ดื้อนักเดี๋ยวรักซะ ! ยัยตัวเล็กของผม She's my lady

     ในที่สุดวอดก้าก็พาฉันมาส่งถึงที่บ้าน ในระหว่างที่เรานั่งรถมา วอดก้าก็ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น 
"อ่ะ ถึงบ้านอุ่นแล้ว เราไม่ได้ไปลงไปส่งนะ ฝากบอกคุณน้าด้วยว่าเราคิดถึงมาก "
"อืม.. ขอบคุณนะ "
"ครับ ^^ "
"ดะ ...เดี๋ยว อุ่น !"
"หืม ? วอดก้ามีอะไรรึป่าว ?"
"อุ่นในเมื่ออุ่นย้ายมาเรียนที่เดียวกับเราาแล้ว ต่อไปนี้ การไปโรงเรียนของอุ่นจะมีเราไปรับ ไปส่งนะ"
"อย่าเลย เราเกรงใจหน่ะ"
"ขอร้องล่ะ ให้เราได้ไถ่โทษที่ทิ้งอุ่นมาจาก โรงเรียนเดิมโดยที่ไม่ได้บอกอุ่น "
"เราไม่เคยดกรธก้าเรื่องนั่นเลยนะ"
"แต่เรารู้สึกผิดนะอุ่น"
"อย่าเลยก้า อย่า.."
"นะอุ่นนะ อย่าห้ามเราเลย เราสัญญา ว่าเราจะดูแลอุ่นเอง จะไม่ให้ใครมาทำอะไรอุ่นเหมือนวันนี้อีก"
"...... ก็ได้"
"ขอบคุณที่ให้เราได้ดูแลอุ่น ^^ เรากลับบ้านก่อนนะ"
 
แล้ววอดก้าก็ออกรถไป ฉันรู้นะว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร และเป็นสิ่งที่ฉันไม่เห็นด้วย การที่เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บปวด และอีกอย่างเราเป็นญาติกัน พ่อกับแม่ฉันคงไม่ยอมแน่ๆ 
เฮ้อออออออออ เรื่องแบบนี้อธิบายยาก นะ 
 
 
 
 
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรก อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์นะค่ะ จะได้นำไปปรับปรุง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ :)))