Revolutionary !!!

ณ ฐานทัพลับของกองทัพนักปฏิวัติทมิฬ

ท้องฟ้านั้นเริ่มมืดคลึ้มเมฆฝนนั้นได้ปิดบังแสงแดดของดวงอาทิตไปอย่างมิดชิดฝนได้โปรยปรายลงมา

ทุกคนในกองทัพนั้นได้สวมใส่เสื้อผ้าสีดำกันทุกคนได้ทุกคนได้ยืนมองหลุ่มศพ2หลุมที่ถูกจารึกชื่อไว้ว่า"โรส"กับ"เอโตะ"

ทุก คนในที่นี้เงียบกันไม่มีใครคุยอะไรกันเลยใบหน้าของทุกคนเศร้ายิ่งนักแต่ใหน้ าของดริสนั้นทั้งเศร้าเสียใจและทรมานใจที่ต้องสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไปมีเพีย จดริสเพียจคนเดียวเท่านั้นที่ช็อคที่สุด

"ทำไม กัน"ดริสพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ"ทำไมพวกเขาถึงต้องมาตายด้วยทำไม..."พูดเสร็จ น้ำตาของดริสก็เริ่มไหลลินอาบแก้มทั้ง2"ทำไมกันทำไม!!"ดริสล้มตัวคุกเข่าต่อ หน้าหลุมศพของทั้ง2คน

สมาชิกคนอื่นๆก็เริ่มเก็บความรู้สึกไว้ไม่ได้บางคนก็น้ำตาไหลเฉยบางคนก็โหร้องด้วยความเสียใจอย่างมาก

"เนี่ย แหละ.....เนี่ยแหละชะตากรรมของพวกเราทุกคนละ"โซปพูดเสร็จก็หันมามองดริส"จง จำไว้ละดริสถึงเราจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบใดก็จงจำเอาไว้ว่าห้ามยอมแพ้เด็ด ขาดเหมือนกับโรสและเอโตะที่สู้เต็มที่อย่างไม่ยอมแพ้"กล่าวเสร็จโซปก็ใช้มือ ขวาจับที่ไหล่ของพร้อมกับนั่งคุกเข่าเช่นกัน

"คุณ โซป....."ดริสพูดเสร็จก็มองที่ใบหน้าของโซปซึ่งตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้มของ โซปถึงจะมีแว่นที่ใช้กันสีหน้าได้แต่ก็กันความเศร้าเสียใจที่จะต้องเสียพวก พ้องไม่ได้

 

ย้อนไปในวันที่พวกเขาสูญเสียพวกพ้องไป

"เฮ้ทำไมพวกโรสยังไม่กลับมาอีกละเนี่ย"ดริสที่กำลังการกลับมาของพวกโรสอยู่บ่นออกมา

"ปกติเวลานี้ทั้ง2น่าจะมาแล้วนี้น่าเพราะ2คนนั้นรักษาเวลาออกจะตายไป"อาโชก็พร่างบ่นไปกับดริสด้วย

"อะไรกันเนี่ยทั้ง2คนมานั่งบ่นอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย"ชิซุยเดินเข้ามาหาพวกดริส

"ก็โรสกับเอโตะยังไม่กลับมาเลยน่ะสิครับบอส"ดริสตอบกลับ

"อืม ม.....มันน่าผิดสังเกตุอยู่แฮะทั้ง2คนนั้นน่าจะกลับมาตรงเวลาหรือก่อนเวลา ที่กำหนดนิสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ...."ชิซุยเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไร บางอย่าง

"อ่าวดริส อาโช หัวหน้าชิซุยมาทำอะไรกันตรงนี้เนี่ย"คูลคิโตะเดินเข้ามาร่วมกลุ่ม

"พวกโรสกับเอโตะยังไม่กลับมาเลยน่ะสิ"ชิซุยตอบ

"เอ๋อะไรกันปกติน่าจะกลับมาเร็วกว่านี้หรือไม่ก็ตรงเลยนิครับทั้ง2คนไม่เคยมาสายปานนี้หรอก"คูลคิโตะก็เริ่มสังหรณ์ไม่ดีเหมือนกัน

"เอาไงดีละคะทั้งคู่อาจจะบาทเจ็บหรือไม่ก็หลงทางก็ได้นะคะ!!"อาโชเริ่มเป้นห่วงทั้ง2คน

"ไม่ น่าจะใชหรอกน่าทั้ง2คนนั้นไม่มีวันหลงทางได้ง่ายๆหรอกถึงจะบาทเจ็บแต่ก็ไม่ น่าจะมาสายขนาดนี้..."พูดเสร็จดริสก็ลูบหัวอาโชเล่นเพื่อไม่ให้กังวลมากไป

"หัวหน้าชิซุยงั้นผมจะไปตามหา2คนคนั้นเองคับ!!"คูลคิโตะกล่าวด้วยสีหน้าเป็นห่วงพวกโรส

"จะดีหรอคูลคิโตะมืดแบบนี้นายจะหาเจองั้นหรอ"

"แน่นอนครับ!!อย่าลืมสิผมเป้นคนที่เร็วที่สุดในกลุ่มนี้เลยนะ!!"คูลคิโตะพูดด้วยความเชื่อมั่นในตนเอง

"งั้นก็ได้ฉันจะให้นายไปตามหาพวกโรสแล้วกัน!!"ชิซุยยอมรับคำขอของคูลคิโตะ

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ตอน นี้คูลคิโตะกำลังวิ่งตามเส้นทางที่พวกโรสมันใช้ในการเดินทางบ่อยที่สุดเพราะ เป็นเส้นที่ยากในการเข้าออกเพระาจะได้ทำให้พวกที่ติดตามมาเพื่อหวังจะหาฐาน ลับของกองทัพนักปฏิวัติ

'เจ้าไว้ละคูลคิโตะ นายจะต้องตามหาพวกโรสให้เร็วที่สุดฉันให้กาคุใช้บูลบัสเตอร์ฟลายเพื่อเอาไว้ ใช้สื่อสารกับทางนี้และจงตามหาโรสกับเอโตะให้เจอละ'นี้คือคำพูดของชิซุยซึ่ง ตอนนี้คูลคิโตะจำมันไว้ในหัวหมดแล้ว

"ทางพวกนี้เดินยากเป็นบ้าเลยแฮะทำไม2คนนั้นถึงชอบเข้าออกทางนี้นักนะ"คูลคิโตะบ่นไปพร่างวิ่งตามหาทั้ง2คน

"เฮ้คูลคิโตะเจอพวกโรสยัง"มีเสียงออกมาจากบูลบัสเตอร์ฟลายนั้นคือเสียงของดริสที่สื่อสารมาจากด้านฐานทัพ

"ยังเลยที่นี้มืดเป็นบ้าแถมยังวิ่งยากด้วย"คูลคิโตะตอบกลับ

"ถ้าเจอตัวแล้วก็ตอบด้วยละเผื่อทั้ง2คนบาทเจ็บขึ้นมาจะได้ใช้ให้อาโชไปรักษาด้วย"ดริสพูดย้ำคูลคิโตะ

"อ่าๆ เข้าใจแล้วน่าอะ!!ดูเหมือนจะเจอโรสแล้วละ"คูลคิโตะสังเกตุเห็นใครบางคนกำลัง นอนแน่นิ่งอยู่ซึ่งเขาสวมกางเกงและเสื้อผ้าเหมือนกับโรสไม่มีผิด"เฮ้โรสตื่น เร็วเฮ้......เฮ้ย!!"จู่ๆคูลคิโตะก็ตกใจขึ้นมาเขามองไปที่ที่ร่างของโรสดีๆแล้วเสื้อผ้าของเขาอาบด้วยเลือดของตนเองส่วนต้นคอขึ้นไปกลับไร้ซึ่งหัวของโรสบนพื่นข้างๆมีเศษสมองกระดูกลูกตาของโรสเต็มไปหมด

 

"โกหก กันใช้ไหมเนี่ย"คูลคิโตะถึงกับหน้าซีดทำอะไรไม่ถูก"แล้วเอโตะละ.....ไม่ จริง!!"สักพักเขาก็สักเหตุเห็นต้นไม้ข้างๆที่ขาดเป็นแนวเฉียงมีร่างของเอโตะ นอนพิงอยู่แต่ว่า......ใบหน้าของเอโตะกลับขาดไปพร้อมกับต้นไม้ร่างกายมีรอย แผลจากการถูกของมีคมแทงนับไม่ถ้วน ในมือขวานั้นเหมือนจะกำลังอะไรสักอย่างส่วนมือซ้ายนิ้วมือกลับถูกตัดไปหมด

"ทำไมกันทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กัน...."คูลคิโตะหน้าซีดหนักกว่าเดิมตัวสั่นไปหมด

"เฮ้คูลคิโตะเป็นอะไรไปเฮ้!!"ดริสตะโกนถามคูลคิโตะที่กำลังหวาดกลัวอยู่

"ฉันเจอพวกโรสแล้ว..."คูลคิโตะตอบกลับดริสด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"จริงอะ!!ค่อยยังชัวทั้ง2คนเป็นไงบ้าง"ดริสที่ดูเหมือนจะโล่งใจได้ถามต่อ

"แต่ว่า...."คูลคิโตะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเหมือนกับกำลังจะร้องไห้

"แต่อะไรหรอ"ดริสเริ่มสงสัย

"ทั้ง2คนน่ะ....."

"โรสกับเอโตะเป็นอะไรงั้นหรอ!"ดริสเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมา

"ทั้ง2คนน่ะ........ตายไปแล้ว"คูลคิโตะตอบกลับ

"............อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!!เวลาแบบนี้ยังจะมาล้อเล่นอีกหรือไงฟระแก!!"ดริสขึ้นเสียงด้วยความโกรธจัด

"ฉันจะไปล้อเล่นได้ยังไงกันฟระไอบ้า!ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไมกันละ"สักพักคูลคิโตะก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาด้วยความเสียใจ

"ไม่จริงใช้ไหม.............."ในด้านของดริสตอนนี้ดริสได้ล้มลงเพราะช็อคแบบสุดๆหน้าซีดและทำอะไรไม่ถูก

"กาคุ!!รีบนำทางไปหาคูลคิโตะเร็วเข้า!!"ชิซุยตะโกนดังลั่น

"ครับ!!"พูดเสร็จกาคุก็รีบวิ่งตามออกจากห้องประชุมและวิ่งไปหาบูลบัสเตอร์ฟลายที่ติตามคูลคิโตะไปโดยที่สมาชิกคนอื่นๆก็ตามไปด้วย

"ไปได้แล้วน่าตาบ้าดริส!!"รินจูงแขนของดริสและลากดริสที่กำลังช็อคไปด้วย

20นาทีผ่านไป

สมาชิกเกือบทุกคนได้มาร่วมกันเพื่อทราบให้แน่ชัดว่าเรื่องที่คูลคิโตะบอกเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก

ซึ่งมันคือเรื่องจริง

สมาชิกบางคนแทบจะกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่ส่วนคูลคิโตะนั้นตอนนี้ก็อยู่ในขึ้นโคม่าได้แต่นั่งพักฟื่นเท่านั้น

"อะไรกันไอ้เรื่องแบบนี้.."โซปได้มองร่างที่ไร้วิญญาณของทั้ง2คน

"ไอ้ลางสังหรณ์เมื่อเช้าคือแบบนี้เองหรอเนี่ย....."ชิซุยพูดเสร็จก็กำหมัดไว้แน่น

"โรส.....เอโตะทำไมกัน"ดริสนั้นได้แต่ช็อคกับภาพที่เห็นภาพที่เพื่อนตนเองกลายเป็นศพ

"โธ่เว้ย!!ใครมันทำเรื่องแบบนี้กับทั้ง2คนวะเว้ยย!!"วูฟนั้นได้แต่โหร้องตะโกนด้วยความโกรธ

"เฮ้ทุกคนผมเจอไอ้นี้แล้วละนะ"ซิสที่พึ่งเสร็จจากการตรวจสอบศะของทั้งเอโตะได้ส่งเครื่องบันทึกเสียงที่เอโตะมักจะบันทึกเาไว้ตลอดเวลา

"สุดท้ายไอ้เครื่องบ้านั้นก็พึ่งจะได้ใช้งั้นหรอบ้าที่สุด...."วิน่าพูดออกด้วยน้ำเสียงเบาๆ

"จะเปิดดูเลยละกันนะครับ.."พูดเสร็จซิสก็ได้เปิดเครื่องบันทึกเสียงของเอโตะ

'อ่า..............โหลๆว่าไงทุกคนถ้าหากพวกนายเจอเครื่องนี้เข้าละก็คงจะรู้แล้วละนะว่าพวกฉันตายไปแล้วแฮะๆแต่ก็คงจะไม่ได้ฟังกันเหมือนเคยนั้นแหละแฮะๆแต่ถ้าหากเจอเข้าละก็ก็ตามที่บอกนั้นแหละและดริสถ้านายได้ฟังละก็ไม่ต้องเสียใจหรือช็อคเกินไปเสียละเพราะชีวิตเราก็เงี่ยแหละเกิดมาทำสิ่งที่อยากทำและตายลงถึงจะไม่รู้ว่าวันที่จะตายมันวันไหนก็เถอะนะ อ่า!!แล้วก็ฉันมีของขวัญให้นายด้วยละดริสอยู่ในกระเป๋าเสื้อของฉันเองแหละเห็นว่านายเป้นพวกชอบต่างหูนิฉันเลยซื้อมาให้ละ ก็คงจะคุยยาวมากกว่านี้ไม่ได้ละนะเพราะได้เวลาเริ่มภารกจิแล้วละบาย'เครื่องบันทึกเสียงดับไป

ทุกคนในที่นี้ต่างก็เงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้แต่นิดเดี่ยว

แต่มีเพียจแค่ดริสเท่านั้นที่กลั่นความเศร้าเสียใจไว้ไม่อยู่

กลับมาที่ปัจจุบันซึ่งผ่านตอนนี้งานศพของโรสและเอโตะได้จบลงไปหลายวันแล้วสมาชิกทุกคนยกเว้นแต่ดริสก็ทำตัวตามปกติ

ส่วนดริสนั้นก็ได้แแค่เก้บตัวอยุ่ในห้องของตนเองไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่วันนั้น

ณ ห้องประชุม

"ดริสยังไม่ยอมออกจากห้องอีกหรอเนี่ยผ่านมาหลายวันแล้วนะ.."โซปหันไปถามอาโช

"ก็นะคะการต้องมาเสียเพื่อนสนิดมันเจ็บปวดนิคะ"อาโชตอบกลับ

"นั้นสินะเฮ้อถ้าหมอนั้นกลับตัวได้ก็คงจะดีละนะ"พอโซปพูดเสร็จเขาก็เดินไปที่ห้องครัว

 

ด้านของพวกริน

ตอนนี้รินได้รับภารกิจซึ่งกลุ่มของรินมีริน ซิส วูฟและกาคุทั้ง4ได้ออกเพื่อทำภารกิจ

"น่าเบื่อชะมัดเลยแฮะแบบเนี่ย"รินบ่นพึมพำ

"เอาน่าไปทำภารกิจแค่แปปเดี่ยวเองนะครับ"ซิสพูดใส่

"ได้มีบทเด่นๆสักที"

"เมื่อกี่นายว่าอะไรนะกาคุ?"วูฟมองไปที่กาคุ

"อะป่าวๆแค่บ่นอะนะ"กาคุรีบตอบกลับวูฟโดยทันที

'พวกนายคือวพวกนักปฏิวัติสินะ'

จู่ๆก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาจากด้านหลังพวกริน

"!!?"ทุกคนรีบหันหลังไปมองพวกเขาพบชายผมดำสวมแว่นดำคนหนึ่งที่ปล่อยจิตสังหารใส่พวกริน

"อะไรกันไอ้หมอนี้ปล่อยจิตสังหารสะแรงเชียวนะ"วูฟยืนมองอยู่ได้พักนึ่งแล้วก็หยิบไซเกนซึของตนเองขึ้นมา

"ฉันถามว่าพวกนายคือพวกนักปฏิวัติทมิฬใช้หรือป่าว?"ชายปริศนาถามซ้ำ

"ถ้าใช้แล้วจะทำไมละครับ?"ซิสตอบกลับและยิงคำถามกลับใส่

"งั้นหรองั้นก็จงตายกันให้หมดสะเถอะ"

"คนที่จะต้องตายมันนายมากกว่ามั้ง!!"พูดเสร็จวูฟก็ยิงลูกดอกใส่ชายคนนั้นด้วยความเร็วที่เทียบเท่าแสง

"หืมมม.....ความสามารถไซเกนซึเหมือนกับของลอว์เลยนะแต่ว่าการโจมตีระยะไกลทั้งหมดไม่มีวันใช้กับฉันได้หรอก"พูดเสร็จลุกดอกที่พุ่งใส่ชายปริศนาได้หักหลบไม่โดนตัวของศัตรูเลย

"อะไรกัน!!"วูฟแทบจะไม่เชื่อสายตาของตนเอง"แต่แบบก็ใช้จะเป้นปัญหาสักหน่อย"วุฟยิงลูกดอกไปอีกครั้งแต่ว่าในขณะที่ยิงออกไปลุกดอกได้แยกออกจากกันเป็น2ลูกเข้าใส่ชายปริศนา

"เฮ้...ความสามารถอะไรกันเนี่ยแต่ว่าไม่มีวันที่มันจะสร้างบทแผลให้กับฉันได้หรอกนะ"พูดเสร็จลุกดอกทั้ง2ดอก็หักหลบไม่โดนตัวศัตรู

"คุณมองการโจมตีระยะไกลโจมตีคุณไม่ได้งั้นมารองการโจมตีระยะใกล้ดีกว่านะครับ"ซิสที่อาศัยจังหวะที่ศัตรูไม่ได้สนใจคนอื่นใช้ไซเกนซึของตนเองฟันเข้าที่ตัวของศัตรุแต่ว่าดาบนั้นกลับหักหลบ"อะไรกันเนี่ย!!"

"ไซเกนวึของฉันสามารถหักเหแสงบิดเบือนดัดรูปทุกสิ่งอย่างใจนึกและยังสามารถควบคุมสิ่งของได้เพียจแค่แตะมันเท่านั้น"พูดเสร็จชายปริศนาได้หยิบหนังสือออกมาและแตะเข้าที่ตัวหนังสือและจู่ๆตัวตัวหนังสือออกมาเหมือนกับเชือก"แส้อักขระ!!"เขาควบคุมตัวอักศรและให้กลายเป็นเหมือนกับแส้และฟาดเข้าที่ตัวของซิสอย่างจัง

"อ้าก!!"ซิสร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"หน่อยแน่แก"รินที่ทนเห็นเพื่อนตัวเองโดนทำร้ายไม่ได้และยิงกระสุน2นัดใส่ตัวชายปริศนา

"หึหึไม่ได้ฟังกันเลยสินะว่าทำอะไรฉันไม่ได้ในการโจมตีระยะไกล"ชายหนุ่มปริศนามองกระสุนทั้ง2นัดที่พุ่งมาหาตนและสะท้อนมันกลับไปหารินซึ่งมีเพียจ1นัดที่โดนริน

"อั่ก!!"รินถูกกระสุนของตนเองยิงเข้าที่ขาของตนเองจนล้มลง

"เอาละได้เวลาปิดฉากแล้วละมั้งเนี่ย!!"ชายปริศนามองร่างของซิสที่นอนมองตนเองอยู่

"ใครมันจะยอมกันละ!!"ทันทีที่กาคุพูดเสร็จก็มีบูลบัสเตอร์ฟลายบินอยุ่ๆรอบชายปริศนานับ10และระเบิดพร้อมกัน

"เป็นอะไรหรือป่าวซิส"กาคุที่ฉวยโอกาศรีบช่วยซิสก่อนที่จะโดนระเบิด

"ไม่เป้นอะไรหรอกครับขอบใจมากที่ช่วยนะครับ"ซิสกล่าวขอบคุณกาคุ

"เรื่องนัน้ชั่งมันเถอะตอนนี้เราต้องหนีก่อนแล้วละ"กาคุพยายามจะอุ้มซิสขึ้นมา

"เรื่องนั้นคงให้เป้นไปไม่ได้หรอก"พูดเสร็จไอระเบิดก็ค่อยๆหายไปปรากฏกลุ่มก้อนอักขระ"โล้อักขระ"ชายปริศนาควบคุมตัวหนังสือให้มาเป็นกลุ่มก้อนและกันเขาจากการระเบิด

"เป็นไปไม่ได้!!"กาคุแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเอง

"กาคุคุงรีบหนีไปสะ!!"ซิสผลักตัวกาคุเข้าไปที่อื่นเพื่อให้ตัวกาคุนั้นหนีไป

"หืม.....ยอมให้เพื่อนรอดเพียจคนเดี่ยวงั้นหรอน่าชื่นชมนิ"ชายปริศนามองร่างของซิสและเปลี่ยนรุปร่างของตัวหนังสือเป็นดาบเตรียมพร้อมที่จะฟันร่างของซิส

"เฮ้ยอย่าเมินกันสิเฟ้ย!!"วูฟพูดตะโกนใส่ชายปริศนาพร้อมกับยิงลุกศรไปที่ตัวของศัตรุ

"ยังไม่จำอีกหรอไงว่าทำอะไรฉันไม่ได้!"ชายปริศนาใช้หักเหลูกศรทำให้ลูกศรนั้นไม่โดนตัวเอง"ดาบอักขระ!!"เขาใช้ดาบที่สร้างมาจากตัวอักขระยืดไปแทงเข้าที่ไหล่ขวาของวูฟอย่างจัง

"อ้าก!"วูฟที่ดาบอักขระแทงเข้าอย่างจังจนกระเด้นไป

"เอาละคงได้เวลาปิดเกมแล้วละมั้งเนี่ย"ชายปริศนาแสยะยิ้มและมองพวกรินที่ถูกเล่นงานจนไร้ทางสู้

 

ในด้านฐานทัพลับ

"อะไรนะ!!ถูกเล่นงานระหว่างทางงั้นหรอ!!"ชิซุยได้ฟังเหตุการณ์จากากาคุที่ใช้ผีเสื้อสื่อสาร

"ใช้ครับ..........ทางนี้พวกผมต่อสู้ไม่ไหวแล้วขอคนมาช่วยด้วย"กาคุตอบกลับ

"ศัตรูมันเป้นใครกัน!!"ชิซุยถามซ้ำ

"ไม่รุ้เหมือนกันครับแต่ว่าไม่ใช้โซนีดแถมยังใช้ไซเกนวึประหลาดด้วยครับขอร้องละขอใครก็ได้มาช่วยด่วน!"พูดเสร็จกาคุก็ตัดสายไป

"ชิ.....................อย่างที่ได้ยินฉันจะให้1คนไปช่วยพวกกาคุ"ชิซุยบอกกับทุกคนที่มาร่วมกันที่ห้องประชุม"ดริส..........ฉันเลือกนายแล้วไปช่วยพวกกาคุสะ"

"...................."ดริสนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้แต่น้อย

"เฮ้ยฟังอยุ่หรือป่าวดริส!!"ชิซุยพูดใส่เมื่อเห้นท่าทางของดริส

"......................."ดริสก็ได้แต่นิ่งเงียบเหมือนเดิม

"อย่ามัวแต่นิ่งสิเฟ้ย!!"ชิซุยพุ่งเข้าต่อยที่หน้าของดริสอย่างจัง

"อั่ก!"ดริสร้องออกมาด้วยความเจ็บและไม่ทันระวัง

"ฉันก็รู้หรอกนะว่านายเศร้าที่ต้องสูยเสียเพื่อนพ้องไปแต่ว่าไม่ได้มีแค่นายเพียจคนเดี่ยวที่จะเศร้าได้นะเฟ้ย!!"พูดเสร็จชิซุยก็จับคอเสื้อของดริสขึ้นและตะคอกใส่"ถ้าหากนายยังทำตัวแบบนี้อีกละก็โรสกับเอโตะที่ตายไปจะรู้สึกเศร้าขนาดไหนรู้บางหรือ่ปาวละ!!.........."พูดเสร็จชิซุยก็ปล่อยคอเสื้อของดริสลง

"ตามนั้นแหละดริส"โซปยื่นมองดริส

"คุณโซป..........."ดริสนั้นมองกลับไปที่โซป

"พวกเราเข้าใจนะว่าการสุญเสียเพื่อนมันเป็นยังไงแต่ว่าเราก็ต้องเข้มแข้งและแข็งแกร่งขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องสูญเสียเพื่อนอีกเป็นครั้งที่2นะ............เอาละรีบไปสะสิไปช่วยกาคุสะสิ"พูดเสร็จโซปก็นั่งคุกเข่าจับไหล่ของดริสเอาไว้

"................หึเข้าใจแล้วละครับ"ดริสได้กลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้งหนึ่งและได้วิ่งออกไปจากฐานทัพ

"เฮ้นายจะยังไปไหนไม่ได้นะเฟ้ย"ชิซุยตะโกนใส่ดริส

"แต่ว่าผมกำลังจะไปช่วยพวกรินนะ!!"ดริสหยุดและหันมามองชิซุย

"เพราะว่าแกลืมใส่ต่างหูนี้แล้วก็เสื้อใหม่นี้ด้วยนะสิฟระ"ชิซุยพูดเสร็จก็โยนเสื้อตัวใหม่ของดริสและต่างหูที่เป็นเหมือนของดูต่างหน้าของพวกโรสและเอโตะ

"อะ!!เกือบลืมไปเลยขอบใจมากครับ!!"

 

กลับมาที่ด้านของพวกริน

"อะไรกันขนาดฉันปล่อยให้บุกมาใหม่ก็ยังเป้นแบบนี้กันอีกหรือเนี่ย?"ชายหนุ่มปริศนามองพวกรินที่หมดสภาพการต่อสุ้

"หน่อยแน่แกใครมันจะไปยอมแพ้กันละยะ"รินลุกขึ้นมาและใช้ยิงกระสุนนับ10ใส่ตัวของชายปริศนา

"หึหึก็พยายามดีนิแต่ไม่รู้จักจำเอาเลยนะ!!"ชายปริศนาใช้ตัวอักขระกันกระสุนของรินเอาไว้"ฉันไม่อยากเสียแรงหักเหกระสุนของเธอสะแล้วสิจงดับไปสะ!! แส้อักขระ!!"ชายปริศนาใช้แส้ที่เกิดจากตัวอักขระฟาดเข้าที่ลำตัวของรินอย่างจัง

"อ้าก!!"รินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนซาหัสและล้มลง

"หึหึขอชมเลยที่พยายามได้ถึงขนาดนี้"ชายปริศนาได้เดินไปมองร่างของริน

"แกตายสะ!!!"รินใช้โอกาศนี้ยิงกระสุนหนึ่งนัดหวังจะให้โดนตัวของศัตรุแต่ว่ากระสุนกลับหักเหและล่วงลงพื่นอย่างง่ายดาย

"หึหึเพื่อเป็นของขวัญก่อนลงนรกฉันขอบอกชื่อของฉันให้............อดีตพลโทแห่งกองทัพเซปีเรีย แบล็คยังไงละ"พูดเสร็จชายที่ได้ชื่อว่าแบล็คได้ใช้ตัวอักขระมาร่วมกันเป็นดาบพุ่งเข้าแทงร่างของริน

แต่ทันใดนั้น

จู่ๆก็มีดาบปริศนามากันดาบอักขระของแบล็คเอาไว้ช่วยผมสีน้ำตาลอ่อนสวมเสื้อสีดำกางเกงสีดำและต่างหูรุปร่างไม้กางเขนเขาก็คือดริสนั้นเอง

"อย่ามาบังอาจทำอะไรพวกพ้องของฉันนะเว้ย!!"ดริสปล่อยหมัดแห่งความโกรธชกเข้าที่ใบหน้าของแบล็คอย่างจังจนแบล็คนั้นกระเด้น

"อั่ก!!บ้าน่า"แบล็คโดนโจมตีเข้าที่หน้าอย่างจังและนี้ก็คือรอยแผลครั้งแรกที่เขาโดนจากการต่อสู้ในครั้งนี้

"ชื่อของฉันก็คือดริสถ้าแกคิดจะทำอะไรเพื่อนพ้องของฉันละก็ฉันจะซัดแกให้หนักกว่านี้แน่!!"

 

จบ

ดริส:ในที่สุดก็อัพจนได้

กาคุ:ดูเหมือนฉันจะมีบทหน่อยๆละ

วุฟ:ศัตรุตานี้แกร่งแฮะ

ซิส:ได้มีบทสะทีนะครับ

ริน:กว่าจะอัพนะอีตาJoKeR

แบล็ค:สปอยมานานได้ออกสะอีกฉัน

 

คนเขียน:แหม่กว่าจะอัพเล่นสะผมเหนือ่ยเลยยังไม่ได้แดร๊ฟข้าวเช้าเลยนะเนี่ยโอ้ย....โรคกระเพราะถามหาแล้ว

 

ขอแสดงความเสียใจกับพวกท่านทั้ง2โรสและเอโตะด้วย//เปิดเพลงงานศพ+ร้องเท้าใครสวยจังว่าแต่ทำมันมาทางนี้ฟระ

 

คอมเม้นสักนิดกดติดตามสักหน่อยคนเขียนจะมีกำลังใจมากๆขอบคุณครับ>w<