ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

 
เช้าวันใหม่
"ฮ้า!นอนเต็มอิ่มมันดีอย่างงี้นี่เอง"คิลล่าออกมาจากเต็นท์ผ้าใบก่อนจะบิดขี้เกลียด
"นี่เจ้าไม่เคยได้นอนเต็มอิ่มเลยหรอคิลล่า"มิลที่ตามออกมาทีหลังถามขึ้น
"ถามอะไรอย่างนั้นข้าก็...จริงด้วยสิตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยได้นอนเต็มอิ่มเลยซักครั้ง"คิลล่าพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
"วันนี้เจ้านอนเต็มอิ่มก็ดีแล้วเพราะเราต้องออกเดินทางไปล่าปีศาจที่หุบเขาดอร์ริ่ง"เอกิลออกมาจากเต็นท์อีกหลังก่อนจะพูด
'หุบเขาที่เต็มไปด้วยปีศาจตุ๊กตาชั่วร้ายน่ะหรออืม...ฆ่าปีศาจซักตัวสองตัวองค์ราชินีคงไม่ว่าอะไรหรอกนะ'คิลล่าคิดในใจก่อนจะพยักหน้า
"เจ้าต้องตามเราให้ทันเพราะในการล่าปีศาจไม่ใช่เรื่องง่ายๆท่านถ้าเจ้าอยากรอดต้องอยู่ใกล้ท่านเอกิลไว้จะดีที่สุด"เซลพูดหลังจากทำอาหารเสร็จแน่นอนเค้าลุกขึ้นมาแต่เช้ามืดเพื่อทำอาหารเลิศรสให้คนในกลุ่มกิน
"ว้าวเซลอาหารวันนี้ดูดีจังเลย"มิลชม
"ก็งั้นๆแหล่ะ"เอกิลพูดทั้งที่น้ำลายหกไปแล้วหลายหยด
'อะไรกันทำไมอาหารของพวกมนุษย์ถึงได้ดูน่าขยะแขยงเช่นนี้'คิลล่าคิดในใจพลางมองอาหารในจานตัวเอง
"ทำไมเจ้าไม่กินล่ะคิลล่า"
"ขะ...ข้าไม่ค่อยหิวน่ะพวกเจ้ากินกันไปก่อนเถอะ"คิลล่าพูดก่อนแอบกุมหน้าท้องตัวเอง 'หิวจัง' คิลล่าคิดในใจ
"ตามใจ"เอกิลพูดทำให้คิลล่าแทบจะกรีดร้องด้วยความโมโห 'ถ้าคืนร่างแล้วกระชากร่างเค้ากินเป็นอาหารเช้าคงจะหายหิว'คิลล่าคิดก่อนจะจิกหางตาไปที่เอกิล
"พวกเจ้ากินไปเรื่อยๆนะข้าจะไปเดินสำรวจพื้นที่แถวนี้ซักหน่อย"คิลล่าลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินฝ่าสายตาทั้งสามคู่เข้าไปในป่า
"โอ้ยหิวๆหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วมีอะไรกินได้รึเปล่าเนี่ย"คิลล่ามองไปทั่วก่อนจะชะงักเมื่อเจอกับกระต่ายตัวหนึ่งที่กำลังหากินแถวนั้นอยู่เธอจึงแปลงกายเป็นกระต่ายเพื่อให้ได้เข้าใกล้กระต่ายตัวนั้น คิลล่ากระโดดเข้าไปใกล้ๆกระต่ายตัวนั้นพลางทำท่าทางคล้ายกระต่ายพอได้จังหวะคิลล่าก็กระโดดงับกระต่ายตัวนั้นแทบจะในทันทีก่อนจะดื่มเลือดอย่างหิวกระหาย
"คิลล่าเจ้าอยู่ที่ไหนน่ะ!"เสียงมิลที่ดังตามมาทำให้คิลล่าในร่างกระต่ายรีบกระโดดเข้าไปแอบพุ่มไม้ทันที
"เอ๊ะ!รอยเขี้ยวนี่ปีศาจรึเปล่านะ..."มิลก้มดูซากกระต่ายก่อนจะหลับตาลงเพื่อตั้งสติในการอ่านใจ
"..."คิลล่าพยายามไม่คิดอะไรเพราะรู้จักความสามารถพิเศษของมิลดีถ้าเธอคิดอะไรแม้แต่นิดเดียวจบแน่ตอนนี้คิลล่าทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามแผ่รังสีชั่วร้ายให้มิลรู้สึกตัวแน่นอนได้ผลเกินคาดเพราะมิลลืมตาขึ้นก่อนจะเก้าถอยหลังและวิ่งหายออกไป
"เฮ้อ..."คิลล่าถอนหายใจก่อนจะแปลงกายกลับไปเป็นคนอีกครั้งแต่สิ่งหนึ่งที่เธอสงสัยคือเธอก็ไม่ได้แผ่รังสีชั่วร้ายอะไรนั่นมากมายแต่ทำไมมิลถึงดูตกใจขนาดนั้น
"คิลล่า!ออกมาจากตรงนั้น!"มิลร้องขณะที่เอกิลขว้างขวานออกจากมือ
ฟ้าววว ฉึก!
"กรี๊ดดดดดด!"เสียงกรีดร้องดังขึ้นที่ด้านหลังของคิลล่าพอคิลล่ากลับหลังหันไปมองก็เจอกับปีศาจขนาดตัวประมาณ2เมตรที่โดนเอกิลข้างขวานไม้กางเขนมาผ่าครึ่งตัวปีศาจพอดีปีศาจตัวนั้นกรีดร้องซักพักก็ล้มลงไปกองที่พื้น
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยเจ้าบอกข้าสิว่าเจ้าไม่เป็นไร"มิลวิ่งมาดูคิลล่าที่ยืนอึ้งกับภาพการตายตรงหน้า
"เจ้าฆ่ามันทำไม..."คิลล่าพอได้สติก็หันไปถามเอกิลทันที
"เฮ้ๆข้าเพิ่งจะช่วยเจ้านะ"
"ช่วย?ช่วยข้าแต่เจ้ากลับฆ่าปีศาจที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างงั้นหรอ!"คิลล่าพูดขึ้นด้วยความโมโห
"ใจเย็นๆหน่อยสิ"เซลพยายามบอกคิลล่าให้ใจเย็น
"ก็ได้ข้าผิดเจ้าพอใจรึยัง!"ทีนี้เอกิลเริ่มของขึ้นบ้าง
"รุ่นพี่คะใจเย็นๆ"มิลก็หันไปห้ามเอกิล
"เออ!ข้าพอใจที่สุดในสามโลกเลย!"
"เจ้าอย่ามาประชดข้านะ!"
"ทั้งสองคนหยุด!"เซลยืนขั้นกลางก่อนจะตะโกนขึ้น "มิลอธิบายให้คิลล่าฟังสิส่วนท่านเอกิลตามข้ามา"เอกิลเดินตามเซลอย่างว่าง่ายเพราะถึงยังไงเซลก็อายุมากกว่าตน
"คือ...จะว่ายังไงดีล่ะปีศาจตัวนั้นน่ะเคยฆ่ามนุษย์มาแล้วนับไม่ถ้วยความคิดของมันมีแต่เรื่องชั่วร้ายจนข้าไม่อาจบรรยายได้สรุปง่ายๆก็คือปีศาจตัวนี้ชั่วร้ายไม่ต่างอะไรกับราชาปีศาจหรอก"
"เอกิลเลยต้องข้ามัน?..."คิลล่าถามขึ้นเพราะเธอรู้จักความชั่วร้ายของราชาปีศาจดีและเธอก็ไม่บังอาจที่จะกล่าวถึงมันด้วยซ้ำ
"ใช่"พอได้รับคำอธิบายที่พึงพอใจแล้วคิลล่าก็เดินตามมิลกลับมาที่จุดกางเต็นท์อย่างว่าง่าย
"ไปเก็บของเราจะเดินทางต่อ"เอกิลพูดด้วยใบหน้าเย็นชาก่อนจะเดินผ่านคิลล่าอย่างไม่ใยดี มิลได้แต่กุมมือคิลล่าเบาๆเพื่อเป็นกำลังใจก่อนจะปลีกตัวไปเก็บของ
"เอ่อ...ข้ารู้เรื่องหมดแล้วนะ"คิลล่าเดินมาหาเอกกิลก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีขัดเขินนิดๆ
"อ้องั้นหรอ..."เอกิลยังคงไม่สนใจ
"ที่ข้ามาหาเจ้าก็เพื่อที่จะมาบอกว่าข้าขอโทษ...กับเรื่องทั้งหมด"
"..."
"ข้าผิดเองไม่ใช่เจ้า...ข้าแค่จะมาบอกแค่นี้แหล่ะ"คิลล่าพูดก่อนจะเดินหนีออกมาด้วยความเขินอายเพราะปีศาจอย่างเธอไม่เคยขอโทษใครซักครั้งตั้งแต่เกิดมา
....
....
"ขอโทษงั้นหรอ"เอกิลพูดก่อนจะยิ้มอยู่คนเดียว
....
....
อีกด้านหนึ่ง
"องค์ราชินี...ข้าพูดขอโทษมนุษย์...ข้าจะมีความผิดหรือเปล่า"คิลล่าพึมพัมก่อนจะสะบัดหัวเพื่อลบภาพการขอโทษนั้นทิ้งไปซะแน่ล่ะว่าครั้งแรกมักลืมยากเสมอ