Dark silver (รัตติกาลสีเงิน)

 
>>----2-------->
 
 
 
คงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าปากกระบอกปืนที่กำลังจ่อหน้าผากเขาอยู่ตอนนี้แน่...หนุ่มวัย25ปีที่กินเหล้าจนเมา กำลังจะถูกยิงตายด้วยน้ำมือของสาวปริศนาที่โผล่เข้ามาในบ้านของเขาเอง เขาไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ  “ โอเค...ตามสบายเลย... ”  เจคเอ่ยอย่างหมดเรี่ยวแรง เขาเหนื่อยและเบื่อเต็มทีแล้ว บางอย่างเรียกร้องเจคว่าให้ทุกอย่างมันจบเสียที
หญิงสาวเงียบ ปืนยังคงจ่ออยู่ที่เดิม
เจคสังเกตนัยน์ตาสีเขียวจัดของเธอที่กำลังจ้องเขาเขม็ง...ไม่สิ สีม่วงต่างหาก...
 “ ... ” 
ชายหนุ่มเริ่มจ้องหญิงสาวกลับบ้าง นัยน์ตาของผู้หญิงคนนี้ตอนแรกเป็นสีเขียวแน่ ๆ แต่ต่อมามันกลับเปลี่ยนเป็นสีม่วง ก่อนจะกลายเป็นสีส้มเพลิงเพียงแค่กระพริบตา เกิดการจ้องตากันซักพักก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น เสียงของมันก้องสะท้องอยู่ในหัวของเจค มันดังเสียจนชายหนุ่มสะดุ้ง แว้บนึงเจคเผลอคิดไปว่าหากเธอก็ตกใจจนเผลอยิงเขาขึ้นมาล่ะก็...
‘ก๊อก ๆ !’
“ เจค คุณอยู่หรือเปล่า ”
นั่นเป็นเสียงของโมน่า ให้ตายเถอะ! ทำไมเธอถึงมาในเวลานี้ สภาพของเขาตอนนี้ไม่ใช่อะไรที่คนนอกจะเข้ามาเห็นได้แน่ ผู้หญิงคนนี้อาจจะยิงผู้มาใหม่ด้วยก็ได้ เจคไม่ได้มีเวลาคิดมากนักขณะใช้หัวเข่ากระแทกไปที่กลางลำตัวของเธอดัง ‘ผลัก!’
“ !? ”  ดูเหมือนเธอจะสะดุ้ง เจคใช้โอกาสนี้แย่งปืนในมือเธอจนสำเร็จก่อนจะดันตัวเองออกห่างออกมา
“ อย่าขยับนะ! ”  ชายหนุ่มเอ่ยขณะเล็งปืนไปยังเป้าหมายที่นั่งนิ่ง เจคเพิ่งสังเกตว่ามีเลือดซึมออกมาบริเวณท้องของเธอ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาสนใจนัก เขาไม่ยอมให้โมน่าถูกทำร้ายแน่
“ เจค คุณอยู่หรือเปล่า ฉันจะเข้าไปแล้วนะ ”  เสียงโมน่าดังเข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่เสียงลูกบิดประตูจะดัง ‘แกรก!’
“ เดี๋ยว! โมน่า! ตอนนี้ผมยังไม่สะดวก! ”  เจคตะโกนออกไปขณะก้าวถอยหลังไปที่ประตู สายตายังไม่ถอนไปจากหญิงสาวอีกคนบนพื้น
“ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า.. ”  น้ำเสียงของโมน่าเริ่มมีแววกังวล
“ ผมสบายดี แค่..ตอนนี้ผม... ”
อยู่ๆ หญิงสาวบนพื้นก็ลุกขึ้นยืน นัยน์ตาสีส้มเพลิงมองชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
“ เฮ้! ชั้นบอกว่าอย่าขยับไง! ”  เจคเล็งปืนจ่อเธออีกครั้งแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจแม้แต่น้อย ขณะที่นิ้วกำลังจะเหนี่ยวไกเพื่อข่มขู่ ปืนในมือก็กลับกลายเป็นหมอกควันสีดำแล้วหายไปต่อหน้าต่อตา  “ เฮ้ย! ”
‘ฝุบ!~’
‘โครม!!!~~~’
หญิงสาวพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมลูกควันสีดำในมือ ภาพที่เจคได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือนัยน์ตาสีเลือดของเธอและลูกควันสีดำที่อัดเต็มหน้าเขา ร่างของเจคถอยไปกระแทกกับประตูดังโครมใหญ่ ก่อนที่สติจะดับวูบลงไปในที่สุด...
 
 
 
_________________________________________________
 
 
“ เจค...รู้สึกยังไงบ้าง ”
เสียงเรียกที่ดังอยู่ใกล้ๆ หูทำให้เจคต้องลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นเป็นเพียงเพดานห้องสีขาวเบลอๆ และแสงจากหลอดไปนีออนที่กำลังแยงตาเขาอยู่ขณะนี้ สิ่งที่สองที่เล่นงานเขาคืออาการปวดหัวที่ทำให้เจคต้องนิ่วหน้า แต่ภาพต่อมามันทำให้ชายหนุ่มอาการแย่กว่าเดิม
“ เจค คุณเป็นยังไงบ้าง ”  เสียงของโมน่าดังมาก่อนที่ภาพใบหน้าซึ่งเจคไม่เคยลืมมันได้เริ่มชัดเจนขึ้น อะไรบางอย่างวิ่งมาจุกอยู่ที่คอของเจคเมื่อเธอยิ้มน้อยๆ ให้เขา  “ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ”  เธอถามเขาอีกครั้ง
ต้องใช้ความพยายามไม่น้อยเมื่อชายหนุ่มเริ่มพูด  “ ผม...ผมไม่เป็นไร ”  แต่เสียงที่ออกมากลับเบากว่าที่เจคตั้งใจไว้ ตอนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างอัดแน่นอยู่เต็มลำคอเขาไปหมด เจคไอแรงๆ สองสามครั้ง
“ ฉันกับน้องสาวของคุณไปหาที่บ้าน แต่เราได้ยินเสียงดังในห้อง พอเปิดเข้าไปก็เห็นคุณนอนอยู่ที่ประตู ”  โมน่าเอ่ย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำจ้องมองเขา เส้นผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลของเธออยู่ใกล้จนเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ  แต่เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ กับน้องสาวงั้นหรอ? น้องสาวที่ว่าหมายถึงน้องของเขาหรอ?
เสียงเปิดประตูดังขึ้น  “ กาแฟขมชะมัด!...ยัยป้านั่นต้องไม่ได้ยินที่ฉันสั่งบอกให้เพิ่มนมลงไปแน่ๆ ”  เสียงหญิงสาวอีกคนเอ่ย “ ว่าไงเจค ”  ก่อนที่เธอจะหันมาทักชายหนุ่ม
ให้ตายเถอะ! เธอเห็นเขาก่อนแน่ๆ แต่สิ่งที่เบลล่าสนใจคือแก้วกาแฟในมือที่ขมเกินไป มากกว่าพี่ชายที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย!
มีเสียงโทรศัพท์ดัง พร้อมกับที่โมน่าลุกขึ้น  “ ฉันคงต้องกลับก่อน เจคดูเหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว ”  เธอหันมาทางชายหนุ่มที่ถ้าสังเกตุดีๆ จะเห็นว่าเขาไม่ค่อยสบตาเธอมากนัก  “ แล้วฉันจะมาเยี่ยมใหม่นะ ”  ดูเหมือนโมน่าจะรู้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไป โดยไม่ลืมส่งยิ้มน้อยๆ ให้เบลล่า แล้วประตูก็ปิดลง
เกิดความเงียบขึ้นแว็บนึงในห้อง ขณะที่ เบลล่า ลูเธอร์ กำลังวางทุกอย่างที่เธอหอบมาจากซุปเปอร์ลงบนโต๊ะเยี่ยมไข้ที่ดูจะเล็กไปถนัดเมื่อถุงทั้งหลายถูกวางลง
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เจคได้สังเกตดู ‘สารรูป’ ของน้องสาวได้เต็มตา...
“ โอ้...พระเจ้า...เบลล่า… ”
“ อะไร ”
อะไรงั้นหรอ! เขายอมรับว่าหญิงสาวอายุ22ปีคนนี้เป็นคนที่สวยมากคนนึง ผมสั้นสีแดงเพลิงที่ดูยุ่งนิดๆ นั้นดูดีเข้ากับใบหน้ารูปใข่และนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของเธอ ใช่ ทั้งหมดโอเคถ้าไม่รวมชุดที่เธอใส่ทั้งหมดตั้งแต่คอลงมาถึงพื้นรองเท้า ที่เลอะโคลนจนเห็นเป็นรอยชัดบนพื้นขัดมันวับของโรงพยาบาล  “ บอกฉันทีว่าทำไมพวกยามถึงยอมให้คนที่เหมือนเพิ่งจะหลุดออกมาจากสงครามโลกครั้งที่สองผ่านประตูโรงพยาบาลมาได้ ”  ชายหนุ่มเอ่ยพลางมองกางเกงขายาวสีน้ำตาลอย่างหนาที่เลอะไปด้วยโคลน เช่นเดียวกับเสื้อโค้ทยาวที่สภาพไม่ต่างกัน
เธอย่ำรองเท้าบูทของทหารไปที่ตู้เย็นเล็กๆ มุมห้อง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าสีเดิมของมันคือสีอะไร แต่ที่แน่ๆ รอยเท้าที่พื้นห้องกำลังจะทำให้แม่บ้านทำความสะอาดกรีดร้อง
“ ช่างฉันเถอะน่า ”  เบลล่ายักไหล่  “ ฉันแค่...รีบไปหน่อย ”  เธอไม่ได้มองหน้าเขาขณะพูด
“ แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงมาที่ D.C ล่ะ ”  บอกตรงๆ ว่าเขาแปลกใจที่น้องสาวมากะทันหันมาก เธอไม่ได้โทรหรือติดต่อหาเขาก่อนด้วยซ้ำ เจคพยายามคิดว่าเบลพยายามจะทำให้เขาเซอร์ไพรซ์ เขาพยายามคิดอย่างนั้น
เบลมีท่าทางลังเลขณะยกขวดน้ำจากตู้เย็นขึ้นดื่ม และแม้เธอกับชายหนุ่มจะไม่ได้สนิทกันมากนักเพราะต้องแยกกันอยู่ตั้งแต่เบลอายุ10ปี แต่นั่นก็มากพอแก่ความสงสัย
“ เกิดอะไรขึ้น ”  ชายหนุ่มถาม
เบลไม่ยอมตอบทันที นั่นเป็นนิสัยของเธอซึ่งเจคไม่ค่อยชอบใจนัก เธอหยุดคิดเรียบเรียงคำพูดก่อนจะเอ่ยออกมา  “ อันที่จริง...มันเกี่ยวข้องกับงานของฉัน ”
สิ่งที่ควรรู้อย่างหนึ่งเกี่ยวกับเบลล่า นั่นคือเธอทำงานให้หน่วยงานในรัฐบาล แต่รายละเอียดว่าเป็นหน่วยงานอะไร แบบไหน ถูกปกปิดเป็นความลับที่แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่สามารถทราบได้ เธอถูกให้ไปทำงานที่อินเดียเมื่อ 2 ปีที่แล้ว จนกระทั้งมายืนอยู่ตรงนี้ และเมื่อเบลล่ามาที่นี่เกี่ยวกับงาน อะไรบางอย่างทำให้เจคคิดไปถึงหญิงสาวชุดดำคนนั้น...จริงสิ
“ จับเธอได้หรือเปล่า ”
“ เธอไหน? ”
“ ผู้หญิงชุดดำ เธอ...หล่นลงมา...ในห้องน้ำ ”
เบลล่ามีท่าทางสนใจ  “ บอกลักษณะได้หรือเปล่า เช่นสีผม สีตา อายุ ”
“ อายุน่าจะพอๆ กับเธอ ผมสั้นสีดำ สีตา...ไม่รู้สิ ฉันอธิบายไม่ถูก ฉันอาจเมามากไป...อาจจะสีเขียว หรือม่วง... ”
“ พี่บอกว่าเจอเธอในห้องน้ำงั้นหรอ ”
“ ใช่ ”
“ แต่ตอนที่ฉันกับโมน่าเข้าไป ไม่มีใครในนั้น ”
“ เธออาจจะหนีไปทางรูนั้นก็ได้ ”  ชายหนุ่มโล่งใจเล็กน้อยที่หญิงชุดดำคนนั้นไม่ได้ทำร้ายทั้งสองตอนเข้าไปในห้อง แต่เลือกที่จะหนีไปแทน
เบลล่าขมวดคิ้ว  “ รูไหน? ”
“ ในห้องน้ำไง ”  เจคมองหน้าน้องสาว สีหน้าเธอยังไม่เปลี่ยนไป  “ ไม่เอาน่า เบล รูบนเพดานนั่นใหญ่มาก...ดูสภาพในห้องน้ำสิ ”
“ แต่ตอนที่ฉันเข้าไปทุกอย่างปกติดี ไม่มีรูในห้องน้ำ ไม่มีใคร...นอกจากพี่ที่นอนสลบอยู่หน้าประตู ”
เจคมีสีหน้าไม่เชื่อ  “ พระเจ้า...นั่นเป็นไปไม่ได้... ”
 
------------------------------------------------------------------------------------