ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><
8.4
เขียนโดย BloodyMary
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.30 น.
53 ตอน
145 วิจารณ์
71.94K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
52) เจ้าหญิงเอเดรีย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ52
เจ้าหญิงเอเดรีย
ณ พระราชวังเมืองวามารีน
ในความเงียบและความมืดในรัตติกาลได้ปรากฏร่างของของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญถึง 4 คน เข้ามาในที่ที่คนสามัญชนไม่สามารถเข้ามาได้ ร่างบางในชุดลำลองกำลังหลับตาพริ้มด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุขนัก ขนตาหนายาวเป็นแพประสานกันบนดวงอ่อนหวาน จมูกโด่งราวกับสันตึก และปากอมชมพูแดงระเรื่อคล้ายกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม
ดวงตากลมโตสีฟ้าใสฉายแววตกใจเมื่อรู้ว่ามีบุคคลไม่ได้รับเชิญยืนเรียงกันอยู่ที่ปลายเตียงใหญ่ยักษ์ ร่างบางนั้นรีบลุกจากเตียงโดยอัตโนมัติ
“พวกเจ้าเป็นใครกัน และเข้ามาในนี้ได้เยี่ยงไร ทหาร! ทหาร!”เจ้าหญิงตกใจร้องเรียกเหล่าทหารข้าราชบริพาลของตน
“ทูลเกล้ากระหม่อม ร้องเรียกไปก็เปล่าประโยชน์ป่านนี้ทหารและองค์รักษ์ทุกตนในพระราชวังแห่งนี้คงหลับฝันหวานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”เจ้าของดวงตาสีแดงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปากกระตุกยิ้มกับผลงานตัวเองที่สามารถ่ายเวทย์หลับใหลทีเดียวได้เยอะขนาดนี้
“เจ้าเป็นใครกัน?”เจ้าหญิงเอเดรียลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ ก้าวออกมาจากม่านที่คลุมเตียงอยู่ เพื่อจะมองพวกเห็นบุคคลปริศนาได้ชัด
“กระหม่อมก็คือเจ้าชายเกรย์ แห่งเมืองดาร์กแลนด์”เกรย์บอกพร้อมกับก้มโค้งให้เจ้าหญิง
“เจ้าชายแห่งศาสตร์มืด”
“นั่นมักเป็นฉายาที่เหล่าพ่อมดแม่มดยกให้กระหม่อมสินะ”เกรย์ยิ้มอย่างพอใจ
“เจ้าทำเยี่ยงนี้ต้องการสิ่งใด?”เจ้าหญิงไม่พูดพร่ำทำเพลง
“นี่คือคนที่กระหม่อมอยากให้ท่านพบ”เกรย์ชี้ไปทางเอรอสที่ยืนถัดไปสองคน
เอรอสก้าวออกมาจากมุมมืด เดินไปทางที่แสงจันทร์ส่องเข้ามาถึง เจ้าหญิงเอเดรียจ้องหน้าเอรอสอย่างฉงนก่อนที่น้ำตาใส ๆ จะ เคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาสวย ๆ นั่น
“เอรอส...”พูดได้แค่นั้นเจ้าหญิงเอเดรียก็ทรุดฉวบลงไปกับพื้นทันที
“แม่...”เอรอสเอ่ยออกมาเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน เขารีบข้าไปประคองแม่ของเขาให้ลุกขึ้นและโผเข้ากอดอย่างคิดถึงสุดใจ ถึงเจ้าหญิงเอเครียจะมีอายุมากแล้วแต่เพราะเป็นแม่มดที่มีอายุหลายร้อยปีแต่หน้าของนางก็ยังเหมือนมีอายุ 20 ต้น ๆ เท่านั้นเอง
“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”เจ้าหญิงเอเดรียถามทั้ง ๆ ที่มือก็ยังกอดลูกชายอยู่
“ผมรู้ความจริงหมดแล้ว ที่แม่ทำไปเพราะอะไร ผมขอโทษผมรักแม่นะ”เอรอสพูดคำที่ในใจอย่างพูดมานาน มันคับคั่งและพรั่งพรูออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง
“โถ ลูกของแม่ แม่ก็รักเจ้า”ทั้งสองกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเหมือนไม่อยากจะพรากจากกันอีก
“ผมต้องไปแล้ว ผมต้องกลับไปหาพ่อแล้วบอกทุกอย่างที่พ่อเข้าใจแม่ผิด”
“เจ้าอยู่ที่นี่สืบราชบัลลังต่อไปเถอะนะ แล้วเราจะกลับไปรับพ่อของเจ้ามาอยู่ด้วยกัน”
“ไม่ได้นะ! ทำแบบนั้นมันผิดกฎโลกเวทมนต์”เกรย์ค้านเสียงเครียด
“แต่ว่า....”
“ยังไงก็ไม่ได้ เอรอสต้องกลับไปนั่นคือวิธีที่ดีที่สุด และเอรอสก็จะต้องกลายเป็นมนุษย์เต็มตัวและลืมเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับโลกเวทย์มนต์”
“นั่นไม่มีในข้อตกลงของเรานิ่!”เอรอสชักสีหน้าทันที
“ถึงเวลาของนายแล้วนายจะต้องกลับไป”เกรย์บอก
“ใช่ แล้วแมรี่ก็จะต้องไปกับฉัน”เอรอสหันมามองฉันที่ยืนอยู่ข้างเกรย์ทันที
“ฉันบอกแล้วไงว่าแมรี่ต้องอยู่กับฉัน”เกรย์เข้ามายืนบังตัวฉันไว้
“แก!”เอรอสที่ใจร้อนดั่งภูเขาไฟรีบหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากผ้าคลุมทันที นั่นทำให้เกรย์ต้องชะงัก
“แกมีไม้กายสิทธิ์ของพ่อมดซาคารัส แห่งเขาเพอซุสได้ยังไง!”เกรย์ถามแกมตกใจ
“ฉันจำเป็นต้องบอกแกรึไง”
“ฉันเป็นศิษย์ของพ่อมดซาคารัส ตอนที่เขาตายไม้กายสิทธิ์ถูกแยกออกเป็น 2 อัน และมันได้ร่วงลงจากเขาเพอซุสฉันตามหาตั้งนานแต่ไม่เจอ”
“งั้นอีกอันนึงที่ว่า....”ฉันพูดพร้อมกับหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา
“อยู่ที่เธอหรอแมรี่?”
“ใช่ ฉันบังเอิญได้ไม้นี่มาน่ะ”
“เราต้องรีบกลับไปที่เมืองดาร์กแลนด์!”
“ทำไมนายต้องตกใจขนาดนี้ด้วย?”ฉันถามหลังจากที่เรากลับมาถึงเมืองดาร์กแลนด์เกรย์ดูร้อนใจมากรีบตรงเข้าไปในห้องตำราทันที
“อย่างที่รู้ ๆกันอยู่นะแมรี่ เราไม่ได้เป็นคนเลือกไม้กายสิทธิ์ ไม้ต่างหากที่เลือกเรา”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“โธ่ ยัยบื้อเอ้ย!”เกรย์เคาะหัวฉันหนึ่งที ก่อนจะรีบตรงไปชั้นหนังสือชั้นหนึ่งและจิ้มไปที่สันหนังสือเล่มใหญ่ที่อยู่ตรงกลางแล้วชั้นหนังสือก็แยกออกกลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่
“ทางลับ! ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคฤหาสน์หลังนี้มีทางลับ”ฉันโวย ให้ตายสิ ท่านพ่อลำเอียงนิ่ไม่ยอมบอกว่ามีทางแบบนี้ด้วย
“เธอน่ะมันเด็กน้อย”เกรย์พูดจบก็รีบเดินเข้าไปโดยมีฉันเอรอสและเมอร่าเดินตามมาติด ๆ
“ฉันขอไม้ของนายหน่อย”เกรย์บอกกับเอรอส เอรอสทำท่ายึกยักเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้โดยดี”ของเธอด้วยแมรี่”แล้วก็แบมือตรงหน้าฉัน
“ของฉันด้วยหรอ?”
“เถอะน่า”
ของใคร ใครก็หวงนะยะ -_-++
แล้วฉันก็ยื่นไม้ให้เกรย์อย่างอ้อยอิ่ง เกรย์หยิบมันไปวางบนแท่นประหลาดที่ตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากแท่นที่ตั้งอยู่ตรงกลางเท่านั้น
“นั่นนายจะทำอะไร?”ฉันถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“รวมเป็นหนึ่งเดียวยังไงล่ะ”เกรย์พูดจบก็ทำปากพึมพำอยู่หน้าแท่น สักพักตัวของเกรย์ก็เหมือนมีควันไฟวนอยู่รอบ ๆ หน้ากลัวชะมัด >_<
“แมรี่จำไว้นะเธอต้องไปกับฉัน เธอสัญญากับฉันแล้ว”เอรอสบีบมือของฉันแน่น
“อื้ม”ฉันพยักหน้ารับ
แต่ขอโทษนะเอรอส ฉันคงทำตามที่สัญญาไว้กับนายไม่ได้...
“เรียบร้อยแล้ว”เสียงนั้นทำให้ฉันกับเอรสหันไปมอง มันเป็นเสียงของเกรย์เขาชูไม้กายสิทธิ์และยื่นมาตรงหน้าของเรา
“รวมเป็นหนึ่งเดียวแล้วหรอ?”
“ใช่ และพลังอานุภาพของมันก็มากด้วย มากพอที่จะทำให้เอรอสเปลี่ยนเป็นมนุษย์เต็มตัวได้โดยใช้แค่ไม้กายสิทธิ์อันเดียว”
“เดี๋ยวนะ! แล้วไหนตอนแรกนายบอกว่าช่วยได้ไง ”เกรย์หลอกฉันอย่างงั้นหรอ
“ฉันช่วยได้ แต่มันต้องใช้ขั้นตอนเยอะมากแต่ถ้ามีไม้อันนี้ล่ะก็ ฉันจะเปลี่ยนเอรอสได้ในพริบตาเดียว”
“มันมีพลังมากขนาดนั้เลยหรอ?”
“แน่นอน เอาล่ะ นายพร้อมรึยัง”เกรย์หันไปถามเอรอส
“ฉันพร้อมแล้ว”
ตอนต่อไปก็ถึงตอนจบแล้วนะค้า อดใจรอหน่อยน้าสำหรับนิยายเรื่องนี้เค้าแต่งนิยายเรื่องใหม่แล้วน้าเรื่อง
'The Ulsimer แผนรักร้ายของยัย(แกล้ง)ความจำเสื่อม' ฝากเข้าไปเม้นกดโหวตและติชมด้วยน้า >O<
เจ้าหญิงเอเดรีย
ณ พระราชวังเมืองวามารีน
ในความเงียบและความมืดในรัตติกาลได้ปรากฏร่างของของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญถึง 4 คน เข้ามาในที่ที่คนสามัญชนไม่สามารถเข้ามาได้ ร่างบางในชุดลำลองกำลังหลับตาพริ้มด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุขนัก ขนตาหนายาวเป็นแพประสานกันบนดวงอ่อนหวาน จมูกโด่งราวกับสันตึก และปากอมชมพูแดงระเรื่อคล้ายกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม
ดวงตากลมโตสีฟ้าใสฉายแววตกใจเมื่อรู้ว่ามีบุคคลไม่ได้รับเชิญยืนเรียงกันอยู่ที่ปลายเตียงใหญ่ยักษ์ ร่างบางนั้นรีบลุกจากเตียงโดยอัตโนมัติ
“พวกเจ้าเป็นใครกัน และเข้ามาในนี้ได้เยี่ยงไร ทหาร! ทหาร!”เจ้าหญิงตกใจร้องเรียกเหล่าทหารข้าราชบริพาลของตน
“ทูลเกล้ากระหม่อม ร้องเรียกไปก็เปล่าประโยชน์ป่านนี้ทหารและองค์รักษ์ทุกตนในพระราชวังแห่งนี้คงหลับฝันหวานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”เจ้าของดวงตาสีแดงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปากกระตุกยิ้มกับผลงานตัวเองที่สามารถ่ายเวทย์หลับใหลทีเดียวได้เยอะขนาดนี้
“เจ้าเป็นใครกัน?”เจ้าหญิงเอเดรียลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ ก้าวออกมาจากม่านที่คลุมเตียงอยู่ เพื่อจะมองพวกเห็นบุคคลปริศนาได้ชัด
“กระหม่อมก็คือเจ้าชายเกรย์ แห่งเมืองดาร์กแลนด์”เกรย์บอกพร้อมกับก้มโค้งให้เจ้าหญิง
“เจ้าชายแห่งศาสตร์มืด”
“นั่นมักเป็นฉายาที่เหล่าพ่อมดแม่มดยกให้กระหม่อมสินะ”เกรย์ยิ้มอย่างพอใจ
“เจ้าทำเยี่ยงนี้ต้องการสิ่งใด?”เจ้าหญิงไม่พูดพร่ำทำเพลง
“นี่คือคนที่กระหม่อมอยากให้ท่านพบ”เกรย์ชี้ไปทางเอรอสที่ยืนถัดไปสองคน
เอรอสก้าวออกมาจากมุมมืด เดินไปทางที่แสงจันทร์ส่องเข้ามาถึง เจ้าหญิงเอเดรียจ้องหน้าเอรอสอย่างฉงนก่อนที่น้ำตาใส ๆ จะ เคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาสวย ๆ นั่น
“เอรอส...”พูดได้แค่นั้นเจ้าหญิงเอเดรียก็ทรุดฉวบลงไปกับพื้นทันที
“แม่...”เอรอสเอ่ยออกมาเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน เขารีบข้าไปประคองแม่ของเขาให้ลุกขึ้นและโผเข้ากอดอย่างคิดถึงสุดใจ ถึงเจ้าหญิงเอเครียจะมีอายุมากแล้วแต่เพราะเป็นแม่มดที่มีอายุหลายร้อยปีแต่หน้าของนางก็ยังเหมือนมีอายุ 20 ต้น ๆ เท่านั้นเอง
“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”เจ้าหญิงเอเดรียถามทั้ง ๆ ที่มือก็ยังกอดลูกชายอยู่
“ผมรู้ความจริงหมดแล้ว ที่แม่ทำไปเพราะอะไร ผมขอโทษผมรักแม่นะ”เอรอสพูดคำที่ในใจอย่างพูดมานาน มันคับคั่งและพรั่งพรูออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง
“โถ ลูกของแม่ แม่ก็รักเจ้า”ทั้งสองกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเหมือนไม่อยากจะพรากจากกันอีก
“ผมต้องไปแล้ว ผมต้องกลับไปหาพ่อแล้วบอกทุกอย่างที่พ่อเข้าใจแม่ผิด”
“เจ้าอยู่ที่นี่สืบราชบัลลังต่อไปเถอะนะ แล้วเราจะกลับไปรับพ่อของเจ้ามาอยู่ด้วยกัน”
“ไม่ได้นะ! ทำแบบนั้นมันผิดกฎโลกเวทมนต์”เกรย์ค้านเสียงเครียด
“แต่ว่า....”
“ยังไงก็ไม่ได้ เอรอสต้องกลับไปนั่นคือวิธีที่ดีที่สุด และเอรอสก็จะต้องกลายเป็นมนุษย์เต็มตัวและลืมเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับโลกเวทย์มนต์”
“นั่นไม่มีในข้อตกลงของเรานิ่!”เอรอสชักสีหน้าทันที
“ถึงเวลาของนายแล้วนายจะต้องกลับไป”เกรย์บอก
“ใช่ แล้วแมรี่ก็จะต้องไปกับฉัน”เอรอสหันมามองฉันที่ยืนอยู่ข้างเกรย์ทันที
“ฉันบอกแล้วไงว่าแมรี่ต้องอยู่กับฉัน”เกรย์เข้ามายืนบังตัวฉันไว้
“แก!”เอรอสที่ใจร้อนดั่งภูเขาไฟรีบหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากผ้าคลุมทันที นั่นทำให้เกรย์ต้องชะงัก
“แกมีไม้กายสิทธิ์ของพ่อมดซาคารัส แห่งเขาเพอซุสได้ยังไง!”เกรย์ถามแกมตกใจ
“ฉันจำเป็นต้องบอกแกรึไง”
“ฉันเป็นศิษย์ของพ่อมดซาคารัส ตอนที่เขาตายไม้กายสิทธิ์ถูกแยกออกเป็น 2 อัน และมันได้ร่วงลงจากเขาเพอซุสฉันตามหาตั้งนานแต่ไม่เจอ”
“งั้นอีกอันนึงที่ว่า....”ฉันพูดพร้อมกับหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา
“อยู่ที่เธอหรอแมรี่?”
“ใช่ ฉันบังเอิญได้ไม้นี่มาน่ะ”
“เราต้องรีบกลับไปที่เมืองดาร์กแลนด์!”
“ทำไมนายต้องตกใจขนาดนี้ด้วย?”ฉันถามหลังจากที่เรากลับมาถึงเมืองดาร์กแลนด์เกรย์ดูร้อนใจมากรีบตรงเข้าไปในห้องตำราทันที
“อย่างที่รู้ ๆกันอยู่นะแมรี่ เราไม่ได้เป็นคนเลือกไม้กายสิทธิ์ ไม้ต่างหากที่เลือกเรา”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“โธ่ ยัยบื้อเอ้ย!”เกรย์เคาะหัวฉันหนึ่งที ก่อนจะรีบตรงไปชั้นหนังสือชั้นหนึ่งและจิ้มไปที่สันหนังสือเล่มใหญ่ที่อยู่ตรงกลางแล้วชั้นหนังสือก็แยกออกกลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่
“ทางลับ! ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคฤหาสน์หลังนี้มีทางลับ”ฉันโวย ให้ตายสิ ท่านพ่อลำเอียงนิ่ไม่ยอมบอกว่ามีทางแบบนี้ด้วย
“เธอน่ะมันเด็กน้อย”เกรย์พูดจบก็รีบเดินเข้าไปโดยมีฉันเอรอสและเมอร่าเดินตามมาติด ๆ
“ฉันขอไม้ของนายหน่อย”เกรย์บอกกับเอรอส เอรอสทำท่ายึกยักเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้โดยดี”ของเธอด้วยแมรี่”แล้วก็แบมือตรงหน้าฉัน
“ของฉันด้วยหรอ?”
“เถอะน่า”
ของใคร ใครก็หวงนะยะ -_-++
แล้วฉันก็ยื่นไม้ให้เกรย์อย่างอ้อยอิ่ง เกรย์หยิบมันไปวางบนแท่นประหลาดที่ตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากแท่นที่ตั้งอยู่ตรงกลางเท่านั้น
“นั่นนายจะทำอะไร?”ฉันถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“รวมเป็นหนึ่งเดียวยังไงล่ะ”เกรย์พูดจบก็ทำปากพึมพำอยู่หน้าแท่น สักพักตัวของเกรย์ก็เหมือนมีควันไฟวนอยู่รอบ ๆ หน้ากลัวชะมัด >_<
“แมรี่จำไว้นะเธอต้องไปกับฉัน เธอสัญญากับฉันแล้ว”เอรอสบีบมือของฉันแน่น
“อื้ม”ฉันพยักหน้ารับ
แต่ขอโทษนะเอรอส ฉันคงทำตามที่สัญญาไว้กับนายไม่ได้...
“เรียบร้อยแล้ว”เสียงนั้นทำให้ฉันกับเอรสหันไปมอง มันเป็นเสียงของเกรย์เขาชูไม้กายสิทธิ์และยื่นมาตรงหน้าของเรา
“รวมเป็นหนึ่งเดียวแล้วหรอ?”
“ใช่ และพลังอานุภาพของมันก็มากด้วย มากพอที่จะทำให้เอรอสเปลี่ยนเป็นมนุษย์เต็มตัวได้โดยใช้แค่ไม้กายสิทธิ์อันเดียว”
“เดี๋ยวนะ! แล้วไหนตอนแรกนายบอกว่าช่วยได้ไง ”เกรย์หลอกฉันอย่างงั้นหรอ
“ฉันช่วยได้ แต่มันต้องใช้ขั้นตอนเยอะมากแต่ถ้ามีไม้อันนี้ล่ะก็ ฉันจะเปลี่ยนเอรอสได้ในพริบตาเดียว”
“มันมีพลังมากขนาดนั้เลยหรอ?”
“แน่นอน เอาล่ะ นายพร้อมรึยัง”เกรย์หันไปถามเอรอส
“ฉันพร้อมแล้ว”
ตอนต่อไปก็ถึงตอนจบแล้วนะค้า อดใจรอหน่อยน้าสำหรับนิยายเรื่องนี้เค้าแต่งนิยายเรื่องใหม่แล้วน้าเรื่อง
'The Ulsimer แผนรักร้ายของยัย(แกล้ง)ความจำเสื่อม' ฝากเข้าไปเม้นกดโหวตและติชมด้วยน้า >O<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ