ดื้อนักเดี๋ยวรักซะ ! ยัยตัวเล็กของผม She's my lady

     ในที่สุดวอดก้าก็พาฉันมาส่งถึงที่บ้าน ในระหว่างที่เรานั่งรถมา วอดก้าก็ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น 

"อ่ะ ถึงบ้านอุ่นแล้ว เราไม่ได้ไปลงไปส่งนะ ฝากบอกคุณน้าด้วยว่าเราคิดถึงมาก "

"อืม.. ขอบคุณนะ "

"ครับ ^^ "

"ดะ ...เดี๋ยว อุ่น !"

"หืม ? วอดก้ามีอะไรรึป่าว ?"

"อุ่นในเมื่ออุ่นย้ายมาเรียนที่เดียวกับเราาแล้ว ต่อไปนี้ การไปโรงเรียนของอุ่นจะมีเราไปรับ ไปส่งนะ"

"อย่าเลย เราเกรงใจหน่ะ"

"ขอร้องล่ะ ให้เราได้ไถ่โทษที่ทิ้งอุ่นมาจาก โรงเรียนเดิมโดยที่ไม่ได้บอกอุ่น "

"เราไม่เคยดกรธก้าเรื่องนั่นเลยนะ"

"แต่เรารู้สึกผิดนะอุ่น"

"อย่าเลยก้า อย่า.."

"นะอุ่นนะ อย่าห้ามเราเลย เราสัญญา ว่าเราจะดูแลอุ่นเอง จะไม่ให้ใครมาทำอะไรอุ่นเหมือนวันนี้อีก"

"...... ก็ได้"

"ขอบคุณที่ให้เราได้ดูแลอุ่น ^^ เรากลับบ้านก่อนนะ"

แล้ววอดก้าก็ออกรถไป ฉันรู้นะว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร และเป็นสิ่งที่ฉันไม่เห็นด้วย การที่เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บปวด และอีกอย่างเราเป็นญาติกัน พ่อกับแม่ฉันคงไม่ยอมแน่ๆ 

เฮ้อออออออออ เรื่องแบบนี้อธิบายยาก นะ 

ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรก อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์นะค่ะ จะได้นำไปปรับปรุง

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ :)))