Dark Blood กระชากหัวใจนายซาตาน

ชายหนุ่มมองสาวน้อยข้างกายที่นอนหลับตาพริ้มด้วยสายตาอ่อนโยน

เขาคิดถึงวันแรกที่ได้พบเธอ น่าจะผ่านมา15ปีแล้วมั้ง วันที่พ่อของเขาได้พาเด็กผู้หญิงตัวเล็กมาบ้าน

ในครั้งแรกที่พบเธอ เขารู้สึกได้ในทันทีว่าเด็กผู้หญิงคนนี้แตกต่าง

พ่อแนะนำเธอกับทุกคนในครอบครัวของเราว่าเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนรัก

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอต้องมาอาศัยอยู่กับเรา

ชายหนุ่มลอบยิ้ม นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ

ตลอดระยะเวลา 4 ปีไม่มีวันใดที่เขาไม่คิดถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้เลย

เทรซิสเอื้อมมือไปปัดปอยผมสีน้ำตาลเข้มของอริสที่ล่วงปรกหน้า เผยให้เห็นโครงหน้าเรียวสวยชัดขึ้น

เจ้าของใบหน้าขยับเปือกตาเล็กน้อย ก่อนที่จะลืมตาแล้วยิ้มทักทายชายตรงหน้า

"ถึงแล้วหรอ"

"ลงไปดูมั้ย"

ทันทีที่ก้าวลงจากรถ ลมอุ่นๆจากทะเลพัดเข้าปะทะหน้า

ฉันมองตรงไปยังทะเลที่ตอนนี้เป็นสีดำสนิท แลดูลึกลับน่ากลัวแต่ในขณะเดียวกันกับดูสงบและน่าค้นหา

"ไม่ได้มานานเลยใช่มั้ย"

"นายไม่ยอมพาฉันมาสักทีไงล่ะ ครั้งก่อนชวนนายก็บอกว่าติดธุระแล้วนายก็หายไปเลยตั้ง4ปี"

"ก็พามาแล้วไงครับ ถือว่าไถ่โทษที่หายไปตั้ง4ปี"

ตาสีฟ้าเข้มคู่นั้นจ้องมาที่ฉันเหมือนจะสื่อความหมายว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ

"แล้วเราจะพักที่ไหนเนี่ย ฉันเริ่มง่วงแล้วนะ"

"ก็..."

"หยุดคิดไปได้เลยว่าจะขับรถกลับตอนนี้ นี่มัน5ทุ่มแล้วนะ ถ้านายหลับในขึ้นมาฉันก็แย่สิ"

"ได้ เอางั้นก็ได้งั้นเดี๋ยวไปหาโรงแรมใกล้ๆกัน"

เทรซิสพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อยที่ฉันพูดขัดความคิดเขา

ในที่สุดเรามาถึงโรงแรมใกล้ๆ แต่ห้องพักเหลือเพียงห้องเดียวเราเลยจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันอย่างช่วยไม่ได้

"เฮ้!..แท็กนี่นายจะงอนไปถึงไหนเนี่ย"

"แท็ก?"

เทรซิสหันมาสนใจฉันทันทีเมื่อได้ยินฉันเรียกเขาว่าแท็ก หลังจากที่ฉันไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อนี้มานานแล้ว

"หายงอนเถอะนะ ฉันชี้เกียดง้อแล้ว"

"ฉันนึกว่าเธอจะไม่เรียกฉันแบบนั้นอีกแล้ว"

ใช่ฉันไม่ได้เรียกเขาอย่างสนิทสนมแบบนี้ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาบอกว่าจะไปทำธุระเมื่อ4ปีที่แล้ว

'แท็ก นายจะทิ้งฉันไปจริงๆหรอ ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้นายก็รู้ ได้โปรด'

'ขอโทษนะอริส ฉันจำเป็นต้องไป แค่ไม่กี่วันเองน่า สัญญาว่าจะกลับมา'

'กลับมาเร็วๆนะ'

สามวันจากวันนั้นเทรซิสก็โทรมาบอกว่าเขาจะอยู่ช่วยงานคุณลุงต่ออีก2-3ปี

'แท็กไหนนายบอกว่าไปไม่กี่วันไง'

'ฉันขอโทษอริส..สัญญาว่าฉันจะกลับไปหาเธอ'

'เทรซิส นายหรอกฉัน นายมันคนไม่รักษาสัญญา'

'เทรซิส?'

'ใช่ เทรซิสนายไม่ใช้ แท็กเพื่อนรักของฉันอีกแล้ว'

ฉันยิ้มให้กลับตัวเองใน4ปีที่แล้ว โกรธกันด้วยเรื่องเล็กแบบนั้นได้ตั้งนานสองนาน

"พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลย ฉันก็เรียกนายว่าแท็กตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ"

ฉันบอกปัดไปด้วยความเขินที่ตัวเองเคยโกรธเขาถึงขนาดนั้น

แต่พอเวลาผ่านไปความโกรธที่เคยมีก็หายไปตามเวลา

"หรอ..ดีแล้วล่ะเรียกแบบนั้นดีแล้ว ฉันชอบ"

"ไม่เอาไม่พูดแล้ว ไปนอนดีกว่า"

พูดจบฉันก็เดินเขามาในห้องแล้วกระโดดชึ้นเตียงทันที ได้ยินเสียงแท็กตะโกนตามหลังมาว่าให้ไปอาบน้ำ

แต่ตอนนี้ฉันง่วงเกินกว่าที่จะไปอาบน้ำแล้วเลยนอนไปทั้งแบบนี้เลย

'อริส....กลับมาหาผมเดี๋ยวนี้'

'อริส ผมรอคุณอยู่นะครับ'

เสียงนุ่มๆของใครบางคนดังก้องอยู่ในหัวฉัน

แต่สติของฉันในตอนนี้มันน้อยเกินกว่าจะประมวลคำตอบว่าเป็นเสียงของใครได้

บางทีฉันอาจจะง่วงจัดจนหูเพี้ยนไปแล้ว

อริสปล่อยตัวเิองเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอเลือกที่จะไม่ฟังเสียงชายผู้นั้นต่ิอ 

ถึงแม้ว่าเสียงมันจะพยายามดังขึ้นเรื่อยๆก็ตามแต่ก็ไม่ได้ดังพอที่จะทำให้เธอตื่นจากห้วงนิทราขึ้นมาไ้ด้เลย