กลัวดีนักรักซ่ะให้เข็ด (Twin Love at First Sight)

       
 
    "อ้าย! เรียวฉันเปียกหมดแล้วนะปั่นไปอีกทางสิ"
    "อย่าดิ้นสิแอลลี่เดี๋ยวเรือมันจะคว่ำนะ"
    กรี้ดด!! เรือคว่ำเหรอไม่เอานะเค้าว่ายน้ำไม่เป็นนะ ฉันเลยหันไปซบไหล่เรียวและหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เค้ากลัวตกน้ำง่ะT^T
    "เฮ้! ไม่ต้องกลัวแล้วฉันพาเธอออกมาจากน้ำพลุแล้ว"
    พอเรียวพูดจบฉันก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและมองสำรวจดูใช่เขาพาฉันออกมาจากน้ำพลุแล้วจริงๆ แต่เสื้อฉันสิเปียกหมดหนาวจัง เรียวถอดเสื้อแขนยาวของเขามาให้ฉันคลุม
    "คลุมไว้สิเดี๋ยวเป็นหวัดพรุ่งนี้ก็ไปเรียนไม่ได้หรอก"
    "ขอบใจนะ" ถึงเขาจะแกล้งฉันแต่สุดท้ายเขาก็เป็นห่วงฉันเหมือนเดิมนะคริๆ ฉันควรจะดีใจรึเปล่า
    ในที่สุดเขาก็พาฉันเลิกเรียนไอ้เรือเป็ดอย่างสวัสดิ์ภาพ ฉันเลยยืนนิ่งไว้อาลัยเรือเป็ดสามสิบวินาทีขอให้มันไปดี
    "ไปหาอะไรกินกันฉันหิวแล้ว"
    พอพูดจบเรียวก็พาฉันขับรถออกมาจากสวนสาธารณะสักทีและพาฉันมานั่งกินข้าวมัน ไก่ข้างถนนโดยที่เขากินไปสามจานแล้วส่วนฉันกินไปจานเดียวเพราะกลัวอ้วนจริงๆ อยากกินอีกยังไม่อิ่มด้วยซ้ำ ฉันอยากรู้จริงๆ เรียวเขาเอาไขมันไปซุกไว้ที่ไหนเท่าที่เห็นเขาหุ่นผอมเพรียวไร้ไขมัน
    "ฉันอิ่มแล้ว" สมควรจะอิ่มกินเข้าตั้งเยอะฉันเลยหยิบกระดาษเช็ดชู่เช็ดที่แก้มให้เขาเพราะ มีหยดเหงื่อเล็กๆ ไหลคงเพราะอากาศร้อน "เหงื่อไหลนะฉันเช็ดให้แล้ว" ฉันพูดก่อนที่เราฉันจะขึ้นมานั่งอยู่บนรถของเรียวซึ่งกำลังแล่นออกไปเรื่อยๆ แต่รถก็ติดเหลือเกินแทบไม่ขยับเลยฉันเลยเผลอหลับซะงั้นและก็รู้สึกตัวอีกที ตอนที่มือเย็นๆ ของเรียวแตะที่แขนของฉันทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาและหันมองว่าถึงไหนแล้ว
    "ถึงหน้าบ้านฉันแล้วเหรอ"
    "อือ" เรียวทำสีหน้าแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นกับเขาทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วย
    "ขอบคุณนะที่มาส่งงั้นฉันเข้าบ้านก่อนะ"
    "งั้นก็รีบๆ ลงไปสิชิ่วๆ"
    มีการกวักมือไล่ด้วยเหรอคนใจร้ายฉันเลยจะเปิดประตูลงจากรถแต่ก็โดนเรียวดึงแขนเข้ามาหอมแก้มก่อน
    "รีบลงไปได้แล้ว!"
    เขาตะคอกใส่ฉัน เขาดุฉันอีกแล้วฉันเลยรีบลงจากรถทันทีและพอเข้ามาในบ้านก็เห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
    "แอลลี่ไปเที่ยวกับหนุ่มมาเหรอ"
    "แม่รู้ได้ยังไง" ฉันหันไปถามแม่ที่นั่งยิ้มแย้มดูทีวีอยู่อย่างแจ่มใส
    "ก็เมื่อเช้าแม่เห็นลูกออกไปกับหนุ่มผมทองหล่อกระชากใจแม่เห็นแล้วแทบกรี๊ด นึกว่านักร้องเกาหลี" แม่ฉันทำไมไม่ใช้คำพูดที่มันฟังดูธรรมดากว่านี้อ่ะ อย่างดูดีมาก แล้ว กรี๊ด! สลบนี่อีกแม่คลั้งไคล้ดาราเกาหลีตั้งแต่เมือไหร่นี่ฉันตกข่าวอะไรไปหรือ เปล่า
    "แฟนเหรอแอลลี่ชื่ออะไรหล่อๆ วันหลังชวนมากินข้าวบ้านสิแม่จะได้ทำความรู้จักด้วย" ทำไมแม่ถึงดูกระดี๊กระด๊าผิดปกติแม่เป็นโรคคลั้งคนหล่งเหรอเกิดมาก็วันนี้ แหละที่เพิ่งจะรู้ความจริง
    "วันหลังเดี๋ยวหนูจะชวนมากินข้าวบ้านนะ"
    "พรุ่งนี้เลยเป็นไงแม่จะได้ไปซื้อของมาทำของอร่อยๆ รอตั้งแต่เที่ยงเลย"
    โฮะๆ แม่ฉันท่าจะเป็นหนักจัดให้สักหน่อยดีมั้ยเนี่ย -_-;
    "พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนหนูจะชวนเขามานะค่ะ"
    "เยี่ยมจะทำอะไรให้กินดีนะ ลั้นลา~"
    และแม่ก็เดินร้องเพลงไปหยิบหนังสือเมนูอาหารมาดูทันทีฉันเลยเดินขึ้นไปอาบน้ำและเข้าห้องนอนแทน
 
    เช้าวันต่อมา คนที่เดินมาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มคือริวและคนที่เดินหน้าบึ้งมาด้านหลังก็คือเรียว
    "แอลลี่ดีใจที่เจอเมื่อวานโทรไปแอลลี่ไม่รับสายเลยไม่สบายรึเปล่าฉันเป็นห่วงมากเลยนะ" ริวเป็นห่วงฉันเหนอทำเอาฉันรู้สึกผิดเลยนะ
    "ไม่เป็นไรหรอกเมื่อวานแม่ชวนไปข้างนอกมาเลยไม่ได้ยินเสียงมือถือขอโทษนะ"
    "แอลลี่ไม่เป็นไรฉันก็ดีใจแล้วงั้นเลิกเรียนเจอกันนะ"
    "อือ" ฉันยิ้มให้ริวก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปคนล่ะทางเพราะริวอยู่ห้องหนึ่งส่วน ฉันอยู่ห้องเจ็ดแต่ทำไมรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ตัวเองกำลังหลอกเขา
    "ทำไมต้องมองริวแบบอาลัยอาวรณ์ขนาดนั้นชอบหมอนั่นหรือไง" เรียวพูดก่อนจะมองฉันด้วยสายตาโมโห
    "ฉันไม่ได้มองเขาแบบอาลัยอาวรณ์ฉันก็แค่รู้สึกผิดที่โกหกเขา" ฉันเถียง
    "งั้นก็แล้วไปถ้าเธอสงสารริวมันจริงๆ ก็รีบๆ ทำให้มันตัดใจจากเธอเร็วๆ สิ"
    นั่นแหละปัญหาฉันทำไม่เป็นจะทำไงดี
    "ฉันทำไม่เป็นทำไงนายบอกทีสิ" ฉันหันไปขอคำปรึกษากับเรียว
    "เธอก็ปฎิเสธหมอนั่นบ่อยๆ สิอย่างถ้ามันชวนกินอะไรไปไหนก็ปฎิเสธให้หมดแล้วบอกไปว่าไม่ชอบไม่ไปแค่นี้แหละไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย"
    ทำไมเขาไม่ให้ฉันบอกเลิกริวไปตรงๆ เลยล่ะทำแบบนั้นมันไม่แตกต่างกันเลยสักนิดสรุปสิ่งที่เรียวพูดมามันไม่ได้ช่วยอะไรฉันได้เลย T-T