ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

52

เจ้าหญิงเอเดรีย

ณ  พระราชวังเมืองวามารีน

 

ในความเงียบและความมืดในรัตติกาลได้ปรากฏร่างของของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญถึง 4 คน เข้ามาในที่ที่คนสามัญชนไม่สามารถเข้ามาได้ ร่างบางในชุดลำลองกำลังหลับตาพริ้มด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุขนัก ขนตาหนายาวเป็นแพประสานกันบนดวงอ่อนหวาน จมูกโด่งราวกับสันตึก และปากอมชมพูแดงระเรื่อคล้ายกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม

 

ดวงตากลมโตสีฟ้าใสฉายแววตกใจเมื่อรู้ว่ามีบุคคลไม่ได้รับเชิญยืนเรียงกันอยู่ที่ปลายเตียงใหญ่ยักษ์ ร่างบางนั้นรีบลุกจากเตียงโดยอัตโนมัติ

 

“พวกเจ้าเป็นใครกัน และเข้ามาในนี้ได้เยี่ยงไร ทหาร! ทหาร!”เจ้าหญิงตกใจร้องเรียกเหล่าทหารข้าราชบริพาลของตน

 

“ทูลเกล้ากระหม่อม ร้องเรียกไปก็เปล่าประโยชน์ป่านนี้ทหารและองค์รักษ์ทุกตนในพระราชวังแห่งนี้คงหลับฝันหวานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”เจ้าของดวงตาสีแดงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ปากกระตุกยิ้มกับผลงานตัวเองที่สามารถ่ายเวทย์หลับใหลทีเดียวได้เยอะขนาดนี้

 

“เจ้าเป็นใครกัน?”เจ้าหญิงเอเดรียลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ ก้าวออกมาจากม่านที่คลุมเตียงอยู่ เพื่อจะมองพวกเห็นบุคคลปริศนาได้ชัด

 

“กระหม่อมก็คือเจ้าชายเกรย์ แห่งเมืองดาร์กแลนด์”เกรย์บอกพร้อมกับก้มโค้งให้เจ้าหญิง

 

“เจ้าชายแห่งศาสตร์มืด”

 

“นั่นมักเป็นฉายาที่เหล่าพ่อมดแม่มดยกให้กระหม่อมสินะ”เกรย์ยิ้มอย่างพอใจ

 

“เจ้าทำเยี่ยงนี้ต้องการสิ่งใด?”เจ้าหญิงไม่พูดพร่ำทำเพลง

 

“นี่คือคนที่กระหม่อมอยากให้ท่านพบ”เกรย์ชี้ไปทางเอรอสที่ยืนถัดไปสองคน

 

เอรอสก้าวออกมาจากมุมมืด เดินไปทางที่แสงจันทร์ส่องเข้ามาถึง เจ้าหญิงเอเดรียจ้องหน้าเอรอสอย่างฉงนก่อนที่น้ำตาใส ๆ จะ เคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาสวย ๆ นั่น

 

“เอรอส...”พูดได้แค่นั้นเจ้าหญิงเอเดรียก็ทรุดฉวบลงไปกับพื้นทันที

 

“แม่...”เอรอสเอ่ยออกมาเบามาก แทบจะไม่ได้ยิน เขารีบข้าไปประคองแม่ของเขาให้ลุกขึ้นและโผเข้ากอดอย่างคิดถึงสุดใจ ถึงเจ้าหญิงเอเครียจะมีอายุมากแล้วแต่เพราะเป็นแม่มดที่มีอายุหลายร้อยปีแต่หน้าของนางก็ยังเหมือนมีอายุ 20 ต้น ๆ เท่านั้นเอง

 

“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”เจ้าหญิงเอเดรียถามทั้ง ๆ ที่มือก็ยังกอดลูกชายอยู่

 

“ผมรู้ความจริงหมดแล้ว ที่แม่ทำไปเพราะอะไร ผมขอโทษผมรักแม่นะ”เอรอสพูดคำที่ในใจอย่างพูดมานาน มันคับคั่งและพรั่งพรูออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง

 

“โถ ลูกของแม่ แม่ก็รักเจ้า”ทั้งสองกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเหมือนไม่อยากจะพรากจากกันอีก

 

“ผมต้องไปแล้ว ผมต้องกลับไปหาพ่อแล้วบอกทุกอย่างที่พ่อเข้าใจแม่ผิด”

 

“เจ้าอยู่ที่นี่สืบราชบัลลังต่อไปเถอะนะ แล้วเราจะกลับไปรับพ่อของเจ้ามาอยู่ด้วยกัน”

 

“ไม่ได้นะ! ทำแบบนั้นมันผิดกฎโลกเวทมนต์”เกรย์ค้านเสียงเครียด

 

“แต่ว่า....”

 

“ยังไงก็ไม่ได้ เอรอสต้องกลับไปนั่นคือวิธีที่ดีที่สุด และเอรอสก็จะต้องกลายเป็นมนุษย์เต็มตัวและลืมเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับโลกเวทย์มนต์”

 

“นั่นไม่มีในข้อตกลงของเรานิ่!”เอรอสชักสีหน้าทันที

 

“ถึงเวลาของนายแล้วนายจะต้องกลับไป”เกรย์บอก

 

“ใช่ แล้วแมรี่ก็จะต้องไปกับฉัน”เอรอสหันมามองฉันที่ยืนอยู่ข้างเกรย์ทันที

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าแมรี่ต้องอยู่กับฉัน”เกรย์เข้ามายืนบังตัวฉันไว้

 

“แก!”เอรอสที่ใจร้อนดั่งภูเขาไฟรีบหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากผ้าคลุมทันที นั่นทำให้เกรย์ต้องชะงัก

 

“แกมีไม้กายสิทธิ์ของพ่อมดซาคารัส แห่งเขาเพอซุสได้ยังไง!”เกรย์ถามแกมตกใจ

 

“ฉันจำเป็นต้องบอกแกรึไง”

 

“ฉันเป็นศิษย์ของพ่อมดซาคารัส ตอนที่เขาตายไม้กายสิทธิ์ถูกแยกออกเป็น 2 อัน และมันได้ร่วงลงจากเขาเพอซุสฉันตามหาตั้งนานแต่ไม่เจอ”

 

“งั้นอีกอันนึงที่ว่า....”ฉันพูดพร้อมกับหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา

 

“อยู่ที่เธอหรอแมรี่?”

 

“ใช่ ฉันบังเอิญได้ไม้นี่มาน่ะ”

 

“เราต้องรีบกลับไปที่เมืองดาร์กแลนด์!”

 

“ทำไมนายต้องตกใจขนาดนี้ด้วย?”ฉันถามหลังจากที่เรากลับมาถึงเมืองดาร์กแลนด์เกรย์ดูร้อนใจมากรีบตรงเข้าไปในห้องตำราทันที

 

“อย่างที่รู้ ๆกันอยู่นะแมรี่ เราไม่ได้เป็นคนเลือกไม้กายสิทธิ์ ไม้ต่างหากที่เลือกเรา”

 

“ฉันไม่เข้าใจ”

 

“โธ่ ยัยบื้อเอ้ย!”เกรย์เคาะหัวฉันหนึ่งที ก่อนจะรีบตรงไปชั้นหนังสือชั้นหนึ่งและจิ้มไปที่สันหนังสือเล่มใหญ่ที่อยู่ตรงกลางแล้วชั้นหนังสือก็แยกออกกลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่

 

“ทางลับ! ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคฤหาสน์หลังนี้มีทางลับ”ฉันโวย ให้ตายสิ ท่านพ่อลำเอียงนิ่ไม่ยอมบอกว่ามีทางแบบนี้ด้วย

 

“เธอน่ะมันเด็กน้อย”เกรย์พูดจบก็รีบเดินเข้าไปโดยมีฉันเอรอสและเมอร่าเดินตามมาติด ๆ

 

“ฉันขอไม้ของนายหน่อย”เกรย์บอกกับเอรอส เอรอสทำท่ายึกยักเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้โดยดี”ของเธอด้วยแมรี่”แล้วก็แบมือตรงหน้าฉัน

 

“ของฉันด้วยหรอ?”

 

“เถอะน่า”

 

ของใคร ใครก็หวงนะยะ -_-++

 

แล้วฉันก็ยื่นไม้ให้เกรย์อย่างอ้อยอิ่ง เกรย์หยิบมันไปวางบนแท่นประหลาดที่ตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากแท่นที่ตั้งอยู่ตรงกลางเท่านั้น

 

“นั่นนายจะทำอะไร?”ฉันถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

 

“รวมเป็นหนึ่งเดียวยังไงล่ะ”เกรย์พูดจบก็ทำปากพึมพำอยู่หน้าแท่น สักพักตัวของเกรย์ก็เหมือนมีควันไฟวนอยู่รอบ ๆ หน้ากลัวชะมัด >_<

 

“แมรี่จำไว้นะเธอต้องไปกับฉัน เธอสัญญากับฉันแล้ว”เอรอสบีบมือของฉันแน่น

 

“อื้ม”ฉันพยักหน้ารับ

 

แต่ขอโทษนะเอรอส ฉันคงทำตามที่สัญญาไว้กับนายไม่ได้...

 

“เรียบร้อยแล้ว”เสียงนั้นทำให้ฉันกับเอรสหันไปมอง มันเป็นเสียงของเกรย์เขาชูไม้กายสิทธิ์และยื่นมาตรงหน้าของเรา

 

“รวมเป็นหนึ่งเดียวแล้วหรอ?”

 

“ใช่ และพลังอานุภาพของมันก็มากด้วย มากพอที่จะทำให้เอรอสเปลี่ยนเป็นมนุษย์เต็มตัวได้โดยใช้แค่ไม้กายสิทธิ์อันเดียว”

 

“เดี๋ยวนะ! แล้วไหนตอนแรกนายบอกว่าช่วยได้ไง ”เกรย์หลอกฉันอย่างงั้นหรอ

 

“ฉันช่วยได้ แต่มันต้องใช้ขั้นตอนเยอะมากแต่ถ้ามีไม้อันนี้ล่ะก็ ฉันจะเปลี่ยนเอรอสได้ในพริบตาเดียว”

 

“มันมีพลังมากขนาดนั้เลยหรอ?”

 

“แน่นอน เอาล่ะ นายพร้อมรึยัง”เกรย์หันไปถามเอรอส

 

“ฉันพร้อมแล้ว”

 

 

 

 

 

 

ตอนต่อไปก็ถึงตอนจบแล้วนะค้า อดใจรอหน่อยน้าสำหรับนิยายเรื่องนี้เค้าแต่งนิยายเรื่องใหม่แล้วน้าเรื่อง

'The Ulsimer แผนรักร้ายของยัย(แกล้ง)ความจำเสื่อม' ฝากเข้าไปเม้นกดโหวตและติชมด้วยน้า >O<