กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

   
 
** ตอนดึกๆ จะมาลงให้อ่านอีกตอนน่ะ **
 
    พักเที่ยงเป็นเวลาที่ฉันชอบมากเพราะในห้องจะมีเพียงฉันกับเรียวเท่านั้นที่อยู่ในห้องด้วยกันและจะกินขนมด้วยกัน
    "เรียวแม่ฉันชวนนายไปกินข้าวเย็นด้วยกัน"
    เขาหันมามองฉันแล้วทำหน้างงๆ
    "แม่เธอรู้จักฉันเมื่อไหร่" เขาหันมายักคิ้วถามฉัน
    "ตอนนายมารับฉันเมื่อวานไงแม่ฉันบอกว่านายหล่อเหมือนนักร้องเกาหลีด้วย"
    "ฮ่าๆ แม่เธอว่างั้นเหรอ"
    "ก็ใช่นะสิ ตกลงจะไปรึเปล่า"
    "ไปสิไปเลิกเรียนแล้วไปด้วยกันฉันอยากไปทำความรู้จักกับแม่ภรรยาในอนาคตบ้าง^^"
    ภรรยาในอนาคตเหรออ้ายย!! แสดงว่าเขาคิดไปไกลถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ
    "คราวที่แล้วที่เจอพ่อเธอที่โรงพยาบาลท่านก็ดูใจดีมากๆ แถมเล่าให้ฉันฟังหมดเลยว่าเธอเป็นโรคขี้กลัว"
    คุณพ่อทรยศฉันเล่าให้เรียวฟังหมดเปลือกแม้แต่แกนก็ไม่เหลือ
    "พ่อใจร้ายT-T"
    "ไม่เอาน่าแค่พ่อเธอเป็นห่วงเธอมากเลยเล่าให้ฉันฟังให้ฉันดูแลเธอแทนท่านยังไงละ"
    ฟังแล้วซึ้งขึ้นมาทันที เรียวลูบหัวฉันก่อนจะรีบเอามืออกทันทีเมื่อมีคนเดินมาเรียกเขาเป็นเสียงผู้หญิง
    "เรียว~" เสียงอ่อยๆ แบบนี้เสียงยัยลูกง่อย (เรียกชื่อไม่ถูกสักที) เอ้ย! ไม่ใช่ยัยลูกกวาดจอมอ่อยนั่นเอง เรียวเลยลุกไปหายัยนั่นหน้าห้องฉันเลยแอบฟังเหมือนเดิม
    "ทำไมไม่เห็นไปหาลูกกวาดอยู่บ้านเลย ลูกกวาดเหงาๆ โทรไปก็ไม่รับสายเรียวใจร้าย"
    ไม่พูดเปล่ายัยนั้นยังเอามือมาทำเป็นมาทุบๆ หน้าอกเรียวของฉันอีกเห็นแล้วหมั่นใส้ ส่วนสายตาของเรียวก็มองมาที่ฉันเป็นระยะๆ เหมือนเขาจะกลัวฉันโกรธ
    "ลูกกวาดฉันเคยบอกเธอแล้วใช่รึเปล่าว่าฉันมีคนที่ชอบแล้วเพราะงั้นฉันเลยไม่อยากยุ่งกับเธอเข้าใจไหม"
    เรียวพูดได้ดีถูกใจฉันมากๆ แต่ยัยลูกกวาดเหมือนจะพูดไม่รู้เรื่อง
    "ไม่เอาๆ ลูกกวาดจะไม่เลิกยุ่งกับเรียวหลอกเรียวโกหกลูกกวาด"
    คำพูดที่ฟังดูน้ำเน่าแบบเน้นเลยว่าน้ำเสียงเน่ามากๆ ของยัยลูกกวาดทำเอาฉันอยากหากระโถนใบใหญ่ๆ มาอ๊วกใส่หน้ายัยนั่นเหลือเกิน
    "ฉันพูดจริงไม่ได้โกหก" เรียวเริ่มทำหน้ารำคาญยัยลูกกวาดแล้ว
    "เรียวใจร้ายลูกกวาดน้อยใจแล้วแงๆ "
    แล้วยัยนั่นก็วิ่งร้องให้หนีไป ฉันคิดว่าฉันกำลังดูละครน้ำเน่าหลังข่าวอยู่นะเนี่ย (ไม่เคยดูหลอกกลัวพระเอกหล่อเกิน)
    "ยัยนั่นเป็นผู้หญิงที่ชวนขนลุกที่สุด" เรียวเดินเข้ามาพูดกับฉัน เขาก็คิดเหมือนกับฉันนี่เองฉันเจอเพื่อนแล้วเย้! ^O^
    เลิกเรียนเมือเลิกเรียนปุบฉันก็รีบเดินมาหน้าโรงเรียนพร้อมเรียวทันทีที่ ต้องรีบไปเพราะไม่อยากให้ริวมาเจอนั่นเองแต่พอมาถึงหน้าโรงเรียนฉันก็เห็น สาวๆ ก่อม็อบกรี้ดกร้าดใครบางคนอยู่ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกเพราะมันคงไม่เกี่ยว กับฉันแต่ไม่ใช่เลยเพราะผู้ชายที่พวกสาวๆ กรี้ดกร้าดกับเดินมาที่หาฉันพร้อมช่อดอกไม้สีแดงช่อใหญ่ฉันมองหน้าเขาทันที ผมซอยเท่ระเบิดผมสีเทาๆ ตาสีเทาอ่อนแบบลูกครึ่งจมูกโด่งเป็นสันคมๆ ชัดเลยนี่มันเลิฟลี่ฉันรีบหันหลังทันพอดีก่อนจะจ้องเขานานเกินสิบห้าวินาที ไม่งั้นฉันต้องกรี้ดแน่ๆ
    "แอลลี่ได้โปรดรับดอกไม้จากฉันด้วยฉันซื้อมามอบให้เธอโดยเฉพาะเลยนะสาวน้อยของฉัน"
    ฉันจะรับมันได้ไงในเมื่อฉันมองหน้าเกินสิบวินาทียังไม่ได้เลยนี่ก็บุญแค่ไหน แล้วที่เมื่อกี้ฉันไม่กรี๊ดต่อหน้าเขาฉันพยายามข่มความกลัวแบบสุดๆ แล้วนะ
    "ไอ้บ้านี้เป็นใคร" เสียงนี้เป็นเสียงของเรียวที่หันมาถามฉัน
    "แล้วแกล่ะเป็นใครกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าไอ้บ้าไอ้เด็กปากดี" เสียงนี้เป็นเสียงของเลิฟลี่ที่ฟังดูโมโหมาก
    "เรียวเราไปกันเถอะนะฉันกลัวเขา" ฉันพยายามดึงแขนเรียวโดยไม่มองหน้าเลิฟลี่เขาเองก็มองฉันแบบเข้าใจว่าทำไม ฉันไม่มองหน้าเลิฟลี่แล้วอยากรีบไปจากตรงนี้ แต่ไอ้บ้าเลิฟลี่กับกระชากคอเสื้อเรียวขึ้น นั่นไงไอ้บ้าเลิฟลี่กำลังจะก่อเรื่องอีกแล้ว
    "แกเองเหรอที่ชื่อเรียวอยากเจอตัวอยู่พอดี"
    เรียวปัดมือของเลิฟลี่ที่กระชากคอเขาอยู่ออกทันทีอย่างหงุดหงิด
    "แกอยากเจอฉันไปทำไมฉันเป็นญาติฝ่ายไหนของแกรึไง" เรียวพูดจายียวนเลิฟลี่
    "แกกล้าดียังไงมาคบเด็กของฉันแกอยากตายรึไง"
    เด็กที่ไอ้บ้าเลิฟลี่พูดถึงคงหมายถึงฉันแต่ฉันไม่ได้เป็นเด็กของเขาจริงๆ หรอกนะแต่เขามักพูดแบบนี้ประจำกับผู้ชายที่ฉันคุยด้วยจนฉันเป็นคนไม่มีใคร กล้าคบเพราะไอ้บ้านี่แหละทำให้ฉันต้องย้ายโรงเรียนหนีเขามา
    แล้วจู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขณะที่เลิฟลี่จะต่อยหน้าของเรียว