เพอร์เฟกต์school1 รักนี้ ที่อังกฤษ
9.5
เขียนโดย 
น้องใบเตย
วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.30 น.
15 บท
49 วิจารณ์
21.46K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2556 17.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
6) ความรู้สึกเเปลกๆ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันได้เเค่มองตาของอิส อิสจังสนิทสนมกับธีมากมันทำให้ฉันเจ็บปวดเเปลกๆฉันเอาเเต่ก้มหน้าเดินเเละไม่คิดจะหันมามองทั้ง2คนตั้งเเต่ที่ธีช่วยฉันไว้ฉันรู้สึกเเปลกๆหัวใจเต้นเร็วมากๆ
"ใบเตย"เสียงของธีเรียกฉันเเต่ฉันกลับทำเป็นไม่ได้ยิน
"ใบเตย!!"ฉันสะดุ้ง
"อะอะไรเหรอ"ฉันพูดตะกุกตะกัก
"ปะเป็นอะไรไปเหรอดูเศร้าๆน่ะ"อิสดูท่าจะเป็นห่วงฉัน
"ไม่มีไรหรอก"ฉันปัดมือไปมา
"อืม"อิสดูกังวล
"เเวะกินเค้กกันเถอะ"ธีพูดเหมือนเป็นการปลอบโยนฉัน
"อ่ะคือว่า..."ฉันพยายามจะขอตัวกลับไป เเต่อิสก็จับมือธีเเละดึงธีเดินออกไป
"อิส..ธี"ฉันได้รำพึงกับตัวเองเเละได้เเต่มองหน้าพวกเขา
"ฉันขอตัวน่ะ"เสียงของฉันพูดขึ้นอย่างเเผ่วเบาก่อนจะเริ่มเดินช้าๆเเล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งเร็วๆ
"บะใบเตย"อิสตะโกน
"ใบเตย...."ธีพยายามเรียกฉันเเต่พวกเขาก็หยุดฉันไม่ได้ฉันวิ่งเร็วๆเพื่อที่จะได้ไปถึงหอพักเร็วๆ
หอพัก
"อ้าวเตยกลับมาเเล้วเหรอ"ป้านิดทักทายฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
"ค่ะค้ะ"ฉันตกใจ
"เป็นอะไรไหมดูไม่ค่อยสบายใจมีปัญหาอะไรกับเพื่อนๆเหรอ"ป้านิดเริ่มมีสีหน้าที่กังวล
"ไม่มีค้ะ"ฉันตอบเสียงสูง
"งั้นก็ดีเเล้วล่ะ"
"ค่ะ"ฉันตอบเเล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ
โอ๊ยเราทำผิดพลาดครั้งใหญ่ไปเลยน่ะเนี่ยไม่น่าเลยเราๆไม่น่าสะดุดก้อนหินมันน่าอับอายที่สำคัญเเววตานั่นมันทำให้ฉันรฟุ้สึกเจ็บปวดฉันฟุบลงบนโต๊ะ มาวันเเรกก็ทำผิดพลาดเเล้วสิเราฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน มันสวยจริงๆรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน... ฉันอาบน้ำเเล้วฟุบลงนอน
เช้าวันต่อมา
"ฮ้าวหลับสบายดีจัง"ฉันบิดขี้เกียจพลางหันไปมองอิส
"อรุณสวัสดิ์น้าอิส"เช้าวันสดใสไปดูพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า ฉันรีบเปลี่ยนชุดเเล้วเดินลงไปข้างล่าง
"ดีจ้ะ"
"หนูออกไปวิ่งก่อนน่ะค่ะ"
"จ้ะไปดีมาดีน้า"
"ค้า"
ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนไปเจอกับธี
"เฮ้ธี"ฉันเรียก
"อ้าวเตยเมื่อวานไปไหนมา"
"เอ่อ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"ฉันเเก้ตัว
"เหรอหายดียัง"
"ดีเเลเวจ้ะ ไปวิ่งกันต่อเถอะ"
"ใบเตย"เสียงของธีเรียกฉันเเต่ฉันกลับทำเป็นไม่ได้ยิน
"ใบเตย!!"ฉันสะดุ้ง
"อะอะไรเหรอ"ฉันพูดตะกุกตะกัก
"ปะเป็นอะไรไปเหรอดูเศร้าๆน่ะ"อิสดูท่าจะเป็นห่วงฉัน
"ไม่มีไรหรอก"ฉันปัดมือไปมา
"อืม"อิสดูกังวล
"เเวะกินเค้กกันเถอะ"ธีพูดเหมือนเป็นการปลอบโยนฉัน
"อ่ะคือว่า..."ฉันพยายามจะขอตัวกลับไป เเต่อิสก็จับมือธีเเละดึงธีเดินออกไป
"อิส..ธี"ฉันได้รำพึงกับตัวเองเเละได้เเต่มองหน้าพวกเขา
"ฉันขอตัวน่ะ"เสียงของฉันพูดขึ้นอย่างเเผ่วเบาก่อนจะเริ่มเดินช้าๆเเล้วเปลี่ยนเป็นวิ่งเร็วๆ
"บะใบเตย"อิสตะโกน
"ใบเตย...."ธีพยายามเรียกฉันเเต่พวกเขาก็หยุดฉันไม่ได้ฉันวิ่งเร็วๆเพื่อที่จะได้ไปถึงหอพักเร็วๆ
หอพัก
"อ้าวเตยกลับมาเเล้วเหรอ"ป้านิดทักทายฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
"ค่ะค้ะ"ฉันตกใจ
"เป็นอะไรไหมดูไม่ค่อยสบายใจมีปัญหาอะไรกับเพื่อนๆเหรอ"ป้านิดเริ่มมีสีหน้าที่กังวล
"ไม่มีค้ะ"ฉันตอบเสียงสูง
"งั้นก็ดีเเล้วล่ะ"
"ค่ะ"ฉันตอบเเล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ
โอ๊ยเราทำผิดพลาดครั้งใหญ่ไปเลยน่ะเนี่ยไม่น่าเลยเราๆไม่น่าสะดุดก้อนหินมันน่าอับอายที่สำคัญเเววตานั่นมันทำให้ฉันรฟุ้สึกเจ็บปวดฉันฟุบลงบนโต๊ะ มาวันเเรกก็ทำผิดพลาดเเล้วสิเราฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านเพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน มันสวยจริงๆรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน... ฉันอาบน้ำเเล้วฟุบลงนอน
เช้าวันต่อมา
"ฮ้าวหลับสบายดีจัง"ฉันบิดขี้เกียจพลางหันไปมองอิส
"อรุณสวัสดิ์น้าอิส"เช้าวันสดใสไปดูพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า ฉันรีบเปลี่ยนชุดเเล้วเดินลงไปข้างล่าง
"ดีจ้ะ"
"หนูออกไปวิ่งก่อนน่ะค่ะ"
"จ้ะไปดีมาดีน้า"
"ค้า"
ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนไปเจอกับธี
"เฮ้ธี"ฉันเรียก
"อ้าวเตยเมื่อวานไปไหนมา"
"เอ่อ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"ฉันเเก้ตัว
"เหรอหายดียัง"
"ดีเเลเวจ้ะ ไปวิ่งกันต่อเถอะ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
