ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

49

จุดเริ่มต้นของจุดจบ.

 

“ทำหน้าให้มันดูดีหน่อยได้ไหม อีกไม่กี่วันเธอก็จะกลายมาเป็นเจ้าสาวของฉันแล้วนะ”

 

เกรย์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะใหญ่ยักษ์ในห้องอาหารเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบระหว่างฉันกับเขา แต่ที่นี่มันก็เงียบมากจริง ๆ นั่นแหละ ขนาดแม่บ้าน แม่ครัว ภารโรงเดินกันนี่แทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลย ไปฝึกวิชานินจากันมารึป่าวฟ้ะ -_-

 

“นายอย่าพูดคำว่า ’เจ้าสาวของฉัน’ ได้ไหม ฉันเลี่ยน!”

 

“เจ้าสาวของฉัน”

 

“นิ่นาย ! ไม่กงไม่กินมันแล้ว !!”ฉันวางช้อนเสียงดังแล้วตั้งท่าเตรียมลุกขึ้น

 

“เธอต้องกิน !”

 

“แต่ฉันอิ่มแล้ว !”

 

“เหอะ งั้นหรอ ?”

 

“ชะ...ใช่”

 

“งั้นเธอกลับเข้าห้องไปซะฉันจะให้แม่บ้านเอาชุดให้เธอเปลี่ยน”

 

“เปลี่ยน ?”

 

“ใช่ เปลี่ยน”

 

“เพื่อ ?”

 

“คืนนี้เธอจะต้องเต้นรำกับฉัน”

 

“นายจะบ้าไปแล้วรึไง เวลาแบบนี้นายจะให้ฉันมีกระจิตกระใจมาเต้นรำกับนายอย่างงั้นหรอ !!? ”ฉันผลักเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน

 

“ใช่ ไปเตรียมตัวซะ แล้วถ้าเธอไม่ยอมแต่งตัวหรือไม่ยอมออกมาล่ะก็ ฉันจะฆ่าไอ้มนุษย์นั่นซะ”

 

“นายขู่ฉัน !”

 

“ลองดูไหมล่ะ :) ”

 

“ฉันยอมแล้ว T^T”ฉันทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ตัวเดิมอย่างว่าง่ายทันที

 

“ทำตัวแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย”เกรย์ตอบพลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบเพียงเล็กน้อย แล้วหันไปเรียกแม่นมมาพาฉันไปที่ห้อง

 

“จอมเผด็จการชะมัด แมรี่ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าคุณป้าทนอยู่ไปได้ยังไงกัน”

 

ฉันบ่นให้คุณป้านอริสฟังซึ่งป้าแกเป็นคนดูแลเกรย์มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ฉันก็ไม่เข้าใจตั้งแต่วันเกิดเรื่องทำไมคุณป้านอริสยังยอมอยู่ที่นี่อยู่อีก ตอนนี้ฉันนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องที่เกรย์จัดให้ คุณป้านอริสยิ้มให้ฉันน้อยๆผ่านกระจก ก่อนจะดัดลอนผมให้ฉันอย่างบรรจง

 

“คุณหนูน่ะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะคะ”

 

“แมรี่ไม่เชื่อหรอกค่ะ แต่ว่าไม่ได้เจอคุณป้านอริสตั้งนานแล้วแต่ยังดูไม่แก่เลยนะคะ”

 

“โฮะ ๆ ^O^ คุณหนูแมรี่ชมป้าเกินไปแล้วล่ะค่ะ ก็ตั้งแต่วันนั้นป้าก็คิดถึงคุณหนูแมรี่ไม่เคยเปลี่ยนเลย”คุณป้านอริสพูดพร้อมกับหยิบหวีมาหวีผมให้ฉัน

 

“นั่นน่ะสิคะ นานมากแล้วเนอะที่เราไม่ได้เจอกัน”

 

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยก่อน วังแห่งนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความสุข กลิ่นไอของลมบริสุทธิ์ คิดถึงชะมัด ในวัยเด็กฉันกับเกรย์ก็มักจะวิ่งเล่นในคฤหาสน์แห่งนี้เสมอจนโดนคุณป้านอริสดุเป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยเข็ดกันซักที

 

ดื้อด้านไหมละฉัน -_-

 

“แล้วพวกท่านทั้งสองสบายดีรึป่าวคะ ?”

 

“สบายดีค่ะ ทุกคนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย”

 

“เอาล่ะค่ะป้าทำผมให้เสร็จแล้ว ไปใส่ชุดที่เตรียมไว้ในห้องลองชุดเถอะค่ะ”ป้านอริสวางหวีลงแล้วมองฉันผ่านกระจก ฝีมือยังสวยและประณีตเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย

 

“ขอบคุณค่ะป้านอริสมันสวยมากเลย”ฉันมองไปที่ผมดัดลอนสีแดงช็อกโกแลตของฉัน มันม้วนตัวไปมาอย่างสวยงาม ป้านอริสยิ้มตอบฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

~ You are so beautiful and you make me cry

If you not know I want to tell you

You are my heart ~

เธอช่างสวยงามเหลือเกินและเธอทำฉันร้องไห้

ถ้าเธอไม่รู้ตัวล่ะก็ฉันก็อยากจะบอกเธอ

เธอคือหัวใจของฉัน

 

บทเพลงนี่มัน....

 

เสียงดังมาจากห้องใดห้องหนึ่งในคฤหาสน์แห่งนี้ เสียงเพลงที่คุ้นหู จังหวะดนตรีที่ไม่เคยได้ยินมานาน ถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง โดยใครสักคน ฉันเดินตามเสียงนี้ไปจนมาถึงหน้าประตูห้องเต้นรำ เสียงดังมาจากที่นี่นี่เอง

 

แอดดดดดดดดดดดดด...

 

~ Can you tell me what I can do

How I can take of you

Please tell me I do everyting if you need ~

เธอช่วยบอกฉันได้มั้ยว่าฉันควรทำยังไง

แบบไหนที่ฉันจะได้เธอมาครอง

ได้โปรอดบอกฉัน ฉันยอมทำทุกอย่างที่ต้องการ

 

“มันยังไพเราะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย”ฉันหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเขาและบอกเมื่อเขาเล่นจบเพลง เกรย์คงไม่รู้ว่าฉันมายืนอยู่ข้างหลังของเขานานแล้ว

 

เกรย์บรรเลงเปียโนและร้องเพลงที่เขาแต่งเองได้อย่างไพเราะจับใจ บทเพลงนี้เขามักจะเล่นหลังจากที่ฉันกับท่านพ่อท่านแม่รับประทานอาหารเสร็จฟัง เราจะมาเต้นรำกันที่ห้องนี้อย่างสนุกสนาน ความสุขแบบนั้นฉันไม่มีทางลืมแน่นอน

 

“นายยังคงคิดถึงพวกท่านใช่มั้ย?”ฉันเดินไปจับที่ไหล่ของเกรย์แล้วบีบเบาๆเพื่อเป็นการให้กำลังใจ แต่เขาปัดมันออกแล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับฉัน

 

เกรย์อยู่ในชุดเจ้าชายสีดำมีผ้าคลุมสีดำสลับทองคลุมอยู่ด้านหลังฉันต้องยอมรับเลยล่ะว่าเขาอยู่ในชุดนี้แล้วดูดีมาก ๆ ต่างกับฉันที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีขาวกระโปรงฟูฟ่องบานเหมือนจานดาวเทียมก็ไม่รู้จะสร้างให้มันบานทำไมนักหนาเกะกะตาชะมัด

 

“มันก็แค่อดีต!”

 

“แต่ก็เป็นอดีตที่น่าจดจำไม่ใช่หรอเกรย์ ยอมรับเถอะว่าพวกท่านไม่ผิด”

 

“...”

 

“นายต่างหากที่ถลำลึกลงไปจนต้องอยู่คนเดียวแบบนี้”

 

“คนอย่างเธอมันจะไปเข้าใจความรู้สึกของฉันได้ยังไง!”

 

“นายก็บอกฉันสิเกรย์ บอกมาว่านายรู้สึกยังไง”

 

“ฉันรักเธอ!”

 

“O_O”

 

“เพราะฉันรักเธอ...รักตั้งแต่เด็ก แต่ฉันรู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่จะไม่ยอมแน่ถ้าฉันจะขอแต่งงานกับเธอน่ะ ฉันถึงต้องใช้วิธีนี้ยังไงล่ะ ทีนี้เธอเข้าใจฉันรึยัง!”

 

ไม่จริง! ที่ผ่านมาฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอ เกรย์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด แต่เพราะเกรย์ชอบฉันถึงต้องทำเป็นร่ายเวทย์ผิดจนเมืองนี้กลายเป็นเมืองที่มีแต่สีดำและบีบบังคับให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องไปอยู่ที่อื่น เพื่อสักวันเขาจะพาฉันกลับมาที่นี่และอยู่กับเขาที่เมืองนี้!

 

“นายมันบ้าที่สุด!”

 

“เพราะอะไรฉันถึงบ้าล่ะแมรี่ ในใจฉันมีแต่เธอตลอดเวลาแล้วใจเธอล่ะเคยมีฉันอยู่ในนั้นบ้างมั้ย?”แววตาตัดพ้อของเกรย์ทำเอาฉันตัวสั่นวาบ

 

ฉันจำได้ดีตอนเด็กฉันกับเกรย์สนิทกันมาก เขาคอยปกป้องฉันทุกอย่างและสอนวิชาป้องกันตัวให้ฉัน ฉันถึงต่อสู้เก่งยังไงล่ะ ตอนโดนแม่นมดุเขาก็จะพาฉันวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทุกที รวมไปถึงตอนที่ฉันเป็นเจ้าหญิงของเมืองนี้ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันอยากออกไปเดินเล่นนอกคฤหาสน์แต่เพราะเป็นองค์หญิงตัวเล็กๆฉันจึงไปไหนไม่ได้แต่เกรย์ก็แอบพาฉันออกนอกคฤหาสน์ทุกครั้งที่ฉันบอกเขา ฉันต้องยอมรับว่าตอนนั้นฉันก็หลงรักเขาเหมือนกัน แต่ก็ปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองไว้เพราะเกรย์เป็นพี่แต่เพราะเขาอายุต่างกับฉันแค่ปีเดียวฉันจึงไม่เรียกแบบนั้น และอีกอย่างเราโตมาพร้อมกันตั้งแต่ฉันจำความได้ถ้าฉันบอกความรู้สึกนั้นออกไปเกรย์อาจจะไม่อยากปกป้องฉันอีกก็ได้ คิดแบบนั้นฉันก็เลย....

 

แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะมาหักมุมแบบนี้ ฉันว่าฉันเกือบจะลืมชื่อนี้ไปแล้วเชียว(จริง ๆก็ลืมไปแล้วแหละ)ทำไมชะตาต้องแกล้งฉันแบบนี้ด้วย T^T

 

“ฉัน...”

 

ฉันกระอักกระอวน จะให้ตอบเกรย์ว่ายังไงล่ะก็ในเมื่อใจของฉันมันไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว...

 

“เธอตอบมาสิ เธอเคยเห็นฉันในสายตาของเธอบ้างรึป่าง?”เกรย์คาดคั้น

 

“ฉันยอมรับว่าฉันเคยรู้สึกดีกับนาย เพราะนายคอยปกป้องฉันเสมอ เพราะนายคอยดูแลฉันไม่ห่าง เพราะนายฉันถึงไม่เคยเหงาและเพราะนายฉันถึงรู้จักกับคำว่ารัก แต่มันเป็นไปไม่ได้!”

 

“ทำไมล่ะแมรี่? เธอรักฉันแค่นี้ก็เกินพอแล้ว”

 

“แต่ใจฉันมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะเกรย์ เรื่องของฉันกับนายน่ะมันผ่านมานานมากแล้วและอีกอย่างเราก็ยังเด็กอาจจะยังไม่รู้จักรักดีพอด้วยซ้ำ รักที่ฉันคิดว่ารักอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกดี...”

 

“เธอคิดแบบนั้นหรอ?”

 

“ชะ..ใช่”

 

“แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น!”

 

เกรย์พูดแค่นั้นก็กระชากฉันเข้าหาตัวอย่างแรงและทำในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำ!

 

เกรย์ประกบริมฝีปากร้อนจัดย้อมด้วยโทสะของเขาฝังลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว เขาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างร้อนแรงฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าว พยายามทั้งทึ้งและผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล แรงฉันนิดเดียวจะไปสู้เจ้าชายแห่งศาสตร์มืดได้ยังไง! ฉันเริ่มหายใจไม่ออก อากาศเริ่มน้อยลงไปทุกที ฉันทั้งจิกทั้งข่วนแต่เกรย์ก็ไม่ยอมปล่อย ฉันจึงยอมให้เขาตักตวงความหวานจากริมฝีปากของฉันโดยไม่ขัดขืนจนกว่าเขาจะพอใจ!

 

และในที่สุดเขาก็ถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่ง เมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย!

 

“นายมันบ้าที่สุด!”

 

“ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเธอรู้ไว้ซะด้วย!”เกรย์พูดได้แค่นั้นก็หันหลังและเดินออกไปทางประตูคล้ายกับพยายามระงับอารมณ์ตัวเองอยู่

 

เงียบ ทั้งห้องเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงมดเดินมีเพียงเสียงหัวใจของฉันที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนคลื่นกำลังก่อตัวใต้น้ำที่สงบนิ่งความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันใครก็ได้ช่วยตอบฉันที....

 

ฉันกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้วจัดการเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดไปรเวทสีน้ำเงินสบายๆ ป่านนี้การแข่งขันจะเป็นยังไงต่อก็ไม่รู้ ทุกคนกำลังเป็นห่วงฉันอยู่รึป่าว? จะมีใครคิดมาช่วยฉันบ้างมั้ย? เห้อ!

 

ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงไซส์คิงที่ถูกตบแต่งด้วยลูกไม้สีทองก็สไตล์เจ้าหญิงนั่นแหละ ฉันอยากหายไปจังเลย อยากลืมว่าเคยเป็นใคร อยากหายไปจากเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ อยากตื่นมาแล้วพบว่าเป็นเพียงแค่ฝัน แค่ฝันไปเท่านั้น....

 

 

 

ตอนนี้อาจจะยาวไปหน่อย แต่ก็เริ่มรู้เรื่องมาขึ้นแล้วน้า ช่วยเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้า เย้