ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

"เอ๋?ทุกคนดูพระจันทร์สิ"เซลพูดขณะชี้ไปที่พระจันทร์
"แปลกจังข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน"มิลพูดก่อนจะทำท่าคิด
"พระจันทร์ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้"เอกิลพูดก่อนจะกอดอก
"น่ากลัวจัง"คิลล่าสมทบ
"พระจันทร์สีเลือดยังไงล่ะ...ท่านแม่ของข้าเคยบอกว่าใน100ปีจะมีพระจันทร์สีเลือดเต็มดวงแค่หนึ่งวันก่อนหน้านั้นเสี้ยวพระจันทร์จะค่อยๆเปลี่ยนสีเป็ฯสีแดงเรื่อยๆ"จิลอธิบายจนทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสามคนและปีศาจอีกหนึ่งตนตะลึง
"แล้วนี่มันเป็ฯเรื่องดีใช่รึเปล่า"มิลถามขึ้น
"ท่านแม่เคยบอกว่าวันพระจันทร์สีเลือดเต็มดวงคือวันปลดปล่อยปีศาจปีศาจทุกตัวที่อยู่ภายใต้เเสงพระจันทร์สีเลือดเต็มดวงจะแข่งแกร่งขึ้นส่วนมนุษย์เมื่ออยู่ภายใต้แสงพระจันทร์สีเลือดจะกลายร่างเป็นปีศาจด้วยความช่วยเหลือจากปีศาจที่อายุไม่ต่ำกว่า100ปี"
"เจ้าเรียกว่าด้วยความช่วยเหลือจากปีศาจงั้นหรอน่าขำข้าว่ามันเป็นคำสาบจากปีศาจล่ะสิไม่ว่า"เอกิลพูดขึ้นทำเอาจิลหน้าบูดบึ้งไปในทันที
"เอกิลเจ้านี่ชอบขัดใจคนอื่นจังนะ"คิลล่าพูดก่อนจะเดินไปจับที่บ่าของจิล
"เจ้าก็เข้าข้างคนอื่นอยู่เรื่อย"
"อ้องั้นหรอเพราะข้าเห็นใจคนอื่นต่างหากล่ะ!"
"ใส่ใจคนอื่นแล้วใจของมิลล่ะ!"
"เอาอีกแล้วคู่นี้"เซลกระซิบพูดกับมิล
"หุบปาก!"เอกิลกับคิลล่าตะคอกใส่เซลพร้อมกันก่อนจะสบัดหน้าไปคนละทาง
"ท่านพี่ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันเลยนะข้ารู้สึกผิดยังไงไม่รู้ที่เป็นต้นเหตุให้พวกท่านทะเลาะกัน"จิลพูดพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำเหมือนจะร้องไห้
"ไม่ใช่ความผิดเจ้าซะหน่อยเป็นความผิดของเอกิลต่างหากล่ะ"คิลล่าพูดพลางปลอบใจ
"ความผิดข้า?เออ!งั้นสิข้าผิดผิดทั้งปี!"เอกิลพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินหนีไปอย่างหงุดหงิด
"ข้าว่า...เจ้าหน้าจะตามไปนะ"เซลพูดก่อนจะมองตามเอกิลอย่างเป็นห่วง
"ข้า?ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ข้าจะต้องตามเอกิลไปซะหน่อย"
"จำเป็นสิ...ก่อนเค้าจะฆ่าใครซักคนที่ชื่อว่าคิลล่าเมื่อเค้ากลับมาเห็นหน้าเจ้าถ้าเจ้ายังไม่รีบตามไปขอโทษเค้า"มิลที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
"ไปหาเอกิลก็เท่ากับว่าเอาชีวิตไปให้เค้าฆ่าถึงที่น่ะสิไม่เอาด้วยหรอก"
"ไม่หรอกอาการโมโหช่วงแรกๆของเอกิลยังไม่น่ากลัวเท่าตอนที่เค้ากลับมาจากอาการหงุดหงิดแล้วเห็นหน้าคนที่ทำให้เค้าหงุดหงิดนั่นยิ่งเพิ่มความเกลียดชังจนอยากจะฆ่าให้ตายหรอก
"หมายความว่าไปขอโทษเอกิลตอนนี้มีโอกาศรอดมากกว่างั้นสิ"
"อื้มรีบไปเถอะ"มิลพูดก่อนจะยิ้มสดใส
'อะไรกัน...ทั้งที่โดนเราว่าขนาดนั้นยังยิ้มให้เราแบบนี้ได้...'คิลล่าคิดในใจก่อนจะเดินตามเอกิลไป
"เฮ้เอกิล..."
"ไปให้พ้นหน้าข้า"เอกิลมองคิลล่าด้วยหางตาก่อนจะไล่คิลล่าไป
"ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้นแหล่ะ"
"พูดไม่รู้เรื่องรึไง!"
"อย่ามาขึ้นเสียงกับข้านะที่ข้าตามเจ้ามาขนาดนี้ก็เพื่อมาขอโทษเจ้านะ"คิลล่าพูดเสียงเย็นต้านกับความหงุดหงิดของเอกิล
"ขอโทษ?เฮอะ!เอาเวลาไปโอ๋ยัยเด็กนั่นดีกว่าเถอะ"เอกิลแค่นเสียงก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า
"ไม่เอาน่าเอกิล..."
"..."
"ข้าขอโทษกับสิ่งที่ข้าทำผิดพลาดทั้งหมดข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแบบในวันนี้อีก"
"พอได้รึยัง..."เอกิลยืนขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันหน้ามาหาคิลล่า
"ข้ายังพูดไม่จบถึงในตอนนี้ข้าจะจำเจ้า มิล เซลไม่ได้ว่ามีความสำคัญอะไรกับชีวิตข้าแต่ไม่ว่ายังไงข้าจะพยายามทำให้ความทรงจำกลับคืนมาให้..."คิลล่าชะงักไปเมื่อเอกิลเข้ามาสวมกอดอย่างแผ่วเบา
"ข้า...ไม่เคยโกรธอะไรเจ้าเลยนะสำหรับสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้"เอกิลพูดข้างหูคิลล่าก่อนจะกอดแน่นขึ้น
"เอกิล..."
"ถึงข้าจะขี้โมโหขี้หงุดหงิดแต่สำหรับวันนี้สิ่งที่ข้าโกรธเจ้ามีสิ่งเดียวคือสิ่งที่เจ้าสนใจเด็กนั่นมากกว่าพวกเรา"
"ข้า...ไม่ได้ตั้งใจ"
"ต่อไปนี้อย่าสนใจใครนอกจากข้าเข้าใจมั้ย"
'อย่าสนใจใครนอกจากเจ้างั้นหรอ...พูดบ้าอะไรข้าก็เขินเป็นนะ'คิลล่าคิดในใจ
"ว่าไงล่ะเจ้าเข้าใจข้ารึยัง"
"ข้าเข้าใจแล้วเอกิล"คิลล่าตอบก่อนที่เอกิลจะค่อยๆคลายกอดและมองเข้าไปในตาของคิลล่า
"ข้า...ข้ารักเจ้าคิลล่า"
"ข้าก็รักเจ้า"พอเอกิลได้รับคำตอบที่พึงพอใจก็ค่อยๆโน้มตัวลงหาคิลล่าจนริมฝีปากห่างกันแค่5เซ็น
"บรู๊ววววว~"
"เสียงจิ้งจอกนี่"เอกิลชะงักก่อนจะพูดขึ้น
"อะ...เอกิล"
"อะไรคิลล่า"
"ดูนั่นสิ"คิลล่าชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของเอกิลก่อนที่เอกิลจะหันไปมองตามนิ้วของคิลล่า
"นางพญาจิ้งจอกขาว!"