Revolutionary !!!

ณ สำนักงานใหญ่ แห่งกองทัพเซปีเรีย

“เจ้านั้นทรยศกองทัพจริงๆงั้นสินะ”ในห้องแห่งหนึ่งซึ่งมีเหล่าคนยื่นร่วม กัน10คนซึ่งบางคนปิดบังใบหน้าคนตนเอิง

“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือทรยศต่อรัฐบาลตั้งหาก”

“เราคงจะส่งทหารธรรมดาไปจัดการไม่ได้เสียด้วยสิ....”

“งั้นเราจะส่งระดับพลโทไปเลยดีไหมคะ?”หญิงสาวนางนึ่งแสดงความคิดเห็น

“ระดับพลโทตอนนี้ไม่มีใครอยู่สักคนแถมเจ้านั้นเมือ่ก่อนก็เป็นถึงระดับพลโทเชียวนะ.....”

“เฮ้ยๆพวกแกเนี่ยพูดแต่เจ้านั้นเจ้านั้นอยุ่ได้แล้วตกลงเจ้านั้นที่ว่านี้เป็นใครกันฟระ!!”ชายผมแดงคนหนึ่งกล่าวโต้แย้งอย่างหยาบคาย

“เจ้า นี้ชั่งโง่เขล่ายิ่งนัก......คนที่เรากำลังกล่าวถึงก็คือแบล็ค เซเกลดีอุส ยังไงละ”ชายท่าทางเย็นชาคนหนึ่งกล่าวพร้อมด่าทางอ้อมใส่ชายผมแดง ซึ่งเข้าใส่ชุดยูคาตะ ข้างกายมีดาบ2เล่มซึ่งเป็นไซเกนซึ ใช้แล้วเขาคือ อุเทกิเนรินั้นเอง

“ว่าไงนะแก!!อยากโดนชกหน้าหรือไงเจ้...”

“พอกันทั้งคู่นั้นแหละเราไม่ได้มาประชุมครั้งนี้เพื่อทะเลากกันหรอกนะ!!”

“อย่างที่อาคาเน่ว่า เรามาประชุมครั้งนี้เพื่อหาทางกำจัดแบล็คตั้งหาก”

“แล้วจะให้ทำยังไงดีละ?”

“ไซเกนซึของหมอนั้นแข็งแกร่งสุดๆเลยเชียวนะคะ...”

“อย่าง ที่เวน่าจังว่านั้นแหละ....ถ้าเราจะกำจัดแบล็คก็ต้องหาคนที่แข็งแกร่งแบบ สุดๆเท่านั้นคงต้องใช้ระดับพลเอกอย่าง.....หมอนั้น.........”

พอสิ้นเสียงของคนสุดท้ายในห้องกลับเงียบกริบเหมือนทุกคนนึกถึงอะไรบางอย่างได้ อะไรที่น่าหวาดกลัวจนพูดไม่ออก

“หรือจะใช้หมอนั้นดีละ….”ชายคนนี้กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดหวัน

“เฮ้ยอย่าล้อเล่นน่า!! ให้เจเนไซไปดีกว่าดีไหม!!”ชายผมแดงกล่าวอย่างโวยวายด้วยความหวาดหวัน

“ตอนนี้เจเนไซไม่อยู่ระดับพลเอกที่เหลือ5คนนี้ไม่อยู่4ก็เหลือแค่เขาคนนั้น……”

“ไม่มีทางเลือกอื่นหรือไงฟระเนี่ย...........”

“คงไม่มีแล้วละ........”อุเทกิเนริกล่าวอย่างใจเย็น

“เราคงจะต้องให้เขาจัดการแล้ว....สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก พลเอกที่แข็งแกร่งที่สุด...ลอว์!!”

3สัปดาร์ต่อมา

ณ กองทัพลับของเหล่านักปฏิวัติทมิฬ  บริเวณลานฝึก

“ย้ากก!!”ผู้ที่กำลังฝึกอยู่ตอนนี้คงมีแค่ดริสเท่านั้นเพราะสมาชิกส่วนมากไม่ค่อยสนใจฝึกมากนัก

“ยังฝึกหนักเหมือนเดิมเลยนะดริสคุง”อาโชที่บังเอิญผ่านมาได้ทักทายกับดริส

“ก็นะในการใช้เจ้านี้ต้องใช้พลังเยอะพอการถ้าไม่ฝึกให้หนักๆจะพลังหมดก่อนกำจัดศัตรุได้น่ะสิ”ดริสหยุดการฝึกและมานั่งคุยกับอาโช

“อ่าวๆนั้นมันเบอร์3คนใหม่นิหว่า”ชาย3คนเดินมาทักดริส

“อ่าว พวกนายมากันแล้วหรอ ฮาโรวิน เจฟ การิก”ดริสกล่าวทักทาย3สมาชิกของกองทัพนักปฏิวัติทมิฬที่พึ่งกลับมาจากการ ปฏิบัติภารกิจ”แล้วโรสกับ เอโตะละ?”

“2คนนั้นหรอ.......ยังทำภารกิจไม่เสร็จเลยคาดว่าตอนเย็นๆจะกลับน่ะ”เจฟตอบกลับ

"งั้นหรอกะจะให้ช่วยฝึกหน่อยแต่ชั่งเถอะ......การิกช่วยฝึกให้ฉันหน่อยเด่ะ"ดริสพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่การิก

"เอ๋!!ฉัน เนี่ยนะไม่ไหวหรอถ้าเป็นเมื่อ3อาทิตก่อนยังพอว่านะ^ ^" "การิกตอบเพราะตอนนี้ดริสเป็นระดับ3ของกลุ่มไปแล้วอย่างเขาที่อยู่ในระดับ เลข2หลักไม่มีสู้ได้หรอก

"งั้นเอาเป็นว่าไปฝึกกันเถอะ!!"พูดเสร็จดริสก็ลากการิกไปเปลี่ยนเสื้อทันใด

"เฮ้ยๆ!!ฉันยังไม่ตกลงเลยนะเฟ้ยช่วยด้วยยย!!"

"ไปดีเถอะ"ฮาโรวินและเจฟตอบพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนตนเอง

"จริงๆเลยนะดริสคุงเนี่ยชอบให้คนอื่นไปฝึกกับตัวเองอยู่เรื่อย"เดวิลเดินเข้ามาหาพวกอาโชที่กำลังนั่งคุยกัน

"นั้นสินะพอได้ไซเกนซึของตัวเองมาก็เอาแต่ฝึกจนตอนนี้เป็นถึงระดับ3ภายในเวลาแค่3อาทิตหมอนี้อย่างกับว่าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยนะ.."

"ใน3อาทิตไม่ใช้แค่นั้นนะคะเขายังสามารถสนิดกับทุกคนได้เร็วด้วย....โดยเฉพาะพวกคุณโรสกับ คุณเอโตะที่เข้ากันได้ดีกับคุณดริสที่สุดนะคะ"อาโชพูดด้วยน้ำเสียงใสๆ

"นั้นสินะยังงงๆอยู่เลยว่าทำไมสนิดกับ2คนนั้นมากขนาดนั้นแต่ก็เอาเถอะถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วละ"ฮาโรวินกล่าวตอบ

ด้านของพวกโรสกับเอโตะ ตอนนี้เวลา16.00 น.

"วู่ว!!ภารกิจนี้ยากเหมือนกันแฮะเล่นล่อไปเกือบ5ชั่วโมงเลยเฟ้ย"ชายผมสีผิวสีน้ำตาลกล่าว

"ก็นะพวกองครักษ์เยอะขนาดนั้นก้ต้องยากอยู่แล้วละ"ชาวผมดำดวงตาสีฟ้าผิวขาวตอบ

พวกเขาทั้งคู่คือโรสและเอโตะทั้งคู่ได้ทำภารกิจสำเร็จและกำลังจะกลับไปรายงานภารกิจกับชิซุย

“ว่าแต่ก่อนออกมาทำไมนายถึงไปแวะที่ร้านค้าก่อนละ?”โรสถามเอโตะอย่างสงสัย

“ก็นี้ไง”พูดเสร็จเอโตะก็หยิบสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของตนเองออกมามันคือต่างหูรูปไม้กางเขนสีเงินดำ

“เอ๋ต่างหูหรอซื้อไปให้ใครละนั้น”โรสถามต่อ

“อยู่แล้วก็ต้องซื้อไปให้ดริสนะสิ”เอโตะตอบกลับพร้อมกับเก็บต่างหูไว้ที่เดิม”จำไมได้หรอืไงตอนออกมาหมอนั้นก็ขอมากับเราด้วยแต่พวกบอสบอกว่าไม่ต้องไปหมอนั้นโมโหใหญ่เลยบอกว่าต้องมีของฝากมาด้วยนะสิ”

“555ก็ลืมไปเลยแฮะ”โรสตอบกลับและทั้ง2ก็เริ่มวิ่งต่อไป

แต่ว่า!!

ในช่วงเวลาที่พวกเขากำลังวิ่งกันอยู่นั้นพวกเขากับผ่านบ้างสิ่งบางอย่างมันเป็นตัวอะไรหรือว่าโซนีดกันแต่ว่าสิ่งที่พวกเขาผ่านไปนั้นกับดูจะน่ากลัวเสียยิ่งกว่าโซนีดสะอีก

“!!!!!”ทั้งโรสและเอโตะถึงกับต้องหันหลังกลับไปมองมันด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“อ่าวๆในป่าแบบนี้มีคนอยู่ด้วยหรอครับเนี่ย”มันตอบกลับออกมาด้วยน้ำเสียงของมนุษย์ที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นร่างนั้นค่อยๆปรากฏขึ้นเรื่อยๆและในที่สุดสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องหยุดก็คือมนุษย์!!

“อะไรกันหมอนี้เป็นคนงั้นหรอ”โรสกล่าวออกมาโดยน้ำเสียงหวาดหวัน

“อย่าดูถูกไปละโรสหมอนี้พลังกดดันและพลังความมืดเยอะจนน่ากลัวเลย...”เอโตะเตือนสติของโรสไม่ให้ประมาทมากเกินไป

เหงื่อของทั้งคู่เริ่มไหลเยอะขึ้นบรรยากาศนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายความบ้าคลั่งและความมืดนับไม่ถ้วนจนน่ากลัว

“อ่าวๆดูเหมือนพวกคุณจะไม่ใช้คนธรรมดางั้นสินะหึหึผมเห็นนะไซเกนซึของพวกคุณทั้ง2คนน่ะ”ชายหนุ่มปริศนาชี้ไปที่มีดของโรสและแตร่สีฟ้าอ่อนของเอโตะซึ่งมันก็คือไซเกนซึของทั้งคู่จริงๆ

“รู้ได้ยังไงกัน!!”โรสกล่าวตะโกนใส่

“อ่าวๆเรื่องแค่นี้ใครๆก็รู้ครับว่าแต่ว่าพวกคุณคงไม่ใช้พวกนักปฏิวัติทมิฬหรอกนะครับ?”พูดเสร็จพื่นที่รอบๆก็ถูกพลังกดดันจากชายคนนี้พวกโรสแทบจะกระดิกนิ้วไมได้ด้วยซ้ำต่อหน้าสิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้..

“อึก.......มาถึงจนได้นะวันของพวกเราเอโตะ”ถึงจะถูกกดดันมากขนาดไหนแต่เขาก็พยายามจะพูดกับเอโตะ

“อ่า..........คงจะใช้แต่ว่า.....จะมาตายเอาตอนนี้ไมได้หรอกนะโรส”พูดเสร็จเอโตะก็กำแตร่ของเขาไว้แน่น

“อ่าวๆพูดกันแบบนั้นแสดงว่าเป็นงั้นสินะครับถึงภารกิจของผมจะไมได้มาเพื่อฆ่าสัตว์กินพืชอย่างพวกคุณแต่”สักพักสีหน้าของชายหนุ่มปริศนาก็เปลี่ยนไปสีหน้าของเขาในตอนนี้คือปีศาจอย่างแท้จริงพลังกดดันของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนต้นไม้รอบๆนั้นได้ตายไปหมด”จะขอให้ช่วยคืนชีวิตอันน่ารังเกียจนั้นให้พระเจ้าได้ไหมละครับ?”

“หุปปากน่าไอเวรนี้!!!!”โรสนั้นไม่รีรอเขาบุกเข้าไปหาฝ่ายตรงข้ามตรงๆไซเกนซึของโรสคือมีดเลือดของราชันมาร ดาร์กเนสเดวิล มันสามารถควบคุมโลหิตของเราหรือฝ่ายตรงข้ามได้แต่ว่าจะต้องฟันร่างกายของเยหื่หรือเราให้เลือดติดกับที่มีดเท่านั้น

แต่

ตู้ม!!

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื่นและต้นไม้เอโตะนั้นได้แต่อึ้งและช็อตกับภาพที่ตนเองเห็นโรสนั้นถูกฟาดด้วยดาบของศัตรุเข้าที่หัวอย่างจัง

“อะไรกันอ่อนแอเป็นบ้าเลยแฮะนึกว่าจะเก่งกว่านี้สะอีก”ชายหนุ่มปริศนายืนมองร่างที่ไร้ซึ่งหัวและวิญญาณของโรสและใช้เท้าเขียร่างกายของโรสเล่น

“แก!!!!!”เอโตะทนไม่ไหวที่พื่นต้องมาตายฟรีเข้าหยิบไวเกนซึของตนเองขึ้นมามันคือ แตร่แห่งนางฟ้า นิวล่าโอเปร์เรีย เมื่อเป่ามันสามารถส่งคลื่นเสียงระเบิดที่รุนแรงใส่ศัตรูได้ เอโตะได้ใช้ความสามารถสูงสุดของไซเกนซึตนเองสร้างคลื่นทำลายล้างขนาดใหญ่ใส่ศัตณุเข้าอย่างจังพื่นที่รอบๆที่เกิดจากแรงระเบิดแทบจะพังทลายไปเลยทีเดียว

“แฮกแฮก.....ฉันแก้แค้นให้นายแล้วนะโรส”เอโตะพูดเสร็จก็นั่งพิงกับต้นไม้ข้างๆเพื่อพักร่างกายที่เหนื่อยจากการใช้พลังทั้งหมด

“เฮ้!!.....อย่าดูถูกผมเกินไปสิครับ”มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้าของเอโตะเป็นเสียงของชายที่ฆ่าเพื่อนสนิดของเขา

“ไม่จริงน่า!!”เอโตะแถมจะไม่อยากเชื่อสายตาเขามองร่างที่ค่อยๆปรากฏของมันร่างนั้นแทบจะไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ไอระเบิดคลื่นเสียงนั้นรุนแรงจริงๆนะเล่นสะเสื้อผมเกือบจะขาดเลยนะเนี่ย”จู่ๆร่างของชายปริศนาก็หายไปเพียจไม่กี่วิก็ปรากฏด้านหน้าของเอโตะ

“ทำไมกันทำไมนายถึงไม่เป็นอะไรเลย!!”

“เรื่องนั้นหรอทำไมฉันต้องมองสัตว์กินพืชที่กำลังจะถูกล่าด้วยละ”พูดจบชายหนุ่มก็ใช้ดาบของตนเองที่ยังใส่ฝักดาบอยู่ทิ่มเข้าที่ไหล่ซ้ายของเอโตะอย่างจัง

“อ้ากกกกกก!!!!!!”เอโตะร้องออกมาโดยความทรมาน

“อืมเสียงเพราะจังนะครับแต่ฟังแค่นี้ดีกว่า”ชายหนุ่มก็ชักดาบของตนเองออกมาดาบนั้นเป็นสีเหลืองดำมีออร่าแสงและความมืดปนกันจนมั่วไปหมดแต่ที่แน่ชัดก็คือพลังความมืดในดาบเล่มนี้ชั่งมากมายอย่างมากราวกับมันไม่ใช้อาวุธธรรมดา

“แกเป็นใครกันแน่…!!”เอโตะถามชายหนุ่มปริศนาเป็นครั้งสุดท้ายเพราะรู้ว่าตนเองนั้นจะไม่ได้มีโอกาสถามอีก

“อืมมม...........ถือเป็นคำขอสุดท้ายก่อนไปหาพระเจ้าละกันฉันคือ1ใน5พลเอกแห่งกองทัพเซปีเรียพลเอกอันดับ1ฉายา สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ลอว์”

พูดจบต้นไม้ที่เอโตะนั่งพิงอยู่ก็ขาดครึ่งเลือดได้สาดกระเซ็นไปทั่ว

ในป่าลึก

“อะ!!พลเอกลอว์กลับมาแล้วหรอครับ”พลทหารนายหนึ่งได้เห็นร่างของชายหนุ่มที่น่ากลัวเดินมาเรื่อยๆลอว์นั้นเองเสื้อผ้าของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือด

“อ่าๆกลับมาแล้วละ”ลอว์ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“แล้วท่านไปทำอะไรมาละครับเนี่ย”พลทหารรายนั้นถามด้วยสีหน้าสงสัย

“เรื่องนั้นชั่งเถอะแต่เอานี้”ลอว์พูดเสร็จก็หยิบบางสิ่งมามันคือดาร์กเนสเดวิลของโรสกับนิวล่าโอเปร์เรียของเอโตะ

“นี้มันไซเกนซึนี้ครับท่านไปเอามาได้ยังไงกัน!!”

“นั้นสินะจำได้ว่าไปแย้งมาจากศัตว์กินพืช2ตัวหน่ะจำหน้าไม่ได้แล้วละ”ลอว์ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สัตว์กินพืช?”

“ชั่งเถอะพรุ่งนี้ฉันจะไปหาหมอนั้นละนะ”ลอว์พูดอะไรบางสิ่ง

“เอ๋แต่ว่าวันที่นัดไว้หน้าจะเป็นอีก2วันนะครับ”พลทหารหนุ่มดูเหมือนจะรู้สิ่งที่ลอว์พูด

“ชั่งมันเถอะพรุ่งนี้เริ่มแผนการที่จะไปจัดการหมอนั้นได้เลยพวกนายก็เตรียมตัวไว้ละ”ลอว์ยิ้มและเดินไปที่อื่น

“หึหึเตรียมตัวรอได้เลยแบล็คเอ่ย....พรุ่งนี้จะเป้นวันตายของนาย”

จบ

ดริส:นานๆครั้งกว่าจะอัพนะเอ็ง- -//ทำไมตรูถึงมีบทแค่ไม่กี่นาทีฟระ

อาโช:ได้มีบทด้วยละ//ถึงจะเป็นแค่ไม่กี่นาที

ลอว์:แหม่ในที่สุดผมก็ออก//หลังจากสปอยมานาน

คนเขียน:555ในที่สุดตรุก็อัพบท7จนได้วู่วๆๆ///ที่ไม่ค่อยว่างเลยทำงานและอ่านหนังสือสอบมาว่างเอาตอนนี้แหละ

คอมเม้นหรือติดตามเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของคนแต่ง จุ๊บๆ//ตูผู้ชายเว้ย