ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

 

53

จากลา.

 

 

เกรย์หยิบไม้กายสิทธ์ขึ้นมาแล้วงึมงำคาถาตรงหน้าเอรอส เอรอสยืนหลับตานิ่งโดยมีฉันยืนห่วงออกไปไม่กี่ก้าวอีกใจก็เป็นห่วงส่วนจะเข้าใกล้มากเกรย์ก็ห้าม เกรย์ท่องจบก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นเหนือหัวแล้วเตรียมจะตวัดมาทางเอรอส ทว่า..เอรอสลืมตาโพลงแล้วถลามาดึงฉันเข้าสวมกอด และไม้กายสิทธิ์ก็พุ่งมาทางเราด้วยพลังมากมายมหาศาลเกรย์ที่ยืนแทบจะปลิวไปกับแรงดันของไม้กายสิทธิ์

 

O_O เอรอสนี่นาย!

 

ตุบ!

 

เมื่อแสงสีดำสงบลงร่างของฉันกับเอรอสก็ร่วงลงสู่พื้นทันที ทั้งห้องเงียบสงัดคงเพราะตกใจกับสถานการณ์ทีเกิดขึ้น

 

พลั่ก!

 

เกรย์กระชากเอรอสขึ้นมาและใส่หมัดเข้าไป เอรอสไม่ตอบโต้แม้แต่น้อย ฉันที่มัวแต่งงตามสถานการณ์ไม่ทันได้แต่นั่งเอ๋อ

 

“แกทำอะไร!”เกรย์ตะคอกเสียงดังลั่น

 

“หึ แมรี่ไม่ใช่แม่มดอีกต่อไปแล้ว และเธอจะต้องอยู่ที่โลกมนุษย์กับฉัน”

 

ฉันกลายเป็นมนุษย์แล้วงั้นหรอ O_O ฉันรีบพลิกมือของตัวเองไปมาบ้าจริงมันดูภายนอกได้ซะที่ไหนละ ฉันรีบถลาเข้าไปหยิบลูกดอกธนูของเมอร่าแล้วกรีดไปบนข้อมือของตัวเองทันที

 

ฉึบ! โอ้ย!

 

“แมรี่!”เกรย์ เอรอส และเมอร่าอุทานขึ้นพร้อมกัน

 

ละ..เลือดนิ่ สีแดงด้วย! ฉันกลายเป็นมนุษย์แล้วจริง ๆ

 

“นี่เธอ...”เกรย์ตกใจกับสีเลือดที่เห็นแล้วโทสะก็พุ่งพล่านทันที”แก!!!”

 

เกรย์ใส่หมัดใส่เอรอสไม่ยั้ง เอรอสก็ไม่ตอบโต้ปล่อยให้เกรย์รุกอยู่ฝ่ายเดียว

 

“หยุดนะเกรย์”ฉันรีบเข้าไปกันทั้งสองออกจากกัน

 

“แกคิดหรอว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ฉันปล่อยแมรี่ไปรึไง ถึงแมรี่จะกลายเป็นมนุษย์แต่เธอก็ยังต้องยู่กับฉันที่นี่!”

 

ฉันประคองเอรอสไว้เนื่องจากร่างกายเขาบอบช้ำมาก เอรอสได้แต่กัดฟันกรอดเพราะสิ่งที่ตัวเองทำลงไปไม่เป็นผล

 

“แกจะทำอะไร!”เอรอสโกรธจนตัวสั่น

 

“หึ ”

 

เกรย์ย่างสามขุมเข้าหาเอรอสแล้วเอามือวางไว้บนหัวของเอรอส เอรอสที่ยังไม่ทันได้ตั้งท่าตัวแข็งทื่อแล้วเกรย์ก็ร่ายเวทย์ซึ่งฉันก็เดาไม่ออกว่าเขาร่ายเวทย์อะไร

 

“นั่นนายจะทำอะไร!”ฉันถามแต่มือก็ยังประคองเอรอสอยู่ เกรย์ไม่ตอบเขายังร่ายเวทย์ต่อไป แล้วแสงสีทองก็สว่างวาบใต้ฝ่ามือของเขาแล้วเอรอสก็ทรุดตัวลงกับพื้นไม่ได้สติอีกเลย

 

“เอรอส ๆ ”ฉันเขย่าเอรอสอย่างแรง”นายทำอะไรกับเขา!”ฉันผลักเกรย์อย่างแรงด้วยความโมโห

 

“ก็ทำอย่างที่สัญญาไว้ไง ลบความทรงจำ!”

 

“นายไม่คิดจะให้ฉันได้บอกลากับเขาเลยรึไง!!”ฉันตะคอกเสียงดัง นัยน์ตาเริ่มมีน้ำไหลออกมา

 

“ถึงเธอบอกลามันก็จำไม่ได้อยู่ดี ฉันจะส่งมันกลับโลกมนุษย์ลืมเรื่องเอรอสไปได้เลย!”

 

“นายมันใจร้ายที่สุด!”

 

“ทั้งหมดก็เพราะเธอไม่ใช่รึไง เธอสัญญากับฉันแล้วและเธอต้องรักษาสัญญา”

 

ถึงตอนนี้ฉันมิอาจกลั้นน้ำตาของตัวเองได้ ความแข็งแกร่งที่เคยสร้างไว้ตอนนี้ได้พลังลงมาหมดแล้ว

 

“ฉันเข้าใจแล้ว ฝากนายจัดการเอรอสให้ถึงโลกมนุษย์ด้วยแล้วกัน”

 

พูดจบฉันก็หันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

 

 

 

2 ปีต่อมา...

 

ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

 

ในยามเย็นแบบนี้กำลังมีผู้คนมาออกกำลังกายกันอย่างคับคลั่ง บ้างเป็นคนแก่ บ้างเป็นวัยรุ่น บ้างเป็นเด็กน้อย มีอายุแตกต่างออกไปวิ่งกันอลหม่าน ชายหุ่นดีรูปร่างสันทัด เจ้าของผมสีวนิลดวงตาสีฟ้าทรงพลัง และจมูกโด่งเป็นสัน กำลังใช้หูฟังซึ่งเสียบอยู่กับไอพอดและวิ่งอย่างกับนายแบบ ใครที่วิ่งผ่านเขาก็ต้องเหลียวหลังมองกันทั้งนั้น แต่เขาก็ยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่สนใจใครเลยจนกระทั่งร่างหนานั้นหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงเจ้าของผมสีช้อกโกแลต ซึ่งยาวมาถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตนั่นจ้องมาทางชายหนุ่มอย่างสงสัย

 

“มีอะไรให้ช่วยรึป่าวคะ?”ปากสีกลีบกุหลาบขยับถาม

 

“เอ่อ..ครับ?”ชายหนุ่มรีบดึงหูฟังออกแล้วถามย้ำ

 

“คือฉันถามว่ามีอะไรให้ช่วยรึป่าว? เห็นคุณยืนจ้องหน้าฉัน”

 

“เอ่อ..คือ เราเคยเจอกันมาก่อนรึป่าวครับ”

 

“ไม่นี่คะ ฉันจำได้ว่าไม่เคยรู้จักคุณ”

 

“หรอครับ? ผมชื่อเอรอส คุณเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักแต่ว่าผมนึกหน้าไม่ออกเลย”

 

“อ่อ คุณคงจำผิดคนแล้วล่ะคะ”เอรอสนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วหญิงสาวก็เดินผ่านหน้าเขาไป

 

“เดี๋ยวสิ คุณชื่ออะไรน่ะ?”เอรอสหันมาเรียกเธอไว้ ดวงตากลมโตนั่นหันมาตอบด้วยรอยยิ้มสดใส

 

“แม่รี่ ชื่อของฉันคือแมรี่”

 

“ฉันรักเธอแมรี่”เอรอสพูดออกมาโดยเค้าไม่คิดว่าเค้าจะพูดเช่นกัน รู้แต่ว่าความรู้สึกมันอัดอั้นมาก อั้นจนเขาเก็บไว้ไม่อยู่ต้องพูดออกไป เอรอสโผเข้ากอดผู้หญิงตรงหน้าแล้วร้องไห้พรูออกมา

 

“คุณคงจะจำผิดคนแล้วล่ะคะ”เสียงนั้นสั่นเครือก่อนจะแกะมือของเอรอสออกแล้วเดินออกไปอย่างไม่หันกลับมามองอีกเลย

 

ตึก ๆ ตึก ๆ ~

 

เมื่อวิ่งพ้นสาธารณะแล้วเธอได้วิ่งเข้าไปในซอกตึกแห่งหนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลง

 

“ทำไมกัน ทั้งที่เกรย์ลบความจำนายไปแล้วทำไมนายยังจำฉันได้อีกล่ะ ฉันคิดถึงนายเอรอส คิดถึงมาก คิดถึงจนอยากเข้าไปกอดในแวบแรกที่เห็นนาย”น้ำใส ๆ ไหลลงมาอาบแก้มขาวนวลของเธอ

 

“ฉันลบความความทรงจำของมันก็จริง แต่ส่วนลึกในหัวใจของมันก็ยังคงรักเธออยู่”เจ้าของร่างสูงโปร่ง และใบหน้าตาคมกริบเอ่ย

 

“ฉันไม่เข้าใจ เขาไม่น่าจะจำฉันได้นิ่”หญิงสาวปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืน

 

“มันคงจะรักเธอมากสินะ ขนาดไม้กายสิทธิ์ที่มีพลังอานุภาพมากที่สุดยังไม่สามารถลบทุกอย่างออกได้เลย มันช่างแข็งแกร่งซะจริง ๆ”

 

ยิ่งฟังเกรย์พูดแบบนั้น น้ำตาที่ฉันเพิ่งทำให้มันหายไปมันก็ไหลลงมาอีก ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวตอนเจอเอรอสครั้งแรก เขายังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังสะกดฉันไว้ได้อยู่เสมอ ฉันต้องขอโทษนายด้วยที่ทำเป็นไม่รู้จักนาย ฉันรักนายมากนะ ฉันรักนายมากเลย ฉันคิดถึงนายจริง ๆ ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ฉันได้อยู่กับนาย แต่ฉันก็มีความสุขมาก ลาก่อนเอรอส....

 

“ได้เวลาแล้วเราต้องกลับโลกเวทมนต์แล้วล่ะ”เกรย์เดินเข้ามาจับมือฉันเพื่อให้กำลังใจ แล้วใช้นิ้วเรียวยาวยกขึ้นมาปาดน้ำตาให้ฉัน

 

“เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณนายมากนะที่ยอมทำตามคำขอของฉัน”

 

“ก็เธอคือผู้หญิงที่ฉันรักนิ่ เธอขออะไรฉันก็ทำให้เธอได้ทุกอย่างนั่นแหละ”

 

“อื้ม”

 

ลาก่อนนะเอรอส ฉันรักนายและจะรักแค่นายตลอดไป....

 

The end ♥