Forever ความรัก กาลเวลาและการรอคอย

เวลาผ่านไปประมาณอาทิตย์หนึ่งได้ตั้งแต่นิรันดร์กาลย้ายเข้ามาที่โรงเรียนนี้ เขาเองก็เริ่มมีเพื่อนบ้างแล้วอาจเป็นเพราะนิสัยเข้ากับคนง่ายของคนก็ได้ บางทีเขาก็ชวนเพื่อนใหม่ของเขามาทานข้าวด้วยกัน แต่เกือบทุกวันนิรันดร์จะเดินกลับหอพักกลับอนันต์ญกาลเพราะเพื่อนของเขาก็พักที่บ้านกันทุกคนเหมือนเพื่อนของเธอ
                วันนี้ก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่นิรันดร์นั่งอยู่ข้างอนันต์ญกาล วันนี้ทั้งสองคนที่พักอยู่ที่เดียวกันมาด้วยกันตั้งแต่เช้า อนันต์ญกาลเข้ามาในห้องเรียนแล้วก็นั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะตัวเอง แต่อ่านได้ไม่นานเสียงวี๊ดว้ายจากนักเรียนหญิงก็ดังขึ้น
                อนันต์ญกาลเงยหน้าขึ้นจากหนังสือขึ้นไปมองก็ทำหน้าตื่นนิดๆก่อนจะรีบเดินไปหาต้นเสียงวี๊ดว้าย
                “พี่อาร์มาทำไมหรอคะ”อนันต์ญกาลถามผู้มาใหม่ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเธอหนึ่งปี แต่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะอยู่บ้านใกล้ๆกัน
                ว่ากันแล้วพี่อาร์หรืออาธิพงศ์คนนี้ป๊อปในหมู่สาวๆมากเพราะหน้าตาไม่เป็นรองใคร
                “พี่มาชวนน้องอนันต์ไปทานข้าวเย็นด้วยกันน่ะ”ชายหนุ่มยิ้มให้กับคนถาม สาวๆบางคนที่มองอยู่ถึงกับใจละลาย แต่ปัญหาอยู่ที่คนฟังนี่แหละกลับไม่รู้สึกอะไรเลย “ชวนเพื่อนไปได้ไหมคะ?”อนันต์ญกาลถามอย่างไร้เดียงสาจนเพื่อนๆกุมขมับ ไม่รู้เลยรึไงว่าเวลาแบบนี้เขาชวนเธอไปแค่คนเดียว            
                คนถูกถามชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้าง
                “ได้สิ”
                นิรันดร์กาลแอบสังเกตอยู่เงียบๆ ณ ที่นั่งของตัวเอง พลางหูก็ได้ยินหญิงสาวถามต่ออย่างกระตือรือร้นว่า
                “ชวนผู้ชายไปด้วยได้มั้ย”ประโยคนี้ทำเอานิรันด์กาลรู้สึกเหม่งๆแบบว่าสังหรณ์ใจยังไงชอบกล คนถูกถามเองก็ชะงักเป็นรอบที่สอง
                “ใครหรอ”
                อนันญกาลยิ้ม
                “เดี๋ยวตอนเย็นก็รู้ค่ะ”...ถ้าเขาจะไปด้วยล่ะก็นะ
                แล้วอีกไม่นานอาธิพงค์ก็กลับไป อนันญกาลจึงเดินไปส่งกลับ เมื่อส่งเสร็จแล้วก็เดินไปยังที่นั่งข้างโต๊ะของตนเอง
                “นิรันดร์”เด็กสาวเรียกชื่อคนข้างตัว เขาละสายตาจากหนังสือนั่น แล้วหันมาเชิงถามว่ามีอะไร
“จะไปด้วยกันไหม?”
                ...นั่นไงลางสังหรณ์ไม่ผิดจริงๆด้วย...
                “ฉัน... ไม่ดีกว่ามั้งนะ เขาไม่ได้ชวนฉันไปด้วยนี่...” นิรันดร์ตอบแบบเกรงใจ แต่ทว่าความจริงคือเขาไม่ชอบ                 “แต่พี่อาร์บอกว่าชวนไปได้นี่นา”
                ...ไม่ชอบหน้าหมอนั่น             “นะๆ”เด็กสาวเริ่มอ้อน วิธีการอ้อนของเธอคือการจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมาด้วยมือทั้งสองของตนแล้วเขย่าขึ้นลง พร้อมกับการช้อนสายตาอ้อนนิดๆ
                “นะๆ บอกพี่เขาแล้วว่าจะชวนไป ไปด้วยกันนะ”
                “เฮ้อ...”นิรันดร์กาลถอนหายใจแบบยอมแพ้ แต่ในใบหน้ายังครองยิ้มไว้ ”ก็ได้ๆ ไปด้วยก็ได้”
                “เย้! งั้นขอตัวไปชวนสากับประภาก่อนนะ”แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป
                นิรันดร์ยิ้มนิดๆกับท่าทางแบบนั้นที่เขาคิดว่าน่ารักมาก แต่อยู่ดีๆก็มีมือมาพาดบ่า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร                 “ไง... ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่เช้าเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของพัตรฎินันท์ทักทายอย่างสดใส
                “ไม่ใช่เรื่องน่า”นิรันดร์กาลบอกปัดๆ แต่ไอ้เจ้าเพื่อนมือตุ๊กแกที่เกาะอยู่ก็ไม่มีทีท่าจะไปไหน พร้อมยิงคำถามซ้ำใหม่ว่า         
                “อนันต์ญกาลน่ะ... น่ารักดีใช่ป่ะ”นิรันดร์ไม่ตอบคำถามนั้น หูก็ฟังเพื่อนร่ายเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวให้ฟัง
                “ยัยนั่นน่ะเป็นผู้หญิงนิสัยดีเข้ากับคนอื่นง่ายเลยทำให้มีเพื่อนเยอะ การเรียนก็ใช้ได้ถึงแม้จะไม่มีความสามารถในด้านกีฬาทำไหร่ก็เถอะ แต่ก็มีพรสวรรค์ด้านดนตรีมากๆนะโดยเฉพาะเปียโน... เก่งมากๆเลยแหละ บวกกับหน้าตาน่ารักแล้วก็ขนาดพอดีมือเลยทำให้มีผู้ชายชอบเยอะ แต่เท่าที่รู้มายังไม่มีแฟนเลยซักคนแฮะ ดูเหมือนว่าคุณเธอจะไม่ประสีประสาเรื่องแบบนั้นน่ะ อีกอย่างนะ ต่อให้เข้าหาแค่ไหนก็ไม่ได้อยู่ดี เพราะสาวิกาเพื่อนเธอน่ะโหดฉิบ! เข้าใกล้อนันต์หน่อยน่ะ ยัยบ้านั่นก็มองตาเขียวเชียว”ตอนนี้พัตรฎินันท์เอามือออกจากไหล่ของเขาแล้ว
                “แล้วไอ้คุณพี่อาธิพงค์ล่ะ”นิรันดร์เอ่ยถามขึ้นหลังจากเงียบมาได้ซักพัก
                “จะถามไปทำไมนั่น”
                “ตอบมาเหอะน่า”
                “เออๆ...ก็ได้ ไอ้หมอนั่น... ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน เป็นรุ่นพี่ อายุมากกว่าเราปีนึงนั่นแหละ สาวๆครึ่งโรงเรียนกรี๊ดหมอนั่นมากเพราะหน้าตาดี เรียนดี กีฬาก็เก่งอีกต่างหาก ไอ้เจ้านั่นเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นเลยเขียว ไม่เคยจริงจังกลับใคร แต่ดูเหมือนว่า...”
                “อะไร”คนฟังถามเร่ง
“เขาจะมาหาอนันต์อยู่บ่อยๆ แต่เขาสองคนนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กก็เลยไม่รู้ว่าสรุปทั้งสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง”พัตรฎินันท์พูดค้างไว้เมื่ออยู่ดีๆก็มีเสียงเพื่อนผู้ชายในห้องแทรกขึ้นมาว่า
                “ฉันไม่ชอบเจ้านั่นเลย”
                “ใช่ ฉันด้วย”ตามด้วยอีกหลายๆคน
                “ชอบแต่มาเกาะแกะกับอนันต์ญกาลอยู่เรื่อยๆ เห็นว่าหน้าตาดี เลยมาทำแบบนี้ได้นะ”เพื่อนผู้หญิงมุมห้องบ่นให้ได้ยิน แล้วก็ได้รับเสียงสนับสนุนมากขึ้นไปมาก
                “ว่าแต่นายเถอะ นิรันดร์ชอบอนันต์รึไง”เสียงทุ้มต่ำจากอีกด้านถามขึ้น เป็นเหตุให้นิรันดร์นั่งนิ่ง
                “เถอะน่า ตอบมาเถอะ ไม่เอาไปบอกอนันต์หรอก”เพื่อนหญิงชื่อ สุพัตรา รบเร้า “ใช่มั้ยทุกคน?!”ยังไม่วายหันไปถามทุกคนอีก
                “ใช่เลย!”ตอบเป็นเสียงเดียวกัน
                “ว่าไงล่ะ?”พัตรฎินันท์ถามย้ำ นิรันดร์กาลเงียบไปนิดนึง ก่อนยิ้มเล็กๆแล้วพยักหน้า
                “อืม...ชอบมากเลยล่ะ”เป็นคำตอบที่ทำให้เพื่อนทั้งห้องยิ้มกว้าง
                “งั้นพวกเราจะขอเชียร์นายกับอนันต์แล้วกัน”สุพัตราเป็นตัวแทนคนทั้งห้องเอ่ย
เสียงพูดคุยที่มีนิรันดร์กาลและอนันต์ญกาลเป็นหัวข้อดังขึ้นระงมแต่ทั้งหมดก็ต้องเงียบลงเมื่อหญิงสาวที่อยู่ในบทสนทนาก้าวเข้ามาในห้อง เจ้าตัวทำหน้าเหลอหลาเมื่อทุกคนจ้องเธอเป็นตาเดียว
“ฉัน...พลาดอะไรไปรึเปล่า”
“เปล๊า~!”ทุกคนตอบเสียงสูงจนผิดสังเกตอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ไม่มีเวลาได้ซักไซ้อะไรเมื่อเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น
และในวันนั้นข่าวก็ถูกส่งต่อให้เพื่อนในห้องที่ยังไม่รู้อย่างเงียบๆ โดยไม่ให้อนันต์ญกาลทราบว่าเกิดอะไรขึ้น คนทั้งห้องตั้งใจจะเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้แก่ทั้งคู่ โดยที่นิรันดร์เองก็รู้ เขาขอบคุณจริงๆสำหรับความมีน้ำใจที่ทุกคนหยิบยื่นให้
               
                และแล้วตอนเย็นก็มาถึง อนันต์ญกาล สาวิกา พรประภาและนิรันดร์กาลมารออาธิพงศ์ที่หน้าหอพัก รอสักครู่เดียวบุคคลที่เป็นคนชวนก็มา
                “อ้าว มากันแล้วหรอ สวัสดีครับสาวิกา สวัสดีครับพรประภา แล้วนี่ใครล่ะเนี่ย”อาธิพงศ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเช่นเดิมทว่าแววตากลับไม่ใช่ นิรันดร์รู้ดีว่านั่นคือการเสแสร้งใช้น้ำเสียงเดิมเพราะแววตาของชายผู้ที่สูงวัยกว่ามีบางอย่างแฝงอยู่
                “นี่นิรันดร์กาลค่ะ ที่อนันต์บอกจะชวนมาด้วยไง”อนันต์ญกาลตอบแบบยิ้มๆ
                “อ้อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ”แล้วก็ยิ้มกว้าง
                “พี่ชื่ออธิพงศ์ ดูแล้วคงเป็นลูกครึ่งสินะ”
                “ครับ ผมนิรันดร์กาล เครนฟรอตครับ ยินดีที่ได้รู้จัก...เช่นกันครับ”แล้วนิรันดร์กาลก็ยื่นมือไปจับมือที่ยื่นออกมาเพื่อทักทายของอาธิพงศ์
                “ทักทายแบบนี้ก็แล้วกัน ก็เป็นคนต่างชาตินี่เนอะ”
                “แล้วแต่เถอะ ผมไม่ว่าหรอกครับ”
                “โอเค ทักทายเสร็จก็ไปกัน”สาวิกาเข้ามาดันให้อาธิพงศ์เดินไป “เดินนำไปเลยเจ้าค่ะ ท่านพี่อาร์!”
                วันนี้ร้านอาหารคนเยอะผิดปกติจนน่าแปลกใจ พวกเขาเลือกนั่งโต๊ะริมสุดที่ติดมุม โดยที่อนันต์ญกาลนั่งหันหน้าไปทางกระจกที่มองเห็นวิวด้านนอก
                พนักงานบริการเดินเข้ามาพร้อมนำเมนูมาให้ ทุกคนเริ่มดูและสั่งอาหาร บรรกาศในโต๊ะเริ่มเงียบลงเมื่อบริกรเดินออกไป
                “น้องนิรันดร์ย้ายมานานรึยัง”อธิพงศ์เปิดประเด็น
                “หนึ่งอาทิตย์ได้แล้วครับ”
                “โรงเรียนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”ชายหนุ่มต่างชั้นปีถามอีกที
                “โดยส่วนตัวผมชอบนะ เพื่อนๆน่ะเป็นคนดีมากเลย ถ้าเทียบกับที่ๆผมย้ายมาล่ะนะ...”แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรมากไปกว่านั้น เสียงริงโทนโทรศัพท์ของนิรันดร์กาลก็ดังขึ้น
                “มีอะไรพัตร”นิรันดร์พูดซะเสียงแข็ง ทุกคนก็ได้ยินเสียงตอบกลับ
                ‘นายอยู่ไหน’
                “อยู่นอกหอพัก”
                ‘ที่ไหน’
“ร้าน”
 ‘ร้านอะไร’
“ร้านอาหาร”
‘อาหารไหน’
“อาหารไทย”
‘ที่ไหน’   
“นอกหอพักไง”ถึงตรงนี้ทุกคนก็รู้สึกแปลกๆ
...ว่าสรุปนี่มันเป็นการตอบคำถามแน่หรอ”
‘โว้ย! นี่แก...ฉันไม่ได้เล่น 20คำถามนะเฟ้ย! สรุปตอนนี้แกอยู่ไหน!!’
“ก็จะโทรมาทำไมล่ะ”นิรันดร์กาลยังใจเย็น ผิดกับปลายสายที่เริ่มเดือด
‘ก็เรื่องงานกลุ่มไง! อยู่ไหนออกมาคุยกันหน่อย’
“งั้นนายรออยู่หน้าหอแล้วกัน”
                ‘อืม’เมื่อคุยกันรู้เรื่องพัตรฎินันท์ก็กดตัดสายเพราะไม่อยากเจอคำตอบที่พาเขาปวดขมับจนอยากหายามารับประทานอีก
                “ขอตัวก่อนแล้วกันครับ”ว่าจบจึงเดินออกไปโดยไม่สนใจคำอนุญาต
                “ห้องเธอมีงานกลุ่มด้วยหรอ”สาวิกาหันมาถามเพื่อน
                “มีสิ งานกลุ่มวิทย์น่ะ”
                “...พี่ไม่ชอบไอ้หมอนี่เลย”อธิพงศ์เปรยขึ้นเมื่อเห็นนิรันดร์กาลเดินออกจากร้านไปได้ซักพักหนึ่ง มันเรียกความสนใจของทั้งสามสาวได้เป็นอย่างดี
                “ทำไมล่ะคะ”พรประภาถามเสียงฉงน
                “ไม่รู้สิ ต้องเรียกว่าไม่ถูกชะตามากกว่า...อีกอย่างนะรู้สึกว่าชอบมาเกาะแกะ พวกอนันต์ยังไงไม่รู้สิ”
                “แต่นิรันดร์ก็ดูเป็นคนดีนี่คะ”สาวิกาแทรกอย่างไม่เห็นด้วย
                “พี่ว่า...เขาอาจจะตั้งใจมาตีสนิทพวกอนันต์ก็ได้”
                ‘เราเคยรู้จักกันรึเปล่า’อนันต์ญกาลนึกถึงคำถามที่เธอเคยถามนิรันดร์กาลไว้ ถ้าฟังจากที่พี่อธิพงศ์พูดบางทีอาจจะเคยก็ได้
                “แล้วเขาจะมีเหตุผลอะไรล่ะคะ”พรประภาถามต่อ
                “อาจจะเป็นพวกหลอกลวงก็ได้ ข่าวมีออกเยอะแยะ”เขาให้เหตุผลเพิ่มเติม
                “แล้วนิรันดร์จะลงทุนย้ายโรงเรียนมาเลยหรอ”สาวิกาเอ่ยขึ้นบ้าง เธอว่าแค่การจับตัวไปเรียกค่าไถ่หรือจับไปขายแล้วถึงกับย้ายโรงเรียนมันคงยุ่งยากน่าดู สู้ฉุดขึ้นรถตู้ไปเลยท่าทางง่ายกว่าเป็นกอง
                “อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ แต่ยังไงพี่ว่าระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ คนเราถ้ายังไม่รู้จักกันดีพอก็อย่าไว้ใจเลยดีกว่า ธาตุแท้บางคนน่ะไม่ใช่ดีหรอก”คนเป็นรุ่นพี่เตือนด้วยความหวังดี
                ครืน... ครืน... อนันต์ญกาลตื่นตัวเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์ของเธอเกิดอาการสั่นขึ้น หน้าจอโชว์ชื่อและเบอร์ของคนที่ลุกออกไป               
                “มีอะไรหรอนิรันดร์”
                ‘อนันต์ คือแบบว่าไอ้พัตรมันไม่ยอมให้กลับแล้วสิ ขอโ..’เหมือนยังไม่จบประโยคดี เสียงตวาดของคนที่รั้งตัวนิรันดร์ไว้ก็แทรกขึ้นมาให้ได้ยินว่า
                ‘ไอ้งั่งเอ๊ย! บอกว่าอย่าแบ่งแบบนั้นไง’พัตรฎินันท์ที่ดูท่าทางโมโหจัดทำให้อนันต์ถึงกับสะดุ้ง
                “เอ่อจ้ะ...ตั้งใจทำงานก็แล้วกันนะ เจอกันพรุ่งนี้นะ”เธอกดตัดสายไป
                “ทุกคน นิรันดร์ดูเหมือนจะมาไม่ได้แล้วล่ะ”
                “ช่างสิ เดี๋ยวฉันจะกินส่วนของนายนั่นเอง”สาวิกาที่บ่นหิวตั้งแต่เดินเข้าร้านเห็นโอกาสดีจึงรับเสนอ
“แต่ยังไงนิรันดร์ก็ต้องจ่ายนะ”ตามสูตรอร่อยจังตังค์อยู่ครบของสาวิกาทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ไม่นานนักเมื่อเวลาผ่านไปผู้คนในร้านอาหารก็เริ่มบางตาลงเมื่อเทียบกับตอนที่พวกเธอเริ่มเข้ามาในร้าน บริกรยกอาหารมาเสิร์ฟ ทุกคนจึงเริ่มจัดการอาหารของตัวเองทันที เว้นเสียแต่สาวิกาที่จัดการส่วนของนิรันดร์ไปด้วย
หลังจากที่นิรันดร์วางสายจากอนันต์ญกาลแล้วจึงหันขวับไปมองพัตรฎินันท์กับเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ทั้งสองกำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี
                “แผนไปได้สวย”เพื่อนข้างพัตรชูนิ้วโป้งให้
                “แน่นอน อยู่แล้ว แต่ต้องขอบใจนายนะกันตพัฎที่ช่วยแผน”
                คนถูกขอบคุณยิ้มกว้างก่อนเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อน
                “เอาน่าถึงนายจะเป็นนักเรียนใหม่แต่ก็เพื่อนๆกันทั้งนั้นแหละ”
                นิรันดร์ยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนกล่าวขอบคุณ
                ทันใดนั้นเสียงแหลมสูงของหญิงสาวดังขึ้นมาแต่ไกล
                “มาแล้วๆ”ศุวิสาเดินมาอย่างสบายใจ
                “เอ้านี่ รับนะนิรันดร์”ว่าแล้วก็โยนของบางอย่างให้ นิรันดร์กาลรับได้แบบพอดี สิ่งของพอดีมือสีดำที่เขารับได้นั่นคือเครื่องบันทึกเสียงนั่นเอง
                เขากดเล่นเสียงที่บันทึกบทสนทนาของอธิพงศ์และอีกสองสาว
                “สำนึกบุญคุณซะ ฉันกับเพื่อนอุตส่าห์ไปนั่งรอที่โต๊ะใกล้ๆอนันต์ญกาล โชคดีที่ได้นั่งติดกันนะเนี่ย”ศุวิสาบ่นแทรกกับเสียงเทปซะจนกันตพัฎจำเป็นต้องบอกให้หยุด
                “เงียบๆหน่อยได้ไหมสิ ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย”พอจบประโยคเธอก็สะบัดหน้าไปอีกทาง “ชิ!”
                ‘พี่ว่า...เขาอาจจะตั้งใจมาตีสนิทพวกอนันต์ก็ได้’
                ‘แล้วเขาจะมีเหตุผลอะไรล่ะคะ’
                เสียงโต้ตอบของทั้งสามคนยกเว้นเสียแต่อนันต์ญกาล ซึ่งถ้านิรันดร์เดาไม่ผิดเธอน่าจะคิดถึงเรื่องที่คุยกันในวันที่จัดงานต้อนรับเขาอยู่ แต่แค่นี้เขาก็แน่ใจอะไรบางอย่างแล้ว
                “นี่...ว่ามันแปลกๆไหม”พัตรฏินันท์ออกความเห็น
                “ทำไมหรอ”สุพัตราที่มาพร้อมกับศุวิสาเอ่ยถาม
                “นิรันดร์เพิ่งย้ายเข้ามาไม่นานใช่ไหมล่ะ”ทุกคนตอบรับกันเป็นเสียงเดียว “ใช่”
                “แล้วมันแปลกยังไง”สุพัตราเร่ง
                “ก็พี่อาธิพงศ์อะไรนั่นเพิ่งลงมาห้องเราครั้งแรกหลังจากที่นิรันดร์ย้ายมาไม่ใช่หรอ แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงว่านิรันดร์ชอบเกาะแกะพวกอนันต์...เรื่องแบบนี้ต้องอาศัยเวลาสังเกตนี่”
                พอได้ฟังดวงตาของเขาก็เปล่งประกายพร้อมยิ้มนิดๆที่มุมปาก นี่แหละเรื่องที่เขาคิดไว้
                พัตรฏินันท์หันมาหานิรันดร์กาลและก็ยิ้มให้
                “นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย”
                “ใช่”
                “แบบนี้ก็หมายความว่า...”กันตพัฎ เริ่มสรุป “รุ่นพี่คงกำลังลอบสังเกตนิรันดร์หรือไม่ก็อนันต์ญกาลอยู่แน่ๆเลย”
                “แต่...จะทำไปเพื่ออะไรล่ะ”พัตรฏินันท์สงสัย นิรันดร์กาลเลือกที่จะเงียบ เขาคิดว่าตัวเองมีคำตอบให้คำถามนั้นอยู่แล้ว...แต่เขากำลังขอให้ไม่เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้น...
                “บางทีอาจจะเพราะ...”พัตรฎินันท์เอ่ยค้างอยู่แค่นั้นหากไม่มีเสียงของใครขัดขึ้นมาซะก่อน
                “ฉันจะไปซื้อของแถวร้านสะดวกซื้อล่ะ”นิรันดร์พูดเสียงแข็ง ก่อนจะหันกลับมา “ใครจะเอาอะไรมั้ย”
                “ขนมปัง”ศุวิสาตอบ
                “นมกล่องนึง”สุพัตราเอ่ยสมทบ
                “มาม่าต้มยำ”อันนี้ของกันตพัฎ และสุดท้ายของพัตรฎินันท์
                “ของฉันขอเป็นเบอร์เกอร์หมู เอาแบบผักกาดเยอะๆ มะเขือเทศไม่ต้องเยอะนะ อ้อ ยกเว้นแตงกวากับหัวหอมด้วย ห้ามใส่เด็ดขาดเลย ส่วนซอสเอาแต่ซอสมะเขือเทศกับมายองเนสนะ ฉันไม่กินซอสพริก”คนโดนสั่งยิ้มกันเอง
                “อ๋อ เบอร์เกอร์กุ้งใส่แตงกวากับหัวหอม ราดซอสพริกเยอะๆสินะ”ว่าแล้วก็ไม่อยู่ให้พัตรฏินันท์เอ่ยท้วง นิรันดร์กาลขยับขาก้วออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ฟังคำไล่หลังที่ตกใจจนแทบตะโกน
                 “เฮ้ย! เดี๋ยว...”    
“มันเป็นอะไรของมันวะ”กันตพัฎมองตามอย่างงงๆที่เพื่อนของเขาวันนี้ดูขรึมเป็นพิเศษถ้าไม่นับในส่วนที่พัตรคุย
                “หึๆก็แบบนี้...เขาเรียกว่า ‘หึง’ ไง”
ทางด้านนิรันดร์ก็เดินเรื่อยๆดังที่ตั้งใจว่าจะไปร้านสะดวกซื้อ พลางในหัวก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินจากเครื่องบันทึกเสียง
                ทำไมเขาต้องไปทำอะไรแบบนั้นด้วย เขาเนี่ยนะจะไปล่อลวงสาวแถวไหน เกิดมายังไม่เคยชายตามองผู้หญิงคนไหนเพราะความสวยเกินสิบวินาทีเลย...ยกเว้นคนรักคนเดียวเท่านั้น
                ว่าไปแล้วก็ยังหงุดหงิดไม่หาย ไม่สบอารมณ์ยิ่งคิดก็ยิ่งโกธร ในระหว่างที่เดินอยู่นั้นจึงไปชนกับใครซักคนเข้า
                พลั่ก!
                “ว๊าย!”เสียงอุทานของหญิงสาวดังขึ้นก่อนที่จะล้มลง
                ตุบ!
                นิรันดร์กาลพอทรงตัวได้ก็รีบเตรียมที่จะขอโทษทันที แต่ก็ต้องชะงักไป
                “นิรันดร์!/อนันต์!”สองเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
                “ไม่ได้อยู่ในร้านอาหารหรอ”นิรันดร์หายงงแล้วถาม หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะตอบว่า
                “ไม่ คือฉันอิ่มแล้วเลยขอกลับมาก่อนน่ะ...ว่าแต่นายทำไมมาแถวนี้ล่ะ”นิรันดร์ชี้ไปที่ร้านสะดวกซื้อสุดทาง
                “โดนใช้มาซื้อของแน่ะ”
                “อือฮึ...เอ่อคือ...งานกลุ่มเสร็จรึยัง”
                “ก็เสร็จแล้ว...ทำไมหรอ”
                “เอ่อ...คะ...คือว่า ขอกลับหอด้วยได้ไหม”อนันต์ญกาลเอ่ยขอแบบติดขัดนิดๆด้วยความเขินอาย นั่นทำให้นิรันดร์กาลต้องกลั้นรอยยิ้ม
                “ฉะ...ฉันไม่อยากเดินกลับคนเดียวน่ะ”คนขอยกเหตุผลมาเสริมเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร
                ท่าทางแบบนั้นทำให้นิรันดร์กาลอดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ
                “เอาสิ...เดี๋ยวไปส่ง แต่เธอต้องช่วยผมซื้อของนะ”
                อนันต์ญกาลยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินตามอีกคนที่เดินนำไปก่อนแล้ว
 
                “ว้าวๆๆ ดูนั่นสินิรันดร์มากับใครนะ”พัตรฎินันท์ล้อทันทีที่เห็นอนันต์ญกาลเดินมากับนิรันดร์ด้วย
                ปั่ก!
                นิรันดร์โยนถุงของพัตรฏินันท์ใส่เจ้าของ แต่เจ้านักกีฬาดีดันรับได้ เขาเลยแค่นเสียง
                “หุบปากไป! ถ้านายพูดอีกทีคืนเงินมาด้วย”
                “ใจเย็นดิ...ปิดปากแล้วก็ได้”คนขู่พึมพำก่อนเบาใจเมื่อเปิดดูอาหารในถุงแล้วเป็นไปตามที่ตนสั่งทุกประการ
                “ไปเจอกันได้ยังไงหรอ”ศุวิสาถามหลังจากรับขนมปังมาจากพัตรฏินันท์
                “ฉันขอพวกพี่อาธิพงศ์กลับมาก่อนแล้วระหว่างกลับก็มาเจอนิรันดร์เลยขอให้มาส่งหอพักน่ะ”อนันญกาลอธิบายยิ้มๆ คนก็เลยจะถามต่อแต่นิรันดร์ไม่เปิดโอกาส
                ตุบ!
                ใบเสร็จวางลงบนโต๊ะแรงจนเกือบจะเป็นทุบ แล้วก็แจกรอยยิ้มเย็นยะเยือกให้
                “และด้วยเหตุนี้...ฉันจึงต้องไปส่งอนันต์ดังนั้นขอตัว...”ว่าแล้วก็จับข้อมือของอนันต์ญกาลเดินไป แต่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน
                “อ้อ ศุวิสาขอยืมเครื่องนั่นไว้ก่อนแล้วกัน”
                “โอ๊ย...เอาไปยืมนานๆเลยก็ได้...แล้วก็สู้เขาล่ะ!”
 
                ทั้งสองว่าจะเดินกลับหอพักที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหอพักที่พวกพัตรทำงานวิทย์กันใต้ตึกเท่าไหร่นัก
                สายตาของนิรันดร์กาลเหมือนมองเห็นใครบางคน เมื่อเพ่งมองอย่างมั่นใจจึงหันมาเอ่ยถามอนันต์ญกาล
                “อนันต์ ฉันขอเวลาไปทักคนหน่อยได้มั้ย”
                “ได้สิ ไม่เป็นไรหรอก”
                เธอเดินตามนิรันดร์กาลที่นำไปยังได้ตึก ตั้งแต่เขาย้ายเข้ามาก็ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าใครคือคนที่นิรันดร์กาลกำลังจะไปหาในตอนนี้
                มองตามไปที่โซฟาซึ่งอยู่คนละมุมตึกกับสถานที่ทำงานกลุ่ม ด้วยระยะทางทำให้ไม่เห็นรายละเอียดนอกจากแผ่นหลังของผู้ชายที่นั่งหันหลังให้พวกเธอเท่านั้น จนเมื่อนิรันดร์เดินเข้าไปทักจากด้านข้าง
                "นาย...มาทำอะไรที่นี่"
                เขาหันหน้ามาตามเสียงเรียก อนันต์ญกาลที่อยู่ข้างๆจึงได้เห็นใบหน้าของเขา
                ชายคนนั้นเป็นชายหนุ่มที่กะอายุได้คร่าวๆคงประมาณยี่สิบต้นๆที่มีจุดเด่นที่ดวงตาเรียวสีรัตติกาลที่ปราศจากดวงดาวหรือพระจันทร์ มีเพียงสีมืดสนิทที่แลดูลึกลับอยู่ในดวงตาคู่กัน น่าแปลกที่คนๆนี้ไว้ผมสีเดียวกับดวงตายาวถึงกลางหลังและรวบมันไว้ที่ท้ายทอยแบบเรียบๆ                  เธอเคยเจอผู้ชายที่ไว้ผมยาวอยู่บ้าง แต่เธอเพิ่งเคยเจอชายที่เหมาะกับผมยาวขนาดนี้ เรียกได้ว่าหน้าตาดีมาก อาจจะมากกว่านิรันดร์กาลด้วยซ้ำไป หากสองคนนี้ไปเดินด้วยกันที่ไหนคงเป็นที่ให้เหลียวตามแน่นอน
                "อะไรกัน"เขาตอบน้ำเสียงหยอกเย้า"ฉันมาหานายนี่มันเรื่องแปลกมากเลยเชียว"
                "มันก็ไม่แปลกหรอกนะถ้ามันเป็นก่อนหน้านี้น่ะ"นิรันดร์กาลตอบส่งๆ เดินไปนั่งโซฟาตรงข้าม ไม่ลืมเรียกอนันต์ไปนั่งด้วย
                "เอ่อ...เขาคือ..."อนันต์ญกาลยังไม่ละสายตาจากแขกของหอพักคนนี้ ถามไม่ระบุเป้าหมายว่าเขาคือใคร แต่ก่อนที่จะทันถามจบ ก็โดนชิงตอบซะก่อน
                "เรียกผมว่าเอนเดอร์ก็ได้ครับ"
                "อนันต์ญกาลค่ะ"หลังตอบก็เอื้อมมือไปกระชับอีกหนึ่งมือที่ยื่นมาตามธรรมเนียมของตะวันตก"คุณเป็นเพื่อนของนิรันดร์กาลหรอคะ"
                ชายที่ชื่อว่าเอนเดอร์หัวเราะในลำคอด้วยท่าทีที่มีลับลมคมใน"...'คนดูแล' คำนี้คงจะเหมาะกว่าครับ"
                "มาทำอะไรที่นี่"
                พอแนะนำตัวเล็กๆน้อยๆแล้วนิรันดร์กาลก็ย้ำคำถามเดิม คราวนี้เอนเดอร์ไม่ได้เล่นลิ้นอีก
                "ฉันย้ายมาที่คอนโดแถวนี้น่ะ คงห่างไปซักสองป้ายรถเมล์ได้ ก็เลยมาทักทายซะหน่อย"
                "ย้ายมาทำไม...อืม ไมต้องตอบแหละดีแล้ว"เหมือนว่าจะสามารถเดาคำตอบได้ เลยไม่ต้องการคำตอบแล้ว"ย้ายมาหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ มีอะไรจะได้เรียกให้ช่วยได้"
                "หัดดูแลตัวเองได้แล้ว"เขาส่ายหน้าคล้ายว่าระอา แต่ใบหน้าก็ยังครองยิ้มไว้
                ทั้งสองคนคงไม่จริงจังนัก อนันต์ญกาลที่นั่งอยู่รู้สึกได้ ในใจกะว่าถ้าพวกเขาจะคุยกันอีกนานคงต้องขอตัวก่อน แต่ดันกลายเป็นว่าเอนเดอร์พรวดพราดลุกขึ้นซะก่อน
                "เอาเถอะ จะมาบอกแค่นี้แหละ"
                "แล้วทำไมไม่โทรมา"
                เอนเดอร์ไม่ตอบ เขาหัวเราะในลำคออีกครั้ง ราวกับว่าความลึกลับนั่นเป็นบุคคลิกของเขา
                "...ก็ฉันไม่ได้มาหานายคนเดียวนี่นา"
                คนข้างๆกายขมวดคิ้ว คงจะพูดให้เข้าใจกันสองคน
                ชั่วแวบนึง เอนเดอร์ปรายตามามองอนันต์ญกาลจนเธอเกือบคิดไปว่าเขามาหาเธอหรอ
                "ผมไปก่อนนะครับ ไว้พบกันใหม่ถ้ามาโอกาส"
                ...จะเป็นไปได้ยังไง
                "ค่ะ ไว้พบกันใหม่" อนันต์ญกาลส่งยิ้มตอบกลับไป พร้อมๆลุกขึ้นยืนส่งแขกตามมารยาท นิรันดร์กาลก็เช่นเดียวกัน
                หลังจากที่เอนเดอร์ลากลับ นิรันดร์จึงเดินไปส่งอนันต์ญกาลที่หอพักหญิงและกลับเข้าห้องพักตัวเองซึ่งคือหอพักที่นั่งทำรายงานกัน
                เมื่อเข้าไปถึงก็เปิดทีวี ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะวางของเพื่อวางกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นของอย่างหนึ่ง
                สร้อยคอนาฬิกาสีทองซึ่งถูกเก็บไว้อย่างดีในกล่องแก้ว นิรันดร์กาลค่อยๆยื่นมือไปแตะที่กล่องแก้วนั้นก่อนใช้มืออีกข้างหนึ่งแตะที่กลางอกของตนที่มีสร้อยแบบเดียวกันอยู่...เขาพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหวัง
                “เมื่อไรจะได้เจอกันนะ..เอเวอร์”
 
`________________________________________________________________
ตอนนี้ก็เป็นตอนที่แต่งเมื่อสองปีที่แล้ว ยังมีบางส่วนขัดๆกันทั้งคำพูดหรืออะไรๆ กำลังจะรีไรท์ค่ะ ใครที่อ่าน(ซึ่งคาดว่าคงจะน้อย)ต้องขอโทษด้วยนะคะ