ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

48

ชายปริศนา.

 

“เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้”ดวงตาสีเพลิงบอกพร้อมกับเตรียมจะเดินเข้าหาฉัน

 

“แมรี่จะไม่ไปไหนกับใครทั้งนั้น”ฟาเอลดันตัวฉันให้อยู่ข้างหลัง โดยไม่หันมามอง

 

“เหอะ แน่นอนเธอต้องไปกับฉันแน่”เขาตอบพร้อมกับใช้มือชี้ไปทางฟาเอล ส่วนปากก็งึมงำคาถาทันที พลันแหวนที่อยู่ตรงนิ้วชี้ของเขาก็มีแสงสีดำวนอยู่รอบๆคล้ายกับเตรียมจะพุ่งออกมาได้ทุกเมื่อ ไม่ใช่ไม้กายสิทธิ์แต่ใช้แค่มืออย่างงั้นหรอ o_o

 

“หรือว่านายคือ...”

 

“หึ จำได้แล้วสินะ”คนตรงหน้ากระตุกยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับลดมือลง

 

“เธอรู้จักมันหรอแมรี่ ?”ฟาเอลถาม

 

“นายคือ เกรย์เจ้าชายแห่งเมืองดาร์กแลนด์ แต่ฉันไม่เข้าใจในเมื่อ.....”

 

“ฉันยังไม่ตายและเธอต้องชดใช้ !”

 

ดวงตาสีแดงเพลิงลุกโชน ไม่พูดเปล่าเกรย์ฉุดดึงข้อมือฉันอย่างรวดเร็วแล้วดึงผ้าคลุมที่คลุมไว้ด้านหลังมาคลุมตัวฉันพร้อมทั้งเขาด้วย มันเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วซะจนฉันตั้งตัวไม่ทัน ฟาเอลรีบคว้าข้อมือขอฉันแต่ก็ช้าไปซะแล้ว...

 

“แมรี่ !”และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

 

แวบตาเดียวเมื่อลืมตามาอีกทีฉันก็อยู่ในห้องที่แปลกตาห้องหนึ่ง ทั้งห้องเป็นสีดำล้วนไม่ว่าจะเป็นโซฟา ผ้าม่าน พรม และทุกอย่าง ๆ ล้วนเป็นสีดำ และทุกอย่างถูกตกแต่งอย่างหรูหรา และแน่นอนมันถูกสร้างด้วยเวทมนต์

 

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน !”ฉันตะวาด

 

“หึ ทำกับฉันอยากแตะต้องตัวเธอนักแหละ”เกรย์ยิ้มเหยียด

 

“แล้วนายจะจับตัวฉันมาทำไม !”

 

“เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่พ่อแม่ของเธอทำไว้กับฉัน !!”ดวงตาคู่นั้นแววโรจน์ขึ้นอีกครั้ง

 

“นั่นมันไม่ใช่ความผิดของพวกท่านนะ มันเป็นเพราะนายทำตัวนายเองต่างหาก ถ้านายไม่ไปยุ่งกับศาสตร์มืดจนถลำลึกลงไป พ่อกับแม่ก็คงไม่ทิ้งนายให้อยู่ดาร์กแลนด์คนเดียว !”ฉันพูดพร้อมนึกย้อนกลับไปในอดีต

 

เกรย์คือพี่ชายบุญธรรมของฉัน พ่อกับแม่รับเกรย์มาเลี้ยงอุปถัมภ์จากบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งเราโตมาด้วยกัน แต่เมื่อเกรย์อายุได้ 15ปี เขาเริ่มชอบมนต์ดำจากศาสตร์มืดและมีพลังแข็งแกร่งกว่าคนอื่นหลายเท่า จนถลำลึกลงไปเรื่อย ๆ และมีความคิดว่าจะตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเอง เมื่อก่อนเราอาศัยอยู่ในดาร์กแลนด์ซึ่งมีพ่อกับแม่ของฉันเป็นเจ้าเมือง ตอนนั้นที่นั่นอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธุ์ต่าง ๆ แต่เพราะเกรย์ที่กำลังฝึกศาสตร์มืดใหม่ ๆ ได้ทำให้เมืองดาร์กแลนด์กลายเป็นเมืองที่มีแต่ความมืดปกคลุมทันที ไมว่าจะปลูกอะไรก็ไม่งอกเงยขึ้นมาซักต้น เหล่าพ่อมดแม่มดจึงเริ่มทยอยออกไป เหลือเพียงแต่เหล่าทหารยังพอมีความจงรักภักดีอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีพ่อมดแม่มดบางส่วนที่ชอบศาสตร์มืดอยู่แล้วก็อาศัยอยู่ด้วย เพราะแบบนี้พ่อกับแม่จึงจำเป็นต้องทิ้งเมืองดาร์กแลนด์และมาอาศัยอยู่ที่เมืองโคเวลแทน

 

“เธอไม่เป็นฉันเธอไม่เข้าใจหรอก ว่าการที่ถูกพ่อแม่ทิ้งอย่างโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง”เกรย์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย อาการโกรธเมื่อครู่กลายเป็นความเศร้าแทน

 

“เกรย์...”ฉันรู้สึกสงสารขึ้นอย่างจับใจ ทำไมสายตานายถึงดูหดหู่นักละ

 

“หึ เธอจะต้องอยู่กับฉันที่นี่”

 

“ที่นี่ ?”

 

ที่ไหนฟ้ะ -_-

 

“ดาร์กแลนด์”

 

O_O นี่ฉันอยู่ในเมืองดาร์กแลนด์หรอ ก็ว่าทำไมห้องนี้ถึงรู้สึกเย็นแปลก ๆ เพราะเมืองนี้ปกคลุมไปด้วยความมืดตลอดทั้งปีนี่เอง ฉันชักจะหนาวขึ้นมาแล้วสิ

 

“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันจะต้องกลับไปแข่งขันต่อ”ฉันพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย

 

“การแข่งขันบ้าบอนั่น เธอจะแข่งไปทำไมกัน”เกรย์ถาม

 

“ฉันพนันกับเพื่อนของฉันไว้ถ้าฉันแพ้ฉันต้องเสียหน้ามากแน่ ๆ (. .   )”

 

“เธอโกหกไม่เนียนเลยนะแมรี่ ฉันรู้เธอมีใจให้เอรอสไอ้มนุษย์หน้าโง่นั่น”

 

“นายรู้ได้ยังไงว่าเอรอสเป็นมนุษย์ !?”ฉันถามอย่างตกใจ ไม่จริง เรื่องนี้มีแค่ฉัน ลี ซันและก็พาสเท่านั้นที่รู้ คนนอกอย่างเกรย์ไม่มีทางรู้ได้เด็ดขาด

 

“หึ หึ ฉันเฝ้าดูเธอตลอดแหละแมรี่ เพราะโคเวลเป็นเมืองที่ฉันเข้าไม่ได้เพราะปกคลุมไปด้วยแสงบริสุทธิ์ของเทพรีมีอุส ฉันจึงรอโอกาสนี้มานานแล้ววันที่เธอต้องออกนอกเมือง แล้วเวทย์มองเห็นของฉันไม่สามารถมองเห็นเธอได้ เมื่อหลายเดือนก่อน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะมองไม่เห็นนอกจากเธอจะลงไปโลกมนุษย์และเมื่อเธอกลับมาก็มีไอ้บ้านั่นมาด้วย และถ้าฉันเดาไม่ผิดมันคงเป็นมนุษย์ที่เธอพากลับมาเพื่อทำการถอนใจ “นายเดาได้เก่งมากเกรย์ - -

 

“นายอาจจะพูดถูกแต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะเอรอสไม่ใช่มนุษย์”ฉันบอก

 

“ถึงฉันจะไม่ได้กลิ่นจากตัวของมัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอโกหกฉันได้หรอกนะแมรี่”นายนี่มันฉลาดจริง ๆ กินเพดดีกรีทุกวันรึป่าวเนี่ย - -*

 

“เอรอสเป็นพ่อมดจริง ๆ แต่อีกครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์”เกรย์ชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยังตีสีหน้านิ่งต่อไป ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดของเอรอสให้ฟัง

 

“มีอยู่สองวิธีที่จะทำให้เอรอสกลายเป็นพ่อมดเต็มตัวและกลายเป็นมนุษย์เต็มตัว”ว่าไงนะ o_o ประโยคที่เกรย์หลุดปากออกมาทำให้ฉันหูผึ่งทันที

 

“ต้องทำยังไงหรอ !”ฉันรีบตรงเข้าไปเขย่าแขนเกรย์อย่างลืมตัว

 

“ฉันต้องบอกเธอด้วยรึไง”หนอยยยยยยยย  แล้วจะพูดให้อยากรู้ทำไมฟ้ะ - -*

 

“บอกฉันหน่อยเถอะน่า จะให้ฉันทำอะไรก็ยอม T^T”เพื่อเอรอสฉันทำได้ทุกอย่าง...

 

“นี่เธอคงจะรักมันมากสินะ”เกรย์มองตาฉันนิ่ง ดวงตาเศร้าลงแวบนึงก่อนจะกลับมาเป็นปกติ นี่ฉันตาฝาดไปหรือป่าว เกรย์หึงฉันหรอ ?

 

“นายจะบอกฉันได้รึยัง ว่าควรจะทำยังไง ?”ฉันถามย้ำ

 

“ฉันเท่านั้นที่จะช่วยมันได้ แต่เธอก็จะต้องช่วยฉันเหมือนกัน ”เกรย์ยิ้มอย่างมีเลศนัย ฉันกลัวรอยยิ้มแบบนี้จริง ๆ

 

“ฉันจะช่วยนายทุกอย่าง ถ้านายยอมช่วยเอรอส”ฉันบอกอย่างมุ่งมั่น

 

“ทุกอย่าง ?”

 

“ใช่ ทุกอย่างนายสั่งมาได้เลย ไม่ว่าจะไปเก็บขี้ม้า ขี่วัว ขี้ควาย ขี้อะไรฉันก็ทำทั้งนั้นแหละ”

 

“เธอจะต้องแต่งงานกับฉันและอยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป เธอทำได้รึป่าว?”

 

“O_O แต่งงานกับนาย ! นายจะบ้าไปแล้วรึไง จะมาอยากแต่งงานกับคนอย่างฉันทำไมกัน”

 

“ก็เพราะเป็นเธอไงล่ะแมรี่”

 

“เพราะเป็นฉัน ?”

 

“ตกลงเธอจะรับข้อเสนอของฉันมั้ย”เกรย์ไม่ตอบแต่เปลี่ยนประเด็นแทน

 

“ฉันยอมรับข้อเสนอของนาย”ถ้านี่จะเป็นทางเดียวที่ช่วยนายได้เอรอส ฉันยินดีทำ.....

 

“และนอกจากที่นายจะช่วยทำให้เอรอสกลายเป็นมนุษย์หรือพ่อมดเต็มตัวแล้ว นายยังจะต้องช่วยพาเอรอสไปพบเจ้าหญิงเอเดรียให้ได้ด้วย”

 

“เธอมีสิทธิต่อรองด้วยหรอ”เกรย์ถาม

 

“ถือว่าฉันขอร้อง”ฉันส่งสายตาจริงจังเพื่อบอกว่าฉันขอร้องเกรย์จริง ๆ

 

“ตกลงฉันจะช่วยมันเอง แต่ถ้าเธอผิดสัญญาล่ะก็ มันต้องตายทันที”และเกรย์ก็พูดด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน

 

“อืม”ฉันตอบ

 

เพื่อนายฉันทำได้ทุกอย่าง...

 

 

 

 

 [ บันทึกพิเศษ : เอรอส ]

 

“นิ่นายไม่คิดจะขยับร่างกายของนายไปไหนเลยรึไง ?”เจ้าของหุ่นสวย เอวบางยืนเท้าสะเอวอย่างหาเรื่อง ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตตวัดมาทางผมอย่างไม่พอใจนัก

 

“เธอเห็นมั้ยว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่”ผมบอกอย่างไม่สนใจ

 

ทำไมนะแมรี่ ทำไมเธอต้องไปคู่กับไอ้บ้านั่นด้วย ผมไม่เห็นว่ามันจะหล่อกว่าผมตรงไหน แล้วแววตาก่อนที่เธอจะเดินออกไปนั่นมันสายตาตัดพ้อผมชัดๆ แล้วแบบนี้จะให้ผมมีกระจิตกระใจทำภารกิจอยู่อีกหรอ

 

“ฉันเห็นว่านายกำลังนั่งอยู่ ? ”เธอสะบัดผมสีบลอนด์ทองนั่นไปด้านหลังอย่างรำคาญและหันมาจ้องหน้าผมต่อ

 

“รู้แล้วก็เงียบซะ”ผมบอกปัด

 

น่ารำคาญจริงๆ แต่คิดอีกทีบางทีผมอาจจะต้องตามแมรี่ไป ไอ้หมอนั่นไว้ใจได้แค่ไหนก็ไม่รู้ ถึงหน้าตามันจะดูดีก็เถอะแต่ก็สู้ผมไม่ได้อยู่ดีแหละ

 

“นิ่นาย ! นี่มันวันซวยอะไรของฉันที่ต้องมาจับคู่กับคนที่ดีแต่หน้าตาอย่างนายกันล่ะเนี่ย !! ”เธอสบถเสียงดัง ก่อนจะนั่งลงโซฟาตัวข้างหน้าผมอย่างเหลืออด 

 

ผมจะถือว่านั่นเป็นคำชมแล้วกัน - -

 

“เห้ ๆ แล้วนั่นนายจะไปไหน”เมอร่าดึงข้อมือผมไว้เมื่อเห็นว่าผมอยู่ดี ๆ ลุกพรวดพราดเตรียมเดินออกไปข้างนอก

 

“ฉันจะเข้าไปในป่าต้องห้าม”ผมบอกพร้อมกับมองที่ข้อมือ นั่นทำให้คนตรงหน้ารีบปล่อยมือทันที เห็นแบบนี้ผมก็หวงตัวนะ

 

“ไม่ต้องทำมาเป็นมองฉันแบบนั้นหรอกน่า ฉันไม่ได้คิดพิศวาสนายซะหน่อย แล้วนี่นายคิดจะทำภารกิจแล้วเหรอ ^^”เธอพูดด้วยน้ำเสียงมีความหวังซึ่งเมื่อครู่นี้ริบหรี่เต็มที

 

“ภารกิจของเราคือเข้าประตูปลี่ยนมิติเพื่อไปเมืองดาร์กแลนด์ตามหาแมงมุมสามหัวแล้วฆ่าเอาหัวกลับมาไม่ใช่หรอ - -”

 

“ก็ฉันคิดว่าบางทีนายอาจจะเปลี่ยนใจนิ่ รู้แบบนี้ก็ดีแล้วเพราะงั้นนายไปกับฉันเดี๋ยวนี้”ไม่รอช้าเธอรีบดึงข้อมือของผมทันที

 

แต่แรงแค่นี้จะทำให้ผมขยับได้รึไง ยัยตัวเปี๊ยกเอ้ย

 

“ภารกิจน่ะฉันทำแน่ แต่ตอนนี้ฉันขอไปทำธุระส่วนตัวก่อน”ผมดึงดัน แต่คนตัวเล็กกว่าซึ่งมีความพยายามสูงก็ยังไม่หยุดดึงผม เห้ ผมชักจะรำคาญแล้วนะ

 

“นิ่ หยุดดึงได้แล้ว !”ผมบอกพร้อมกับกระชากเมอร่าเข้าหาตัว ทำให้ร่างบางปลิวหวือเข้ามาปะทะที่แผงอกของผมทันที เธอตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่งก่อนจะรีบผลักผมออก

 

หน้าเธอแดงด้วยล่ะ

 

“ทำบ้าอะไรของนาย !”เธอโวยวาย แต่ใครสนกันล่ะ ก็อยากมาลองดีกับผมก่อนนิ่ -_-^^

 

ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยอะไร สายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ผมรังเกียจขึ้นมาซะก่อน o_o นั่นมันคู่ทำภารกิจของแมรี่นิ่ ทำไมวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาคนเดียวละ แมรี่ไปไหนหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแมรี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบตรงดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อหมอนั่นทันที

 

“แมรี่ไปไหน แกทำอะไรกับเธอ !!”ผมถามพร้อมจ้องหน้าอย่างโมโหสุดขีด

 

“นายคือเพื่อนของแมรี่ใช่ไหม ตอนนี้แมรี่กำลังตกอยู่ในอันตราย !”คนตรงหน้าบอกพร้อมกับสะบัดมือผมที่คอเสื้อออก แล้วจัดให้เข้ารูป

 

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ !”ผมถามเสียงดังลั่น

 

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันช่วยเธอไว้ไม่ทันมันเกิดขึ้นเร็วมากฉันเสียใจ...”นัยน์ตาสีนิลนั่นพูดพร้อมกับทรุดลงไปกับพื้น ทำให้ตอนนี้คนตรงหน้าอยู่ในท่าคุกเข่าต่อหน้าผม

 

แมรี่เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ !

 

“นายตั้งสติ แล้วบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น”ผมคุกเข่าลงบ้างแล้วพยายามใจเย็นลง คนตรงหน้าจึงเล่าทุกอย่างให้ฟัง

 

“ดาร์กแลนด์...”ผมทวนคำเมื่อฟาเอลเล่าจบ

 

“นายรู้จักหมอนั่นหรอ ”ฟาเอลถามอย่างสงสัย

 

“ฉันไม่รู้จักมัน แต่เมืองดาร์กแลนด์คือเมืองที่ฉันต้องไปทำภารกิจ”ผมบอกพร้อมกับหันไปมองหน้าเมอร่า เมอร่าก็พยักหน้าตอบแม้จะงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นก็ตาม

 

“ดีล่ะงั้นฉันจะไปด้วย”ฟาเอลพูดด้วยสีหน้ามีความหวัง

 

“นายไปไม่ได้ ประตูมิติให้ฉันกับเอรอสไปได้เท่านั้น ”เมอร่าอธิบาย

 

“งั้นนายรีบไปบอกเพื่อนของแมรี่ที่มาด้วยกัน พวกนั้นจะต้องตามไปช่วยแมรี่แน่ ส่วนฉันกับเมอร่าจะล่วงหน้าไปก่อน”ผมชี้แจง ยังไงแมรี่ก็สำคัญที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะต้องตามหาแมรี่ให้พบให้ได้

 

“ได้ ฉันจะไปกับเองนาย”เมอร่าพูดพร้อมกับกระชับธนูที่ข้อมมือให้แน่นขึ้น สายตามุ่งมั่นอย่างเห็นได้ชัด เธอนี่กล้าหาญจริง ๆ

 

“งั้นฉันรีบไปล่ะ ส่วนนายก็รีบไปบอก พาส ลีเวลล์แล้วก็ซันได้แล้ว แล้วอย่าลืมแจ้งมิสมาดอนน่าด้วยละ”ผมไม่รอให้ฟาเอลตอบ เมื่อพูดเสร็จก็หันหลังวิ่งออกมาทันทีโดยมีเมอร่าวิ่งนำไปก่อน

 

อย่าเป็นอะไรไปนะแมรี่ฉันกำลังจะมาช่วยเธอแล้ว เธอจะต้องไม่เป็นอะไร

 

สักพักผมก็วิ่งมาถึงหน้าประตูเปลี่ยนมิติอย่างไม่รู้ตัว คงเพราะในใจกำลังคิดห่วงแมรี่อยู่ ไม่ว่าที่นั่นจะอันตรายแค่ไหนผมก็จะไปโดยไม่คิดจะหวาดกลัวซักนิด เธอคือคนที่ผมรัก และเธอคือทุกอย่างของผม

 

“นายพร้อมหรือยัง ?”เมอร่าหันมามองผมด้วยสายตากล้าหาญและเด็ดเดี่ยว

 

“แน่นอน”ผมตอบ

 

เมอร่าจึงเอื้อมมือไปบิดประตูให้เปิดออก เมื่อประตูเปิดกว้างขึ้นเรื่อย ๆ แสงสีดำก็แผ่วงกว้างออกมามากขึ้น ผมยืนรออย่างใจจดใจจ่อแทบอย่างจะกระโดดเข้าไปซะเดี๋ยวนั้นแต่เมอร่าบอกให้ผมใจเย็นต้องรอจนกว่าแสงสีดำจะแผ่วงว้างออกมาอย่างเต็มที่เสียก่อน รอประมาณ 2 นาที แสงสีดำก็แผ่วงกว้างขนาดใหญ่เท่ากับประตู เมอร่าหันมายิ้มให้ผมก่อนจะแบมือออกมา ผมจึงเอื้อมมือไปจับมือของเธอก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในประตูเปลี่ยนมิติ

 

แว่บ !

 

เหมือนร่างกายไร้มวลสาร เหมือนร่างกายลอยคว้างอยู่ในอวกาศนอกโลก ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวแต่ก็ยังไม่ลืมตามองเพราะถ้าลืมตาเราอาจจะไม่ถึงที่หมาย เมอร่าบอกไว้อย่างนั้น

 

“ลืมตาได้แล้ว”แล้วก็มีเสียงเล็กแหลมแต่ไม่จนแหลมจนเกินไปดังเข้ามาในหูของผม ผมจึงค่อย ๆ ลืมตา

 

=_=

 

“ถึงแล้วล่ะเมือง ดาร์กแลนด์”เธอบอกพร้อมกับมองไปเบื้องหน้า ผมก็มองตามเธอเหมือนกัน

 

O_O ตอนนี้ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าผาสูงในป่าที่ตรงข้ามกับคฤหาสน์หลังหนึ่ง คฤหาสน์ที่มืดมากดูยังไงก็เหมือนบ้านผีสิงชัดๆ รอบ ๆ คฤหาสน์มีนกแร้งบินอยู่รเบื้องล่างเป็นลำธารสายหนึ่ง มีบ้านอยู่กระจัดกระจายออกไปเป็นบางแห่งและ และยังมีอุโมงค์ขนาดใหญ่ ตรงข้างคฤหาสน์ด้วย ถ้าให้ผมเดาแมรี่ต้องโดนจับอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้นแน่ เพราะที่ฟังจากฟาเอลเล่ามาเจ้าชายเกรย์อะไรนั่นเป็นถึงเจ้าชายต้องเป็นที่นั่นอยู่แล้ว

 

“นั่นนายจะไปไหน ?”เมอร่าถามขึ้นหลังจากที่เห็นผมกำลังเตรียมเดินลงจากหน้าผา

 

“ฉันก็จะไปช่วยแมรี่น่ะสิ ป่านนี้ยัยนั่นคงกำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งรอฉันไปช่วยแน่ ๆ”ผมนึกภาพ ยัยสาวผมแดงช็อกโกแลต ดวงตากลมโตกำลังร้องไห้ พร้อมกับปาดขี้มูกที่ไหลออกมาไม่หยุด ฉันเป็นห่วงเธอแมรี่...

 

“นายจะบ้าไปแล้วหรือไงนี่มันตอนกลางวันนะ ขืนนายพรวดพราดเข้าไปแบบนี้มีหวังเราเสร็จมันก่อนแน่”

 

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

 

“รอ !”

 

“แล้วถ้ามันสายเกินไปล่ะ ถ้าเกิดยัยนั่นเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง”

 

“นายมีทางเลือกรึไง ? นายไปตอนนี้แล้วไปไม่ถึงตัวแมรี่ กับรอแล้วไปถึงแน่นอนนายจะเลือกอันไหนห้ะ ?”

 

ที่เธอพูดมันก็มีเหตุผล ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะตัดสินใจเลือกข้อ 2 แมรี่เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะฉันจะไปช่วยเธอแน่นอน รอก่อนนะแม่มดของผม....

 

[ จบบันทึกพิเศษ : เอรอส ]