ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><
8.4
เขียนโดย BloodyMary
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.30 น.
53 ตอน
145 วิจารณ์
71.89K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 23.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
39) การคัดเลือกผู้ลงแข่ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ39
การคัดเลือกผู้ลงแข่ง
ตอนนี้ฉันกับเอรอสยืนอยู่หน้าห้องที่มีคนพ่อมดสตาฟพามา ข้างหน้าของฉันเป็นประตูสีดำ ส่วนของเอรอสเป็นประตูสีขาว ทางผู้คุมอธิบายว่าผู้หญิงต้องรับบททดสอบหนักกว่าผู้ชายเพราะถ้าเกิดผ่านไปไม่ได้ แบบที่ทดสอบระหว่างการแข่งขันก็จะผ่านไม่ได้ด้วยเช่นกัน เราไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างหลังประตูพวกนี้บอกแต่ว่ามันจะสุ่มด่านให้ตามความสามารถของเรา แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าฉันกับเอรอสไม่มีอาวุธเลยสักอย่าง แม้แต่กายสิทธิ์ก็ไม่มี
“เอิ่ม..ท่านผู้คุม ท่านพอจะมีไม้กายสิทธิ์ให้เราทั้งสองยืมบ้างมั้ย (^_^”) ”
“นี่พวกเจ้าไม่ได้เตรียมมาหรอกรึ ซวยแล้ว ข้าไม่มีให้พวกเจ้ายืมหรอก แต่ถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์พวกเจ้าจะเอาชนะด่านพวกนี้ได้ยังไง”
ท่านผู้คุมชักสีหน้าเคร่งเครียด คงกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะให้พวกเราเข้าทดสอบกันหรือป่าว แต่รอบนี้ฉันพึ่งรู้ว่าเป็นรอบสุดท้ายที่เปิดรับสมัคร แต่ยังไม่ทันที่ฉันกับเอรอสจะได้คิดอะไร ประตูก็เปิดออกซะก่อน ฉันหันไปสบตาเอรอสแวบหนึ่ง แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องแข่ง มาขนาดนี้แล้วจะถอนตัวได้ไงกัน >O<
“งั้นเราขอถอนตัว !”เอรอสโพล่งขึ้น
“ไม่นะ ! ”ฉันค้าน
“แต่เธออาจได้รับอันตรายนะแมรี่ ! ”เอรอสตะวาดฉันเสียงดัง
“ไม่หรอกน่า แล้วฉันก็รู้ว่านายจะปลอดภัยกลับมา ”เอรอสเตรียมจะวิ่งเข้ามากระชากฉัน แต่ฉันรู้ทันจึงรีบกระโดดเข้าประตูสีดำ เอรอสจึงคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น
แวบ !
ฉันถูกดูดมาอีกมิติหนึ่ง =_= ที่นี่มีแต่หมวกควันสีขาว ฉันยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อปรับม่านตาให้เข้ากับแสงของที่นี่ สักพักควันก็จางหายไป เผยให้เห็นทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา อากาศก็แจ่มใส ท้องฟ้าเปิดกว้างอย่างสดใส ฉันคิดไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่านี่เป็นแบบทดสอบแบบไหน จะมีปีศาจดอกไม้ออกมาหรือป่าว บ้าไปแล้ว - -+ ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แล้วจึงออกเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ตอนนี้อากาศเริ่มเปลี่ยนไป จากทุ่งกว้างเริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้สูงใหญ่จากอากาศที่สว่างไสวกลายเป็นอากาศที่มืดมิด ฉันเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน อ๊ะ O_O นั่นบ้านคนนี่น่า มีบ้านอยู่กลางป่าแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ไปขอความช่วยเหลือหน่อยแล้วกัน
ฉันเดินสำรวจรอบ ๆ บ้านก็ไม่พบอะไรเลย มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ที่เล็ดลอดออกมาทางหน้าต่างน้อย ๆ เท่านั้น เอิ่ม..เอาไงดีที่นี้ (‘ ‘ )
เธอก็ไปเคาะประตูสิยัยโง่ < ----- จิตฉันเอง -.-
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“ขอโทษนะ มีใครอยู่ข้างในหรือป่าว คือข้าต้องการความช่วยเหลือ ได้โปรดช่วยข้าหน่อยเถิด”เมื่อพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่ประตูเพื่อเปิดมัน
แอดดดดดดดดดดดดด..
บ้านไม้เก่าหน้าดู เสียงเปิดประตูซะหน้าขนลุก หยอดน้ำมันบ้างน้ะ >_<
“มีอะไรกับข้าอย่างงั้นรึ”
ฉันค่อย ๆ ลืมตาและเงยหน้าขึ้นช้า ๆ o_< ก็พบกับหญิงชราท่านหนึ่ง หน้าท่านเต็มไปด้วยรอยย่นบ่งบอกว่านางคงมีอายุหลายพันปีแล้ว
“เอ่อ...คือข้ามีนามว่า แมรี่ ตอนนี้ข้าหลงทางข้าไม่รู้ว่าข้าถูกประตูเปลี่ยนมิติส่งมาที่ไหน ท่านผู้เฒ่าพอจะบอกทางข้าได้ไหมว่าข้าควรไปทางไหน ?”ฉันพูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ยายแก่หน้าตาหน้ากลัวเธอกระตุกแว่นเล็กน้อยเพื่อสำรวจการแต่งตัวของฉัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“เจ้าคงหลงทางมา นี่ก็มืดแล้วเข้ามาข้างในก่อนสิ่ ข้าจะให้ที่พักแก่เจ้าเอง”
เอ่อ...ฉันไม่ควรจะไว้ใจใครที่นี่ใช่ไหม
“คือข้าต้องการแค่จะรู้ทางออกจากที่นี่เท่านั้น เอ่อ ...คือข้าเกรงใจน่ะ ไม่กล้ารบกวนท่านผู้เฒ่าหรอก ^_^” ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
“ข้ายินดีน่ะ สาวน้อย ข้าอยู่คนเดียวมานาน ไม่เคยมีผู้ใดมาเยี่ยมข้าเลย ได้โปรดอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ ( . . )”
สายตาของหญิงชราผู้นี้เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีฉันอาจจะระแวงเกินไป
“ได้สิ งั้นข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง ‘คุณยาย’ ”
ฉันยิ้มอย่างจริงใจ แล้วเรียกคุณยายเพื่อดูให้รู้ว่าแกยังมีฉันเป็นเพื่อน
“ดีเลยนะนังหนู งั้นเชิญเข้ามาก่อน ทำตัวตามสบายนะคิดว่าเป็นบ้านของเจ้าก็แล้วกัน^^”
คุณยายยิ้มอย่างใจดี แล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน
บ้านหลังนี้ทำด้วยไม้เก่า ๆ เดาว่าคงจะมีอายุพอ ๆ กับยายแกได้เลย แต่บ้านหลังนี้ถูกทำความสะอาดเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ได้กลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์หอมสดชื่น
“แล้วที่นี่คือที่ไหนหรอค้ะคุณยาย”ฉันถามคุณยาย ในขณะที่ยายแกเดินไปหยิบน้ำอะไรสักอย่างในครัว
“อ๋อ ที่นี่คือที่ที่เจ้าไม่ควรจะมาเลย”เอ่อ...ที่ที่เราไม่ควรจะมาอย่างงั้นหรอ มันคงไม่ใช่...
“ป่าต้องห้าม...”ฉันอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา แต่มิวายที่ยายแกจะได้ยิน
“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่คือป่าต้องห้าม”คุณยายพูดพร้อมยกแก้วน้ำมาให้ฉัน O_O แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงล่ะเนี่ย พึ่งออกมาได้แท้ ๆ
“แล้วทำไมคุณยายถึงอยู่ที่นี่ล่ะค้ะ ?”ฉันถามพร้อมกับหยิบแก้วน้ำมาตรงหน้า แต่ยังไม่ยอมดื่มมันเข้าไป
“นี่หนูคงจะไปเที่ยวโลกมนุษย์มาสิน้ะ”
“คุณยายรู้ ? O_O”
“ก็ดูจากภาษาของหลานนะจ้ะ ถ้าจะบอกว่าหลานเป็นมนุษย์ก็คงจะไม่ใช่เพราะยายได้กลิ่นช็อคโก้แท้จากตัวหนูซึ่งยายคงจะเดาว่าหลานคงจะเป็นแม่มดแท้ สายดำใช่ไหม ^^ ”
คุณยายพูดพร้อมมองแก้วน้ำในมือ เป็นเชิงบอกว่าฉันควรจะดื่มมันเข้าไป ตี่มันไม่ง่ายนักหรอก ถ้าเกิดคุณยายเป็นหมาป่าแล้วแปลงร่างมาเพื่อหลอกฉันล่ะ ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนที่ใครจะมาหลอกง่าย ๆ หรอกน้า โฮะ ๆ >O<
“ยายไม่ได้ใส่อะไรลงไปในแก้วของหนูหรอก สบายใจเถอะน้ะ”คุณยายพูดพร้อมส่งยิ้มจริงใจมาให้ฉัน เอิ่ม ลองกินดูก็ได้ ยายแกคงไม่กล้าทำอะไรฉันจริง ๆ หรอก
“อ่า...ค่ะ”ฉันรับคำแล้วยกขึ้นดื่มช้า ๆ
“แหม เย็นชื่นใจดีจังนะค้ะคุณยาย ว่าแต่ว่าคุณยายก็เพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกันใช่ไหมเนี่ยถึงได้พูดภาษามนุษย์ซะคล่องเชียว โฮะ ๆ >O<”เอ๊ะ นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย รู้สึกกรึ่ม ๆ แล้วสิ TOT “ใช่แล้วจ้ะ ยายเพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกัน”
“แต่ทำไมยายไม่มีกลิ่นมนุษย์ติดมาเลยล่ะค้ะ”นี่ทำไมฉันถามมากแบบนี้เนี่ย -0-
“ยายขจัดกลิ่นมนุษย์ไปแล้วล่ะจ้ะ ว่าแต่ว่าหลานเข้ามาทำอะไรในป่าต้องห้ามนี้ล่ะ”
“คือหนูกำลังอยู่ในการแข่งขันรอบคัดเลือกน่ะค้ะ”เอ้ะ แล้วทำไมฉันต้องไปคุณยายด้วยหรือว่า O[]O “คุณยายผสมน้ำยาคลายความจริงให้หนูกินหรอค้ะ !”ฉันลุกขึ้นพร้อมปัดแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะทิ้ง ก็ว่าแล้วทำไมปากไม่พูดตามที่สมองคิด ฉันโดนวางยาอีกแล้วววว TOT
“ยายแค่อยากรู้ว่าหลานพูดความจริงหรือป่าว ยายช่วยหลานได้นะ หลานก็เหมือนกับยายที่ไปหลงรักมนุษย์เข้า”คุณยายพร้อมกับเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง หน้าตาแกเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณยายก็ไปหลงรักมนุษย์เข้า O_O”
“( - - ) ( _ _ )”คุณยายพยักหน้าช้า ๆ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ”ฉันนั่งลงฟังที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม อย่างใจจดใจจ่อ
“ยายจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับผู้ชายที่ยายรักที่สุดแต่ตอนนี้เค้าได้จากยายไปแล้ว จากไปไกลเหลือเกิน”ยายพูดพร้อมถอนหายใจ น้ำใส ๆ เริ่มเคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาน้อย ๆ ของคุณยาย
“ตอนนั้นยายเป่ากบที่หนึ่งของประเทศแม่มดของเรา เรื่องมันก็เกิดมานานมากแล้วหล่ะ แต่ยายยังจำมันได้ดี ตอนนั้นยายดีใจมากเลยนะ ยายตั้งใจเป่ามากจนเป็นคางทูม โฮะ ๆ ยายเก่งใช่ไหมล้า”เอิ่ม....ก็คงใช่มั้งคะคุณยาย - -
“รางวัลของแม่มดที่ได้ที่หนึ่งก็คือ ได้ตั๋วไปเที่ยวโลกมนุษย์ฟรี 1 เดือน โดยกินฟรีอยู่ฟรีตลอดการอยู่ที่นั่น แล้วยายก็ไปเจอกับเค้า คนที่ยายรักมากที่สุด แล้วก็ยังรักอยู่จนถึงปัจจุบัน”ตอนนี้หยดน้ำได้ไหลออกมาจากดวงตาดวงน้อย ๆของคุณยายแล้ว ฉันเริ่มสงสารคุณยายจับใจ
“เค้ามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก ๆ นิสัยดี จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังรักต้นไม้ใบหญ้าด้วยน้ะ โฮะ ๆ >O<”ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรอเนี่ย ใครก็ได้ตอบฉันที - -
“ยายต้องไปอยู่กับเค้าตลอดหนึ่งเดือนในฐานะคนรับใช้ของบ้านหลังนั้น ยายก็เพิ่งรู้ตอนไปที่โลกมนุษย์แล้วนั่นแหละว่าต้องไปอยู่ในฐานะคนรับใช้”ดีนะที่ลีเวลล์ไม่ให้ฉันเป็นแบบนั้น ไม่งั้นฉันคงอกแตกตายแน่ ๆ -0-
“แล้วยายก็อยู่กับเค้าทุกวัน ดูแลเค้าตอนเค้าป่วย อาบน้ำเค้าตอนตกบันไดขาหัก ตัดเล็บเท้าให้เค้าตอนแขนหัก แปรงฟันให้เค้า แคะขี้หูให้เค้า จนเกิดเป็นความรัก แล้วแน่นอน POWER HEART ทำงาน มันทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เราทั้งสองใกล้กัน”
พอคุณยายเล่ามาถึงตอนนี้ฉันก็นึกถึงเรื่องราวของฉันกับเอรอสเหมือนกัน POWER HEART ทำงานแต่มันก็เหมือนเป็นตัวที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเองมากกว่า
“จนครบกำหนดหนึ่งเดือน ยายแอบเอาคนรักของยายกลับมาด้วยเพื่อที่จะทำทุกวิถีทางให้ยายกับคนรักได้อยู่ด้วยกัน เพราะยายเคยได้ยินการถอนใจมาจากแม่มดเก่าแก่คนหนึ่ง ยายจึงเดินทางไปหาแม่มดคนนั้นเพื่อทำการถอนใจ แต่วิธีการแต่ละขึ้นตอนนั้นอันตรายมากแต่ยายกับคนรัก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ ”แล้วสายตาของยายก็พลันเศร้าลงอีกครั้ง
“แต่ยายก็ทำมันไม่สำเร็จ เป็นเหตุให้เค้าต้องจากยายไปตลอดชีวิตเพราะแค่ยายหันหลังกลับไปมองเค้าเท่านั้น”แล้วน้ำใส ๆ ที่เกือบจะแห้งหายไป ก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับคนรักของคุณยายหรอคะ”
“ยายก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เค้าไปอยู่ไหน แบบทดสอบสุดท้ายคือยายต้องเดินผ่านดงผีดิบ แต่ข้อห้ามของแบบทดสอบนี้ก็คือห้ามหันกลับไปมองคนรักเด็ดขาด ถ้าหันกลับไปร่างของคนรักจะอันตธานหายไปทันที แต่ระหว่างการเดินทางยายต้องเป็นคนเดินนำส่วนคนรักของยายเดินตาม ยายเดินไปเกือบจะถึงทางออกแล้ว แต่อยู่ดี ๆ ยายก็ได้ยินเสียงคนรักของยายกรดร้องอย่างเจ็บปวดยายจึงรีบหันกลับไปดู แต่ก็พบว่าคนรักของยายไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่เป็นเสียงของภูตผีต่างหาก ที่มันปลอมเสียงเป็นคนรักของยาย แล้วร่างของคนรักของยายก็อันตธานหายไปทันที ก่อนร่างของเค้าจะหายไป เค้าส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ยายเหมือนกับจะบอกว่าอย่าโทษตัวเอง ดูแลตัวเองด้วยนะ ยายจำมันได้ดี เพราะนั่นคือภาพสุดท้ายที่ยายได้เห็นก่อนเค้าคนจะจากไป...”เสียงยายจบลงแล้วแต่ฉันยังรู้สึกว่าได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ ความเศร้าจับไปถึงขั้วหัวใจ ทำไมนะ ทำไมเรื่องทั้งหมดต้องเป็นนี้ด้วย
“ถ้ามันมีทางช่วยคุณยายกับคนรักของคุณยาย คุณยายบอกหนูได้เลยนะคะ หนูยินดีจะทำค่ะ แล้วหนูพรอมจะทำทุกอย่างให้คนรักของคุณยายกลับมาค่ะ ”ฉันพูดอย่างมั่นใจ เพราะไม่ว่ายังไงฉันจะต้องช่วยคุณยายให้ได้
“หลานพูดจริง ๆ หรอ”คุณยายพูดพร้อมเสียงที่มีความหวัง
“จริงค่ะคุณยาย ถึงมันจะอันตรายแค่ไหนหนูก็จะทำค่ะ”
“ยายรู้ว่าหลานกำลังจะไป....”
วิ้งงงงงงงงง !
O_O
“นี่มันอะไรกันคะคุณยาย !?”อยู่ดี ๆ ก็มีประตูมิติโผล่มากลางบ้านแบบนี้ได้ไง
“นี่เป็นประตูมิติที่หลานจะต้องเข้าไปคัดเลือกแล้วล่ะ เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่หลานควรจะมามันเป็นแค่มิติหนึ่งซึ่งยายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลานหลงเขามาได้ยังไง ก่อนจะไปยายมีอะไรจะให้”พูดแล้วยายก็ร่ายมนต์ไปที่ตู้ล็อกเกอร์ที่อยู่ห่างไม่กี่เมตรพลันประตูก็เปิดออกแล้วก็มีกล่องสีดำลอยมาอย่างรวดเร็ว
“อ้ะ ! นี่หลานเก็บไว้นะ ยายรู้มันอาจช่วยหลานได้ ยายก็ไม่รู้อะไรที่ทำให้ยายมาเจอหลานแต่ฟ้าอาจจะส่งหลานมาให้ยายก็ได้เหมือนกับที่ส่งยายมาให้หลานยังไงล่ะ”ฉันงงกับคำที่คุณยายพูแต่ก็รับกล่องนั้นมาถืออย่างง แล้วฉันก้เริ่มรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในประตูมิติ
“เดี๋ยวค่ะคุณยายคนรักของคุณยายชื่อว่าอะไรค้ะ !”ฉันพูดตะโกนหาคุณยายที่เริ่มอยู่ห่างออกไปเพราะแรงดึงดูดของประตูมิติ
“เค้าชื่อ อาร์เธอร์ นัสสัน จ้ะ !”
แว้บ !
การคัดเลือกผู้ลงแข่ง
ตอนนี้ฉันกับเอรอสยืนอยู่หน้าห้องที่มีคนพ่อมดสตาฟพามา ข้างหน้าของฉันเป็นประตูสีดำ ส่วนของเอรอสเป็นประตูสีขาว ทางผู้คุมอธิบายว่าผู้หญิงต้องรับบททดสอบหนักกว่าผู้ชายเพราะถ้าเกิดผ่านไปไม่ได้ แบบที่ทดสอบระหว่างการแข่งขันก็จะผ่านไม่ได้ด้วยเช่นกัน เราไม่รู้ว่าอะไรอยู่ข้างหลังประตูพวกนี้บอกแต่ว่ามันจะสุ่มด่านให้ตามความสามารถของเรา แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าฉันกับเอรอสไม่มีอาวุธเลยสักอย่าง แม้แต่กายสิทธิ์ก็ไม่มี
“เอิ่ม..ท่านผู้คุม ท่านพอจะมีไม้กายสิทธิ์ให้เราทั้งสองยืมบ้างมั้ย (^_^”) ”
“นี่พวกเจ้าไม่ได้เตรียมมาหรอกรึ ซวยแล้ว ข้าไม่มีให้พวกเจ้ายืมหรอก แต่ถ้าไม่มีไม้กายสิทธิ์พวกเจ้าจะเอาชนะด่านพวกนี้ได้ยังไง”
ท่านผู้คุมชักสีหน้าเคร่งเครียด คงกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะให้พวกเราเข้าทดสอบกันหรือป่าว แต่รอบนี้ฉันพึ่งรู้ว่าเป็นรอบสุดท้ายที่เปิดรับสมัคร แต่ยังไม่ทันที่ฉันกับเอรอสจะได้คิดอะไร ประตูก็เปิดออกซะก่อน ฉันหันไปสบตาเอรอสแวบหนึ่ง แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องแข่ง มาขนาดนี้แล้วจะถอนตัวได้ไงกัน >O<
“งั้นเราขอถอนตัว !”เอรอสโพล่งขึ้น
“ไม่นะ ! ”ฉันค้าน
“แต่เธออาจได้รับอันตรายนะแมรี่ ! ”เอรอสตะวาดฉันเสียงดัง
“ไม่หรอกน่า แล้วฉันก็รู้ว่านายจะปลอดภัยกลับมา ”เอรอสเตรียมจะวิ่งเข้ามากระชากฉัน แต่ฉันรู้ทันจึงรีบกระโดดเข้าประตูสีดำ เอรอสจึงคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น
แวบ !
ฉันถูกดูดมาอีกมิติหนึ่ง =_= ที่นี่มีแต่หมวกควันสีขาว ฉันยืนอยู่เฉย ๆ เพื่อปรับม่านตาให้เข้ากับแสงของที่นี่ สักพักควันก็จางหายไป เผยให้เห็นทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตา อากาศก็แจ่มใส ท้องฟ้าเปิดกว้างอย่างสดใส ฉันคิดไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่านี่เป็นแบบทดสอบแบบไหน จะมีปีศาจดอกไม้ออกมาหรือป่าว บ้าไปแล้ว - -+ ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง แล้วจึงออกเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ตอนนี้อากาศเริ่มเปลี่ยนไป จากทุ่งกว้างเริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้สูงใหญ่จากอากาศที่สว่างไสวกลายเป็นอากาศที่มืดมิด ฉันเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน อ๊ะ O_O นั่นบ้านคนนี่น่า มีบ้านอยู่กลางป่าแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ไปขอความช่วยเหลือหน่อยแล้วกัน
ฉันเดินสำรวจรอบ ๆ บ้านก็ไม่พบอะไรเลย มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ที่เล็ดลอดออกมาทางหน้าต่างน้อย ๆ เท่านั้น เอิ่ม..เอาไงดีที่นี้ (‘ ‘ )
เธอก็ไปเคาะประตูสิยัยโง่ < ----- จิตฉันเอง -.-
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“ขอโทษนะ มีใครอยู่ข้างในหรือป่าว คือข้าต้องการความช่วยเหลือ ได้โปรดช่วยข้าหน่อยเถิด”เมื่อพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่ประตูเพื่อเปิดมัน
แอดดดดดดดดดดดดด..
บ้านไม้เก่าหน้าดู เสียงเปิดประตูซะหน้าขนลุก หยอดน้ำมันบ้างน้ะ >_<
“มีอะไรกับข้าอย่างงั้นรึ”
ฉันค่อย ๆ ลืมตาและเงยหน้าขึ้นช้า ๆ o_< ก็พบกับหญิงชราท่านหนึ่ง หน้าท่านเต็มไปด้วยรอยย่นบ่งบอกว่านางคงมีอายุหลายพันปีแล้ว
“เอ่อ...คือข้ามีนามว่า แมรี่ ตอนนี้ข้าหลงทางข้าไม่รู้ว่าข้าถูกประตูเปลี่ยนมิติส่งมาที่ไหน ท่านผู้เฒ่าพอจะบอกทางข้าได้ไหมว่าข้าควรไปทางไหน ?”ฉันพูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ยายแก่หน้าตาหน้ากลัวเธอกระตุกแว่นเล็กน้อยเพื่อสำรวจการแต่งตัวของฉัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“เจ้าคงหลงทางมา นี่ก็มืดแล้วเข้ามาข้างในก่อนสิ่ ข้าจะให้ที่พักแก่เจ้าเอง”
เอ่อ...ฉันไม่ควรจะไว้ใจใครที่นี่ใช่ไหม
“คือข้าต้องการแค่จะรู้ทางออกจากที่นี่เท่านั้น เอ่อ ...คือข้าเกรงใจน่ะ ไม่กล้ารบกวนท่านผู้เฒ่าหรอก ^_^” ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
“ข้ายินดีน่ะ สาวน้อย ข้าอยู่คนเดียวมานาน ไม่เคยมีผู้ใดมาเยี่ยมข้าเลย ได้โปรดอยู่เป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ ( . . )”
สายตาของหญิงชราผู้นี้เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีฉันอาจจะระแวงเกินไป
“ได้สิ งั้นข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง ‘คุณยาย’ ”
ฉันยิ้มอย่างจริงใจ แล้วเรียกคุณยายเพื่อดูให้รู้ว่าแกยังมีฉันเป็นเพื่อน
“ดีเลยนะนังหนู งั้นเชิญเข้ามาก่อน ทำตัวตามสบายนะคิดว่าเป็นบ้านของเจ้าก็แล้วกัน^^”
คุณยายยิ้มอย่างใจดี แล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน
บ้านหลังนี้ทำด้วยไม้เก่า ๆ เดาว่าคงจะมีอายุพอ ๆ กับยายแกได้เลย แต่บ้านหลังนี้ถูกทำความสะอาดเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็ได้กลิ่นเปปเปอร์มิ้นท์หอมสดชื่น
“แล้วที่นี่คือที่ไหนหรอค้ะคุณยาย”ฉันถามคุณยาย ในขณะที่ยายแกเดินไปหยิบน้ำอะไรสักอย่างในครัว
“อ๋อ ที่นี่คือที่ที่เจ้าไม่ควรจะมาเลย”เอ่อ...ที่ที่เราไม่ควรจะมาอย่างงั้นหรอ มันคงไม่ใช่...
“ป่าต้องห้าม...”ฉันอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา แต่มิวายที่ยายแกจะได้ยิน
“ใช่แล้วล่ะ ที่นี่คือป่าต้องห้าม”คุณยายพูดพร้อมยกแก้วน้ำมาให้ฉัน O_O แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงล่ะเนี่ย พึ่งออกมาได้แท้ ๆ
“แล้วทำไมคุณยายถึงอยู่ที่นี่ล่ะค้ะ ?”ฉันถามพร้อมกับหยิบแก้วน้ำมาตรงหน้า แต่ยังไม่ยอมดื่มมันเข้าไป
“นี่หนูคงจะไปเที่ยวโลกมนุษย์มาสิน้ะ”
“คุณยายรู้ ? O_O”
“ก็ดูจากภาษาของหลานนะจ้ะ ถ้าจะบอกว่าหลานเป็นมนุษย์ก็คงจะไม่ใช่เพราะยายได้กลิ่นช็อคโก้แท้จากตัวหนูซึ่งยายคงจะเดาว่าหลานคงจะเป็นแม่มดแท้ สายดำใช่ไหม ^^ ”
คุณยายพูดพร้อมมองแก้วน้ำในมือ เป็นเชิงบอกว่าฉันควรจะดื่มมันเข้าไป ตี่มันไม่ง่ายนักหรอก ถ้าเกิดคุณยายเป็นหมาป่าแล้วแปลงร่างมาเพื่อหลอกฉันล่ะ ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนที่ใครจะมาหลอกง่าย ๆ หรอกน้า โฮะ ๆ >O<
“ยายไม่ได้ใส่อะไรลงไปในแก้วของหนูหรอก สบายใจเถอะน้ะ”คุณยายพูดพร้อมส่งยิ้มจริงใจมาให้ฉัน เอิ่ม ลองกินดูก็ได้ ยายแกคงไม่กล้าทำอะไรฉันจริง ๆ หรอก
“อ่า...ค่ะ”ฉันรับคำแล้วยกขึ้นดื่มช้า ๆ
“แหม เย็นชื่นใจดีจังนะค้ะคุณยาย ว่าแต่ว่าคุณยายก็เพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกันใช่ไหมเนี่ยถึงได้พูดภาษามนุษย์ซะคล่องเชียว โฮะ ๆ >O<”เอ๊ะ นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย รู้สึกกรึ่ม ๆ แล้วสิ TOT “ใช่แล้วจ้ะ ยายเพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์เหมือนกัน”
“แต่ทำไมยายไม่มีกลิ่นมนุษย์ติดมาเลยล่ะค้ะ”นี่ทำไมฉันถามมากแบบนี้เนี่ย -0-
“ยายขจัดกลิ่นมนุษย์ไปแล้วล่ะจ้ะ ว่าแต่ว่าหลานเข้ามาทำอะไรในป่าต้องห้ามนี้ล่ะ”
“คือหนูกำลังอยู่ในการแข่งขันรอบคัดเลือกน่ะค้ะ”เอ้ะ แล้วทำไมฉันต้องไปคุณยายด้วยหรือว่า O[]O “คุณยายผสมน้ำยาคลายความจริงให้หนูกินหรอค้ะ !”ฉันลุกขึ้นพร้อมปัดแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะทิ้ง ก็ว่าแล้วทำไมปากไม่พูดตามที่สมองคิด ฉันโดนวางยาอีกแล้วววว TOT
“ยายแค่อยากรู้ว่าหลานพูดความจริงหรือป่าว ยายช่วยหลานได้นะ หลานก็เหมือนกับยายที่ไปหลงรักมนุษย์เข้า”คุณยายพร้อมกับเหม่อมองออกไปทางหน้าต่าง หน้าตาแกเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณยายก็ไปหลงรักมนุษย์เข้า O_O”
“( - - ) ( _ _ )”คุณยายพยักหน้าช้า ๆ
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ”ฉันนั่งลงฟังที่เก้าอี้ไม้ตัวเดิม อย่างใจจดใจจ่อ
“ยายจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับผู้ชายที่ยายรักที่สุดแต่ตอนนี้เค้าได้จากยายไปแล้ว จากไปไกลเหลือเกิน”ยายพูดพร้อมถอนหายใจ น้ำใส ๆ เริ่มเคลื่อนตัวออกมาจากดวงตาน้อย ๆ ของคุณยาย
“ตอนนั้นยายเป่ากบที่หนึ่งของประเทศแม่มดของเรา เรื่องมันก็เกิดมานานมากแล้วหล่ะ แต่ยายยังจำมันได้ดี ตอนนั้นยายดีใจมากเลยนะ ยายตั้งใจเป่ามากจนเป็นคางทูม โฮะ ๆ ยายเก่งใช่ไหมล้า”เอิ่ม....ก็คงใช่มั้งคะคุณยาย - -
“รางวัลของแม่มดที่ได้ที่หนึ่งก็คือ ได้ตั๋วไปเที่ยวโลกมนุษย์ฟรี 1 เดือน โดยกินฟรีอยู่ฟรีตลอดการอยู่ที่นั่น แล้วยายก็ไปเจอกับเค้า คนที่ยายรักมากที่สุด แล้วก็ยังรักอยู่จนถึงปัจจุบัน”ตอนนี้หยดน้ำได้ไหลออกมาจากดวงตาดวงน้อย ๆของคุณยายแล้ว ฉันเริ่มสงสารคุณยายจับใจ
“เค้ามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก ๆ นิสัยดี จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แถมยังรักต้นไม้ใบหญ้าด้วยน้ะ โฮะ ๆ >O<”ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรอเนี่ย ใครก็ได้ตอบฉันที - -
“ยายต้องไปอยู่กับเค้าตลอดหนึ่งเดือนในฐานะคนรับใช้ของบ้านหลังนั้น ยายก็เพิ่งรู้ตอนไปที่โลกมนุษย์แล้วนั่นแหละว่าต้องไปอยู่ในฐานะคนรับใช้”ดีนะที่ลีเวลล์ไม่ให้ฉันเป็นแบบนั้น ไม่งั้นฉันคงอกแตกตายแน่ ๆ -0-
“แล้วยายก็อยู่กับเค้าทุกวัน ดูแลเค้าตอนเค้าป่วย อาบน้ำเค้าตอนตกบันไดขาหัก ตัดเล็บเท้าให้เค้าตอนแขนหัก แปรงฟันให้เค้า แคะขี้หูให้เค้า จนเกิดเป็นความรัก แล้วแน่นอน POWER HEART ทำงาน มันทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เราทั้งสองใกล้กัน”
พอคุณยายเล่ามาถึงตอนนี้ฉันก็นึกถึงเรื่องราวของฉันกับเอรอสเหมือนกัน POWER HEART ทำงานแต่มันก็เหมือนเป็นตัวที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเองมากกว่า
“จนครบกำหนดหนึ่งเดือน ยายแอบเอาคนรักของยายกลับมาด้วยเพื่อที่จะทำทุกวิถีทางให้ยายกับคนรักได้อยู่ด้วยกัน เพราะยายเคยได้ยินการถอนใจมาจากแม่มดเก่าแก่คนหนึ่ง ยายจึงเดินทางไปหาแม่มดคนนั้นเพื่อทำการถอนใจ แต่วิธีการแต่ละขึ้นตอนนั้นอันตรายมากแต่ยายกับคนรัก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ ”แล้วสายตาของยายก็พลันเศร้าลงอีกครั้ง
“แต่ยายก็ทำมันไม่สำเร็จ เป็นเหตุให้เค้าต้องจากยายไปตลอดชีวิตเพราะแค่ยายหันหลังกลับไปมองเค้าเท่านั้น”แล้วน้ำใส ๆ ที่เกือบจะแห้งหายไป ก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกับคนรักของคุณยายหรอคะ”
“ยายก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เค้าไปอยู่ไหน แบบทดสอบสุดท้ายคือยายต้องเดินผ่านดงผีดิบ แต่ข้อห้ามของแบบทดสอบนี้ก็คือห้ามหันกลับไปมองคนรักเด็ดขาด ถ้าหันกลับไปร่างของคนรักจะอันตธานหายไปทันที แต่ระหว่างการเดินทางยายต้องเป็นคนเดินนำส่วนคนรักของยายเดินตาม ยายเดินไปเกือบจะถึงทางออกแล้ว แต่อยู่ดี ๆ ยายก็ได้ยินเสียงคนรักของยายกรดร้องอย่างเจ็บปวดยายจึงรีบหันกลับไปดู แต่ก็พบว่าคนรักของยายไม่ได้เป็นอะไรเลย แต่เป็นเสียงของภูตผีต่างหาก ที่มันปลอมเสียงเป็นคนรักของยาย แล้วร่างของคนรักของยายก็อันตธานหายไปทันที ก่อนร่างของเค้าจะหายไป เค้าส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ยายเหมือนกับจะบอกว่าอย่าโทษตัวเอง ดูแลตัวเองด้วยนะ ยายจำมันได้ดี เพราะนั่นคือภาพสุดท้ายที่ยายได้เห็นก่อนเค้าคนจะจากไป...”เสียงยายจบลงแล้วแต่ฉันยังรู้สึกว่าได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ ความเศร้าจับไปถึงขั้วหัวใจ ทำไมนะ ทำไมเรื่องทั้งหมดต้องเป็นนี้ด้วย
“ถ้ามันมีทางช่วยคุณยายกับคนรักของคุณยาย คุณยายบอกหนูได้เลยนะคะ หนูยินดีจะทำค่ะ แล้วหนูพรอมจะทำทุกอย่างให้คนรักของคุณยายกลับมาค่ะ ”ฉันพูดอย่างมั่นใจ เพราะไม่ว่ายังไงฉันจะต้องช่วยคุณยายให้ได้
“หลานพูดจริง ๆ หรอ”คุณยายพูดพร้อมเสียงที่มีความหวัง
“จริงค่ะคุณยาย ถึงมันจะอันตรายแค่ไหนหนูก็จะทำค่ะ”
“ยายรู้ว่าหลานกำลังจะไป....”
วิ้งงงงงงงงง !
O_O
“นี่มันอะไรกันคะคุณยาย !?”อยู่ดี ๆ ก็มีประตูมิติโผล่มากลางบ้านแบบนี้ได้ไง
“นี่เป็นประตูมิติที่หลานจะต้องเข้าไปคัดเลือกแล้วล่ะ เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่หลานควรจะมามันเป็นแค่มิติหนึ่งซึ่งยายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลานหลงเขามาได้ยังไง ก่อนจะไปยายมีอะไรจะให้”พูดแล้วยายก็ร่ายมนต์ไปที่ตู้ล็อกเกอร์ที่อยู่ห่างไม่กี่เมตรพลันประตูก็เปิดออกแล้วก็มีกล่องสีดำลอยมาอย่างรวดเร็ว
“อ้ะ ! นี่หลานเก็บไว้นะ ยายรู้มันอาจช่วยหลานได้ ยายก็ไม่รู้อะไรที่ทำให้ยายมาเจอหลานแต่ฟ้าอาจจะส่งหลานมาให้ยายก็ได้เหมือนกับที่ส่งยายมาให้หลานยังไงล่ะ”ฉันงงกับคำที่คุณยายพูแต่ก็รับกล่องนั้นมาถืออย่างง แล้วฉันก้เริ่มรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในประตูมิติ
“เดี๋ยวค่ะคุณยายคนรักของคุณยายชื่อว่าอะไรค้ะ !”ฉันพูดตะโกนหาคุณยายที่เริ่มอยู่ห่างออกไปเพราะแรงดึงดูดของประตูมิติ
“เค้าชื่อ อาร์เธอร์ นัสสัน จ้ะ !”
แว้บ !
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ