กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

  
 
    ในที่สุดก็มาถึงหน้าบ้านของฉันเร็วมากๆ ฉันต้องแยกจากริวแล้วสินะใจจริงอยากอยู่กับเขาต่อแต่มันก็ดึกแล้วคงไม่ดี แล้วจู่ๆ ริวก็จับไหล่ทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ก่อนที่เขาจะก้มลงมาหอมแก้มของฉัน ริวเขากำลังหอมแก้มฉันเหรอฉันรู้สึกดีเหลือเกินจนแทบจะคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่มันก็คือความจริง ริวค่อยๆ ขยับออกจากฉันช้าๆ และปล่อยไหล่ของฉันก่อนที่เขาจะมองฉันอย่างอายๆ เวลาเขาอายน่ารักมากๆ
    "ฝันดีนะแอลลี่ฉันไปนะ"
    ฉันยังคงจ้องมองแผ่นหลังของริวที่ค่อยๆ เดินห่างไปจนฉันไม่เห็นเขาแล้วฉันถึงกลับเข้าบ้านและไปอาบน้ำล้างตัวเพื่อจะ เตรียมตัวขึ้นนอนแต่ก็มีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาที่มือถือฉันเลยกดรีบสาย ดู
    (แอลลี่) เสียงผู้ชายเรียกชื่อของฉันเขบเป็นใครกัน
    "ใครค่ะ" ฉันถามเขากลับด้วยความสงสัย
    "จำเสียงฉันไม่ได้เหรอฉันเลิฟลี่ไงคราวนี้จำได้ยัง"
    คำว่าเลิฟลี่ทำให้ฉันจำเขาได้ทันทีว่าเขาคือใครฉันละอยากจะเขวี้ยงมือถือตัว เองออกนอกหน้าต่างทันทีที่ได้ยินชื่อของเขาแต่เพราะเสียดายมือถือที่เพิ่งจะ ซื้อมาใหม่แพงด้วยเลยไม่กล้าขว้างออกไป งั้นกดวางสายแล้วปิดเครื่องหนีดีกว่า
    (อย่าเพิ่งวางสายหรือปิดเครื่องหนีฉันนะ)
    เขารู้ความคิดของฉันได้ไงขนาดแค่เดายังเดาถูกขนาดนี้ทำไมเขาไม่ไปเปิดสำนักดูดวงเลยล่ะรับลองรวยเละ
    "นายมีอะไรเลิฟลี่"
    (ฉันนัดทำไมเธอไม่มาฉันรอเธอถึงเที่ยงคืนเลยนะเห็นใจฉันบ้างสิแอลลี่) ฉันบอกให้เขาไปยืนรอฉันหรือไงฉันไม่มาเขาก็กลับบ้านไปสิ
    "เลิฟลี่ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันเจอหน้านายไม่ได้"
    (ทำไมฉันไม่เข้าใจ)
    "ฉันบอกนายไม่ได้เข้าใจฉันนะเลิฟลี่แล้วก็เข้าใจด้วยว่าฉันไปหานายไม่ได้จริงๆ"
    ปี้บ!
    พอพูดจบฉันก็วางสายจากเลิฟลี่ทันทีหวังว่าเขาคงเข้าใจที่ฉันพูดนะฉันภาวนาขอให้เป็นแบบนั้น
    วันนี้ตั้งแต่เรียวเข้าห้องมาเราสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำเลยพอเขาไม่ คุยด้วยฉันก็รู้สึกเหงาเหมือนกันแถมหิวด้วยเพราะนี่มันเที่ยงแล้วลองเดินไป หาซื้อขนมที่โรงอาหารขึ้นมากินหน่อยดีกว่า ที่โรงอาหารนักเรียนเยอะมากเลยฉันเลยรีบซื้อนมกับขนมปัง แต่ตอนนั้นเองฉันก็เห็นเรียวนั่งกินข้าวอยู่กับยัยหมากฝรั่งเอ้ย! ไม่ใช่ยัยลูกกวาดต่างหากกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานเชียวนะถึงว่าละทำไมเขาถึง ไม่เอาขนมปังขึ้นไปให้ฉันเหมือนทุกวัน ฉันเลยเดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนห้องเรียนทันทีอย่างหงุดหงิดต้องก้มหน้าก้มตาขึ้นไปไม่งั้นเดี๋ยว เจอคนหล่อแล้วฉันจะกรี้ดอีกมีหวังคนได้แตกตื่นกันแน่ พอนั่งกินขนมปังกับนมเสร็จฉันกับรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลยทำไมขนมปังที่เรียว ซื้อมาให้ฉันกินมันอร่อยกว่านี้ไม่ใช่เหรอฉันเลยลุกขึ้นและจ้องมองออกไปนอก หน้าต่างแทนอย่างเบื่อๆ ฉันทอดสายตามองออกไปบนท้องฟ้าสีฟ้าครามก่อนที่จะเพิ่งรู้สึกว่ามีใครบางคนมา แตะไหล่ของฉัน ผีเหรอกรี้ดด! ไม่เอานะฉันกลัวผีอย่ามาหลอกกันกลางวันแสกๆ แบบนี้จิเขากลัวนะตัวเองฮือๆ
    "ทำไมเธอต้องทำท่าทางเหมือนเห็นผี"
    ฉันหันไปมองเรียวอย่างโล่งอกตอนแรกฉันคิดว่าเขาเป็นผีตกใจหมดเลยทำไมเขาต้องโผล่มาเงียบๆ ด้วย
    "ก็นายโผล่มาเงียบๆ ฉันก็ตกใจนะสิ" ฉันตอบ
    "ฉันซื้อขนมปังมาฝากเอาไปสิ"
    เรียวยื่นขนมปังมาให้ฉันก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งโต๊ะของเขา เขาซื้อมาให้ฉันอีกแล้วเหรอฉันคิดว่าเขาลืมฉันไปแล้วซ่ะอีก
    "ขอบคุณนะ"
    "วันนี้เบื่อๆ เลิกเรียนเราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีไหม"
    หาอะไรสนุกๆ ทำเหรอรอบที่แล้วอะไรสนุกๆ ของเขานะมันเกือบทำให้ฉันช็อกตาย แล้วอะไรสนุกๆ ที่เขาว่ารอบนี้มันจะน่ากลัวแบบการไปสวนสนุกวันนั้นรึเปล่านะ
    "ไม่ต้องกลัวฉันไม่พาเธอไปนั่งรถไฟเหาะตีลังกาหลอก"
    กรี้ดด! เขาอ่านใจฉันออกอีกแล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันกำลังคิดถึงรถไฟนรกนั่นอยู่นะ
    "ไปสินายจะชวนริวไปด้วยใช่รึเปล่า" ฉันถามเขา
    "ชวนสิ"
    ดีจังที่ริวไปด้วยฉันเลยอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยจนเลิกเรียนปุบเรียวก็ดึงมือฉัน ออกจากห้องทันทีอะไรเขาจะรีบร้อนขนาดนี้แถมยังมองหน้ามองหลังอีก เขากำลังหนีหนี้หรือไง
    แล้วในที่สุดเขาก็พาฉันมาที่เกมเซ็นเตอร์ที่นี่มีตู้เกมมากมายไม่ว่าจะเป็น เกมรถแข่งที่ฉันกำลังเล่นกับเรียวอยู่นี่มันก็สนุกมากๆ เลย
    ฉันเลี้ยวโค้งและเร่งความเร็วไปสุดเท้า
    บรื้น~ บรื้น~
    และฉันก็จับพวงมาลัยเลี้ยวโค้งจนรถหมุนไม่หยุดเลย ฉันยอมรับฉันเล่นเกมแข่งรถได้ห่วยแตกมากๆ ไม่เหมือนเรียวเขาไม่มีหลุดโค้งเลยแถมยังชนะที่หนึ่งอีก
    เกมต่อไปที่ฉันเล่นกับเรียวคือโยนลูกบาสให้ลงห่วงซึ่งฉันโยนไม่ลงห่วงเลยสักลูกส่วนเรียวโยนเข้าทุกลูก
    "เธอไม่ได้เรื่องเลยมานี่ฉันจะสอน"
    เรียวโอบฉันจากด้านหลังจากนั้นเขาก็เอามือมาจับฉันให้โยนลูกบาสเพื่อสอนฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจลูกบาสเลยเพราะหัวใจของฉันมันกำลังเต้นแรงมากจนแทบจะ ไม่มีสมาธิเลย
    แค่เขาโอบฉันหัวใจฉันก็เต้นรัว...
    แค่เขาจับมือฉันก็รู้สึกอบอุ่น...
    แค่ฉันมองหน้าหล่อๆ ของเขาฉันก็รู้สึกจะละลาย...
    กรี้ด! ฉันมาบ้าเพ้อกลอนรักแสนหวานอะไรตอนนี้เนี่ยยย ฉันมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ และตอนนั้นเองที่เรียวจับมือฉันโยนลูกบาสและมันก็ลงห่วงด้วยสุดยอด
    "ฉันโยนลงห่วงแล้ว^O^"
    "เธอก็ทำได้เห็นยัง"
    ฉันพยายามยิ้มอย่างร่าเริงเพื่อกลบเกลื่อนว่าฉันกำลังใจเต้นแรงและหวั่นไหวเพราะเขาฉันต้องไม่ให้เขารู้เด็ดขาด
    "เรียวไม่เห็นริวจะมาเลยนะ"
    "มันจะมาได้ไงในเมื่อฉันไม่ได้ชวนมันมา^*^" เรียวยิ้มหน้าระรื่นเชียวเขาหลอกฉันว่าริวจะมาแต่เขาก็ไม่ได้ชวนริวมาเขามัน จอมโกหกจริงๆ ฉันหน้าบึ้งทันทีเพราะเรียวหลอกฉัน
    "โกรธเหรอที่ฉันไม่ชวนมันมาด้วยนะ"
    "ทำแบบนี้ริวจะโกรธเอานะ" ฉันพูด
    "ก็ไม่ต้องบอกมันสิว่าเรามาด้วยกัน เก็บเป็นความลับของเราสองคน"
    เรียวกระซิบข้างๆ หูของฉันจนฉันรู้สึกเหมือนโดนเขาหอมแก้มมากกว่าการกระซิบเพียงอย่างเดียว เพราะเขาเอาจมูกโด่งๆ ของเขามาแตะแก้มนุ่มๆ ของฉันด้วยนะสิ ฉันเลยรีบถอยออกจากเรียวทันทีและมองเขาด้วยใบหน้าฉันที่กำลังแดงระเรื่อ
    "ฉันจะกลับบ้านแล้ว"
    ฉันพูดก่อนที่จะเดินออกมาด้านนอกทันทีแต่ก็โดนเรียวจับมือเอาไว้
    "ฉันจะไปส่งเองมืดแล้วกลับคนเดียวมันอันตราย"
    เขาเป็นห่วงฉันเหรอถึงเขาจะไม่พูดตรงๆ ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขาเป็นห่วงฉันฉันเลยแอบยิ้มออกมาอย่างดีใจ