Queen Superstar! ตกหลุมรักแล้วละซิ?

หลังจากนั้นก็ถึงวันกลับบ้านกันมาเที่ยวกับโรงเรียนแต่ฉันกลับไม่ได้ทำกิจกรรมอะไรเลยเนี่ยนะ 
ซันอธิบายให้ฟังว่าเขาบอกกับคุณครูไปว่าฉันป่วยครูเลยไม่ว่าอะไรและด้วยเรื่องที่เขาเป็นเหมือนรูมเมทของฉันครูเลยให้เขาดูแลฉันไป ยัยครูคนนี้นี่เปลี่ยนใจง่ายเนอะตอนอยู่บนเครื่องบินลงโทษฉันเพราะเห็นฉันกับซันนอนกอดกันแต่พอมาถึงที่นี่นางกลับให้ซันกับฉันเป็นรูมเมทกันแถมยังให้เขามาคอยดูแลฉันที่ไข้ขึ้นเพราะจมน้ำและอยู่ในน้ำนานเกินไปนั่นอีก -..-ให้ตายเหอะ!
 
เมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฉันก็รีบกลับไปที่คอนโดฉันและซันเลยเดินขึ้นไปพร้อมกัน แต่ฉันก็ชะงักไปแป๊ปนึงเมื่อรู้สึกได้ถึงอาการสั่นของโทรศัพท์ซึ่งก็ขึ้นชื่อว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
'แม่'
ฉันเอะใจที่แม่โทรมาแต่ก็ยอมรับแต่โดยดี
("มูนตอนนี้ลูกอยู่ไหน")
แม่ถามด้วยเสียงรนๆ
"เอ่อ..."
("คอนโดสินะดีแล้วล่ะลูกอย่าเพิ่งกลับมาบ้านนะตอนนี้นักข่าวมายืนหน้าบ้านกันเหมือนรอของลดราคาเลยลูก")
"อะไรนะคะแม่แล้วเขามาทำไมอ่ะ=O="
("แม่ก็ไม่แน่ใจแต่แม่ได้ยินมาว่าข่าวงในซุบซิบเขาเห็นลูกอยู่กับผู้ชายแต่แม่คิดว่าคงเป็นเพื่อนของลูกสินะแม่เลยไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายลูกก็หลบหน้าหลบตาไปสักพักแล้วนะบายจ่ะ")
เอ่อ เฮ้อ
"เป็นไรหน้ายู่เชียว"ซันถาม
"อ๋อนิดหน่อยหน่ะ"
"หืม"
"ก็แม่ฉันโทรมาหน่ะบอกว่านักข่าวอยู่หน้าบ้านกันอย่างกับรอของลดราคาอะไรยังงั้น...เดี๋ยวนะแล้วทำไมฉันต้องมาเล่าเรื่องส่วนตัวของฉันให้นายฟังด้วยเนี่ยหาา!"
ฉันรีบแว้ดและทำท่าจะเตะเขาแต่ก็ไม่ได้เตะหรอกนะฉันหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูและเมื่อฉันไขประตูของฉันเสร็จก็ต้องชะงักเมื่อห้องของฉันอยู่ในสภาพที่แปลกไปและมีของขวัญแปลกๆวางไว้มีกระดาษในกล่องเขียนข้อความว่า
'เธอ ต้อง เป็น ของ ฉัน' แถมยังมีตุ๊กตาหน้าผีอีกต่างหาก..ฉันจะทำยังไงดีหน้ากลัวชะมัด!
ฉันได้ยินเสียงเหมือนเสียงฝีเท้าคนหลังผ้าม่านใหญ่บริเวณประตูกระจกตรงห้องรับแขก ฉันจึงรีบวิ่งออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิตและขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ในห้องฝั่งตรงข้าม
เขาตกใจตาตื่นเมื่อเห็นสภาพหวาดกลัวของฉัน
เมื่อเข้ามาข้างในฉันก็บอกเขาให้ล็อคประตูด้วยเขาจึงเริ่มเอ่ยในสิ่งที่เขาสงใสกับท่าทีของฉัน
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
"คือฉันรู้สึกหน่ะ..."
"หืม?"
"เหมือนมีคนอยู่ในห้องฉัน...ละ...แล้วสภาพห้องฉันก็เปลี่ยนไปและก๋ยังมีกล่องของขวัญแปลกๆมีกระดาษเขียนว่า เธอต้องเป็นของฉัน...แล้วก็มีตุ๊กตาหน้าผีอยู่ในกล่องอีกด้วย"
ฉันเล่าแบบรีบๆรนๆและเสียงสั่นเมื่อเห็นอย่างนั้นซันจึงไม่ถามอะไรต่อ
"กลัวเหรอ"เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ฉันพยักหน้าตอบ 
เขาจึงตอบเหมือนตอนที่ฟ้าผ่าตอนนั้นประโยคที่ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมถึงทำให้ฉันอุ่นใจขนาดนี้
"ไม่ต้องกลัวมีฉันอยู่ทั้งคน"
ฉันโผเข้ากอดเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนซันชะงักไปนิดก่อนจะกอดตอบและตบหลังฉันอย่างแผ่วเบา
"ฉันไม่รู้นะแต่ฉันรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่อยู่กับนาย"ร่างสูงเหมือนจะตกใจกับคำพูดของฉันเล็กน้อยเขาทำท่าจะผละกอดออกแต่ฉันรั้งไว้ "แป๊ปนึง...ฉันขออยู่แบบนี้อีกสักแป๊ป...ฉันรู้สึกอุ่นใจ" ซันไม่ค้านแต่ก็ยอมกอดกับฉันแต่โดยดีจนฉันหลับไปทั้งอย่างนั้นบนโซฟา