ดื้อนักเดี๋ยวรักซะ ! ยัยตัวเล็กของผม She's my lady

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

พลั่ก !

"โอ๊ย !"

"ขอโทษครับ ใครบอกให้ซุ่มซ... อ้าว ! น้ำอุ่นนี่เอง ยัยเบ๊อะเอ๊ย"

"ฮึกๆๆ ฮืออออออออ วอดก้าาาาาาา ไอ้บ้านายหายไปไหนมา ไหนบอกว่าถ้ามาฉันมาอยู่ที่นี่แล้วจะเป็นคนดูแลฉันไง"

"เฮ้ๆๆๆๆ นี่เธอร้องไห้ทำไม O_O ใครทำอะไรเธอ !!"

"ฮือๆๆๆๆๆ T^T"

"น้ำอุ่น ! บอกฉันมาว่าใครทำร้ายเธอ ! ฉันจะไปจัดการมัน"

"ฮึกๆ นายมันนิสัยไม่ดี นายปล่อยให้ฉันโดนรังแก ฮืออออ "

"ฉันขอโทษ ช่วงนี้ฉันซ้อมบาสหนักหน่อย เพราะมีแข่ง ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี ขอโทษนะ ว่าแต่เธอบอกฉันได้รึยัง ยัยตัวแสบ ว่าใครทำอะไรเธอ"

"ฉันไม่อยากพูดถึงมัน "

"ได้ๆ งั้นไม่เป็นไร พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกนะ"

พอวอดก้าพูดจบก็ได้แต่กอดปลอบน้ำอุ่นแล้วลูบหัวเบาๆ เพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่เขาพยายามออกห่างจากตัวเธอ ย้ายโรงเรียนหนีมา แต่เธอยังดันได้มาเรียนที่นี่อีก จะไม่ให้เขาหนีได้อย่างไร ในเมื่อเขาได้ตกหลุมรักเธอ ซึ่งที่เป็นญาติห่างๆ คิดแล้วมันก็น่าโมโห ผู้หญิงมีมากมาย แต่ทำไมต้องมารักกับญาติตัวเอง 

"เธอนี่ มันดีแต่ว่าให้คนอื่นจริงนะ " เสียงผู้ชายที่น้ำอุ่นไม่อยากจะได้ยินดังขึ้น เมื่อเห็นเธอกำลังกอดกับวอดก้า

"เหอะ ! จูบกับผู้ชายคนนึง พอสิบนาทีต่อมา มานั่งกอดกับอีกคน น่าสมเพส !"

"หุบปากของนายไปนะ" เธอผละออกจากวอดก้าพร้อมตะโกนใส่เขา

"อะไรนะ !!! เธอโดนหมอนั่นจูบเหรอ ?"

"ใช่ ! ฉันเพิ่งจูบยัยนี่มา ปากเธอนี่มันช่างอร่อยจริงนะ :) "

"หยุดนะ ไอ้เลว คนฉวยโอกาส ! คน...ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวใครทำอะไรเธออีก" วอดก้าปลอบเธออย่างอ่อนโยน แต่ในใจกลับลุกเป็นไฟเพราะความโกรธ ไอ้ชาติชั่ว มันมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับคนที่เขารัก

"เอาล่ะๆ หวานกันต่อเถอะ ฉันไปล่ะ มีธุระ"

"แกจะไปไหน แกนี่มันสุดชั่วจริงนะ รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้"

"แล้วไง แกจะทำอะไรฉัน"

พอสิ้นเสียงเวกเตอร์ วอดก้าพุ่งไปกำคอเสื้อเขาอย่างหาเรื่อง

"แกมันก็ดีแต่ทำร้ายผู้หญิง เห็นกงจักรเป็นดอกบัว แม้แต่เพื่อนยังทำร้ายได้ ไอ้เลว !!"

"อย่ามายุ่ง ! เรื่องมันจบไปนานแล้ว และอีกอย่างมันก็ไม่เกี่ยวกับนายแต่นายหาเรื่องเอง ปล่อยฉัน !!!!!"

"เหอะ ! อยากจะจับตายแหละ"

"เสียเวลากะพวกนายจริงๆ ฉันมีธุระ ไปล่ะ เชิญพลอดรักกันต่อไป ^^"

"แก !"

"วอดก้า ปล่อยเขาไปเถอะ อุ่นอยากกลับบ้าน"

"ฮึ่ย ! ปะ กลับก็กลับหยุดร้องแล้วใช่ไหม กลับบ้านนะเด๋ว เราไปส่ง :)"

เขาต้องฝืนยิ้มให้เธอ ทั้งๆที่ในใจยังลุกเป็นไฟ อยากจะบ้าตาย ทำไมคนแบบนี้ต้องมาดูถูกคนที่เขารักด้วย เขาไม่อยากมีเรื่องกับไอ้บ้านั่นอีกเลย แต่ดูเหมือนจะห้ามไม่ได้แล้วล่ะ

ปล.ขอโทษนะค่ะ ที่หายไปนาน อ่านแล้วติชมได้นะค่ะ เม้นท์ได้ เพราะจะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข