Dark Blood กระชากหัวใจนายซาตาน

ชายหนุ่มมองสาวน้อยข้างกายที่นอนหลับตาพริ้มด้วยสายตาอ่อนโยน
เขาคิดถึงวันแรกที่ได้พบเธอ น่าจะผ่านมา15ปีแล้วมั้ง วันที่พ่อของเขาได้พาเด็กผู้หญิงตัวเล็กมาบ้าน
ในครั้งแรกที่พบเธอ เขารู้สึกได้ในทันทีว่าเด็กผู้หญิงคนนี้แตกต่าง
พ่อแนะนำเธอกับทุกคนในครอบครัวของเราว่าเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนรัก
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอต้องมาอาศัยอยู่กับเรา
ชายหนุ่มลอบยิ้ม นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ
ตลอดระยะเวลา 4 ปีไม่มีวันใดที่เขาไม่คิดถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้เลย
เทรซิสเอื้อมมือไปปัดปอยผมสีน้ำตาลเข้มของอริสที่ล่วงปรกหน้า เผยให้เห็นโครงหน้าเรียวสวยชัดขึ้น
เจ้าของใบหน้าขยับเปือกตาเล็กน้อย ก่อนที่จะลืมตาแล้วยิ้มทักทายชายตรงหน้า
"ถึงแล้วหรอ"
"ลงไปดูมั้ย"
 
ทันทีที่ก้าวลงจากรถ ลมอุ่นๆจากทะเลพัดเข้าปะทะหน้า
ฉันมองตรงไปยังทะเลที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิท แลดูลึกลับน่ากลัวแต่ในขณะเดียวกันกับดูสงบและน่าค้นหา
"ไม่ได้มานานเลยใช่มั้ย"
"นายไม่ยอมพาฉันมาสักทีไงล่ะ ครั้งก่อนชวนนายก็บอกว่าติดธุระแล้วนายก็หายไปเลยตั้ง4ปี"
"ก็พามาแล้วไงครับ ถือว่าไถ่โทษที่หายไปตั้ง4ปี"
ตาสีฟ้าเข้มคู่นั้นจ้องมาที่ฉันเหมือนจะสื่อความหมายว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ
"แล้วเราจะพักที่ไหนเนี่ย ฉันเริ่มง่วงแล้วนะ"
"ก็..."
"หยุดคิดไปได้เลยว่าจะขับรถกลับตอนนี้ นี่มัน5ทุ่มแล้วนะ ถ้านายหลับในขึ้นมาฉันก็แย่สิ"
"ได้ เอางั้นก็ได้งั้นเดี๋ยวไปหาโรงแรมใกล้ๆกัน"
เทรซิสพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อยที่ฉันพูดขัดความคิดเขา
 
ในที่สุดเรามาถึงโรงแรมใกล้ๆ แต่ห้องพักเหลือเพียงห้องเดียวเราเลยจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันอย่างช่วยไม่ได้
"เฮ้!..แท็กนี่นายจะงอนไปถึงไหนเนี่ย"
"แท็ก?"
เทรซิสหันมาสนใจฉันทันทีเมื่อได้ยินฉันเรียกเขาว่าแท็ก หลังจากที่ฉันไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อนี้มานานแล้ว
"หายงอนเถอะนะ ฉันชี้เกียดง้อแล้ว"
"ฉันนึกว่าเธอจะไม่เรียกฉันแบบนั้นอีกแล้ว"
ใช่ฉันไม่ได้เรียกเขาอย่างสนิทสนมแบบนี้ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาบอกว่าจะไปทำธุระเมื่อ4ปีที่แล้ว
'แท็ก นายจะทิ้งฉันไปจริงๆหรอ ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้นายก็รู้ ได้โปรด'
'ขอโทษนะอริส ฉันจำเป็นต้องไป แค่ไม่กี่วันเองน่า สัญญาว่าจะกลับมา'
'กลับมาเร็วๆนะ'
สามวันจากวันนั้นเทรซิสก็โทรมาบอกว่าเขาจะอยู่ช่วยงานคุณลุงต่ออีก2-3ปี
'แท็กไหนนายบอกว่าไปไม่กี่วันไง'
'ฉันขอโทษอริส..สัญญาว่าฉันจะกลับไปหาเธอ'
'เทรซิส นายหรอกฉัน นายมันคนไม่รักษาสัญญา'
'เทรซิส?'
'ใช่ เทรซิสนายไม่ใช้ แท็กเพื่อนรักของฉันอีกแล้ว'
ฉันยิ้มให้กลับตัวเองใน4ปีที่แล้ว โกรธกันด้วยเรื่องเล็กแบบนั้นได้ตั้งนานสองนาน
"พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย ฉันก็เรียกนายว่าแท็กตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ"
ฉันบอกปัดไปด้วยความเขินที่ตัวเองเคยโกรธเขาถึงขนาดนั้น
แต่พอเวลาผ่านไปความโกรธที่เคยมีก็หายไปตามเวลา
"หรอ..ดีแล้วล่ะเรียกแบบนั้นดีแล้ว ฉันชอบ"
"ไม่เอาไม่พูดแล้ว ไปนอนดีกว่า"
พูดจบฉันก็เดินเขามาในห้องแล้วกระโดดชึ้นเตียงทันที ได้ยินเสียงแท็กตะโกนตามหลังมาว่าให้ไปอาบน้ำ
แต่ตอนนี้ฉันง่วงเกินกว่าที่จะไปอาบน้ำแล้วเลยนอนไปทั้งแบบนี้เลย
 
'อริส....กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้'
'อริส ผมรอคุณอยู่นะครับ'
เสียงนุ่มๆของใครบางคนดังก้องอยู่ในหัวฉัน
แต่สติของฉันในตอนนี้มันน้อยเกินกว่าจะประมวลคำตอบว่าเป็นเสียงของใครได้
บางทีฉันอาจจะง่วงจัดจนหูเพี้ยนไปแล้ว
 
อริสปล่อยตัวเิองเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอเลือกที่จะไม่ฟังเสียงชายผู้นั้นต่ิอ 
ถึงแม้ว่าเสียงมันจะพยายามดังขึ้นเรื่อยๆก็ตามแต่ก็ไม่ได้ดังพอที่จะทำให้เธอตื่นจากห้วงนิทราขึ้นมาไ้ด้เลย