Queen Superstar! ตกหลุมรักแล้วละซิ?

ฉันตื่นขึ้นก็พบว่าผ้าห่มที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังปกคลุมตัวฉันและร่างของฉันก็อยู่ในห้องนอนของใครก็ไม่รู้ ฉันค่อยๆลุกจากเตียงนุ่มๆนั่นและเดินออกไปบิดลูกประตูซึ่งก็ทำให้ฉันเจอซันที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาด้านนอก

ภาพนี้ทำให้ฉันกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบทำสีหน้าปกติ

ซันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วถามฉัน

"ตื่นแล้วเหรอ"

"อ..อื้ม"

ฉันไม่ได้วี๊ดหรือแว้ดใส่เขาแต่กลับตอบเขาไปแบบดีๆแบบที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน

"หิวไหม?"

"อะ..อื้มก็นิดหน่อย"

"เธอไปอาบน้ำไปเดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"

"อ่า...เข้าใจแล้ว"

ฉันตอบเขาอย่างว่าง่าย

ฉันรีบอาบน้ำและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดาเมื่อออกมาก็พบว่าอาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว

"อ่ะนี่ของเธอ"

"ทำไมของฉันเป็นข้าวต้มส่วนนายเป็นขนมปังหล่ะ=_="

ร่างสูงหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ

"ก็เธอยังมีไข้อยู่กินโจ๊กไปหน่ะดีแล้ว"

ระหว่างการกินอาหารเช้าซันก็พูดขึ้นมาว่า

"ห้องเธอหน่ะเดี๋ยวฉันไปดูให้นะส่วนเธอก็อยู่ในห้องล็อคประตูด้วยใครเคาะไม่ต้องเปิดเดี๋ยวฉันไขกุญแจเปิดเอง"

"อ..เอางั้นก็ได้" เขาเอามือของเขามาบีบมือฉันเบาๆก่อนจะบอกว่า

"ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ด้วยทั้งคนอย่าลืมสิ"

ฉันส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่รู้ตัว

ร่างสูงเองก็ชอบใจที่เห็นฉันยิ้มตอบเขา

"ยิ้มบ่อยๆนะฉันชอบ^^" ซันพูด

นั่นเป็นปะโยคที่ทำให้ฉันหน้าแดงแปร๊ดอีกครั้งฉันจึงต้องเอามือไปจับผมตัวเองเล่นแก้เก้อ

"ถ้าฉันจะยิ้มเดี๋ยวฉันยิ้มเองย่ะ"ฉันพูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ

ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนจะทำท่าลุกออกไป

"นายจะไปไหน"

"ฉันจะไปตรวจดูห้องเธอจะได้รู้ว่าใครบุกรุกเข้ามาเอ้อ!จริงสิเอากุญแจมาด้วย"

"อยู่บนนั้นหน่ะ"ฉันชี้ไปที่ตู้หนังสือข้างๆประตูของเขา

ซันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเปิดประตูออกไปและล็อคให้จากด้านนอกแน่นอนห้องของเราห่างกันไม่มากนั่นจึงทำให้ฉันได้ยินว่าตอนนี้เขาเข้าไปในห้องของฉันแล้ว

ฉันหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเช็คข่าวสาร และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ซันเปิดประตูเข้ามาเขาทำสีหน้าปกติและก็บอกกับฉันว่า

"ตอนนี้เธออย่าเพิ่งไปที่ห้องของเธอดีกว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องเธอแล้วก็จริงแต่คนที่บุกรุกห้องเธอคนนั้นอาจจะงัดแงะมาตอนไหนก็ได้ทางที่ดีเธอก็อยู่ห้องฉันไปก่อนละกัน"

ฉันพยักหน้าตอบรับ

ช่วงเย็น

ฉันบอกกับซันว่าฉันขอลงไปซื้อขนมที่เซเว่นด้านล่างคอนโดสักหน่อยเขาว่าพลางบอกเดี๋ยวเขาไปด้วย แต่ฉันรีบอ่ะเดี๋ยวละครที่ฉันแสดงจะมาแล้วฉันเป็นพวกโรคจิตชอบดูละครของตัวเองแล้วก็เขินกับการแสดงของตัวเอง อิอิ

"นี่! นายตามฉันมาละกันฉันไปก่อนละไม่ต้องเป็นห่วงฉันจะรีบขึ้นมาไม่เกิน5นาทีแน่นอนนนน"

ไม่ทันที่จะฟังว่าซันพูดอะไรฉันก็เดินออกมาข้างล่างแล้วซื้อขนมที่ฉันอยากกินเรียบร้อย

ระหว่างทางเดินกลับฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมา ฉันจึงชะงักและพยาพยามมองแต่แล้วก็ตกใจกับคนตรงหน้า

ชายหนุ่มตรงหน้าที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ารู้จักกันเหรอ

"เจอกันจนได้"

ฉันไม่ตอบเพราะรู้สึกขนลุกกับการกระทำของเขา

"ฉันรักเธอนะมูน"

ฉันตกใจและก็นึกไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่...

"น..นายเป็นใครกัน"

"หึ"เสียงหัวเราะในลำคอที่ทำเอาฉันตกใจ "คนอย่างฉันทำอะไรไปเธอก็ไม่เคยเห็นค่างั้นสิ...ทั้งๆที่ตอนเด็กเราเล่นด้วยกันออกบ่อยแท้ๆ"

ตอนเด็กๆ? จะว่าไปฉันก็มีเพื่อนอยู่คนนึงนะตอนนั้นฉันชอบเรียกอ้วนดำเหยินเพราะตานั่นอ้วนดำจริงๆอ่ะแถมฟันกระต่ายยังเหยินออกมาข้างหน้าอีก อย่าบอกนะว่าเขาคือ 

"หึ ทำหน้าแบบนั้นแปลว่านึกออกแล้วสินะ..." เขาเว้นระยะไว้ก่อนจะพูดต่อ "ฉันนิกไง!!"