนแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ''พี่บอมหันมากัดฉันบ้าง ชิ
''แล้วนี่พวกพี่หาอะไรกันน่ะให้ช่วยหาไหมคะ''
''พี่พึ่งคิดได้น่ะอามิว่าพ่อเคยพูดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างอย่าคิดว่ามันจะเล็กแค่นั้น ก่อนท่านจะเสียได้2-3อาทิตย์น่ะ'' มึนตึบอะไรของพ่ออีกละนั้น
''ทุกสิ่งทุกอย่างอย่าคิดว่ามันจะเล็กแค่นั้น นี่พี่คิดว่ามันมีหนังสืออีกแบบสามารถเปิดประตูให้กว้างกว่านี้งั้นเหรอ '' พี่ชายฉันพยักหน้า เฮ้ออออ 
''จะว่าไปพ่อเคยบอกอามิว่า ประตูบ้านเราถ้าเราตัวใหญ่เกินที่จะเข้าได้หรือออกได้ก็ควรจะเปิดอีกฝั่งนึง อุ๊อีกฝั่งงั้นเหรอ (0..0)'' พี่ไนท์ลุกจากกองหนังสือแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสืออีกฝั่งที่เป็นฝั่งตรงข้างกับฝั่งที่เคยเปิดแล้ว
''ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยไม่มีช่องให้ใส่หนังสือนะ'' โง่อีกละพี่ใครฟะ
''พี่ไนท์คิดว่าคนความคิดแปลกๆแบบพ่อจะทำอะไรซ้ำๆซากๆงั้นเหรอ อามิว่าไม่ใช่ที่ใส่หนังสือหรอกแค่เป็นอันอืนที่สดุดตามากกว่าหนังสือ'' แล้วมันอะไรหว่าฉันมองไปรอบๆที่ตรงนั้นแต่ก็ไม่สดุดตากับอะไรเลย เฮ้ออออ
''ขอพี่ออกความเห็นหน่อยได้ไหมคะ อามิ''พี่บอมหันมาถามฉันก่อนจะเดินไปที่ชั้นหนังสือนั้น
''พี่ว่า นะมันต้องอยู่หลังชั้นนี้แน่ๆเลยเพราะชั้นหนังสือตรงนี้มันดูใหญ่มากๆเลยอะ ลองมาเอามันออกหน่อยไหมเพื่อจะใช่'' ฉันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปช่วยขนหนังสือที่ชั้นนั้นออกมากองไว้จนหมด
''มาไอ้ไนท์ไอ้ฟรานมึงมาช่วยกูยกตู้นี้ออกหน่อยส่วนอามิช่วยเอาไฟส่องดูข้างหลังตู้นะคะว่ามีอะไรที่แปลกตาไหมถ้ามีรีบบอกเลยนะคะ'' ฉันพยักหน้าแล้วรีบเดินไปด้านข้างของตูนั้นแล้วคอยมอง
''เอานะพร้อมไหม 1 2 3 ฮึบบบบบ อามิ ครับมีอะไรไหมเอย''ฉันมองแต่ว่ามันช่องเล็กเกินไปอ่า
''พี่ๆคะช่วยออกแรงดึงออกไปอีกหน่อยได้ไหมคะคือว่าช่องเล็กเกินไปมองไม่เห็นอะไรเลยอะ''
''อะเช งั้นพร้อมนะ 1 2 3 ฮึบบบบบ ใหญ่พอไหมคะ''
''พอแล้วคะ อุ๊พี่บอมคะมันมีอะไรยื่นๆออกมาด้วยแหละคะ ยกตู้นี้ออกไปเลย''
''เดี๋ยวพักแปปนะอามิมันโคตรหนัก อะ ตู่ทำด้วยอะไรวะหนักชิบ ''พี่บอมวางตู้ก่อนจะนั่งแล้วก็บ่นๆๆ
''ป้ามินเฮคะ อยู่ข้างนอกรึปล่าวคะเข้ามาหาอามิหน่อยคะ''คิดออกแล้วว่าจะเอาตู้อันหนักๆนี่ออกไปได้ยังไง
''มาแล้วคะคุณหนูมีอะไรคะ''
''ป้าช่วยไปบอกลูกน้องข้างน้ำนะคะว่าให้พากันมาที่นี่ทุกคนเลยอามิมีอะไรจะให้ทำ''ฉันสั่ง
''ได้คะเดี๋ยวป้ามานะคะ''ฉันพยักหน้า
''อามิจะทำอะไรคะเนีย''พี่ฟรานถามฉัน ฉันจึงยิ้มให้พี่เขาแล้วตอบ
''อามิจะให้คนของคุณพ่อมาช่วยยกไงและก็ขนหนังสือพวกนี้ออกไปก่อนพอเราทำอะไรเสร็จเราค่อยเอามาจัดให้เหมือนเดิม เป็นไงอะมิเก่งไหม ฮ่าาา'' 
''แล้วทำไมไม่คิดให้ไวกว่านี้ห๊ะอามิ พี่เหนื่อยนะเนีย'' เอ้า พี่ไนท์บ่นเค้าอีกอะนี่ตกลงเค้าผิดชิมิ
''ว่าเค้าอีกเค้าอุส่าคิดได้แล้วนะ เชอะ''ฉันแกล้งงอลพี่ไนท์แต่พี่ไนท์ก็เดินมาลูบหัวฉันเล่น
''คุณหนูครับมีอะไรให้พวกเราทำครับ ว่างมานานแล้วนะครับเนีย ฮ่าๆๆๆ''พวกคุณลุงอนจูพูดแบบหัวเราะก็แหงละฉันไม่ได้ให้พวกเขาทำงานอะไรเลยนิน่าตั้งแต่ท่านพ่อเสียอย่างมากก็แค่ค่อยตรวจบ้าน
''คืออามิอยากให้เอาตู้นี้ออกให้หน่อยน่ะคะ ช่วยหน่อยนะคะทุกคน''ทุกคนพยักหน้า
''คือเอาหนังสือพวกนี้ออกไปวางไว้ด้านนอกก่อนก็ได้นะคะ''ฉันหันไปบอกพวกที่ยืนอยู่เพื่อจะได้ช่วยกัน
''มาผมช่วยยก''พวกพี่บอมเดินเข้าไปที่ตู่ใหญ่แล้วช่วยกันยกตู้นั้นออกมา
''โอเคอามิเตรียมเดินเข้าไปดูนะว่ามันคืออะไรพวกพี่จะยกให้''ฉันพยักหน้ารับคำสั่งจากพี่ไนท์
''เตรียมนะครับ 1 2 3 ฮึบบบบบบ อามิมีอะไรไหม ''พี่ไนท์ถามฉัน นี่มันช่องอะไรอะมีเลขด้วยเครื่องคิดเลขรึป่าวฟะ เอิ่มแต่มันจะมาติดอะไรตรงนี้ฟะ
''พี่ไนท์พากันเอาตู้ออกไปไกลๆๆจากที่นี้เลยนะคะแล้วเดินมาดูกันว่านี่คืออะไรอามิเดาไม่ออกเลยละว่ามันคืออะไร''ฉันบอกพวกพี่ๆและคุณลุงให้เอาตู้ออกไปจากที่ตรงนั้นให้ไกลๆ พวกเขาก็พอกันยกออกไปแบบหนักเอาการ พอว่างแล้วพี่ๆกับคุณลุงอนจูก็วิ่งกลับมาที่ห้องหนังสือ
''มันคืออะไรเหรออามิ''พี่บอมเอยถาม
''อามิไม่รู้น่ะคะแต่รู้อย่างเดียวว่ามันน่าจะใช่ประตูเอาของออกมาแน่นอนคะ''ฉันตอบพร้อมมองไปที่ช่องที่มีตัวเลขนั้น
''โห นี่พ่อแกจะเอาให้มันงงไปถึงไหววะเนียโคตรเทพเลยอะคิดที่เก็บของได้โดนใจกูมากเลยวะไนท์''พี่บอมหันไปคุยเล่นกับพี่ไนท์
''แล้วเอาไงอะรหัสอะไรก็ไม่รู้เฮ้อออออ หมั้นใส้เดี๋ยวระเบิทให้เป็นทางออกสะเลยนิ่''ฉันเริ่มจะของขึ้นแล้วละทำไมไม่ได้มันออกมาสักทีเฮ้อออเหนื่อยนะเนีย
''อามิคิดว่าพ่อจะตั้งรหัสอะไรอะ ''กำโยนขี้มาให้สะงั้นไอ้พี่บ้าเดี๋ยวโดดกัดสะเลยนี่
''คือๆ คือๆ ว่า คงจะเป็นวันอะไรสักอย่าที่สำคัญน่ะ แน่ๆเลย'' เอาตัวรอดไว้ก่อน ฮี่ๆๆ
''เลขตั้ง16ตัววันอะไรจะเลขเยอะขนาดนั้น''พี่บอมเอยขึ้นมา
''มีสิถ้าเอามันมารวมกันก็วันเกิดของฉันกับอามิน่ะสิ วันสองตัว เดื่อนก็สองตัว พ.ศสี่ตัวเอาของฉันกับยัยอามิมารวมกันก็16พอดีเลยเห็นไหม''พี่ไนท์ฉลาดมากกกก(0..0)พึ่งเคยเห็นพี่ฉลาดก็วันนี้นี่เอง(-,.-!)
''งั้นลองกดสิเอาของแกก่อนเพราะแกเกิดก่อนแล้วค่อยเอาของอามิตาม'' พี่ฟรานบอกพี่ไนท์ให้กด พ่อคะขอให้ได้ทีเถอะคะอามิต้องใช่ของในนั้นจริงๆ
''อืมงั้นลองเลยนะ ติ๊ด ติ๊ด''พี่ของฉันกดเลขไปเรื่อยจนเสร็จแล้วหันมาหาฉัน
''ขอให้ได้ทีเหอะวะ ''พี่บอมเอยหันมาทางฉัน เอิ่มจะหันมาทำไมไม่ทราบย๊ะ
ลุ้นกันตาตั้ง ครืดดดด ครืดดดดด กริ้สสสสสเปิดแล้ว
''เย้ๆๆๆ ใช่จริงๆด้วยวะ พ่อแกนี่สุดยอดเลยวะ''พี่บอมเข้าไปกอดพี่ไนท์พี่ไนท์ยิ้มแก้มแทบปริอะกิกิ
''อามิเชิญก่อนเลยครับเจ้าของบ้าน ฮ่าๆๆๆ''พี่ฟรานหันมาเชิญฉันให้เป็นคนแรกที่เดินเข้าไป
''คือว่า พ่อคงไม่ทำกับดักอะไรเล่นแล้วนะเนีย กลัวตาย(= =!)''
''ไม่แล้วมั้งคะเอาเลยเปิดเลยคะคนแรก''พี่ฟรานดันฉันให้เข้าไป ฉันเดินเข้ามา โหรถเยอะมากอะ แล้วทุกคนก็เดินตามเข้ามาแทบตาตั้งเมือมองเห็นของทุกอย่างในนี้ ลูกน้องพ่อของฉันอย่างมือขวายังไม่รู้เลยว่าพ่อของฉันทำอะไรไว้
''สุดยอดอะแต่ละคัน พ่ออามิคงชอบแข่งรถสินะ''พี่บอมถามขึ้นเมือมองเห็นรถที่แต่งแบบไม่ไว้หน้าใคร
''คุณผู้ชายชอบแข่งรถน่ะครับ และก็สะสมเอาไว้แต่ท่านไม่เคยบอกว่าสะสมไว้ที่ไหน''คุณลุงอนจูเอยตอบแทนฉันเพราะฉันก็ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่หรอกว่าพ่อฉันชอบแต่งเล่นหรือแข่งจริง
''อ่อครับ โหนั้นปืน เห็นแล้วสยองครับ ฮ่าๆๆ''พี่บอมแทบช๊อค ก็ปืนเรียงกันหลายรุ่นหลายแบบมากนะสิฉันตอนเข้ามาครั้งแรกยังตกใจเลย
''ลุงอนจูคะช่วยไปเคลียร์ ทำที่จอดรถให้อามิหน่อยนะคะเอาตรงที่สนามหญ้าหน้าบ้านน่ะคะ อามิต้องใช่รถพวกนี้''ลุงอนจูพยักหน้าแล้วพาลูกน้องออกไปเหลือไว้แต่ฉันกับพวกพี่ๆ
''อามิ ครับแล้วสถานที่ฝึกคือสนามไหนครับเนีย''พี่ฟรานถามฉันได้ตรงมาก
''คือเดี๋ยวอามิขอถามคุณลุงอนจูก่อนนะคะว่าสนามไหนกว้างและพอจะให้เราเข้าไปสิงสถิตได้บ้างอะคะ''
''ครับ งั้นพวกพี่ขอตัวไปร่อนก่อนนะครับอามิ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาฝึกกัน''โหไปกันหมดแล้วเค้าละฮืออออ
''อ่อคะเชิญตามสบายเลยคะ(^^)'' แล้วพวกพี่เขาก็ออกไปจนหมด
''คุณหนูครับให้พวกเราเอารถพวกนี้กับอาวุธออกไปไว้ด้านนอกเลยไหมครับ''พี่ไคถามฉันลูกน้องของคุณลุงอนจูน่ะ
''คะแต่อาวุธเอาไปทำความสอาดก่อนนะคะแล้วก็เอามาวางรวมกันไว้ที่จัดจอดรถอะคะอ้อทำความสอาดรถด้วยนะคะวานทีคะอามิขอไปเซ็นงานต่อก่อนนะคะขอบคุณนะคะที่มาช่วย^^*''
ฉันเดินมาที่โต๊ะทำงาน แงะไม่มีอะไรให้เซ็นแล้วทำไงดีละทีนี้ไม่มีอะไรทำง่วงก็ไม่ง่วงนอนไปตอนหัวค่ำแล้วไม่รู้สึกง่วงเลยนิ เหอะๆ ไปบ้านพี่ เชฮุนดีกว่า 
 
ชุนนายอย่าพึ่งรีบตายนะฉันยังไม่ได้แก้แค้นนายเลยที่เอาฉันไปเสี่ยง
รอก่อนเถอะฉันจะเอานายมาตีตูดให้เข็ด