กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

 

    เช้าวันจันทร์ที่โรงเรียน

    ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้

องเรียนฉันก็เจอริวเดินมาทักฉันพอดี

    "แอลลี่วันนั้นไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

    ริวทำสีหน้าเป็นห่วงฉันเขาทำให้ฉันยิ้มและมองเขาอย่างดีใจที่รู้ว่าเขาก็เป็นห่วงฉัน

    "ไม่เป็นไรแล้ว แอลลี่ต้องขอโทษริวด้วยนะที่ทิ้งริวแบบนั้น"

    "ช่างมันเถอะเย็นนี้เราค่อยไปเดินเล่นด้วยกันสองคนก่อนกลับบ้านก็ได้"

    "ได้สิ"

    หลังจากแยกกับริวแล้วฉันก็เดินเข้ามาในห้องเรียนฉันเห็นเรียวนอนหลับอยู่ที่ โต๊ะวันนี้เขามาเช้ากว่าฉันเหรอฉันเลยเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะของฉันและเรียว ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองฉันช้าๆ

    "เธอเป็นโรคขี้กลัวเหรอ"

    เขารู้ได้ไงอย่าบอกนะว่าวันนั้นพ่อของฉันเผลอบอกเรียวนะ

    "นายพูดอะไรนะ"

    ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องกับสิ่งที่เขาถามแต่เขาก็กับมองฉันและยิ้มแบบไม่เชื่อแทน

    "พ่อเธอเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วว่าเธอเป็นโรคขี้กลัวอย่าโกหกเลยไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย"

    "ขอร้องอย่าบอกใครเรื่องนี้นะ"

    ฉันหันไปขอร้องเรียวด้วยสีหน้าอ้อนวอนแบบสุดๆ

    "ไม่บอกก็ได้แต่เธอต้องยอมทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างเข้าใจรึเปล่าฉันถึงจะเก็บความเธอไว้ไม่บอกให้ใครรู้รวมถึงริวด้วย"

    ทำตามที่เขาบอกเหรอเอาไงดีจะตกลงดีรึเปล่าแต่แค่ทำตามที่เขาบอกสามข้อเองคงไม่มีอะไรมากหรอก

    "ตกลงว่าแต่จะให้ฉันทำอะไรเหรอ"

    "ตอนนี้ฉันยังนึกไม่ออกเอาไว้จะบอกอีกทีแล้วกัน"

    เรียวยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ฉันก่อนที่เขาจะทำท่าทางร่าเริงทั้งวัน เขามันปีศาจร้ายคนชอบฉวยโอกาศชัดๆ

    เลิกเรียน

    ฉันมาเดินเล่นที่ลานน้ำพลุกับริวสองคนรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้สิ แต่ว่าทำไมต้องมาลานน้ำพลุด้วยมันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่เลิฟ ลี่นัดฉันหน้าลานน้ำพลุออก

    "แอลลี่ว่าที่นี่สวยไหม"

    "สวยมากอากาศก็เย็นสบายดีด้วย"

    แล้วริวก็ค่อยๆ เอามือของเขามาจับมือของฉันเขาทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย แต่มือของริวอุ่นมากๆ

    "มือของแอลลี่นุ่มมากฉันชอบนะ"

    พอริวพูดจบฉันก็มองเห็นว่าหน้าของเขาแดงด้วยหน้ารักที่สุดเลย ริวพาฉันเดินเล่นดูนู่นนี่ไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ร้านขายเบเกอร์รี่ริวพาฉันเข้าไปนั่งในร้านและก็สั่ง เค๊กสตรอเบอร์รี่ที่ฉันชอบมากินเขารู้ด้วยว่าฉันชอบกินเค๊กสตรอเบอร์รี่ที่ สุดเลย

    "ร้านนี้เป็นร้านโปรดของฉันเลยเค๊กที่นี่อร่อยมาก"

    พอพูดจบริวก็จิ้มลูกสตอร์เบอร์รี่บนเค๊กชิ้นของเขามาป้อนฉันและฉันก็อ้าปาก กินอย่างอร่อยและริวก็เอากระดาษมาเช็ดปากให้ฉันด้วย เวลาฉันอยู่กับริวฉันกลายเป็นเหมือนเด็กไปเลยเพราะเหมือนเขาต้องคอยดูแลฉัน ตลอดเลย

    พอทานเค๊กเสร็จริวก็พาฉันมานั่งเล่นแถวลานน้ำพลุซึ่งบรรยากาศดีมากเราสองคน นั่งมองตากันหวานซึ้งและก็จับมือกันไว้แน่นริวทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นมากๆ

 

    วันต่อมาฉันเดินไปโรงเรียนกับริววันนี้ท้องฟ้าสดใสและอากาศก็บริสุทธิ์มากฉันชอบบรรยากาศแบบนี้สุดๆ

    "วันนี้เลิกเรียนเราไปเที่ยวกันไหม" ริวถามฉัน

    "ไปไหน" ฉันถามเขาอย่างสงสัย

    "ไปดูงานลูกโป่งกันวันนี้มีงานที่ห้าง"

    "ไปสิ" ฉันตอบก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียนพอฉันเดินเข้ามาก็เห็นเพื่อนๆ ในห้องกำลังซุมหัวนินทาใครบางคนอยู่ฉันเลยนั่งโต๊ะของฉันก่อนจะชะเง้อหูฟัง ดูว่าพวกในห้องฉันกำลังนินทาใครอยู่ แบบก็โรคสอดรู้สอดเห็นมันกำเริบเลยขอแอบฟังหน่อยอิๆ

    "เมื่อวานลูกกวาดไปบอกรักเรียวมาละ"

    "จริงเหรอแล้วเรียวคบกับลูกกวาดรึเปล่า"

    "ไม่รู้เหมือนกันแต่จะว่าไปสองนั้นเหมาะกันมากเลยนะเรียวนะหล่อๆ ส่วนลูกกวาดห้องสามก็สวยๆ เหมาะสมกันมาก"

    มีผู้หญิงไปสารภาพรักกับเรียวเมื่อวานเหรอคงไม่แปลกอะไรหรอกก็เรียวเขาเท่ห์ จะตายไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงจะมาสารภาพรักเขา และเรียวก็เดินเข้ามานั่งโต๊ะของตัวเองก่อนจะมองมาที่หน้าฉัน เขาจะมองหน้าฉันให้มันทะลุเลยไหม มองอยู่ได้ฉันรู้ว่าฉันน่ารักอิๆ (หลงตัวเองตลอด)

    "ทำไมทำหน้าบึ้งเหมือนลิงเมื่อเช้าทะเลาะกับริวมารึไง" เขาถามฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉย

    "ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่เบื่อๆ "

    "เรียวออกมานี่หน่อยสิ!"

    และเสียงหวานๆ ก็ดังมาจากหน้าประตูพร้อมกับผู้หญิงที่ดูเซ็กซี่ๆ คนหนึ่งยิ้มให้เรียวด้วยสายตาหวานเลี่ยนก่อนที่คนอื่นในห้องจะพากันซุบซิบ อีก

    "ลูกกวาดนี่สวยๆ "

    พอเพื่อนร่วมห้องพูดจบฉันก็หันไปมองยัยลูกกวาดและคิดว่ายัยนี่ดูสวยและเซ็ก ซี่จริงๆ แถมเรียวยังยิ้มหวายคุยกับยัยนั้นด้วยเรียวไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้ฉันบ้างเลย เห็นแล้วมันน่าอิจฉา จะว่าไปฉันจะไปอิจฉาทำไมฉันไม่ได้ชอบเรียวสักหน่อยเชอะ (ปากแข็ง) บอกว่าไม่ได้ชอบก็ไม่ได้ชอบสิ

    เที่ยงนี้รู้สึกหิวจนแทบจะหมดแรงเลยหิวๆ แต่ไม่กล้าลงไปที่โรงอาหารเพราะฉันไม่รู้จักใครเลยฉันนอนฟุบอยู่กับโต๊ะและ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องพอฉันหันไปมองก็เห็นเรียวยื่นขนมปังเนยส่งมา ให้ฉันอีก

    "อะไร" ฉันถามเรียวด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง

    "ฉันซื้อมาให้กินสิดูจากสีหน้าเธอฉันรู้แล้วว่าเธอไม่มีแรง"

    "ฉันไม่ได้หิวสักหน่อย"

    คร่อก~ คร่อก~

    ไอ้ท้องไม่รักดีดันมาร้องอะไรตอนนี้ขายขี้หน้าหมด

    "เอาไปกินเถอะ" เรียวแกะขนมปังก่อนจะยัดใส่ปากฉันที่กำลังอ้าปากกำลังจะพูดกับเขา

    งำๆๆ และฉันก็จัดการกับขนมปังเนยจนหมดอิ่มดีจริงๆ ฉันเลยอารณ์ดีขึ้นทันที

    "ยิ้มออกสักทีฉันเห็นเธอทำหน้าบึ้งตรึงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว"

    แล้วเขามาสนใจสีหน้าของฉันทำไมเขาว่างจัดหรือไงถึงชอบมานั่งสังเกตฉันตลอดเวลา

    "ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยนะ"

    "เมือวานไปเดทกับริวมาคงจะหมดแรงละสิ" เรียวทำเป็นพูดประชดประชันใส่ฉันเขาจะพูดกับฉันดีๆ บ้างไม่ได้หรือไงทีกับยัยกวาดบ้าน ไม่ใช่สิยัยลูกกวาดนั่นทำเป็นพูดดีเชียว

    "ใช่เพราะเราไปสวีทกันหลายที่เลย" ฉันทำเป็นพูดใส่เขา

    "ไปตายซ่ะ!"

    อยู่ดีๆ เขามาตะคอกใส่หน้าฉันแบบนี้ทำไมฉันกลัวนะไอ้บ้า!

    "ทีนายกับยัยลูกกวาดนั่นล่ะดูหวานกันดีนี่" ฉันพูดใส่เขาบ้าง

    "เธอพูดเรื่องอะไรฉันกับลูกกวาดก็แค่เพื่อนกัน"

    "โกหกฉันไม่เชื่อหรอก"

    "เธอหึงฉันล่ะสิ หน้าเธอมันฟ้อง"

    เรียวทำเป็นยิ้มแล้วหันมามองฉัน เขาคิดว่าฉันหึงเขาเหรอเขาเอาตาส่วนไหนมองอยากควักออกมาล้างสักรอบจริงๆ เขาจะได้มองให้ชัดๆ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะบ่นว่าเรียวฉันก็เห็นนายหัวล้านที่เคยเอาจดหมายของเลิฟ ลี่มาส่งให้ฉันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับจดหมายอีกใบแต่คราวนี้ฉันไม่ยอม รับ

    "รับจดหมายไปเถอะเธอจะทำให้ฉันลำบากนะคนสวย"

    นายหัวล้านพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอนฉันก่อนที่เรียวจะถือโอกาศนั้นชกจดหมายไป นายคนนี้ยุ่งอีกแล้วฉันเลยรีบชกจดหมายกับมาก่อนที่เขาจะเปิดอ่าน ส่วนนายหัวล้านพอทำหน้าที่เสร็จก็รีบวิ่งหนีไปทันที

    "หมอนั่นเอาจดหมายมาสารภาพรักเธอเหรอ ฉันเพิ่งรู้นะเธอมีเสน่ห์กับนายหมีควายนั่น"

    คำพูดนายแดกดันฉันเหลือเกินนะ นายเคยมองโลกในแง่ดีบ้างรึเปล่าแล้วดูไม่ออกเหรอว่าท่าทางนายโล้นนั่นโดนบังคับให้มาชัดๆ

    "คนที่ฉันรู้จักฝากจดหมายมาต่างหาก"

    ฉันพยายามเก็บอารมณ์แล้วพูดดีกับเขาแบบสุดๆ ไม่อยากทะเลาะกับเขาตอนนี้ ฉันเลยค่อยๆ ฉีกซองจดหมายออก

    ข้อความในจดหมาย >> ทำไมเธอไม่ไปตามนัดฉันไปยืนรอเธอจนเที่ยงคืนเลยนะทำไมเธอไม่ไปเธอทำให้ เสียใจมาก ผู้หญิงใจร้าย จาก เลิฟลี่ที่รักเธอ.

    เขาไปรอฉันถึงเที่ยงคืนเลยเหรอฉันควรจะเห็นใจเขาหรือเปล่าที่เขาชอบฉันเป็น บ้าเป็นหลังขนาดนี้ ถ้าฉันสามารถมองหน้าเขาเกินสิบวินาทีได้ (นานสุดๆ ได้แค่นี้) ฉันคงจะไปหาเขาแล้วละ ฉันรีบยัดจดหมายใส่กระเป๋าทันที

    "มีคำว่าที่รักด้วยเหรอ"

    เรียวที่ยืนอยู่ข้างฉันพูดขึ้นนี่เขาแอบอ่านจดหมายฉันเหรอไอ้คนไร้มารยาท แถมเขายังจ้องฉันอย่างสงสัยอีก

    "จดหมายเพื่อนนี่มันมีคำว่าที่รักด้วยเหรอ"

    เรียวยื่นหน้าขาวๆ หล่อๆ ของเขาเข้ามาใกล้หน้าฉันเขากำลังทำให้หัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้ไม่ได้นะเดี๋ยว เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่เต้นแรงๆ อยู่ฉันเลยรีบผลักเขาออกไปทันที

    "เธอมีแฟนอยู่แล้วล่ะสิ"

    "ไม่มีบอกว่าเพื่อนส่งมาก็เพื่อนสิ"

    ฉันทำเป็นโวยวายใส่เขาที่มีสีหน้าคิ้วขมวดแบบไม่เชื่อฉัน

    "ชิ! อย่านอกใจริวแล้วกันไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่"

    เขาจะฆ่าฉันเลยเหรอใจร้ายๆ ฉันมองเรียวเหมือนอยากจะร้องให้แต่เขาคงไม่สนใจหรอกก็เขามันคนใจร้ายนี่!

    หลังเลิกเรียนฉันไปงานลูกโป่งที่คนเยอะมากกับริวแต่เรียวก็ดันมาด้วย เขามาทำไหม T-T

    "ฉันเกลียดลูกโป่งชะมัดเสียงมันทำให้ฉันเข็ดฟันชะมัด"

    เรียวบ่นและทำหน้าบึ้งถ้าเขาไม่ชอบลูกโป่งแล้วจะมาทำไมกันมีใครบังคับให้เขามารึไงเขาตามมาเองแท้ๆ ยังจะมาบ่นอีก

    ริวจับมือฉันเดินไปดูซุ้มลูกโป่งดอกไม้อีกทางโดยไม่สนใจเรียวที่ทำหน้าบูด บึ้งอยู่ จะว่าไปฉันเพิ่งรู้ว่าลูกโป่งสามารถทำเป็นรูปทรงต่างๆ ได้มากมายขนาดนี้นะฉันเลยดูอย่าชสนใจมากๆ

    "สวยๆ ทั้งนั้นเลย" ฉันหันไปมองริวแล้วยิ้มให้เขาฉันมีความสุขมากที่เขาจับมือของฉันไม่ปล่อยเลย

    "แอลลี่อยากได้ลูกโป่งรึเปล่าเดี๋ยวฉันจะไปเอามาให้"

    พอริวพูดจบเขาก็ปล่อยมือฉันก่อนที่เขาจะเดินไปด้านหน้าที่มีคนมุมดูอะไร บางอย่างอยู่เยอะมากฉันเลยจะเดินเข้าไปไกล้แต่ก็มีมือของใครบางคนมาปิดตาฉัน เอาไว้

    "ห้ามดูนะ"

    เสียงนี้เสียงของเรียวนี่ฉันจำเสียงเท่ห์ๆ ของเขาได้ เขาดึงฉันหันเข้าหาตัวเขาก่อนจะปล่อยมือเขาที่บังตาของฉันออก ฉันเห็นเรียวทำสีหน้าตกใจนิดหน่อยไม่รู้เพราะอะไร

    "ห้ามหันหลังไปมองนะเพราะด้านหลังมีตัวตลกที่เธอกลัวอยู่นะสิ"

    กรี้ดด! ตัวตลกเหรออยู่ด้านหลังฉันเหรอฉันเลยเอามือเกาะแขนเสื้อของเรียวเอาไว้แน่เพราะความกลัว

    "ฉัน....กลัวตัวตลกพาฉันไปจากตรงนี้ทีขอร้อง"

    ฉันยังคงจับแขนเสื้อของเรียวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยและขอร้องเขาด้วยเสียงที่ สั่นเพราะความกลัวของฉันเรียวเลยต้องพาฉันเดินออกมาจากงานมาพักนั่งอยู่ม้า นั่งหน้างานแทน ฉันพยายามนั่งสงบสติสักพักเพราะแค่ได้ยินคำว่าตัวตลกฉันก็แทบช็อกแล้ว

    "พิงมาที่ไหล่ฉันสิ" เรียวจับหัวฉันให้ผิงไหล่ของเขาทันทีที่เขาพูดจบฉันก็ไม่ได้ปฎิเสธเขาเพราะฉันไม่มีแรงเลย

    "ขอบคุณนะเรียว" ฉันเงยหน้าขึ้นไปขอบคุณเรียวที่เขาช่วยฉันเขาเลยยิ้มให้ฉันก่อนที่เขาจะเอามือมาลูบผมของฉันและพูดเบาๆ ว่า

    "ไม่เป็นไรแค่เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

    ฉันรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของเรียวแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรกับเรียวฉันก็ เห็นริวที่เดินถือลูกโป่งมาทางนี้กำลังมองฉันกับเรียวอยู่ฉันเลยรีบเอาหัว ออกจากไหล่ของเรียวทันที

    "เกิดอะไรขึ้น" ริวถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขาอาจจะกำลังเข้าใจผิดทำไงดีบอกยังไงดีและฉันก็คิดออก

    "คือฉันเกิดหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมนะเรียวเลยพาฉันมานั่งพักที่นี่แล้วก็ให้ฉันซบไหล่นะ"

    ริวหันไปมองเรียวที่มีสีหน้าที่นิ่งเฉยบ้าง

    "เป็นแบบนั้นเหรอเรียว"

    "อือ" เรียวตอบออกมาเบาๆ ก่อนที่ริวจะเข้ามานั่งคั่นกลางระหว่างฉันและเรียวก่อนที่ริวจะยื่นลูกโป่ง รูปทรงคล้ายหมาพุดเดิ้ลมาให้ฉันและฉันก็รับมันไว้อย่างดีใจที่แท้ริวไปเอา เจ้านี่มาให้ฉันนี่เอง

    "ไม่เป็นไรนะแอลลี่กลับบ้านกันเถอะฉันจะไปส่งเอง"

    ริวลูบหัวฉันอย่างเป็นห่วงเหมือนที่เรียวลูบหัวฉันก่อนที่ริวจะมาเลยแต่ฉันกับรู้สึกว่าความรู้สึกไม่เหมือนกันเลย

    "เรียวนายกลับบ้านไปก่อนเถอะฉันจะไปส่งแอลลี่ที่บ้านเอง"

    ริวพูดและฉันก็หีนไปมองเรียวที่ยังคงทำสีหน้าเฉยเมิยอยู่ก่อนที่เขาจะตอบริวสั้นๆ ว่า

    "ตามใจนายงั้นฉันกลับล่ะ"

    พอเรียวพูดจบเขาก็เดินหายไปท่ามกลางฝูงคนทันทีเหลือเพียงฉันกับริวในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันสองคนสักทีตอนที่ริวพาฉันกลับบ้าน

    "ทีหลังท่าแอลลี่รู้สึกไม่ดีก็รีบบอกฉันสิสองครั้งแล้วที่ฉันไม่เคยอยู่ด้วยเลยตอนเธอจะเป็นลมนะ"

    ริวก้มหน้าเหมือนเขากำลังรู้สึกแย่มากๆ เขาเป็นห่วงฉันเหรอ

    "ฉันขอโทษทีหลังฉันจะบอกนะ"

    "อือ"

 

ขอถูกใจคอมเม้นให้นักแต่งด้วยน่ะจะได้รู้ว่ามีคนติดตามอ่านจร้า ^^