กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

    ในที่สุดก็มาถึงหน้าบ้านของฉันเร็วมากๆ ฉันต้องแยกจากริวแล้วสินะใจจริงอยากอยู่กับเขาต่อแต่มันก็ดึกแล้วคงไม่ดี แล้วจู่ๆ ริวก็จับไหล่ทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ก่อนที่เขาจะก้มลงมาหอมแก้มของฉัน ริวเขากำลังหอมแก้มฉันเหรอฉันรู้สึกดีเหลือเกินจนแทบจะคิดว่ามันเป็นความฝัน แต่มันก็คือความจริง ริวค่อยๆ ขยับออกจากฉันช้าๆ และปล่อยไหล่ของฉันก่อนที่เขาจะมองฉันอย่างอายๆ เวลาเขาอายน่ารักมากๆ

    "ฝันดีนะแอลลี่ฉันไปนะ"

    ฉันยังคงจ้องมองแผ่นหลังของริวที่ค่อยๆ เดินห่างไปจนฉันไม่เห็นเขาแล้วฉันถึงกลับเข้าบ้านและไปอาบน้ำล้างตัวเพื่อจะ เตรียมตัวขึ้นนอนแต่ก็มีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาที่มือถือฉันเลยกดรีบสาย ดู

    (แอลลี่) เสียงผู้ชายเรียกชื่อของฉันเขบเป็นใครกัน

    "ใครค่ะ" ฉันถามเขากลับด้วยความสงสัย

    "จำเสียงฉันไม่ได้เหรอฉันเลิฟลี่ไงคราวนี้จำได้ยัง"

    คำว่าเลิฟลี่ทำให้ฉันจำเขาได้ทันทีว่าเขาคือใครฉันละอยากจะเขวี้ยงมือถือตัว เองออกนอกหน้าต่างทันทีที่ได้ยินชื่อของเขาแต่เพราะเสียดายมือถือที่เพิ่งจะ ซื้อมาใหม่แพงด้วยเลยไม่กล้าขว้างออกไป งั้นกดวางสายแล้วปิดเครื่องหนีดีกว่า

    (อย่าเพิ่งวางสายหรือปิดเครื่องหนีฉันนะ)

    เขารู้ความคิดของฉันได้ไงขนาดแค่เดายังเดาถูกขนาดนี้ทำไมเขาไม่ไปเปิดสำนักดูดวงเลยล่ะรับลองรวยเละ

    "นายมีอะไรเลิฟลี่"

    (ฉันนัดทำไมเธอไม่มาฉันรอเธอถึงเที่ยงคืนเลยนะเห็นใจฉันบ้างสิแอลลี่) ฉันบอกให้เขาไปยืนรอฉันหรือไงฉันไม่มาเขาก็กลับบ้านไปสิ

    "เลิฟลี่ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันเจอหน้านายไม่ได้"

    (ทำไมฉันไม่เข้าใจ)

    "ฉันบอกนายไม่ได้เข้าใจฉันนะเลิฟลี่แล้วก็เข้าใจด้วยว่าฉันไปหานายไม่ได้จริงๆ"

    ปี้บ!

    พอพูดจบฉันก็วางสายจากเลิฟลี่ทันทีหวังว่าเขาคงเข้าใจที่ฉันพูดนะฉันภาวนาขอให้เป็นแบบนั้น

    วันนี้ตั้งแต่เรียวเข้าห้องมาเราสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำเลยพอเขาไม่ คุยด้วยฉันก็รู้สึกเหงาเหมือนกันแถมหิวด้วยเพราะนี่มันเที่ยงแล้วลองเดินไป หาซื้อขนมที่โรงอาหารขึ้นมากินหน่อยดีกว่า ที่โรงอาหารนักเรียนเยอะมากเลยฉันเลยรีบซื้อนมกับขนมปัง แต่ตอนนั้นเองฉันก็เห็นเรียวนั่งกินข้าวอยู่กับยัยหมากฝรั่งเอ้ย! ไม่ใช่ยัยลูกกวาดต่างหากกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานเชียวนะถึงว่าละทำไมเขาถึง ไม่เอาขนมปังขึ้นไปให้ฉันเหมือนทุกวัน ฉันเลยเดินดุ่มๆ ขึ้นไปบนห้องเรียนทันทีอย่างหงุดหงิดต้องก้มหน้าก้มตาขึ้นไปไม่งั้นเดี๋ยว เจอคนหล่อแล้วฉันจะกรี้ดอีกมีหวังคนได้แตกตื่นกันแน่ พอนั่งกินขนมปังกับนมเสร็จฉันกับรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลยทำไมขนมปังที่เรียว ซื้อมาให้ฉันกินมันอร่อยกว่านี้ไม่ใช่เหรอฉันเลยลุกขึ้นและจ้องมองออกไปนอก หน้าต่างแทนอย่างเบื่อๆ ฉันทอดสายตามองออกไปบนท้องฟ้าสีฟ้าครามก่อนที่จะเพิ่งรู้สึกว่ามีใครบางคนมา แตะไหล่ของฉัน ผีเหรอกรี้ดด! ไม่เอานะฉันกลัวผีอย่ามาหลอกกันกลางวันแสกๆ แบบนี้จิเขากลัวนะตัวเองฮือๆ

    "ทำไมเธอต้องทำท่าทางเหมือนเห็นผี"

    ฉันหันไปมองเรียวอย่างโล่งอกตอนแรกฉันคิดว่าเขาเป็นผีตกใจหมดเลยทำไมเขาต้องโผล่มาเงียบๆ ด้วย

    "ก็นายโผล่มาเงียบๆ ฉันก็ตกใจนะสิ" ฉันตอบ

    "ฉันซื้อขนมปังมาฝากเอาไปสิ"

    เรียวยื่นขนมปังมาให้ฉันก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งโต๊ะของเขา เขาซื้อมาให้ฉันอีกแล้วเหรอฉันคิดว่าเขาลืมฉันไปแล้วซ่ะอีก

    "ขอบคุณนะ"

    "วันนี้เบื่อๆ เลิกเรียนเราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีไหม"

    หาอะไรสนุกๆ ทำเหรอรอบที่แล้วอะไรสนุกๆ ของเขานะมันเกือบทำให้ฉันช็อกตาย แล้วอะไรสนุกๆ ที่เขาว่ารอบนี้มันจะน่ากลัวแบบการไปสวนสนุกวันนั้นรึเปล่านะ

    "ไม่ต้องกลัวฉันไม่พาเธอไปนั่งรถไฟเหาะตีลังกาหลอก"

    กรี้ดด! เขาอ่านใจฉันออกอีกแล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันกำลังคิดถึงรถไฟนรกนั่นอยู่นะ

    "ไปสินายจะชวนริวไปด้วยใช่รึเปล่า" ฉันถามเขา

    "ชวนสิ"

    ดีจังที่ริวไปด้วยฉันเลยอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยจนเลิกเรียนปุบเรียวก็ดึงมือฉัน ออกจากห้องทันทีอะไรเขาจะรีบร้อนขนาดนี้แถมยังมองหน้ามองหลังอีก เขากำลังหนีหนี้หรือไง

    แล้วในที่สุดเขาก็พาฉันมาที่เกมเซ็นเตอร์ที่นี่มีตู้เกมมากมายไม่ว่าจะเป็น เกมรถแข่งที่ฉันกำลังเล่นกับเรียวอยู่นี่มันก็สนุกมากๆ เลย

    ฉันเลี้ยวโค้งและเร่งความเร็วไปสุดเท้า

    บรื้น~ บรื้น~

    และฉันก็จับพวงมาลัยเลี้ยวโค้งจนรถหมุนไม่หยุดเลย ฉันยอมรับฉันเล่นเกมแข่งรถได้ห่วยแตกมากๆ ไม่เหมือนเรียวเขาไม่มีหลุดโค้งเลยแถมยังชนะที่หนึ่งอีก

    เกมต่อไปที่ฉันเล่นกับเรียวคือโยนลูกบาสให้ลงห่วงซึ่งฉันโยนไม่ลงห่วงเลยสักลูกส่วนเรียวโยนเข้าทุกลูก

    "เธอไม่ได้เรื่องเลยมานี่ฉันจะสอน"

    เรียวโอบฉันจากด้านหลังจากนั้นเขาก็เอามือมาจับฉันให้โยนลูกบาสเพื่อสอนฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจลูกบาสเลยเพราะหัวใจของฉันมันกำลังเต้นแรงมากจนแทบจะ ไม่มีสมาธิเลย

    แค่เขาโอบฉันหัวใจฉันก็เต้นรัว...

    แค่เขาจับมือฉันก็รู้สึกอบอุ่น...

    แค่ฉันมองหน้าหล่อๆ ของเขาฉันก็รู้สึกจะละลาย...

    กรี้ด! ฉันมาบ้าเพ้อกลอนรักแสนหวานอะไรตอนนี้เนี่ยยย ฉันมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ และตอนนั้นเองที่เรียวจับมือฉันโยนลูกบาสและมันก็ลงห่วงด้วยสุดยอด

    "ฉันโยนลงห่วงแล้ว^O^"

    "เธอก็ทำได้เห็นยัง"

    ฉันพยายามยิ้มอย่างร่าเริงเพื่อกลบเกลื่อนว่าฉันกำลังใจเต้นแรงและหวั่นไหวเพราะเขาฉันต้องไม่ให้เขารู้เด็ดขาด

    "เรียวไม่เห็นริวจะมาเลยนะ"

    "มันจะมาได้ไงในเมื่อฉันไม่ได้ชวนมันมา^*^" เรียวยิ้มหน้าระรื่นเชียวเขาหลอกฉันว่าริวจะมาแต่เขาก็ไม่ได้ชวนริวมาเขามัน จอมโกหกจริงๆ ฉันหน้าบึ้งทันทีเพราะเรียวหลอกฉัน

    "โกรธเหรอที่ฉันไม่ชวนมันมาด้วยนะ"

    "ทำแบบนี้ริวจะโกรธเอานะ" ฉันพูด

    "ก็ไม่ต้องบอกมันสิว่าเรามาด้วยกัน เก็บเป็นความลับของเราสองคน"

    เรียวกระซิบข้างๆ หูของฉันจนฉันรู้สึกเหมือนโดนเขาหอมแก้มมากกว่าการกระซิบเพียงอย่างเดียว เพราะเขาเอาจมูกโด่งๆ ของเขามาแตะแก้มนุ่มๆ ของฉันด้วยนะสิ ฉันเลยรีบถอยออกจากเรียวทันทีและมองเขาด้วยใบหน้าฉันที่กำลังแดงระเรื่อ

    "ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

    ฉันพูดก่อนที่จะเดินออกมาด้านนอกทันทีแต่ก็โดนเรียวจับมือเอาไว้

    "ฉันจะไปส่งเองมืดแล้วกลับคนเดียวมันอันตราย"

    เขาเป็นห่วงฉันเหรอถึงเขาจะไม่พูดตรงๆ ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขาเป็นห่วงฉันฉันเลยแอบยิ้มออกมาอย่างดีใจ