กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

    "อ้าย! เรียวฉันเปียกหมดแล้วนะปั่นไปอีกทางสิ"

    "อย่าดิ้นสิแอลลี่เดี๋ยวเรือมันจะคว่ำนะ"

    กรี้ดด!! เรือคว่ำเหรอไม่เอานะเค้าว่ายน้ำไม่เป็นนะ ฉันเลยหันไปซบไหล่เรียวและหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เค้ากลัวตกน้ำง่ะT^T

    "เฮ้! ไม่ต้องกลัวแล้วฉันพาเธอออกมาจากน้ำพลุแล้ว"

    พอเรียวพูดจบฉันก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและมองสำรวจดูใช่เขาพาฉันออกมาจากน้ำพลุแล้วจริงๆ แต่เสื้อฉันสิเปียกหมดหนาวจัง เรียวถอดเสื้อแขนยาวของเขามาให้ฉันคลุม

    "คลุมไว้สิเดี๋ยวเป็นหวัดพรุ่งนี้ก็ไปเรียนไม่ได้หรอก"

    "ขอบใจนะ" ถึงเขาจะแกล้งฉันแต่สุดท้ายเขาก็เป็นห่วงฉันเหมือนเดิมนะคริๆ ฉันควรจะดีใจรึเปล่า

    ในที่สุดเขาก็พาฉันเลิกเรียนไอ้เรือเป็ดอย่างสวัสดิ์ภาพ ฉันเลยยืนนิ่งไว้อาลัยเรือเป็ดสามสิบวินาทีขอให้มันไปดี

    "ไปหาอะไรกินกันฉันหิวแล้ว"

    พอพูดจบเรียวก็พาฉันขับรถออกมาจากสวนสาธารณะสักทีและพาฉันมานั่งกินข้าวมัน ไก่ข้างถนนโดยที่เขากินไปสามจานแล้วส่วนฉันกินไปจานเดียวเพราะกลัวอ้วนจริงๆ อยากกินอีกยังไม่อิ่มด้วยซ้ำ ฉันอยากรู้จริงๆ เรียวเขาเอาไขมันไปซุกไว้ที่ไหนเท่าที่เห็นเขาหุ่นผอมเพรียวไร้ไขมัน

    "ฉันอิ่มแล้ว" สมควรจะอิ่มกินเข้าตั้งเยอะฉันเลยหยิบกระดาษเช็ดชู่เช็ดที่แก้มให้เขาเพราะ มีหยดเหงื่อเล็กๆ ไหลคงเพราะอากาศร้อน "เหงื่อไหลนะฉันเช็ดให้แล้ว" ฉันพูดก่อนที่เราฉันจะขึ้นมานั่งอยู่บนรถของเรียวซึ่งกำลังแล่นออกไปเรื่อยๆ แต่รถก็ติดเหลือเกินแทบไม่ขยับเลยฉันเลยเผลอหลับซะงั้นและก็รู้สึกตัวอีกที ตอนที่มือเย็นๆ ของเรียวแตะที่แขนของฉันทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาและหันมองว่าถึงไหนแล้ว

    "ถึงหน้าบ้านฉันแล้วเหรอ"

    "อือ" เรียวทำสีหน้าแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นกับเขาทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วย

    "ขอบคุณนะที่มาส่งงั้นฉันเข้าบ้านก่อนะ"

    "งั้นก็รีบๆ ลงไปสิชิ่วๆ"

    มีการกวักมือไล่ด้วยเหรอคนใจร้ายฉันเลยจะเปิดประตูลงจากรถแต่ก็โดนเรียวดึงแขนเข้ามาหอมแก้มก่อน

    "รีบลงไปได้แล้ว!"

    เขาตะคอกใส่ฉัน เขาดุฉันอีกแล้วฉันเลยรีบลงจากรถทันทีและพอเข้ามาในบ้านก็เห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา

    "แอลลี่ไปเที่ยวกับหนุ่มมาเหรอ"

    "แม่รู้ได้ยังไง" ฉันหันไปถามแม่ที่นั่งยิ้มแย้มดูทีวีอยู่อย่างแจ่มใส

    "ก็เมื่อเช้าแม่เห็นลูกออกไปกับหนุ่มผมทองหล่อกระชากใจแม่เห็นแล้วแทบกรี๊ด นึกว่านักร้องเกาหลี" แม่ฉันทำไมไม่ใช้คำพูดที่มันฟังดูธรรมดากว่านี้อ่ะ อย่างดูดีมาก แล้ว กรี๊ด! สลบนี่อีกแม่คลั้งไคล้ดาราเกาหลีตั้งแต่เมือไหร่นี่ฉันตกข่าวอะไรไปหรือ เปล่า

    "แฟนเหรอแอลลี่ชื่ออะไรหล่อๆ วันหลังชวนมากินข้าวบ้านสิแม่จะได้ทำความรู้จักด้วย" ทำไมแม่ถึงดูกระดี๊กระด๊าผิดปกติแม่เป็นโรคคลั้งคนหล่งเหรอเกิดมาก็วันนี้ แหละที่เพิ่งจะรู้ความจริง

    "วันหลังเดี๋ยวหนูจะชวนมากินข้าวบ้านนะ"

    "พรุ่งนี้เลยเป็นไงแม่จะได้ไปซื้อของมาทำของอร่อยๆ รอตั้งแต่เที่ยงเลย"

    โฮะๆ แม่ฉันท่าจะเป็นหนักจัดให้สักหน่อยดีมั้ยเนี่ย -_-;

    "พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนหนูจะชวนเขามานะค่ะ"

    "เยี่ยมจะทำอะไรให้กินดีนะ ลั้นลา~"

    และแม่ก็เดินร้องเพลงไปหยิบหนังสือเมนูอาหารมาดูทันทีฉันเลยเดินขึ้นไปอาบน้ำและเข้าห้องนอนแทน

    เช้าวันต่อมา คนที่เดินมาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มคือริวและคนที่เดินหน้าบึ้งมาด้านหลังก็คือเรียว

    "แอลลี่ดีใจที่เจอเมื่อวานโทรไปแอลลี่ไม่รับสายเลยไม่สบายรึเปล่าฉันเป็นห่วงมากเลยนะ" ริวเป็นห่วงฉันเหนอทำเอาฉันรู้สึกผิดเลยนะ

    "ไม่เป็นไรหรอกเมื่อวานแม่ชวนไปข้างนอกมาเลยไม่ได้ยินเสียงมือถือขอโทษนะ"

    "แอลลี่ไม่เป็นไรฉันก็ดีใจแล้วงั้นเลิกเรียนเจอกันนะ"

    "อือ" ฉันยิ้มให้ริวก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปคนล่ะทางเพราะริวอยู่ห้องหนึ่งส่วน ฉันอยู่ห้องเจ็ดแต่ทำไมรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ตัวเองกำลังหลอกเขา

    "ทำไมต้องมองริวแบบอาลัยอาวรณ์ขนาดนั้นชอบหมอนั่นหรือไง" เรียวพูดก่อนจะมองฉันด้วยสายตาโมโห

    "ฉันไม่ได้มองเขาแบบอาลัยอาวรณ์ฉันก็แค่รู้สึกผิดที่โกหกเขา" ฉันเถียง

    "งั้นก็แล้วไปถ้าเธอสงสารริวมันจริงๆ ก็รีบๆ ทำให้มันตัดใจจากเธอเร็วๆ สิ"

    นั่นแหละปัญหาฉันทำไม่เป็นจะทำไงดี

    "ฉันทำไม่เป็นทำไงนายบอกทีสิ" ฉันหันไปขอคำปรึกษากับเรียว

    "เธอก็ปฎิเสธหมอนั่นบ่อยๆ สิอย่างถ้ามันชวนกินอะไรไปไหนก็ปฎิเสธให้หมดแล้วบอกไปว่าไม่ชอบไม่ไปแค่นี้แหละไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย"

    ทำไมเขาไม่ให้ฉันบอกเลิกริวไปตรงๆ เลยล่ะทำแบบนั้นมันไม่แตกต่างกันเลยสักนิดสรุปสิ่งที่เรียวพูดมามันไม่ได้ช่วยอะไรฉันได้เลย T-T