ฉันรักเธอ...ยัยปีศาจ

เคร้ง!

"ยอมซะทีโซน่า!"คิลล่าตวาดหลังจากต่อสู้กับโซน่ามาได้พักใหญ่ๆ

"ยอมงั้นหรอนั่นควรเป็นเจ้ามากกว่า!"โซน่าพูดก่อนจะเตะที่ข้างตัวของคิลล่าและเนื่องจากร่างปีศาจของโซน่าที่มีขนาดอันใหญ่โตคิลล่าจึงลอยไปกระแทกกับเสาหินส่วนเสาหินก็หักออกเป็นสองท่อน

"โซน่า!"คิลล่ากัดฟันลุกขึ้นยืนทั้งที่รู้ว่าคงทนได้อีกไม่นานแล้วแต่อย่างน้อยๆเธอตายก็ยังสาารถช่วยชีวิตเพื่อนทุกคนของเธอได้!

"เข้ามาเลยคิลล่าถ้าเจ้าอยากตายมากนักล่ะก็..."

"หุบปากของเจ้าไปซะโซน่า!"คิลล่าตวาดลั่นก่อนจะโจมตีอีกครั้งอย่างดุเดือด

เคร้ง!เคร้ง!

"แฮกๆยอมรึยังโซน่า..."คิลล่าหอบหายใจอย่าเหนื่อยล้าหลังจากการปะทะกับโซน่าทำให้เธอหมดแรง

"ข้าคือราชาปีศาจนะคิลล่า...ข้าไม่แพ้ง่ายๆหรอก!"โซน่าเมื่อเห็นทีได้โอกาศก็โจมตีคิลล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย

โคร้ง!เคร้ง!

"คะ...คิลล่า..."เอกิลที่เพิ่งจะรู้สึกตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งและมองหาคิลล่าก่อนจะพบว่าคิลล่ากำลังจะเสียท่าให้กับโซน่าเพราะคิลล่าดันไปสะดุดเศษอิฐจนล้มลงไปนั่งกับพื้นและมีโซน่าที่เงื้อดาบขึ้นสูงหมายจะแทงคิลล่า

เคร้ง!

"ไม่ง่ายอย่างงั้นหรอก!"เอกิลที่เข้าไปขวางและใช้ขวานของเค้ารับดาบกัดฟันพูดขึ้นขณะพยายามสูงแรงปีศาจ

"ง่ายสิสำหรับข้ามันง่ายมาก!"โซน่าใช้แรงกดดาบลงไปอีกจนเอกิลถึงกับเข่าทรุด

"เอกิล!"

"คิลล่าเจ้าหนีไปเถอะ!"เอกิลพูดขึ้นและพยายามสู้เเรงโซน่าต่อไป

"ไม่เจ้านั่นแหล่ะหนีไปเจ้าสู้โซน่าไม่ได้หรอก"

"ใช่คิลล่าพูดถูกเจ้าสู้ข้าไม่ได้"โซน่าพูดน้ำเสียงสยดสยองก่อนจะกดดาบลงไปอีก

"อ้าก!"เอกิลร้องลั่นเมื่อดาบของโซน่ากรีดไปที่หัวใหล่ของเค้าแต่เอกิลก็ยังพยายามสู้ต่อโดยไม่มีท่าทีจะยอมแพ้

"พอกันทีโซน่าพอได้แล้ว!"คิลล่ากรีดร้อง

"พอ?ฮ่ะเจ้าพูดจาน่าขำสิ้นดีรู้ตัวมั้ย"

"คิลล่าเจ้าหนีไป!"

"ไม่เอกิลยังมีสิ่งหนึ่งที่ข้าทำได้"คิลล่าพูดก่อนจะถอยห่างเอกิลและหยิบมีดสั้นออกมา

"นั่นเจ้าจะทำอะไร!"เอกิลร้องลั่น

"สายใยแห่งความตายช่วยแสดงผลที..."คิลล่ายกมีดขึ้น

"เปล่าประโยชน์น่าคิลล่าข้าสามารถถอนสายใยนั่นได้!"โซน่าพูดขัดขึ้น

"แต่...ในตอนนี้เจ้าคงถอนมันไม่ทันแล้วล่ะ!...ลาก่อนเอกิลยอดรักของข้า"

ฉึก!

"อ๊าก!"โซน่าร้องลั่นก่อนจะหงายหลังล้มลงไป

"คิลล่า!"คิลล่าที่ล้มลงไปที่พื้นหลังจากแทงตัวเองที่หัวก่อนที่เอกิลจะวิ่งไปหาและกอดคิลล่าไว้

"เอกิลข้า...ข้าจะไม่ได้อยู่กับเจ้าแล้วนะ..."

"ไม่คิลล่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยเจ้าอย่าทิ้งข้าไปอีกสิ"เอกิลมองมือของคิลล่าที่กำลังกลายเป็นฝุ่นผงและร้องไห้ออกมา

"ข้าจะคิดถึงเจ้า...นะเอกิล..."คิลล่ายิ้มขึ้นพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลริน

"ไม่คิลล่าเจ้าอย่าทิ้งข้าไป..."

"ข้า...รักเจ้านะ...เอกิล..."คิลล่าพูดจบพอดีที่ร่างของตัวเองกลายเป็นฝุ่นผงและปลิวหายไปกับลม

"ข้าก็รักเจ้า..."เอกิลนั่งคุกเข่าอยู่กับที่นานเป็นชั่วโมงจนมิลและเซลฟื้นขึ้นมาและถามหาคิลล่าเอกิลก็ได้แต่ตอบว่า

'นางไปแล้ว...'พร้อมๆกับร้องไห้ออกมา

50ปีผ่านไป

"คิลล่า..."ชายชราอายุราวๆ70ปีนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้านและเหม่อลอยมองไปที่ทุ่งหญ้าเขียวขจีใช่แล้วชายชราคนนั้นคือเอกิลในวัย70ปี

"เอกิล...เจ้าจะไม่ไปวันครบรอบวันตายของมิลหรอ..."เซลเดินเข้ามาหาเอกิลด้วยท่าทางงุ่มง่าม

"เดี๋ยวข้าตามไป..."

"คิดถึงคิลล่าหรอ...ข้าก็คิดถึงนางนะแต่คิดถึงมิลมากกว่า"เซลพูดก่อนจะยิ้ม

"แน่ล่ะก็มิลเป็นภรรยาเจ้านี่...เจ้าไปเถอะ..."

"ก็ได้..."แล้วหลานชายคนเดียวของเซลก็พยุงเซลออกไปเพื่อไปร่วมพิธี

"คิลล่า...ข้าอยากเจอเจ้าเหลือเกิน"เอกิลพึมพัมก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นและหันไปมองที่บรรไดซึ่งตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่เอกิลค่อยๆมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะค่อยๆเก้าถอยหลัง

"คิลล่า..."เอกิลพึมพัมก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคิลล่าตายไปแล้วจะมายืนอยู่ตรงหน้าเค้าได้ยังไง

"ท่านคือเอกิลนักล่าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ใช่หรือไม่"หญิงสาวพูดขึ้นเอกิลก็แทบร้องไห้ออกมาเมื่อน้ำเสียงและ ลักษณะการพูดเหมือนกันมาก

"ใช่แล้ว..."เอกิลพยายามทำน้ำเสียงไม่ให้หวั่นไหวกับเสียงของหญิงสาว

"เจอซักที!ฮือๆเอกิลข้าคิดถึงเจ้า!"หญิงสาวโผเข้ามากอดเอกิลแน่นจนเค้าอดสงสัยไม่ได้และแทบจะผลักเธอให้ออกไปห่างๆ

"เดี๋ยวแม่สาวน้อยเจ้าเป็นใครกัน"เอกิลพูดขึ้นจนหญิงสาวชะงักไป

"จำข้าไม่ได้แล้วหรอ...ข้าซินเรน่าไม่สิข้าคิลล่าไงเอกิลข้าอุตส่าห์ขอท่านผู้ส่งวิญญาณห้ข้าเกิดมามีความทรงจำครบถ้วนและมีใบหน้าเหมือนเดิมแล้วนะ"ซินเรน่าหรือคิลล่าทำน้ำเสียงงอนนิดๆ

"เจ้าคิลล่าจริงๆหรอ"

"ข้าคือคิลล่าแน่นอนแต่แม่ในชาตินี้ของข้าเนี่ยสิตั้งชื่อข้าว่าซินเรน่า"

"ข้าคิดถึงเจ้าทุกวัน...เจ้ารู้มั้ย?"

"ข้าได้ข่าวจากเซลว่าเจ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานหลังจากข้าได้เจอกับเซล"

"ใช่...ข้าเป็นเนื้อร้ายในกระเพราะคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน"เอกิลพูดเกี่ยวกับข่าวร้ายที่เค้าทนมันมา3เดือนกว่าแล้ว

"ข้าอุตส่าห์หาเจ้าพบ"

"ไม่เป็นไรข้าจะคิดถึงเจ้าเมื่อข้าจากไปแล้ว"เอกิลพูดก่อนจะเอามือลูบบนหัวซินเรน่าเบาๆเพราะถึงยังไงตอนนี้เค้าก็มีอายุห่างกับเธอหลายปีนัก

"ข้าก็จะคิดถึงเจ้า...ข้าว่าข้าไปคุยกับเซลก่อนนะเดี๋ยวจะมาหาเจ้าอีก"ซินเรน่าทิ้งเอกิลให้อยู่คนเดียวก่อนจะเดินไปหาเซล

"แค่นี้ใช่มั้ยท่านเซลท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอีกมั้ยนอกจากให้ข้าอยู่กับท่านเอกิลขณะที่เค้ายังมีชีวิตอยู่"

"ไม่มีหรอกซินเรน่า"เซลพูดก่อนจะมองไปที่เอกิล

"คิลล่าน่ะ...เป็นคนที่สำคัญมากสำหรับท่านเอกิลสินะคะ"ซินเรน่าถามด้วยความไร้เดียงสา

"ใช่...มากจนทำให้เอกิลตรอมใจมาหลายปีโดยไม่ยอมแต่งงาน"

"งั้นหรอคะ..."ซินเรน่ามองไปที่เอกิลด้วยความสงสาร

อีกด้านหนึ่ง

"นั่นไม่ใช่คิลล่า...นางไม่ใช่คนแบบนี้...ซินเรน่านางช่างเหมือนกับคิลล่าจริงๆแต่ความจริงก็คือความจริงยังไงซะข้าจะรอวันที่จะได้ไปพบกับเจ้าบนสวรรค์นะคิลล่า..."เอกิลพูดก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้าและหลับตาลงสัมผัสกับความรักที่แผ่ลงมาจากฝากฟ้า

 -รักของคนหลายคนไม่ยั่งยืนแต่...ก็ยังมีใครอีกหลายคนที่จะอยู่รอวันที่รักจะกลับมาหาอย่างมีความหวัง-

                                          The end