หลงรักของเถื่อน.......

( พี ) ย้อนไปเมื่อพักกลางวัน ผมกำลังนั่งเล่นกับกลุ่มของผมอยู่ที่แถวๆหลัง ร.ร. เรานั่งคุยนินทากันอยู่
' ไอ้พีวันนี้ทำไมเดินมาพร้อมไอ้เบงวะ ' ไอ้เบนซินเพื่อนในกลุ่มของผมถามขึ้น
' เจอกันน่ะ คุยถูกปากดี ' ผมตอบกลับไปโดยไม่สนใจอะไรมากนัก
' นี่มึงไม่รู้อะไรเลยใช่ไหม...ไอ้พี ' ไอ้อั๋นเอ่ยขึ้น จะรู้ได้ไงล่ะผมเข้าโรงเรียนมาไม่กี่วันเอง
' อะไรอ่ะ ' ผมถามมันก่อนจะก้มนอนคว่ำซุกหญ้าเขียวขจีเเสนสวยใต้ร่าง
' ไอ้พวกนั้นมันไม่ชอบพวกเราเอามากๆ '
' เพราะ???? '
' ไอ้พวกนั้นมันหวงเพื่อนน่ะสิ ยิ่งพวกเราแล้วยิ่งเเล้วใหญ่ ....' ไอ้เต๊นพูดขึ้นทำให้พีลุกขึ้นนั่งทันที
' ทำไมวะ มีอะไร ' พีถามเพื่อนๆที่นั่งเล่นหมากรุกอยู่
' พวกเรา สี่ คนน่ะมีเรื่องกันตั้งเเต่เป็นเด็กใหม่ของที่นี่เเล้วพวกเราทะเลาะกันชนะ ( น้อย ) บ้างเเพ้ ( เยอะ ) บ้าง ที่ทะเลาะกันเพราะไอ้อิฐ กับไอ้อั๋นมันดันชอบสาวคนเดียวกัน แมร่งเลยลากพวกกูไปรบด้วยด้วยนี่ล่ะสิ พวกมันเลยไม่ชอบพวกกูมากๆ ' ไอ้ค็อบเตอร์เล่าอธิบายเรื่องรวให้ผมฟัง
' กูว่าอยู่ห่างๆมันดีกว่า.... ' ขณะที่ไอ้เต๊นจะพูดก็มีไอ้คนที่ชื่อบูมที่มันอยู่ในกลุ่มของไอ้เบง ก็เดินเข้ามาหาพวกเราด้วยท่าทางมีเรื่องทุกคนลุกขึ้นยืนประชันหน้าไอ้บูม
' มึงมาทำอะไรที่นี่ฟะ ' ไอ้อั๋นถามกลับไป
' กูมาจัดการกับพวกมึงไง ' ไอ้บูมพูดก่อนจะถล่กแขนเสื้อขึ้น
' กูนึกแล้วมึงต้องมา... ' ไอ้ค็อบพูดขึ้น ไอ้บูมมองมาทางผม
' มึงคิดจะเอาเพื่อนมึง มาเป่าหูเพื่อนกูให้พวกกูทะเลาะกันใช่ไหมมึงบอกกูมาว่ามึงคิดจะทำอะไร!!!!!! ' ไอ้บูมตะคอกไอ้ค็อบด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม เเต่ดูเหมือนไอ้ค็อบจะไม่สะทกสะท้านสักนิด
' กูว่ามึงถามเพื่อนมึงเองดีกว่าว่ามันมาสนิทกับเพื่อนกูยังไง เพราะเรื่องนี้กูไม่รู้ '
' มึงเจอกับกูสักตั้งไหม ไหนๆก็มาเเล้ว ' ไอ้บูมท้า ซึ่งไอ้ค็อบเตอร์ก็ตอบตกลงเพราะไม่อยากเสียมารยาท  
( หรือเพราะเหตุผลส่วนตัวไม่รู้ )
................................................................................................
ในที่สุดพวกพวกผมก็เเพ้จนได้ พวกผมมีสภาพเละมากส่วนไอ้บูมเละน้อยกว่าพวกผม หนึ่งรุมห้า นี่หว่าไม่แฟร์พวกผมถอยทับกับไปนอนซมที่ห้องชมรมของตัวเอง
' มึงเข้าใจเเล้วใช่มั้ย ' ไอ้ค็อบถามขณะทำเเผลที่หน้าของตัวเอง
ผมไม่ได้โดนที่หน้าโดนที่เเขนกับขามากกว่า มันตั้งใจไม่ชกหน้าผมมันแค่ถีบผมผลักผมเท่าน้น ส่วนไอ้พวกเพื่อนของผมโดนทั้งหย้าทั้งขาทั้งแขนจนช้ำเขียวไปหมด ยอมรับจริงๆว่ามันเก่งผมแปลกใจมากที่มันยอมให้ผมชกมันอยู่คนเดียวมันยอมให้ผม่อยมันผมดูออกว่ามันแค่อ่อนมือให้ผมเพราะรอยเเผลทั้งหมดบนตัวมันผมนี่ล่ะเป็นคนทำส่วนไอ้พวกค็อบต่อยแทบไม่โดนสักหมัดอย่างน้อยก็เเค่สองสามหมัดเท่านั้น มันมีฝีมือมากขอยอมรับ
' อือ ' ผมตอบมันไปโดยไม่สนใจอะไรมาก ทำไงได้ล่ะก็ผม ชอบ มันหนิเรื่องอะไรจะให้ผมเลิกยุ่งกับมันล่ะผมเจอมันครั้งเเรกผมก็รักหลงมันเเล้ว ผมเลยวางเเผนชั่วๆไปอยู่บ้านมัน 
หึๆ เเล้วไม่นานมานี่ผมก็รู้สึกว่ามันพิศวาด ( ขอโทษนะคะพิมพ์ไม่ถูกเป็นบางคำ เพราะอย่ากลงให้ทุกคนอ่านไวๆ เลยไม่อยากอ่านพจจนานุกรมหาคำ ) ผมขึ้นมานิดๆ และโชคดีมากที่พ่อเเม่มันข้อนข้างจะปลื้มผมเอามากๆ ผมเลยกลายเป็น
สะใภ้ของครอบครัวมันอย่างคิดไม่ถึง