เพอร์เฟกต์school2 ฉันรักนายน่ะนักเลงของฉัน

"ขออนุญาตคุณครูสำเร็จเเล้ว"
"ต้องพาเมสจังไปรื้อฟื้นความทรงจำน่ะอย่าเอาเเต่เล่นสิ"
"นิดหน่อยเอง"
"ความทรงจำที่จะเรียกได้ง่ายที่สุดคงเป็นกีฬาล่ะมั้ง"
"ทำไมเหรอ"เเตงกวาพูดขึ้น
"ก็เมสน่ะชอบกีฬาที่สุดเลยน่ะ"
"จริงด้วย"
"งั้นไปที่บ้านเกิดของเมสจังกันดีกว่า"
"อืม"ถึงจะงงๆเเต่ก็ตกลงล่ะน่ะ
เดินทางมาถึง
"ยินดีต้อนรับจะเด็กๆ เมส"
"สวัสดีค่ะ"
"ทำไมถึงมาที่นี่เหรอจ้ะ"
"คือ เมสจังความจำเสื่อมน่ะค่ะกำลังมาหาทางฟื้นความทรงจำ"
"จริงเหรอเนี่ย อืมมีที่ๆนึงน่ะที่จะสามารถเรียกความทรงจำได้"
"ว้าว จริงเหรอค่ะที่ไหนเหรอค่ะ"
"สวนฝึกซ้อม"
"สวนฝึกซ้อมงั้นเหรอ"ที่ไหนกันน่ะฉันงงไปหมดเเล้ว
พวกเราเดินทางมาถึงสวนฝึกซ้อมอยู่ๆฉันก็ปวดหัวขึ้นมา
"ปวดหัวอ่ะ"ฉันพูดด้วยเสียงเบาๆ
"เมสจังคงกำลังนึกอยู่สิน่ะค่อยๆนึกก็ได้จ้ะ"ใบเตยพูดพร้อมกับเข้ามาประคองตัวฉันอย่างช้าๆ
"เมสนั่งนี้ก่อนน่ะลูก"
"ค่ะ...เเม่"
"ที่นี่อ้ะน้ะเป็นสวนฝึกซ้อมระหว่างมิกเเละเมสพวกเขาจะมาฝึกที่นี่ทุกวันเลยล่ะ"
"มิกงั้นเหรอครับ"เเท็กทำสีหน้าไม่อยากเชื่อ
"จ้ะ"
"ปวดหัวมากๆเลย"ฉันรู้สึกว่าเริ่มนึกอะไรออกฉันเริ่มทบทวนตั้งเเต่เข้ามาที่นี่ยันตอนนี้ฉันเริ่จำได้เเล้วอยู่ๆฉันก็สลบไป
"เมสจัง"ฉันได้ยินทุกคนเรียกฉันอย่างตกใจมากเเล้วฉันก็หลับไปมันปวดเหลือเกิน มิกก่อนที่ฉันจะหลับไปฉันนึกถึงชื่อใครคนนึง
โรงพยาบาลฮ้อดพี้เทิ้ล
"เจ็บจัง"ฉันลืมตาขึ้นมา
"เมสจัง"ทุกๆคนเรียกฉัน
"เอ่อ ที่นี่ที่ไหนเหรอค่ะ"ฉันเป็นอะไรไปงั้นเหรอ
"เอ่อ เมสจังยังจำอะไรไม่ได้งั้นเหรอ"
"เอิ่ม ปรมาณว่าเเม่ชื่อ อภัสรา พ่อชื่อ เกียรติยศ เพื่อนที่สนิทที่สุดก็ มิกเเล้วก็จำได้เเค่ความทรงจำในวัยเด็กนั้นเเหละ"ฉันจำได้ตอนที่ไปสวนฝึกซื้อมอ่ะน่ะ
"เอิ่ม ความทรงจำในวัยเด็กกลับมาเเลวเเต่ว่าตอนโตนี่สิ......"ดูเมือนว่าทุกๆคนจะโค้ดเครียดเลยล่ะ
"อย่าเครียดสิค่อยๆนึกก็ได้มั้ง.....ทุกคน"ฉันเสนอกลัวทุกๆคนจะลำบากใจ
"เห็นด้วยน่ะ"ใบเตยยกมือขึ้น"เราเครียดกันเกินไปเเ้ลวค่อยๆนึกก็ได้มั้งว่าจะหาวิธีไหน"ใบเตยพยายามพูดต่อด้วยสีหน้าที่กังวลเล็กน้อย
"อืม ฉันก็เห็นด้วย"เเตงกวาเเละเเท็กเองก็คงเครียดไม่ใช่น้อยเเต่พวกเขาก็เห็นด้วย
"เอ่อ ฉันเริ่มหิวเเ้ลวสั่งอะไรมากินเเล้วกลับบ้านดีกว่าเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนเเล้วน่ะ"ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยเเล้วจึงสั่งอาการจากโรงพยาบาลมารับประทาน
ตอนนี้พวกเราก็มาถึงบ้านของเราเเ้้ลวเเล้วฉัันก็ต้องรีบนอนเเล้วพรุ่งนี้ทุกคนจะมาหาฉฉันทีบ้านเพื่อนจะพาไปโรงเรียน........ว่าเเต่นี่บ้านฉันเหรอใหญ่ชิปปปปปป นี่ฉันรวยขนาดนั้นเลยเหรอเอิ่มมมมมมอย่างไรก็เถอะรีบเข้าบ้านนอนดีกว่าต้องตื่นเเต่เช้ารู้สึกว่าฉันเป็นเพอร์เฟต์schoolด้วยนิต้องไปเเต่เช้าด้วยเข้านอนล่ะ ฉันเปิดประตูบ้านเดินสำรวจทั่วๆบ้านมันใหญ่มากจริงๆ ฉันขึ้นไปบนชึั้น2เปิดประตู หะห้องฉันมันเป็นเเบบนี้เหรอฉันเป็นผู้หญิงจริงๆใ่ไหมหรือไปเเปลงเพศมามีเเต่พวกฟุตบอลกีฬาไอยะรังก้ะเหรีญมากมายไม่ว่าจะทองชุบ ทองเเดง เงิน ทองทองคำ (มีด้วยเหรอ)ไม่ว่าจะเป็นถ้วยทองคำเคลือบบ เงินเคลือบ ทองเเดงเคลือบ ป้าย เกียรติบัตร เเละอื่นๆอีกมากมายซึ่งฉันนับไม่ถ้วน ฉันน่ะเป็นใครกันเเน่ว่ะ ฉันเดินดุ่มๆเอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะเครื่องเขียนมีกรอบรูปของใครบางคนถ่ายคู่กับฉัน......มิกตั้งเเต่เล็กจนประมาณม.ต้นได้เเล้วก็ไม่มีอีกเลยงั้นเหรอเอ่อมิกตอนโตไม่ชอบถ่ายรูปงั้นเหรอฉันเองก็ไม่รู้หรอกเเต่สายตาเขารอยยิ้มเขายังคงอ่อนโยใช่ฉันหลงรักเขาตั้งเเต่เล็กๆเเ้ล้วล่ะสเน่ห์ของเขาไง เอิ่ม นี่ฉันคิดบ้าไรเนี่ยรีบๆอาบน้ำนอนดีกว่าเดี๋ยวก็ตื่นสายหรอก สามทุ่มกว่าๆเเ้ลวด้วย ฉันอาบน้ำเสร็จเเต่งตัวก็ปิดไฟเเละนอนรอคอยว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรน่ะ
                                                                                      โปรดติดตามเเละวิจารณ์ด้วยจ้า