ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

เคร้ง!
"ยอมซะทีโซน่า!"คิลล่าตวาดหลังจากต่อสู้กับโซน่ามาได้พักใหญ่ๆ
"ยอมงั้นหรอนั่นควรเป็นเจ้ามากกว่า!"โซน่าพูดก่อนจะเตะที่ข้างตัวของคิลล่าและเนื่องจากร่างปีศาจของโซน่าที่มีขนาดอันใหญ่โตคิลล่าจึงลอยไปกระแทกกับเสาหินส่วนเสาหินก็หักออกเป็นสองท่อน
"โซน่า!"คิลล่ากัดฟันลุกขึ้นยืนทั้งที่รู้ว่าคงทนได้อีกไม่นานแล้วแต่อย่างน้อยๆเธอตายก็ยังสาารถช่วยชีวิตเพื่อนทุกคนของเธอได้!
"เข้ามาเลยคิลล่าถ้าเจ้าอยากตายมากนักล่ะก็..."
"หุบปากของเจ้าไปซะโซน่า!"คิลล่าตวาดลั่นก่อนจะโจมตีอีกครั้งอย่างดุเดือด
เคร้ง!เคร้ง!
"แฮกๆยอมรึยังโซน่า..."คิลล่าหอบหายใจอย่าเหนื่อยล้าหลังจากการปะทะกับโซน่าทำให้เธอหมดแรง
"ข้าคือราชาปีศาจนะคิลล่า...ข้าไม่แพ้ง่ายๆหรอก!"โซน่าเมื่อเห็นทีได้โอกาศก็โจมตีคิลล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย
โคร้ง!เคร้ง!
"คะ...คิลล่า..."เอกิลที่เพิ่งจะรู้สึกตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งและมองหาคิลล่าก่อนจะพบว่าคิลล่ากำลังจะเสียท่าให้กับโซน่าเพราะคิลล่าดันไปสะดุดเศษอิฐจนล้มลงไปนั่งกับพื้นและมีโซน่าที่เงื้อดาบขึ้นสูงหมายจะแทงคิลล่า
เคร้ง!
"ไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก!"เอกิลที่เข้าไปขวางและใช้ขวานของเค้ารับดาบกัดฟันพูดขึ้นขณะพยายามสูงแรงปีศาจ
"ง่ายสิสำหรับข้ามันง่ายมาก!"โซน่าใช้แรงกดดาบลงไปอีกจนเอกิลถึงกับเข่าทรุด
"เอกิล!"
"คิลล่าเจ้าหนีไปเถอะ!"เอกิลพูดขึ้นและพยายามสู้เเรงโซน่าต่อไป
"ไม่เจ้านั่นแหล่ะหนีไปเจ้าสู้โซน่าไม่ได้หรอก"
"ใช่คิลล่าพูดถูกเจ้าสู้ข้าไม่ได้"โซน่าพูดน้ำเสียงสยดสยองก่อนจะกดดาบลงไปอีก
"อ้าก!"เอกิลร้องลั่นเมื่อดาบของโซน่ากรีดไปที่หัวใหล่ของเค้าแต่เอกิลก็ยังพยายามสู้ต่อโดยไม่มีท่าทีจะยอมแพ้
"พอกันทีโซน่าพอได้แล้ว!"คิลล่ากรีดร้อง
"พอ?ฮ่ะเจ้าพูดจาน่าขำสิ้นดีรู้ตัวมั้ย"
"คิลล่าเจ้าหนีไป!"
"ไม่เอกิลยังมีสิ่งหนึ่งที่ข้าทำได้"คิลล่าพูดก่อนจะถอยห่างเอกิลและหยิบมีดสั้นออกมา
"นั่นเจ้าจะทำอะไร!"เอกิลร้องลั่น
"สายใยแห่งความตายช่วยแสดงผลที..."คิลล่ายกมีดขึ้น
"เปล่าประโยชน์น่าคิลล่าข้าสามารถถอนสายใยนั่นได้!"โซน่าพูดขัดขึ้น
"แต่...ในตอนนี้เจ้าคงถอนมันไม่ทันแล้วล่ะ!...ลาก่อนเอกิลยอดรักของข้า"
ฉึก!
"อ๊าก!"โซน่าร้องลั่นก่อนจะหงายหลังล้มลงไป
"คิลล่า!"คิลล่าที่ล้มลงไปที่พื้นหลังจากแทงตัวเองที่หัวก่อนที่เอกิลจะวิ่งไปหาและกอดคิลล่าไว้
"เอกิลข้า...ข้าจะไม่ได้อยู่กับเจ้าแล้วนะ..."
"ไม่คิลล่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเจ้าอย่าทิ้งข้าไปอีกสิ"เอกิลมองมือของคิลล่าที่กำลังกลายเป็นฝุ่นผงและร้องไห้ออกมา
"ข้าจะคิดถึงเจ้า...นะเอกิล..."คิลล่ายิ้มขึ้นพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลริน
"ไม่คิลล่าเจ้าอย่าทิ้งข้าไป..."
"ข้า...รักเจ้านะ...เอกิล..."คิลล่าพูดจบพอดีที่ร่างของตัวเองกลายเป็นฝุ่นผงและปลิวหายไปกับลม
"ข้าก็รักเจ้า..."เอกิลนั่งคุกเข่าอยู่กับที่นานเป็นชั่วโมงจนมิลและเซลฟื้นขึ้นมาและถามหาคิลล่าเอกิลก็ได้แต่ตอบว่า
'นางไปแล้ว...'พร้อมๆกับร้องไห้ออกมา
50ปีผ่านไป
"คิลล่า..."ชายชราอายุราวๆ70ปีนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้านและเหม่อลอยมองไปที่ทุ่งหญ้าเขียวขจีใช่แล้วชายชราคนนั้นคือเอกิลในวัย70ปี
"เอกิล...เจ้าจะไม่ไปวันครบรอบวันตายของมิลหรอ..."เซลเดินเข้ามาหาเอกิลด้วยท่าทางงุ่มง่าม
"เดี๋ยวข้าตามไป..."
"คิดถึงคิลล่าหรอ...ข้าก็คิดถึงนางนะแต่คิดถึงมิลมากกว่า"เซลพูดก่อนจะยิ้ม
"แน่ล่ะก็มิลเป็นภรรยาเจ้านี่...เจ้าไปเถอะ..."
"ก็ได้..."แล้วหลานชายคนเดียวของเซลก็พยุงเซลออกไปเพื่อไปร่วมพิธี
"คิลล่า...ข้าอยากเจอเจ้าเหลือเกิน"เอกิลพึมพัมก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นและหันไปมองที่บรรไดซึ่งตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เอกิลค่อยๆมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะค่อยๆเก้าถอยหลัง
"คิลล่า..."เอกิลพึมพัมก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคิลล่าตายไปแล้วจะมายืนอยู่ตรงหน้าเค้าได้ยังไง
"ท่านคือเอกิลนักล่าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ใช่หรือไม่"หญิงสาวพูดขึ้นเอกิลก็แทบร้องไห้ออกมาเมื่อน้ำเสียงและ ลักษณะการพูดเหมือนกันมาก
"ใช่แล้ว..."เอกิลพยายามทำน้ำเสียงไม่ให้หวั่นไหวกับเสียงของหญิงสาว
"เจอซักที!ฮือๆเอกิลข้าคิดถึงเจ้า!"หญิงสาวโผเข้ามากอดเอกิลแน่นจนเค้าอดสงสัยไม่ได้และแทบจะผลักเธอให้ออกไปห่างๆ
"เดี๋ยวแม่สาวน้อยเจ้าเป็นใครกัน"เอกิลพูดขึ้นจนหญิงสาวชะงักไป
"จำข้าไม่ได้แล้วหรอ...ข้าซินเรน่าไม่สิข้าคิลล่าไงเอกิลข้าอุตส่าห์ขอท่านผู้ส่งวิญญาณห้ข้าเกิดมามีความทรงจำครบถ้วนและมีใบหน้าเหมือนเดิมแล้วนะ"ซินเรน่าหรือคิลล่าทำน้ำเสียงงอนนิดๆ
"เจ้าคิลล่าจริงๆหรอ"
"ข้าคือคิลล่าแน่นอนแต่แม่ในชาตินี้ของข้าเนี่ยสิตั้งชื่อข้าว่าซินเรน่า"
"ข้าคิดถึงเจ้าทุกวัน...เจ้ารู้มั้ย?"
"ข้าได้ข่าวจากเซลว่าเจ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานหลังจากข้าได้เจอกับเซล"
"ใช่...ข้าเป็นเนื้อร้ายในกระเพราะคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน"เอกิลพูดเกี่ยวกับข่าวร้ายที่เค้าทนมันมา3เดือนกว่าแล้ว
"ข้าอุตส่าห์หาเจ้าพบ"
"ไม่เป็นไรข้าจะคิดถึงเจ้าเมื่อข้าจากไปแล้ว"เอกิลพูดก่อนจะเอามือลูบบนหัวซินเรน่าเบาๆเพราะถึงยังไงตอนนี้เค้าก็มีอายุห่างกับเธอหลายปีนัก
"ข้าก็จะคิดถึงเจ้า...ข้าว่าข้าไปคุยกับเซลก่อนนะเดี๋ยวจะมาหาเจ้าอีก"ซินเรน่าทิ้งเอกิลให้อยู่คนเดียวก่อนจะเดินไปหาเซล
"แค่นี้ใช่มั้ยท่านเซลท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอีกมั้ยนอกจากให้ข้าอยู่กับท่านเอกิลขณะที่เค้ายังมีชีวิตอยู่"
"ไม่มีหรอกซินเรน่า"เซลพูดก่อนจะมองไปที่เอกิล
"คิลล่าน่ะ...เป็นคนที่สำคัญมากสำหรับท่านเอกิลสินะคะ"ซินเรน่าถามด้วยความไร้เดียงสา
"ใช่...มากจนทำให้เอกิลตรอมใจมาหลายปีโดยไม่ยอมแต่งงาน"
"งั้นหรอคะ..."ซินเรน่ามองไปที่เอกิลด้วยความสงสาร
อีกด้านหนึ่ง
"นั่นไม่ใช่คิลล่า...นางไม่ใช่คนแบบนี้...ซินเรน่านางช่างเหมือนกับคิลล่าจริงๆแต่ความจริงก็คือความจริงยังไงซะข้าจะรอวันที่จะได้ไปพบกับเจ้าบนสวรรค์นะคิลล่า..."เอกิลพูดก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้าและหลับตาลงสัมผัสกับความรักที่แผ่ลงมาจากฝากฟ้า
 -รักของคนหลายคนไม่ยั่งยืนแต่...ก็ยังมีใครอีกหลายคนที่จะอยู่รอวันที่รักจะกลับมาหาอย่างมีความหวัง-
                                          The end